Etappe was zeer onaangenaam en bovendien gevaarlijk. Geen privéplek. Morgen afspraak met Rosa uit Barcelona hier.

 Goedenavond. Poeh, wat fijn om toch weer een plekje te hebben om mijn hoofd te rusten te leggen. Het is wel niet zo privé als anders, maat ik zal hier waarschijnlijk toch ook niet lastig gevallen worden. Het was een heel erg onaangenaam parkoers vandaag, en daarbij vanmorgen ook heel gevaarlijk. Toen moest ik tussen al die windstoten door een bochtige weg over de rotsen boven de zee beklimmen en afdalen. En het was poepie druk met de auto's. Eén moment van onbedachtzaamheid van mijn of van hun kant kon een drama opleveren. 

Op een klein inhammetje kon ik eindelijk de fiets even neerzetten voor wat foto's. 

 Het was inderdaad niet voor niets dat ik daar tegenop zag vanmorgen toen ik nog veilig op mijn plekje in de kuil zat na een rustige nacht. Ja, de wind kon daar inderdaad niet bij, waar de tent stond,  hoewel je dat maar nooit precies weet.

Ik keek naar boven in het besef dat daar bij die fel bewegende boom mijn weg lag.....

Maar ik heb het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht. Daarna kwam de doorkruising van die grote stad Barcelona, een opgave waar ik ook niet op zat te springen. Veel verkeer, veel stoplichten enzovoort. Daar was ik een groot deel van de middag mee bezig.  Het bracht me tot de volgende.......

Uitspraak van de dag. 

Ik  b e n  niet gek op grote steden maar ik  w o r d  er gek van.

Maar ook aan deze opdracht kwam een eind, waarna ik weer uren tegen een harde wind langs de kust mocht fietsen,  in de ijdele hoop ooit ergens een plek voor de tent te kunnen vinden.. Ik voelde me doodongelukkig, vooral ook omdat ik niet wist wanneer deze ellende zou eindigen. Maar uiteindelijk vond ik dan deze plek die op zich helemaal niet geschikt is. Maar het waaide er niet. En omdat ik het fietsen spuugzat was heb ik het er toch maar op gewaagd. 

Als ik de tent openrits zie ik voetgangers lopen en auto's rijden, en ze kunnen mij ook zien.

Maar er is ook uitzicht op de zee.

Eten koken heb ik maar op gas gedaan. Een vuurtje zou hier te veel opvallen.

Maar.....ergens komt deze plek ook heel goed uit. Rosa uit Barcelona had namelijk eerder op de dag voorgesteld dat wij in het bijbehorend dorpje elkaar zouden kunnen ontmoeten. Die afspraak is nu hier net twee kilometer vandaan. Zij wil dan morgen met de tram hiernaartoe komen. Oorspronkelijk stelde ze voor om de ontmoeting in Barcelona plaats te laten vinden. Maar ik had gevraagd of dat buiten de grote stad kon, ook omdat ik dan vandaag Barcelona achter me kon laten in plaats van daar nog te moeten gaan stressen. 

En zo komt alles toch goed. Morgen gaan we gezellig bijkletsen onder het genot van koffie en andere lekkere dingetjes en daarna kan ik weer een eind in de richting van de uitgang van Spanje komen, in een weer rustigere atmosfeer. De felle wind is weg, en wordt zelfs zuidwestelijk, heb ik gelezen. 

Nou, nu mag ik dan weer verder bijkomen van de onrust die de dag me bracht. 

De status van WhatsApp heeft vandaag verschillende filmpjes,  ook van een muzikant in Barcelona. 

Buenas Noches 

Welterusten. 

 

Met frisse tegenzin tegen de wind in, maar spaken zijn vandaag ook weer heel gebleven. Stilte voor de storm?

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

Vandaag kon ik het niet laten te blijven mopperen op het feit dat ik zo vaak tegen de wind in moet. Op de heenweg in Spanje was het vaak de westenwind die mij het leven zuur maakte, nu is ie altijd oostelijk nu ik die kant op ga.  En dan was het vandaag nog een matige wind, morgen wordt ie twee keer zo hard. Dat vooruitzicht speelde mij nog meer parten. Het was moeilijk om van het mopperen af te komen, ook al probeerde ik blij te zijn met het feit dat mijn spaken het al een hele tijd houden. "Het is toch veel vervelender om spaken te moeten verwisselen dan een beetje kracht te moeten zetten "? Zo probeerde ik mezelf af te leiden.

In het café vanmorgen zag ik dat het in andere delen van Spanje ook nog heel nat daarbij is ook, en in de buurt van Madrid ligt sneeuw. 

Dit vrouwtje geeft uitleg over de temperaturen in Spanje. 

De storm Nuria brengt ons nog meer regen. 40 liter per vierkante meter in Madrid, 30 aan de noordkust, hier niks.

Sneeuw in de buurt van Madrid. 

Dus laat ik maar tevreden zijn.

Belangrijk was het vanavond om een beschut plekje te vinden voor de tent, en dat vond ik.

Het is het idee van een soort zitkuil. Een binnenplaats behorend bij een cementfabriek.

Uitzicht op de cementfabriek.

Google maakte deze foto van mijn plek.

De status van WhatsApp laat wat meer zien van hier en ook zie je hoe de wind waait door de bomen. 

Helemaal zeker ben ik niet of ik hier wel goed zit. De wind is namelijk tijdelijk afgezwakt, dus ik kan niet goed inschatten hoe het morgen is als tegen de ochtend de wind op volle snelheid komt. 

Het laatste stuk tot hier was een slingerende weg over de rotsen boven de zee, met veel verkeer. Dat was ook nog heel gevaarlijk ook, en zeker te gevaarlijk om daar nog foto's van te maken. Morgenochtend staat me nog zo'n traject te wachten.

Ben vandaag, nu de wind nog niet zo sterk was,  wat langer doorgefietst dan gewoonlij

k, Barcelona is niet zo ver meer. Mogelijk kan ik deze grote stad morgen doorsteken.

Spreuk van de dag. 

We gaan naar de maan, maar we kunnen de storm niet weerstaan. 

Tot morgen.

Hasta Mañana. 

Alles ging mis vanmorgen, tot in de kleinste details. Zoeken naar een naald in een hooiberg. Gratis koffie en gebak in een café.

 Goedenavond. 

Je hebt wel eens van die dagen dan moet je uitkijken. Verschillende dingen gaan mis na elkaar. Het is alsof de goden je niet gunstig gezind zijn. Het is dan zaak om je te beschermen, voorzichtig te zijn met wat je doet. Je bent kwetsbaar en er kan meer fout gaan.

Vanmorgen toen ik net wakker was begon de aangekondigde regen al. Dat was vroeger dan verwacht. Ik moest hoognodig naar de wc en besloot snel de tent uit te gaan, daarbij de extra buitentent mee te nemen om over de fiets te  leggen.

In alle haast vergat ik de tent tijdelijk dicht te maken en zo waren er al een hoop druppels binnen gevallen. De afhandeling van de toiletgang ging ook niet zoals gewenst en het werd een smeerboel. Enfin,  toen ik alles zo'n beetje op orde had was de eerste bui weer voorbij en kon ik rustig buiten toch weer vuurtje maken voor ontbijt. Ik wilde verder me niet zo druk maken over een paar buitjes en me gewoon klaar maken voor vertrek. Maar de lucht werd snel donkerder en het regende snel weer en zo bedacht ik me dat ik toch maar hier zou blijven, ook omdat de kaart veel stedelijk gebied te zien gaf waar ik doorheen zou moeten. Tja, deze beschutte plek in een bos is bijna even zo goed als een leegstaand huis om er een dagje te blijven. 

Ik kon vandaag mooi verder gaan met het aan elkaar naaien van de truidelen. Goed en wel was ik daar 5 minuten mee bezig of ik verloor op miraculeuze wijze mijn stopnaald.

Ineens was ie weg. En niet te vinden, hoe ik ook de trui omkeerde en alles overhoop haalde. Tjonge jonge,  het betekende dat ik hier de hele dag zou moeten zitten zonder handwerk. 

Maarrrrrrr, ,,,  ,,,  wonder wonder wonder.....Op dit moment van schrijven, juist nu ik het erover heb, is het ding terug! Niet door zoeken,  maar omdat ik terwijl ik aan het schrijven ben mijn linkerhand onder het slaapmatje laat gaan.

En verdorie, daar komt de naald tevoorschijn die ik vandaag in de hooiberg aan het zoeken was, en waarvan ik het terugvinden zowat opgegeven had.

Wonderlijk ook omdat ik net de miraculeuze verdwijning hier aan het beschrijven was.

Ik hoef dus niet morgen in een grote hypermarkt te gaan speuren naar een nieuwe naald, zoals ik al aan het bedenken was. Want ik wil graag de trui nu helemaal af  krijgen zodat ie draagbaar wordt. Een andere trui is namelijk bij Ans gebleven. 

Maar voor vandaag heb ik toch een ander handwerk bedacht, ter afwisseling van het hoofdwerk: het knopen van een armbandje met de katoen die over is.

Als ik deze kleuren zie word ik meteen blij.

 Eind goed, al goed dus vandaag,  maar ik moet het begin van dit verhaal  nog afmaken. Nog aardig in de war van die  onbegrijpelijke vermissing heb ik toen  de fiets ter hand genomen om boodschappen te gaan doen en koffie te gaan drinken. Toen vloog een stiek om de ketting heen. Het derde ongeluk vandaag was wel het ergste, tenminste dat had het ergste kunnen zijn, maar gelukkig was het gebeuren nog maar in het beginstadium en kon ik de zaak vrij gemakkelijk weer los krijgen. Met de schrik vrijgekomen en verder ben ik vandaag uiterst voorzichtig geweest, wat je moet zijn als je in de hoek zit waar de klappen vallen.

Maar nu ik zonder me druk te hebben gemaakt die naald weer heb, voel ik dat er weer harmonie is om me heen en in me.

In het café vanmorgen voelde ik een warme sympathie van de barvrouw naar mij toe, direct bij het binnenkomen al. Je hebt dat soms, dat je iemand nooit gesproken hebt, maar toch ziet hoe die ander is. Nadat ik de koffie besteld had ging ik naar het toilet en bij terugkomst lag daar een Madalena bij.

Wat lief, hè!

Toen ik ging wilde ik 2 euro geven, een beetje fooi bij de normale 1.60, maar die moest ik per se bij me houden. 

Na de regen van vandaag was het in dit dennenbos toch heel gemakkelijk om het vuurtje te laten branden voor het eten. Het gaf wel wat rook, die zich af en toe helemaal uitspreidde over de landerijen in de buurt.

Hiervan heb ik een filmpje gemaakt voor op de status van WhatsApp.

Waar vuur is, is rook, zeker in vochtige omstandigheden. 

Naam van de dag 

Pippi Langkous, 

Heet in het Spaans :

Pippi Calzaslargas.

Hier komt ze ter sprake in een krantenartikel. 

(Calzas zijn kousen, larga is lang)

Buenas Tardes.

Fijne avond.

Toeval brengt me bij zelfde kampeerplek als op heenweg, achter een funerarium uit de oudheid.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. Zoals verwacht had ik het vandaag gemakkelijker met fietsen dan gisteren. Om bij de col te komen hoefde ik nog nauwelijks te klimmen.

Na de afdaling was het wel  even een opgave om de stad Tarragona door te komen, maar dat viel mee en nu zit ik weer op een route parallel aan de kust. De weg waar ik nu op rijd heeft zelfs een beroemde naam: Via Augusta. Daar kwam ik achter toen ik aanbelandde op de plek die ik herkende van de heenweg. Er staat een monument dat toen mijn aandacht ook al trok.

 Toen had ik daarachter tussen de bomen gekampeerd en nu was ik er ook juist aan toe om het fietsen voor vandaag af te sluiten. Dat kwam dus mooi uit. Even later stonden fiets en tent weer op hun bekende plaatsen. 

De fiets wist de weg naar de parkeerplaats. 

Een goed beschut plekje voor de tent is belangrijk,  want morgen gaat het regenen.

Tot de zon er weg was heeft deze telefoon weer aan de oplader gelegen.

Daarna ben ik naar het monument gelopen en bekeken wat de documentatie te vertellen had. Heb ik waarschijnlijk 3 maanden geleden ook al gedaan.

Vermoed wordt dat oorspronkelijk het monument een piramide op de drie overgebleven delen heeft gehad. Er is een plan om het monument in die vorm te restaureren. Zou ik doodzonde vinden.

Dit is een gravure uit 1806. Op de achtergrond Tarragona. 

Dit affiche komt uit 1929. De maker heeft het beeld geplaatst met de rug naar de zee, dus de omgekeerde werkelijkheid. 

Onderaan zie je een rode streep, dat is de Via Augusta. De weg begint bij Cadiz, volgt in grote lijnen de Middellandse Zee en gaat Spanje weer uit bij Figueres. Onze Torre de los Escipiones, waar ik nu kampeer, ligt ook aan deze weg.

Maar alles goed en aardig, ik heb nog niet geschreven wat dit monument voorstelt. Het is een funerarium,  waar de assen van de overleden mensen in bewaard werden, met als doel dat deze personen niet in de vergetelheid zouden geraken. 

Op de status van WhatsApp wordt alles nog nader toegelicht. 

Narda heeft vandaag van iemand het volgende gehoord.......

Tip van de dag. 

Kijk naar de zon, dan heb je je schaduw achter je.

Lekker slapen straks!

Dat ga ik ook doen. 

Tot morgen.

Daelijks spektakel in de papegaaienkooi van Ans bijgewoond. Daarna weer vertrokken richting Barcelona.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

Hartstikke moe ben ik. Zal het komen van het voortdurende klimwerk dat ik vandaag verricht heb? In combinatie met het feit dat ik weer een jaartje ouder ben?

Hoe het ook zij, hier waar ik nu ben mag ik weer lekker uitrusten straks. Eten heb ik al gedaan. Ik ben nu vlak voor de col aangeland en dat betekent dat ik morgen mag beginnen aan de lange afdaling naar de zee.

Ben nog steeds onder de indruk van de hele bijzondere ambiance die ik vanmorgen mee mocht maken in de papegaaiengemeenschap bij Ans. Ik kwam aanlopen met mijn reisklaa

r gemaakte fiets en een luid kabaal van vogelgeluiden kwam me tegemoet. Het bleek voedertijd voor de papegaaien en Ans stond op het punt  binnen te treden in het dierenverblijf. 

Zonder het de dieren te vragen ben ik ook naar binnen gegaan en natuurlijk was er heel veel te filmen.

Op de status van WhatsApp laat ik zien hoe het dierenverblijf er uitziet. Heel erg gezellig, met overal hoekjes en gelegenheden voor de beesten om zich uit te kuren of zich terug te trekken. Ze heeft er nu vier, maar ze denkt erover om er nog een paar bij te nemen. Papegaaien zijn gezelschapsdieren. Ze voelen zich het beste in grote gemeenschappen.

Ze kregen van Ans iets aangeboden wat op een zak patat leek of een ijsje.

In werkelijkheid waren het  zorgvuldig ingepakte walnoten.

De verklaring die Ans gaf voor het (letterlijk) ingewikkelde was dat het goed is voor de vogels om moeite  te moeten doen voor het eten.

Met en zonder camera heb ik vanmorgen menige vogel staan te bekijken en toe staan te spreken en het viel me op dat een van de vogels met zijn vleugels bewoog alsof hij het koud had. Ans zei dat dat een uiting van zenuwachtigheid is. Het is een vorm van angst, omdat hij zich bekeken voelt..... Oh oh, dat kan ik me helemaal voorstellen. In zijn plaats zou ik me ook opgelaten voelen. Een beetje meer respect mag ik dus wel hebben enerzijds,  maar anderzijds kan ik me ook wel een van de hunnen voelen. In dit gezelschap voel ik me best thuis, en dat geldt voor Ans ook.

De hele bijzondere sfeer daar hangt nog steeds bij me, nu ik inmiddels weer een heel eind in de richting van Tarragona en Barcelona ben gefietst. 

Morgen afdalen naar Tarragona, Barcelona is oostelijker.

Bijna bij de col aangeland. 

Het kostte wel de nodige inspanning, maar ik had ook nog wel oog voor dit mooie dorp.

De route, ietsje meer door de binnenlanden, geeft plaatjes die je aan de kust niet ziet. Maar de kustroute ga ik morgen toch weer volgen. 

Maya bracht een spreuk aan die ik iets veranderde tot.........

Spreuk van de dag 

Wie niet goed kan delen veroorzaakt breuken.

Fijne avond en voor straks:

Mooie dromen.

Tot Morgen. 

Ans beeldhouwen, Matthias met de bouw bezig, ik breien. Felix ook bezig in zijn atelier. Winterjas, een trui en een bagagerek hier achtergelaten

 Goedenavond. Buenas Tardes. Het is half acht.

De zon staat er nog.  Dat heb je als het zomertijd is geworden. De hele dag heeft ze lekker geschenen. Na koffie gedronken te hebben met Ans ben ik aan het breien gegaan: de laatste rondes van de hals. En toen konden de breinaalden in de tas waar ook de tentharingen in zitten en straks de tent weer.

Nu is het werk begonnen van het aan elkaar maken van de truidelen.

Intussen is Ans vandaag ijverig aan het werk gegaan met het herkneden van een van haar kunstkindjes. Ze was er niet tevreden over, en dan moet het opnieuw. Voordat ze begon ben ik een kijkje gaan nemen in haar atelier,  wat ze geen atelier wil noemen. Het is allemaal nog provisorisch in dit huis waarin ze nog niet zo lang wonen. Toch kreeg ik wel een aardig beeld van de beelden waar ze mee bezig is of die pas af zijn.

"Is dit een hond of een hert?", was mijn domme vraag.

Op mijn opmerking dat dit beest nogal mager is antwoordde zij dat bijna alle dieren die ze maakt dat zijn.

Dit  eendje staat ook op tafel.

Deze twee herten staan voor de spiegel.

Op de status van WhatsApp komt een filmpje van deze beestenbende. 

Felix was er vanmiddag ook. Hij huurt op dit terrein een schuur en is daar houtbewerker.

Felix in zijn werkplaats. 

Hij heeft een filmpje opgenomen waar ik accordeon speel voor Rosa, onze gezamenlijke kennis. Dat was de grote verrassing van gisteren dat wij onafhankelijk van elkaar Rosa kennen.

Speel ik hier " Rosa Munde"?

Matthias heb ik vooral met kruiwagens zand zien kruien. Er moet heel wat gebouwd worden hier, het is een groot project en Matthias is een harde werker en wil van alles. Oorspronkelijk was hij schaapherder in Andalusië en daar hebben de twee elkaar leren kennen.

Mijn trui is dus in een vergevorderd stadium gekomen. Mag ook wel na zoveel tijd. Ben er een jaar geleden mee begonnen. 

Deze trui is dus bijna klaar en gaat mee op reis, maar een andere heb ik vandaag hier bij Ans gelaten. Het wordt immers binnenkort zomer en twee truien om aan te trekken is dan wel genoeg. Evenzo heb ik mijn winterjas in de zak gedaan die Ans in augustus als ze naar Nederland gaat meeneemt. Het voorbagagerek van de kapotte fiets, die ik niet weg wilde gooien komt dan ook in Dreumel terecht. Dan heb ik iets meer plaats en iets minder gewicht voor het vervolg van deze reis. Maar de accordeon,  die heel veel weegt blijft bij mij. Hoe weinig ik er ook mee gespeeld heb tot nu toe op deze reis, hij kan toch van waarde zijn ooit in het vervolg. Vandaag dus al heb ik voor Rosa gespeeld,  maar ook voor de papegaaien van Ans. Er werd door hen weer op gedanst. 

In deze stoel met uitzicht op de Ebro heb ik een deel van de dag vertoefd. Een andere stoel staat voor mijn  l o g e e r k a m e r.

Wisselende stoelgang vandaag.

Uitspraak van de dag. 

Het is Gandhi, die het zegt hoor, ik niet.

Fijne avond 

Tot morgen,  dan fiets ik weer verder.

Aangekomen bij Ans Zondag. 4 papegaaien verwelkomden mij. Felix ontmoet, die mij kende via video van een wederzijdse kennis uit Barcelona.

 Goedenavond,  Buenas Tardes. 

Het was nog even een hevige strijd tegen de wind om de 19 kilometer af te leggen tot het huis van Ans en Matthias, maar ik ben er gekomen. Ook had ik vanmorgen nog even geaarzeld en gedacht dat het beter zou zijn een dag op de beschutte plek te blijven. Maar ik vond dat ik niet zo flauw moest zijn om me zo af te laten schrikken door een beetje wind. Aanvankelijk leek het erop dat ik inderdaad beter daar had kunnen blijven,  want het was behalve zeer vermoeiend ook knap gevaarlijk. Ik moest er op bedacht zijn dat een windvlaag ieder moment zou kunnen opduiken en dus continu alert zijn om daarop te reageren. Een moment van onbedachtzaamheid kan betekenen dat je in het ravijn terecht komt.

Later ging het fietsen wat gemakkelijker toen ik in het rivierdal van de Ebro wat meer beschutting had. Zo rond twee uur arriveerde ik dan bij Ans. We hadden elkaar zeker in 15 jaar niet meer gezien. Meteen bij aankomst hoorde ik papegaaien en ja natuurlijk, papegaaien waren sinds ik Ans kende altijd al huisgenoten van haar.

Ze heeft er nu vier en ze zijn muzikaal. Toen ik een liedje zong begon deze met haar vleugels te wapperen en deed een soort vogeltjesdans. 

Met de schelle geluiden van mijn accordeon hadden ze wat moeite. Honden kunnen daar ook niet altijd tegen.

Ze heeft ook een (Spaanse) man, Matthias geheten en samen hebben ze  twee schattige honden.

Het eerste wat Ans me vroeg toen we elkaar zagen was in welke schuur ik wilde slapen.  Ze hebben heel veel ruimte,  met verschillende gebouwen. In een ervan heb ik nu mijn intrek genomen. Daar ben ik blij mee, hier mijn eigen ruimte te hebben, waar ik ook kan koken op mijn eigen manier, op een houtvuurtje. Bij vorige ontmoetingen in Andalusië ging dat ook altijd zo, dan had Ans ergens een huisje dat ik kon bewonen gedurende de tijd dat ik er was.

Het betekent niet dat we alles apart doen, maar ik kan wel lekker mezelf zijn.

Ans en Matthias wonen aan de oevers van de rivier de Ebro en vanmiddag zijn Ans en ik afgedaald naar een plekje waar ze altijd zit om vogels te bekijken.

Ans gaat me voor naar haar vogelspotplaats. 

Daar zit Ans op  haar troon, een stoeltje dat ze daar permanent heeft staan. 

 Nu zagen we ook een mooie watervogel langskomen. 

Op de status van WhatsApp heb ik er een filmpje van gemaakt en dan zie je beter dat het waarschijnlijk om een  k w a k  gaat.

Zeer bijzonder was dat Matthias en Ans een gebouw verhuren als atelier voor een man, Felix genaamd. En laat die man mij nou kennen. We blijken namelijk een gezamenlijke kennis te hebben: Rosa uit Barcelona. Zij heeft hem een filmpje van mij laten zien, dansend en accordeon spelend en toen hij mij zag herkende hij mij meteen daaruit.

Felix, die hier twee kilometer verderop woont.

Op de heenweg van deze reis ben ik wel door Barcelona gekomen, maar wilde niet in die grote stad blijven en heb Rosa toen niet opgezocht. Op de terugweg heb ik gezegd dat ik wel ga proberen bij Rosa aan te gaan. 

Nou mensen,  genoeg voor vandaag.  Morgen heb ik waarschijnlijk nog van alles meer te vertellen over de bijzondere vrouw die Ans Zondag is. Ze is kunstenares en maakt beelden, in brons gegoten van heel veel dieren. Als je googlet naar haar naam krijg je al veel informatie.

Toen ik vanmorgen worstelde tegen de wind en alle moeite moest doen om niet tegen de vlakte te gaan dacht ik aan deze.........

Spreuk van de dag 

Het leven is een gevecht om overeind te blijven, maar uiteindelijk val je toch.

Dag allemaal.

V a l   maar lekker in slaap.