Alles ging mis vanmorgen, tot in de kleinste details. Zoeken naar een naald in een hooiberg. Gratis koffie en gebak in een café.

 Goedenavond. 

Je hebt wel eens van die dagen dan moet je uitkijken. Verschillende dingen gaan mis na elkaar. Het is alsof de goden je niet gunstig gezind zijn. Het is dan zaak om je te beschermen, voorzichtig te zijn met wat je doet. Je bent kwetsbaar en er kan meer fout gaan.

Vanmorgen toen ik net wakker was begon de aangekondigde regen al. Dat was vroeger dan verwacht. Ik moest hoognodig naar de wc en besloot snel de tent uit te gaan, daarbij de extra buitentent mee te nemen om over de fiets te  leggen.

In alle haast vergat ik de tent tijdelijk dicht te maken en zo waren er al een hoop druppels binnen gevallen. De afhandeling van de toiletgang ging ook niet zoals gewenst en het werd een smeerboel. Enfin,  toen ik alles zo'n beetje op orde had was de eerste bui weer voorbij en kon ik rustig buiten toch weer vuurtje maken voor ontbijt. Ik wilde verder me niet zo druk maken over een paar buitjes en me gewoon klaar maken voor vertrek. Maar de lucht werd snel donkerder en het regende snel weer en zo bedacht ik me dat ik toch maar hier zou blijven, ook omdat de kaart veel stedelijk gebied te zien gaf waar ik doorheen zou moeten. Tja, deze beschutte plek in een bos is bijna even zo goed als een leegstaand huis om er een dagje te blijven. 

Ik kon vandaag mooi verder gaan met het aan elkaar naaien van de truidelen. Goed en wel was ik daar 5 minuten mee bezig of ik verloor op miraculeuze wijze mijn stopnaald.

Ineens was ie weg. En niet te vinden, hoe ik ook de trui omkeerde en alles overhoop haalde. Tjonge jonge,  het betekende dat ik hier de hele dag zou moeten zitten zonder handwerk. 

Maarrrrrrr, ,,,  ,,,  wonder wonder wonder.....Op dit moment van schrijven, juist nu ik het erover heb, is het ding terug! Niet door zoeken,  maar omdat ik terwijl ik aan het schrijven ben mijn linkerhand onder het slaapmatje laat gaan.

En verdorie, daar komt de naald tevoorschijn die ik vandaag in de hooiberg aan het zoeken was, en waarvan ik het terugvinden zowat opgegeven had.

Wonderlijk ook omdat ik net de miraculeuze verdwijning hier aan het beschrijven was.

Ik hoef dus niet morgen in een grote hypermarkt te gaan speuren naar een nieuwe naald, zoals ik al aan het bedenken was. Want ik wil graag de trui nu helemaal af  krijgen zodat ie draagbaar wordt. Een andere trui is namelijk bij Ans gebleven. 

Maar voor vandaag heb ik toch een ander handwerk bedacht, ter afwisseling van het hoofdwerk: het knopen van een armbandje met de katoen die over is.

Als ik deze kleuren zie word ik meteen blij.

 Eind goed, al goed dus vandaag,  maar ik moet het begin van dit verhaal  nog afmaken. Nog aardig in de war van die  onbegrijpelijke vermissing heb ik toen  de fiets ter hand genomen om boodschappen te gaan doen en koffie te gaan drinken. Toen vloog een stiek om de ketting heen. Het derde ongeluk vandaag was wel het ergste, tenminste dat had het ergste kunnen zijn, maar gelukkig was het gebeuren nog maar in het beginstadium en kon ik de zaak vrij gemakkelijk weer los krijgen. Met de schrik vrijgekomen en verder ben ik vandaag uiterst voorzichtig geweest, wat je moet zijn als je in de hoek zit waar de klappen vallen.

Maar nu ik zonder me druk te hebben gemaakt die naald weer heb, voel ik dat er weer harmonie is om me heen en in me.

In het café vanmorgen voelde ik een warme sympathie van de barvrouw naar mij toe, direct bij het binnenkomen al. Je hebt dat soms, dat je iemand nooit gesproken hebt, maar toch ziet hoe die ander is. Nadat ik de koffie besteld had ging ik naar het toilet en bij terugkomst lag daar een Madalena bij.

Wat lief, hè!

Toen ik ging wilde ik 2 euro geven, een beetje fooi bij de normale 1.60, maar die moest ik per se bij me houden. 

Na de regen van vandaag was het in dit dennenbos toch heel gemakkelijk om het vuurtje te laten branden voor het eten. Het gaf wel wat rook, die zich af en toe helemaal uitspreidde over de landerijen in de buurt.

Hiervan heb ik een filmpje gemaakt voor op de status van WhatsApp.

Waar vuur is, is rook, zeker in vochtige omstandigheden. 

Naam van de dag 

Pippi Langkous, 

Heet in het Spaans :

Pippi Calzaslargas.

Hier komt ze ter sprake in een krantenartikel. 

(Calzas zijn kousen, larga is lang)

Buenas Tardes.

Fijne avond.

Toeval brengt me bij zelfde kampeerplek als op heenweg, achter een funerarium uit de oudheid.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. Zoals verwacht had ik het vandaag gemakkelijker met fietsen dan gisteren. Om bij de col te komen hoefde ik nog nauwelijks te klimmen.

Na de afdaling was het wel  even een opgave om de stad Tarragona door te komen, maar dat viel mee en nu zit ik weer op een route parallel aan de kust. De weg waar ik nu op rijd heeft zelfs een beroemde naam: Via Augusta. Daar kwam ik achter toen ik aanbelandde op de plek die ik herkende van de heenweg. Er staat een monument dat toen mijn aandacht ook al trok.

 Toen had ik daarachter tussen de bomen gekampeerd en nu was ik er ook juist aan toe om het fietsen voor vandaag af te sluiten. Dat kwam dus mooi uit. Even later stonden fiets en tent weer op hun bekende plaatsen. 

De fiets wist de weg naar de parkeerplaats. 

Een goed beschut plekje voor de tent is belangrijk,  want morgen gaat het regenen.

Tot de zon er weg was heeft deze telefoon weer aan de oplader gelegen.

Daarna ben ik naar het monument gelopen en bekeken wat de documentatie te vertellen had. Heb ik waarschijnlijk 3 maanden geleden ook al gedaan.

Vermoed wordt dat oorspronkelijk het monument een piramide op de drie overgebleven delen heeft gehad. Er is een plan om het monument in die vorm te restaureren. Zou ik doodzonde vinden.

Dit is een gravure uit 1806. Op de achtergrond Tarragona. 

Dit affiche komt uit 1929. De maker heeft het beeld geplaatst met de rug naar de zee, dus de omgekeerde werkelijkheid. 

Onderaan zie je een rode streep, dat is de Via Augusta. De weg begint bij Cadiz, volgt in grote lijnen de Middellandse Zee en gaat Spanje weer uit bij Figueres. Onze Torre de los Escipiones, waar ik nu kampeer, ligt ook aan deze weg.

Maar alles goed en aardig, ik heb nog niet geschreven wat dit monument voorstelt. Het is een funerarium,  waar de assen van de overleden mensen in bewaard werden, met als doel dat deze personen niet in de vergetelheid zouden geraken. 

Op de status van WhatsApp wordt alles nog nader toegelicht. 

Narda heeft vandaag van iemand het volgende gehoord.......

Tip van de dag. 

Kijk naar de zon, dan heb je je schaduw achter je.

Lekker slapen straks!

Dat ga ik ook doen. 

Tot morgen.

Daelijks spektakel in de papegaaienkooi van Ans bijgewoond. Daarna weer vertrokken richting Barcelona.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

Hartstikke moe ben ik. Zal het komen van het voortdurende klimwerk dat ik vandaag verricht heb? In combinatie met het feit dat ik weer een jaartje ouder ben?

Hoe het ook zij, hier waar ik nu ben mag ik weer lekker uitrusten straks. Eten heb ik al gedaan. Ik ben nu vlak voor de col aangeland en dat betekent dat ik morgen mag beginnen aan de lange afdaling naar de zee.

Ben nog steeds onder de indruk van de hele bijzondere ambiance die ik vanmorgen mee mocht maken in de papegaaiengemeenschap bij Ans. Ik kwam aanlopen met mijn reisklaa

r gemaakte fiets en een luid kabaal van vogelgeluiden kwam me tegemoet. Het bleek voedertijd voor de papegaaien en Ans stond op het punt  binnen te treden in het dierenverblijf. 

Zonder het de dieren te vragen ben ik ook naar binnen gegaan en natuurlijk was er heel veel te filmen.

Op de status van WhatsApp laat ik zien hoe het dierenverblijf er uitziet. Heel erg gezellig, met overal hoekjes en gelegenheden voor de beesten om zich uit te kuren of zich terug te trekken. Ze heeft er nu vier, maar ze denkt erover om er nog een paar bij te nemen. Papegaaien zijn gezelschapsdieren. Ze voelen zich het beste in grote gemeenschappen.

Ze kregen van Ans iets aangeboden wat op een zak patat leek of een ijsje.

In werkelijkheid waren het  zorgvuldig ingepakte walnoten.

De verklaring die Ans gaf voor het (letterlijk) ingewikkelde was dat het goed is voor de vogels om moeite  te moeten doen voor het eten.

Met en zonder camera heb ik vanmorgen menige vogel staan te bekijken en toe staan te spreken en het viel me op dat een van de vogels met zijn vleugels bewoog alsof hij het koud had. Ans zei dat dat een uiting van zenuwachtigheid is. Het is een vorm van angst, omdat hij zich bekeken voelt..... Oh oh, dat kan ik me helemaal voorstellen. In zijn plaats zou ik me ook opgelaten voelen. Een beetje meer respect mag ik dus wel hebben enerzijds,  maar anderzijds kan ik me ook wel een van de hunnen voelen. In dit gezelschap voel ik me best thuis, en dat geldt voor Ans ook.

De hele bijzondere sfeer daar hangt nog steeds bij me, nu ik inmiddels weer een heel eind in de richting van Tarragona en Barcelona ben gefietst. 

Morgen afdalen naar Tarragona, Barcelona is oostelijker.

Bijna bij de col aangeland. 

Het kostte wel de nodige inspanning, maar ik had ook nog wel oog voor dit mooie dorp.

De route, ietsje meer door de binnenlanden, geeft plaatjes die je aan de kust niet ziet. Maar de kustroute ga ik morgen toch weer volgen. 

Maya bracht een spreuk aan die ik iets veranderde tot.........

Spreuk van de dag 

Wie niet goed kan delen veroorzaakt breuken.

Fijne avond en voor straks:

Mooie dromen.

Tot Morgen. 

Ans beeldhouwen, Matthias met de bouw bezig, ik breien. Felix ook bezig in zijn atelier. Winterjas, een trui en een bagagerek hier achtergelaten

 Goedenavond. Buenas Tardes. Het is half acht.

De zon staat er nog.  Dat heb je als het zomertijd is geworden. De hele dag heeft ze lekker geschenen. Na koffie gedronken te hebben met Ans ben ik aan het breien gegaan: de laatste rondes van de hals. En toen konden de breinaalden in de tas waar ook de tentharingen in zitten en straks de tent weer.

Nu is het werk begonnen van het aan elkaar maken van de truidelen.

Intussen is Ans vandaag ijverig aan het werk gegaan met het herkneden van een van haar kunstkindjes. Ze was er niet tevreden over, en dan moet het opnieuw. Voordat ze begon ben ik een kijkje gaan nemen in haar atelier,  wat ze geen atelier wil noemen. Het is allemaal nog provisorisch in dit huis waarin ze nog niet zo lang wonen. Toch kreeg ik wel een aardig beeld van de beelden waar ze mee bezig is of die pas af zijn.

"Is dit een hond of een hert?", was mijn domme vraag.

Op mijn opmerking dat dit beest nogal mager is antwoordde zij dat bijna alle dieren die ze maakt dat zijn.

Dit  eendje staat ook op tafel.

Deze twee herten staan voor de spiegel.

Op de status van WhatsApp komt een filmpje van deze beestenbende. 

Felix was er vanmiddag ook. Hij huurt op dit terrein een schuur en is daar houtbewerker.

Felix in zijn werkplaats. 

Hij heeft een filmpje opgenomen waar ik accordeon speel voor Rosa, onze gezamenlijke kennis. Dat was de grote verrassing van gisteren dat wij onafhankelijk van elkaar Rosa kennen.

Speel ik hier " Rosa Munde"?

Matthias heb ik vooral met kruiwagens zand zien kruien. Er moet heel wat gebouwd worden hier, het is een groot project en Matthias is een harde werker en wil van alles. Oorspronkelijk was hij schaapherder in Andalusië en daar hebben de twee elkaar leren kennen.

Mijn trui is dus in een vergevorderd stadium gekomen. Mag ook wel na zoveel tijd. Ben er een jaar geleden mee begonnen. 

Deze trui is dus bijna klaar en gaat mee op reis, maar een andere heb ik vandaag hier bij Ans gelaten. Het wordt immers binnenkort zomer en twee truien om aan te trekken is dan wel genoeg. Evenzo heb ik mijn winterjas in de zak gedaan die Ans in augustus als ze naar Nederland gaat meeneemt. Het voorbagagerek van de kapotte fiets, die ik niet weg wilde gooien komt dan ook in Dreumel terecht. Dan heb ik iets meer plaats en iets minder gewicht voor het vervolg van deze reis. Maar de accordeon,  die heel veel weegt blijft bij mij. Hoe weinig ik er ook mee gespeeld heb tot nu toe op deze reis, hij kan toch van waarde zijn ooit in het vervolg. Vandaag dus al heb ik voor Rosa gespeeld,  maar ook voor de papegaaien van Ans. Er werd door hen weer op gedanst. 

In deze stoel met uitzicht op de Ebro heb ik een deel van de dag vertoefd. Een andere stoel staat voor mijn  l o g e e r k a m e r.

Wisselende stoelgang vandaag.

Uitspraak van de dag. 

Het is Gandhi, die het zegt hoor, ik niet.

Fijne avond 

Tot morgen,  dan fiets ik weer verder.

Aangekomen bij Ans Zondag. 4 papegaaien verwelkomden mij. Felix ontmoet, die mij kende via video van een wederzijdse kennis uit Barcelona.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

Het was nog even een hevige strijd tegen de wind om de 19 kilometer af te leggen tot het huis van Ans en Matthias, maar ik ben er gekomen. Ook had ik vanmorgen nog even geaarzeld en gedacht dat het beter zou zijn een dag op de beschutte plek te blijven. Maar ik vond dat ik niet zo flauw moest zijn om me zo af te laten schrikken door een beetje wind. Aanvankelijk leek het erop dat ik inderdaad beter daar had kunnen blijven,  want het was behalve zeer vermoeiend ook knap gevaarlijk. Ik moest er op bedacht zijn dat een windvlaag ieder moment zou kunnen opduiken en dus continu alert zijn om daarop te reageren. Een moment van onbedachtzaamheid kan betekenen dat je in het ravijn terecht komt.

Later ging het fietsen wat gemakkelijker toen ik in het rivierdal van de Ebro wat meer beschutting had. Zo rond twee uur arriveerde ik dan bij Ans. We hadden elkaar zeker in 15 jaar niet meer gezien. Meteen bij aankomst hoorde ik papegaaien en ja natuurlijk, papegaaien waren sinds ik Ans kende altijd al huisgenoten van haar.

Ze heeft er nu vier en ze zijn muzikaal. Toen ik een liedje zong begon deze met haar vleugels te wapperen en deed een soort vogeltjesdans. 

Met de schelle geluiden van mijn accordeon hadden ze wat moeite. Honden kunnen daar ook niet altijd tegen.

Ze heeft ook een (Spaanse) man, Matthias geheten en samen hebben ze  twee schattige honden.

Het eerste wat Ans me vroeg toen we elkaar zagen was in welke schuur ik wilde slapen.  Ze hebben heel veel ruimte,  met verschillende gebouwen. In een ervan heb ik nu mijn intrek genomen. Daar ben ik blij mee, hier mijn eigen ruimte te hebben, waar ik ook kan koken op mijn eigen manier, op een houtvuurtje. Bij vorige ontmoetingen in Andalusië ging dat ook altijd zo, dan had Ans ergens een huisje dat ik kon bewonen gedurende de tijd dat ik er was.

Het betekent niet dat we alles apart doen, maar ik kan wel lekker mezelf zijn.

Ans en Matthias wonen aan de oevers van de rivier de Ebro en vanmiddag zijn Ans en ik afgedaald naar een plekje waar ze altijd zit om vogels te bekijken.

Ans gaat me voor naar haar vogelspotplaats. 

Daar zit Ans op  haar troon, een stoeltje dat ze daar permanent heeft staan. 

 Nu zagen we ook een mooie watervogel langskomen. 

Op de status van WhatsApp heb ik er een filmpje van gemaakt en dan zie je beter dat het waarschijnlijk om een  k w a k  gaat.

Zeer bijzonder was dat Matthias en Ans een gebouw verhuren als atelier voor een man, Felix genaamd. En laat die man mij nou kennen. We blijken namelijk een gezamenlijke kennis te hebben: Rosa uit Barcelona. Zij heeft hem een filmpje van mij laten zien, dansend en accordeon spelend en toen hij mij zag herkende hij mij meteen daaruit.

Felix, die hier twee kilometer verderop woont.

Op de heenweg van deze reis ben ik wel door Barcelona gekomen, maar wilde niet in die grote stad blijven en heb Rosa toen niet opgezocht. Op de terugweg heb ik gezegd dat ik wel ga proberen bij Rosa aan te gaan. 

Nou mensen,  genoeg voor vandaag.  Morgen heb ik waarschijnlijk nog van alles meer te vertellen over de bijzondere vrouw die Ans Zondag is. Ze is kunstenares en maakt beelden, in brons gegoten van heel veel dieren. Als je googlet naar haar naam krijg je al veel informatie.

Toen ik vanmorgen worstelde tegen de wind en alle moeite moest doen om niet tegen de vlakte te gaan dacht ik aan deze.........

Spreuk van de dag 

Het leven is een gevecht om overeind te blijven, maar uiteindelijk val je toch.

Dag allemaal.

V a l   maar lekker in slaap. 

De ronde van Catalonië dwong mij aan de kant te gaan. De stormwind valt mee tot nu toe.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

De windvlagen die het fietsen en het kamperen moeilijk maken zijn tot nu toe meegevallen. Maar het ergste komt nog. De tent staat nu opgesteld aan de zuidkant van een schuurtje. Af en toe flappert ie al, maar als het te erg wordt kan ik hem in geval van nood ook in het schuurtje zetten. Omdat het er nogal stinkt heb ik vooralsnog voor dit gekozen. 

De aanleiding om dit plekje gekozen te hebben is zeer uniek. De passage van de wielrenners van de ronde van Catalonië was namelijk op handen op de weg waar ik reed en een van de vele tegemoetkomende motoragenten stopte om mij duidelijk te maken dat ik daar rechts een zijpad in moest. Voor hem waren er al vele andere agenten geweest die naar rechts wezen. Ik begreep daar uit dat ik niet te veel op het midden van de weg moest fietsen. Ik ben niet zo snel can begrip. Aanvankelijk snapte ik die middag al niet waar al die gekke bontgeschilderde auto's vandaan kwamen, totdat ik het iemand vroeg.

Maar wanneer die wielrenners langs zouden komen en van welke richting dat wist ik niet en ik had ook niet het besef dat ik niet ook gewoon van die weg gebruik zou mogen maken. Totdat dus die agent mij van de weg stuurde. Het grappige was dat het pad dat hij aanwees meteen leidde naar de plek waar ik zou kunnen kamperen. En dat gebeurde, na nog wel even geaarzeld te hebben. Nog wat doorfietsen zou misschien verstandiger zijn omdat het morgen waarschijnlijk nog veel harder zou waaien. Maar ach, ik vond het ook wel een mooi moment om te stoppen nu de rust wedergekeerd was.

Maar voordat ik de tent op ging zetten ben ik weer naar de weg gelopen om daar getuige te zijn van de passage van eerst de kopgroep......

De kopgroep. 

..........en even later.........

Het peloton. 

Ook cirkelde een vliegtuig boven de renners.

Op de status van WhatsApp is het een en ander verfilmd. 

Tja, maar eerst vanmiddag vond ik het maar raar om zoveel opgemaakte auto's op of naast de weg te zien. Ik wist niet wat voor rare manifestatie er gaande of op handen was.

Zoals deze stonden er heel veel geparkeerd, en nog veel gekkere, terwijl ik ondertussen genoot van een prachtig landschap, dat beheerst wordt door de vele oeroude olijfbomen. 

Op deze plek nam ik een lunchpauze en deed ook een middagdutje.

Hier waar ik nu kampeer staat deze machtige olijfboom:

Ondertussen krijg ik steeds meer de zenuwen van de rukwinden die af en toe mijn tent teisteren. Zal ik m dan toch maar binnenzetten? Het garandeert in ieder geval een betere nachtrust.

En morgen nog 19 kilometer ergernis eer ik bij Ans ben. Eigen schuld,  had ik vanmiddag nog maar wat gefietst na de passage van de wielrenners. Toen was de wind nog doenlijk.

Uitspraak van de dag. 

Het gaat me niet voor de wind.

Prettige avond

B u e n a s   T a r d e s.