Goedenavond, bonsoir.
Kwart voor zeven en nog steeds 35 graden op de thermometer die binnen bij de open deur hangt. Ik dacht dat ik het moeilijkste gehad had toen ik om half twaalf thuis aankwam. De klim naar boven vanuit de vallei van de Rhône was volbracht. Zoals de bedoeling was, was ik vanmorgen zo vroeg mogelijk vertrokken vanaf mijn kampeerplek. Ondanks dat er nog nauwelijks zon was op mijn pad had ik het toch al warm en zweette ik reeds.
Ondanks dat de zon vandaag niet mijn vriend is vond ik het toch wel de moeite waard om even te stoppen voor dit mooie plaatje.
En toen kwam er ook nog bij dat ik een lekke band kreeg na ongeveer een uur. Misère, misère. Gelukkig kon ik mijn rust bewaren en begon ik niet meteen te stampvoeten. Nee, het was zelfs aangenaam om tussen de bedrijven door even te gaan zitten op deze plek in de schaduw. Belangrijk was dat de operatie reparatie zou lukken. Zal het wiel er wel weer goed ingaan, zit er misschien toch nog een doorn in de buitenband die de nieuwe binnenband weer kapot steekt? Enzovoort. Allemaal vragen voor iemand voor wie repareren geen hobby is. Wel dacht ik dat als het echt allemaal mis zou gaan, inclusief het verdragen van de warmte, dat ik dan iemand zou vragen om mij op te halen.
Om een foto te maken van deze vervelende situatie had ik wijselijk gewacht totdat de operatie gelukt was. Hier hoefde ik de fiets alleen nog maar recht te zetten en de spullen in de tassen terug te doen.
Tja, voor deze tocht gold ook dat zoveel mogelijk doorrijden het beste is. Rust nemen was taboe, want hoe later het zou worden, hoe heter. Nog een keer kamperen onderweg was onmogelijk daar ik geen eten meer in de fietstassen had. Ik moest vandaag in ieder geval Vernoux halen om inkopen te doen. En dat lukte dus om daarna op een bankje in de schaduw een hele liter melk naar binnen te werken, plus 3 bananen.
Poef, weer zo'n warmtegolf die over me heen komt nu ik hier zit te schrijven. Het is namelijk zo dat ik het hier thuis de hele middag te kwaad heb met mezelf. Het lukt me niet om de hitte te verdragen hier onder de bomen. Ik dacht dus dat ik vanmorgen het ergste gehad had bij aankomst hier, maar niets is minder waar. Het lukt me niet om een plek te vinden waar ik niet zweet. Zelfs nu, zeven uur, voelt het niet prettig. Maar er zijn ook kansen op onweer, en dat zal ook wel meespelen.
Moet ik dan bij deze omstandigheden die zich vaker voor zullen doen met een ventilator binnen gaan ziten? Op de status van WhatsApp zie je hoe ik wanhopig het cryptogrammenboekje als ventilator gebruik.
Maar ook komt er een filmpje van onderweg waar vlinders genoeglijk rond deze mooie plant fladderen.
Sorry hoor, mijn hoofd werkt niet om de naam te noemen van deze plant waar in de Provence hele velden van vol staan. Over een kwartier weet ik het waarschijnlijk wel.
Van Maya komt vandaag de........
Spreuk van de dag
Pluk de dag, voordat je straks zelf in een vaas terecht komt.
( Heb de oorspronkelijke wel een klein beetje veranderd)
Poeh, de dag is nog niet voorbij. Zal ik überhaupt kunnen slapen straks? Zal het onweer komen? Het voelt wel zo.
Morgen is er weer een nieuwe dag. Iedere dag is anders en misschien is die weer beter door te komen. Zoals de Fransen zeggen:
Demain il fera jour.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten