Dag Anneke, dag. De reis gaat verder. Mooi rustig weer om te vertrekken vandaag.
Het zal rond tien uur geweest zijn dat onze levens weer gingen scheiden.
En toen fietste ik de wijde wereld weer in.
Nogal onzeker en wat zenuwachtig in het begin.
De rechter trapper bleek namelijk op zijn eind te zijn en als die helemaal breekt is het heel lastig vooruit te komen
Heb ik ooit al meegemaakt.
Maar tot nu toe heeft hij het gehouden.
Er zullen heus wel fietsenmakers opduiken.
De mensen zijn hier erg belangstellend en open. Dat wist ik al van andere bezoeken aan Bretagne.
Tot drie keer toe kwamen er vandaag mensen op me af, vragend waar de reis naartoe ging en duidend op de zware fiets.
Dan zeg ik altijd dat de fiets het gewicht draagt en niet ik.
Ook vroegen ze allemaal weer hoe oud ik was.
Zevenenzestig.....
En waarnaartoe? Ik heb maar Spanje gezegd, dat ligt nu het meest in mijn denklijn, maar dat is nog lang niet zeker.
Daartoe moet ik echt wel duidelijk voelen dat het Gods zegen heeft en daarvoor neem ik nog even de tijd op mijn weg naar het zuiden.
In ieder geval verleent de heilige Antonius alweer zijn medewerking, want na mijn gebed of hij een plek voor de nacht wou vinden voor mij reed ik per ongeluk verkeerd en toen viel mijn oog op een bosje, waar ik nu veilig in mijn tentje zit.
Je ziet, er is hier weinig bos, en dan ben ik bijzonder dankbaar dat ik op dit uitverkoren plekje mag bivakkeren.
Vandaag was broccoli de warme maaltijd.
Nu, half negen , mag ik mijn hoofd weer te ruste leggen.
Bonne nuit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten