Op het " chantier" van Mathias en Mees met Tom.

 Vandaag moest Tom vroeg uit de veren, want hij zou Mathias komen helpen.

Deze is met Mees ergens in de buurt bezig om een huis te isoleren met stro en te stucken met leem dat op het terrein te vinden is.

De muur bleek echter scheuren te hebben en die moesten eerst weggewerkt worden voordat Tom in actie kon komen.

Maar omdat ik ook kwam is hij nog wat langer gebleven en heeft hij voor ons twee koffie gezet in zijn rijdend café.

Daarna gaf hij de mensen wat aanwijzingen om het muurprobleem op te lossen.

Op de bouwen van Tom heb ik al vaker gezien hoe ze de aanwezige leem die eerst gezeefd is met water mengen.

Ook werd in het bewuste vertrek het dak geïsoleerd met stro.

En ondertussen was Mees bezig met een vloer glad te schuren en verder te bewerken.

Daarna hadden Tom en ik een rustige middag hier, waarin ik weer regelmatig in het van hem gekregen boek las.

Nu is Tom bezig met zijn ouwe trouwe fiets in orde te maken.

Zometeen ga ik aardappelen schillen voor het avondeten.

Vanmiddag hebben wij samen ook al overgebleven kip van gisteren op en groente en salade 

Maar ik lust straks ook nog en zeker Mees, als die thuis komt.

Die heeft de hele dag hard gewerkt en vindt mijn eten altijd erg lekker.

Smakelijk eten gewenst en een fijne avond.

PS.   Ik moet nog iets rechtzetten.

Van augustus 1981 tot december 1984 heeft de wereldreis van Tom geduurd, en niet maar twee jaren zoals ik eerder vermeldde.

En daar komt Tom met D E fiets.

 De fiets van Tom waarmee hij in 1984 en 1985 de wereld rond ging en die mijn fiets in Schotland kruiste is zorgvuldig bewaard gebleven.

Hij gaat beter met zijn spullen om dan ik.

Daarnet kwam hij er trots mee aangelopen. Uit de opslag gehaald.

Zijn achterfietstas is ook nog steeds dezelfde van toen.

De voorband is poreus geworden.

Even wat repareren en dan kan hij er hier ook weer op rijden.

Vanmiddag ben ik naar het stadje Montmorillon gefietst om boodschappen te doen.

Zometeen gaat Tom kip klaarmaken op zijn gasje en ik doe de groenten en aardappelen op het vuur.

Vanmorgen hadden we eerst weer lekkere koffie samen.

Ook kwam Cerise bij ons op bezoek.

Ze vroeg hier naar de casse-noix, de notenkraker.

Tom schonk mij een boek dat ik zeker moest lezen.

Het gaat over een man uit India die met de fiets op weg ging naar Zweden om daar zijn grote liefde te ontmoeten. Hierbij de ingave van de Grote Geest volgend.

Nu heb ik al in geen tijden meer een boek gelezen, dus of dit aan mij besteed is?

Maar tot nu toe heeft de missie kans van slagen.

Ben bij bladzijde 56.

Één van de instellingen van de fietser kan ik in ieder geval al beamen: Het is helemaal niet nodig om alles te weten in het leven. Ik vind het ook zeer prettig dat er nog mysteries zijn, dingen die je niet kunt bevatten en dat het zelfs zeer wijs is om niet zo wijs te willen zijn.

Een mens is onderdeel van het geheel en we hebben niet het overzicht om goed met onze kennis  om te gaan.

Ik wil een radertje zijn en de wijsheid maar aan God overlaten, die mij leidt.

Waar mijn oog al eerder op viel viel mijn fototoestel vandaag op: De naam van een stichting , door Tom in het leven geroepen.

" BOTMOBIL", afgeleid van botte,is strobaal, en mobile,is mobiel.

Met andere woorden een mobiele school, vanwege dat overal in de wereld Tom die stages geeft.

Vanmorgen kwam ook zijn folder weer tevoorschijn, waar hij in zes pagina's compact en duidelijk uitlegt hoe iemand zijn eigen huis kan bouwen, eenvoudig en goedkoop. Laagdrempelig dus.

En nu, half acht,  ga ik denk ik beginnen met koken , maar dan is het nog niet zeker dat er bijtijds gegeten kan worden. Dat is met drieën niet zo vanzelfsprekend.

Eet smakelijk iedereen.

TOK TOK TOK.

Aangename verrassing.

 Vandaag kwam Tom naar me toe met een blijmakend gezicht en overhandigde mij een zak met.........onder andere wol die ik bij onze ontmoeting in Sevilla bij hem achter had gelaten.

Ik had op die reis ook een breiwerk meegenomen en de trui was klaar toen ik bij hem was.

Het werd toen tijd voor een katoenen trui en die wol had ik dus niet meer nodig.

Tom had het dus mooi al die tijd voor mij bewaard en nu komt het uit om het weer wel mee te nemen, want het huidige werkje kan binnenkort uit de pennen en dan kan ik ook een nieuw wollen exemplaar beginnen met deze prachtige wol.

Je ziet, er is ook nog een fles lourdeswater bij.

In Lourdes was ik namelijk eerder die reis.

Behalve deze fles had ik ook een met water gevuld beeldje, wat wel is meegegaan verder op reis maar waarvan de inhoud is weggelopen.

Het omhulsel heeft de boot wel gehaald en waakt daar.

Tom en ik hebben weer uitgebreid koffie gedronken vanmorgen en hij is vanmiddag naar de rivier wezen wandelen terwijl ik in een dorpje,zes kilometer verderop, boodschappen heb gedaan en onderweg een fietstas vol hout heb gesprokkeld voor de ontbijtthee voor morgen.

Zo vroeg is Tom dan nog niet op en in plaats van zijn gasfornuis levert het vuurtje dan de brandstof, zoals ik het op reis gewend ben.

Alleen is dit terrein niet midden in een bos, dus heb ik het hout maar hierheen gehaald.

Mees is vanmorgen alweer vroeg vertrokken naar zijn stagewerk en komt nu, kwart voor acht, net thuis.

Tom heeft zojuist nog even gewerkt aan één van zijn rijdende woningen, degene die jarenlang ergens in de Drôme gestald is geweest en die iemand afgelopen vrijdag naar hier gebracht heeft.

Er was nogal wat aan te doen omdat de muizen er bezit van genomen hadden.

Een lekkage heeft de vloer aangetast, en die heeft hij net weer glad geschuurd.

Hier komt zijn mondkapje nou echt van pas, zoals je ziet.

Nu is Tom salade aan het klaarmaken en ik ga zorgen voor macaroni en wat daarbij past.

Een smakelijk eten, voor degenen die dat ook op de Franse tijd doen.

Tom en Mathieu, zijn compagnon.

 Mathieu is een compagnon van Tom in de strobalenhuizenbouw.

Samen zijn ze ook lid van een stichting waarin ze onder andere de bouw op dit terrein willen doen en stages willen organiseren.

Mathieu woont nu twee jaar met zijn gezin, vrouw en drie kinderen in het dorp.

Hij is deze maand aan het werk in een dorp in de buurt.

In een stenen huis doet hij dakisolatie met leem en stro en ook de binnenmuren stuct hij met dit materiaal.

Vandaag vrije dag waren wij bij hem en zijn gezin te gast.

Zijn dochtertje en twee zonen kwamen regelmatig bij ons.

Zo loopt het een beetje door elkaar heen.

Op dit moment heeft hij een stageaire, Mees genaamd.

Deze heeft zijn studie voor architect achter de rug en moet nu twee jaar ervaring opdoen.

Mees logeert nu in een caravan op het terrein en is nu even mijn buurman.

                               M E E S

Op de foto toont hij zelfgemaakte tekeningen voor een zelfgeschreven kinderboek.

Een boeiend persoon die in zijn leven heel wat neer gaat zetten.

We hebben zojuist in " mijn" caravan gegeten, Tom, Mees en ik.

 

Hier ook nog een foto van het schattige dochtertje van Mathieu

Vandaag verjaardag van Jet, Tom en ik hebben haar een muzikale felicitatie gegeven op afstand.

En nu wens ik iedereen een goede nachtrust.

Gearriveerd bij Tom.

 Het is tweeënhalf jaar geleden dat Tom en ik elkaar voor het laatst zagen.

Dat was toen in de buurt van Sevilla, waar hij een groep vrijwilligers het vak leerde van huizen bouwen van strobalen en leem.

Het was niet de eerste keer dat ik zoiets een weekje bijwoonde. 

Mijn rol was dan meestal met de accordeon rond gaan, soms ook koken en soms ook als er kinderen bij waren die bezig te houden door hen bijvoorbeeld armbandjes te leren maken.

Wij kennen elkaar nu zo'n vijfendertig jaar.

Elkaar ontmoet in Findhorn, Schotland.

Hij was op de fiets en ik ook.

Hij was de ronde van de wereld aan het maken, ik de ronde van Groot-Brittannië.

In Findhorn was veel te doen, het was een Newagecentrum.

Er heerst een bijzondere energie, waardoor er veel mogelijk was, onder andere waren de ontmoetingen met andere "pelgrims" heel intensief.

In die sfeer troffen wij elkaar en er was een lied dat in een groep iemand ons leerde dat ons beide altijd bijgebleven is en dat ons lijflied is geworden elke keer als Tom en ik elkaar weer zien.

Dit is het refrein ervan:

We live one day at a time

We live one day at a time,

We dream one dream at a time

Yesterday's gone and tomorrow is blind

We live one day at a time.

Tom heeft dus ook veel gefietst.

Dezelfde fiets waar hij toen de wereld mee rond ging heeft hij nog steeds, terwijl ik al wel tien fietsen verder ben schat ik.

Sinds een jaar of twintig is hij zich op zijn ideaal gaan storten om de mensen te laten ervaren hoe je op eenvoudige en natuurlijke manier je eigen woning kunt bouwen.

De laatste jaren is  de zeshoek zijn favoriete bouwvorm geworden.

In september heeft hij met een paar andere mensen het terrein gekocht waar ik vandaag ben gearriveerd.

De bedoeling is om hier leerprojecten in de toekomst aan te bieden.

Ook gaat hij er een huisje voor zichzelf bouwen.

Tot nu toe is nog steeds zijn auto ook zijn woning.

Er valt veel over Tom en deze materie te vertellen.

Zelf heeft hij er een boek over geschreven en een vervolgboek is ook uit.

Rond vier uur had ik de resterende zesendertig kilometer tot hier afgelegd.

Het was wederom rustig fietsen met mooi weer.

Opmerkelijk vond ik twee windwielen op een dak om energie te genereren.

Vier ezels in een wei vonden omgekeerd mij weer opmerkelijk.

De rivier de Vienne, waar dit departement naar vernoemd is mocht ik  over vandaag.

En nu, kwart voor negen mag ik bijna mijn ogen sluiten in Toms " bureau", zoals hij deze caravan noemt.

Eventjes niet kamperen dus.

Een goede nacht gewenst en morgen verder.

Windstoten verwacht.

 De Nederlandse radio vertelde vanmorgen dat er windstoten met flinke buien zouden komen in Nederland.

Van hier weet ik het niet precies, maar omdat de wind toch al flink is aangetrokken was ik nogal kritisch voor de juiste tentplek.

Aan de rand van een bosje waar ruim plaats was durfde ik het toch niet aan, maar nu staat ie meer erin op een beetje onhandige plek, maar dat is het wel waard om een spooknacht te voorkomen.

Na vanmorgen weer een tijdje op de rustige plek te hebben vertoefd was rond twaalf uur de fiets rijklaar.

Maar halverwege de afstand bos-weg ging de voorband plots lek, dus toen moest ik er tegenaan.

Ik was rustig en de reparatie is goed gelukt, hoewel er geen scherpe voorwerpen in de buitenband gedetecteerd werden. En als zo'n prikker er toch inzit mag je zo weer alles op zijn kop zetten.

Nu neem ik aan dat er een scherpe doorn doorheengeprikt is en niet meegegaan is.

 

Ongeveer drie uurtjes gefietst vandaag.

Er was een kasteelruïne te zien onder andere.

En ergens een bok en een geitje.

Gelukkig was er ook een Aldi ergens te vinden, zodat mijn tassen weer overvol werden.

De avondmaaltijd, spinazie, moest maar onder de stieken bij gebrek aan ruimte.

Maar dat zit nu inmiddels weer in mijn buik.

Hier weer brandstof genoeg om het te bereiden.

Dit wordt echt de laatste kampeerplaats voor Tom.

Morgen vroeg in de middag denk ik er te arriveren.

En na Tom zijn er ook al allerhande verdere plannen.

Ben van harte uitgenodigd bij de tweelingzus van een goede vriendin, die ik nog nooit ontmoet heb.

Alleen woont ze wel in de Nièvre en dat departement gaat morgen op slot.

Dus dat is even kijken hoe we dat aan gaan pakken.

Tom en ik zijn het eens over het liedje: "We live one day at a time".

Het is, sinds wij elkaar kennen, en dat is 35 jaar, ons lijflied geworden.

Bye, bye, tot morgen.

Geen haast.

 Wat fijn om je rustig te voelen en geen haast te hebben.

Tom verwacht mij niet op een bepaalde dag en ik had zelfs einde van de maand geschreven.

Vanmorgen, na een beetje wat geregen in de nacht kwam de zon weer snel door de wolken heen . Op mijn vrij open plek in het bos nodigde deze mij uit een bad te nemen.

Ondertussen mijn woordjes gedaan in wordfeud en ruim een uur gebreid aan mijn tweede mouw

Rond twaalf uur vond ik het dit keer tijd om mijn boeltje te pakken, wat moest omdat er niet genoeg eten en drinken was en de winkels vrij ver weg.

Rustig aan dus maar weer, net als gisteren.

Waarom zou je acht uur per dag fietsen, terwijl drie uur ook kan.

Het hangt ook samen met het goede weer en de hogere temperaturen.

In de winter doe je zoiets niet zo gauw.

Vandaag wat meer acht geslagen op bezienswaardigheden onderweg.

Een vriendin wees me er gisteren op en ze heeft gelijk. 

Heel vaak fiets ik interessante dingen te snel voorbij, terwijl even aandacht de reis verrijkt.

Zo viel me vandaag deze mooie kerk op van gotische stijl in het plaatsje Ménigoute.

Naslag geeft nog enkele details ervan.

Het plaatsje ligt aan het riviertje de Vonne.

Zes kilometer verderop in oostelijke richting was er een oud Romeins dorp, tenminste de ruïnes ervan.

Het mocht nu niet bezichtigd worden vanwege Covid, maar voor de ingang van de site was er dit te lezen:

Zo te lezen zijn de ruïnes 16 tot 20 eeuwen oud.

Maar als ik onderweg een ruïne tegenkom van de vorige eeuw ga ik daar ook al graag naar toe.

Zo'n huis is beleefd en ik kampeer dan graag in de buurt om de sfeer te proeven.

In het dorpje dat een kilometer verder kwam stond dit opschrift op het huis van de hoek:

Er staat onder andere dat in deze straat de meeste huizen een beeldhouwwerk boven ramen en deur hebben.

Voor zover ik het heb bekeken trof ik er maar één.

Enfin, tenslotte is een bos weer mijn tehuis geworden voor minstens deze nacht.

Er staan hier niet zulke hoge stoelen als in het vorige.

Maar er zal ook zeker niet op me neer gekeken worden.

Lekker vrij voelt het hier weer.

Een goede nacht wens ik en...... morgen gezond weer op.

Alle zeilen bijzetten om het vuur te bedwingen.

 Net zoals gisteren had ik bij het aanmaken van het vuur meer werk aan het uithouden ervan eromheen.

Gisteren snapte ik dat beter dan vandaag.

Toen was het vuur op een tapijt van droge bladeren.

Vandaag veel minder bladeren, maar het droge gras had er ook zin in.

Heb zelfs nu met wat water gesprenkeld.

Je ziet, de zwarte plek is aardig groot geworden.

Vandaag weer een halve vrije dag genomen, nu in de ochtend. Het was een mooie priveplek daar in dat bos en licht genoeg bij afwezigheid van gebladerte om mijn gisteren gekochte powerbank helemaal vol te krijgen.

Volgens de gebruiksaanwijzing moet hij drie keer helemaal vol en leeg geweest zijn om er vol profijt van te kunnen hebben.

Tijdens het avondeten de Franse radio beluisterd op mijn nieuwe radiootje en net toen ik hem af wou zetten ving ik een glimp op van drie nieuwe departementen waar een lockdown dreigt, waaronder de Nièvre.

Dit blijkt net boven de route te liggen die ik na het bezoek aan Tom wil volgen.

Spannend dus, en het is dus zaak de ontwikkeling goed in de gaten houden om eventueel de plannen te wijzigen.

Daartoe heb ik ook al twee vrienden in de Ardèche gevraagd.

Vandaag drie uurtjes gefietst tot dit geplande bos. Weer lekker vrij hier. Voor de kou is het nu minder nodig, want het is veel zachter geworden 

Zoals gisteren kan de wintertrui uit in bed straks.

Montmorillon,  waar Tom in de buurt woont komt naderbij.

Morgen of overmorgen.

Slaapt zacht, straks.

Twee cadeautjes voor mezelf.

 Rond twaalf uur was ik in de plaats waar supermarkt Super U stond aangegeven.

Daarvoor moest ik wel een kilometer extra fietsen, een andere richting op, en naar beneden.

Liever niet , want dat betekende ook een extra klim.

Maar ik overwon mijn weerzin. Per slot moest er toch geluncht worden binnenkort en de melk en het broodbeleg waren op.

Al een tijdje had ik mezelf al een radiootje beloofd.

Die was ik deze reis vergeten mee te nemen en eigenlijk hoort zoiets bij de reisbagage.

'S-avonds even gezellig tijdens het eten naar (vooral) de sport luisteren.

Nu is de interesse wat meer uitgebreid naar de coronaperikelen, hoewel het ook niet altijd goed is voor je gemoed om alles te weten.

Af en toe even via de smartphone luisteren deed ik al wel een half uur per dag. Maar niet langer want dat kost accu.

En daar hadden ze dus die apparaatjes, die mij mijn hele leven al bekoren. Ik hou van radio, in tegenstelling tot televisie.

Meteen maar buiten voor de winkel uitgepakt en er de drie benodigde batterijtjes ingedaan.

En hij deed het.

Fijn, nu kan ik met een gerust hard langer luisteren.

Via de smartphone zal ik nog wel af en toe de Nederlandse zenders aanzetten.

Ook lagen er powerbanks, dat zijn accu's waarmee je onderweg je smartphone kunt voeden.

Hiervan heb ik er al wel drie bij me, maar die zijn al heel oud en dus hebben ze minder power.

Even gedraald. Zal ik het doen, niet doen?

En uiteindelijk ook een exemplaar gekocht.

Goed om een verse erbij te hebben, daar de telefoon soms nogal raar omspringt met zijn lading.

Twee kopjes koffie in het zonnetje op een bankje completeerden mijn tevredenheid.

Ach, het mocht wel na een ochtend die koud begon.

Toen ik mijn laarzen voor het eerst gebruikte om vanuit mijn bed in het beijste gras te stappen leek het wel alsof het winter was.

De schaduw van het bos maakte dat de zon er niet bij kwam, terwijl elders de natuur zich klaarmaakte voor een prachtige dag, waar ik, eenmaal op de fiets, ook van mocht genieten.

Mijn gisteren nat geworden sokken dienden nu als handschoenen en werden zo in de loop van de dag wel droog, terwijl de handsokken van gisteren nu weer aan mijn voeten gingen, met gaten en al.

De middag verliep prettig en eindigde met het laatste uur fietsen op een groene route, een tot fietspad gebombardeerd oud spoorlijntje.

Zoals de kaart voorspelde liep die uit in een waar bos, het eerste sinds twee dagen fietsen, en daar lig ik nu gevleid op een zacht tapijt van bladeren met mijn tent.

De prei heb ik tot me genomen, die ik vond in een toevallig opduikende winkel.

Morgen geen witte wereld hier, nu lijkt het ook al wat warmer dan gisteravond.

BONNE NUIT, welterusten.