Afgezien tijdens het spelen. Vannacht last van mijn been gehad. Wim redelijk tevreden.

 Wat ik bijna niet van mezelf ken was vanmorgen af en toe het geval: Kon mijn eigen muziek moeilijk verdragen.

Het zal ongetwijfeld te maken hebben met een andere accordeon waar ik mee speelde en waar een feller geluid uit komt, maar ook, ben ik bang, met de toestand van mijn oren.

Weliswaar bleef het echoën vandaag uit, maar het bleef dat ik de geluiden niet precies hoor.

In tegenstelling tot andere dagen kon ik het vandaag niet compenseren met veel enthousiasme.

Een vrouw sprak me aan" Heb jij de Ardèche verlaten?"

Ik herkende haar pas toen ze zei dat ze mijn buurvrouw was. Wel een paar keer ontmoet weliswaar en dus een bekend gezicht, maar met mijn slechte geheugen kan ik haar dan niet plaatsen in een andere omgeving op een onverwacht moment.

Er was ook een andere accordeonist die één van mijn beoogde plekjes inpikte, zo ongeveer tegenover Wim.

Hij leek mij een beginner en speelde van papier.

 Vanaf de kraam van Wim gezien zie je links mijn collega en rechts Wim, die een boodschap deed.

Daar heb je Willem met zijn proviand.

Wim was vandaag redelijk tevreden. Hij had ongeveer de inkomsten die hij verwachtte.

Rond één uur zaten we weer in de auto, waarna ik de klim in de hete zon richting huis weer volbracht, op één kilometer na.

Heb nu weinig last van mijn been, maar vannacht werd ik herhaaldelijk wakker van de pijn.

Wel gisteren groene klei gekocht, die ik er op ga smeren.

Nigella-olie verkoopt Wim en moet ik ook maar eens proberen, zegt hij. Gebruikt hij zelf ook veel.

Afgelopen nacht, gelegen op het bordes van zijn huis, mocht ik op de rand van schemering een prachtige maan aanschouwen alvorens mijn hoofd ten ruste te leggen.

Dat uitzicht heb ik vanaf mijn plek weer niet, maar ik zie weer andere dingen.

Voor Nederlandse lezers is mijn wens dat ze mogen genieten van regen, die vandaag her en der valt.

Hier blijft het droog en zonnig en wordt het steeds warmer.

De zevenendertig graden is weer in zicht in de loop van de week.

Morgen gaan we weer naar Saint-Agrève.

  B o n   S o i r .

Bruno naar Nederland zonder mij. Optreden in Lamastre smaakt naar meer.

 Ben nu op de berg van Wineke en Bruno.

Morgen vertrekt Bruno naar Nederland en ik had zo mijn hele zaakje in de overdekte aanhanger kunnen gooien en gezellig samen de reis kunnen aanvaarden.

Maar ik heb toch gekozen om hier te blijven en in ieder geval de toeristische augustusmaand met mijn accordeon nog meer op te vrolijken.

Vanmorgen was het in ieder geval een energiek optreden op de kleine zaterdagmarkt van Lamastre.

Omdat het zo goed ging en zo gezellig was smaakte het naar meer en stelde ik Wim voor om morgen weer samen naar Romans te gaan.

Maar eerst ben ik naar de berg geklommen van Bruno en Wineke om afscheid van Bruno te nemen en zijn bouwwerk te bewonderen.

De weg naar hen toe betekent veel klimwerk, bijna anderhalf uur vanaf Lamastre, maar met die vele versnellingen op deze fiets was het allemaal niet zo vermoeiend en vooral heel mooi met het uitzicht op de Alpen.

Een vriend van mij heeft vandaag in Nederland ook een topprestatie geleverd.

In het parkoers zaten drie cols van de buitencategorie.

Bij deze wil ik deze trouwe lezer van harte feliciteren met zijn prestatie. 

Op mijn parkoers zag ik een indrukwekkend Mariabeeld.

Mijn vlindertjes die al vele jaren aan het huis van Wineke en Bruno hangen zijn wel aan vervanging toe.

Ondertussen hebben Wineke en Bruno me bij Wim afgeleverd. Fiets, accordeon en andere spullen konden met de auto mee.

Het is nu kwart over acht. Straks weer bijtijds gaan slapen.

Net als vorige week ga ik mijn bedje weer spreiden op het balkon, waar nu nog even de zon op staat maar waar het straks heerlijk koel is.

Een goede nachtrust is mijn wens.

         B o n n e   N u i t .

Orde geschapen binnenshuis.Bandreparatie mislukt.

 Tot nu toe altijd buitenshuis geleefd, maar vandaag verwachtte ik Michel, mijn buurman die ook in de buurt van Straatsburg woont én..........laat het nu net vanmorgen regenen.

Om tien uur zou hij komen en om negen uur begon het water uit de lucht te vallen, een natuurverschijnsel dat we hier lang niet meer meegemaakt hebben.

Ik moest dus beginnen aan een onverwachte klus.

Binnen in de caravan was het namelijk nog net  zoals ik het een maand geleden aantrof na negen maanden afwezigheid.

Maar het was snel alweer gezelliger en voor mezelf ook prettig om hier eens te kunnen zitten.

Echter, de verwachte gast kwam niet.  

Soms heb je onverwachtse bezoekjes en nu kwam een verwacht bezoek niet.

Allemaal dingen waar ik geen moeite mee heb.

Nu heb ik de lijn van het dingen doen die gedaan moeten worden doorgetrokken en na de afwas mijn fiets onder handen genomen.

De binnenband bekeken en geplakt en ook degene die maandag lek ging.

Toevallig bleek ook een spaak kapot te zijn, dus dat was mooi, kon ik in één moeite door ook meteen vervangen.

Met het afwaswater kreeg ik mijn handen weer mooi schoon (smeer lost daar goed in op).

Toen ben ik een half uur geleden naar de blogplek vlak bij Michels huis gefietst om ook meteen met hem kort te sluiten.

Hij was de afspraak niet vergeten en schaamde zich dat hij daar zo laconiek mee omgesprongen is.

Ik vergeef het hem wel hoor en woensdag aanstaande is er een nieuwe afspraak.

Die heb ik durven maken omdat de waarschijnlijkheid steeds groter is geworden dat ik zondag niet met Bruno naar Nederland rijd.

De druk is eraf dat ik heel snel naar de tandarts moet. Ondanks dat het plakken van de brug van zeven tanden niet hield, blijven ze toch goed zitten en halen ze dus waarschijnlijk gemakkelijk de afspraak van 13 september met de tandarts hier.

Liever blijf ik nu ook hier om de  toeristische augustusmaand met die grote markten mee te maken, al is de lol voorlopig wat minder vanwege mijn handicap.

Wat vervelend is: Ik moet zometeen weer aan de fiets gaan sleutelen, want tijdens de vijfhonderd meter hiernaartoe is de lucht alweer uit de band vertrokken.

Straks de tweede " gerepareerde" (laten we het hopen) binnenband er maar op leggen.

Nee fietsenmaken is mijn hobby niet, ben beter in truien breien.

Dan ga ik nu maar weer eens aan de slag ermee.

En hier nog een foto van gisteravond toen er ook enkele druppels vielen en er een stukje regenboog zichtbaar was als je goed kijkt.

B o n n e   S o i r é e .

Markt Yssingeaux gevolgd door bezoek aan Michaëla. Met lekke band naar huis aan het lopen.

 Alweer een lekke band. Maandag was het ook al zo. Nieuwe buitenband plus nieuwe binnenband toen erop gelegd, nu toch weer alles plat en ruim de helft van het traject tussen Lamastre en thuis moeten lopen.

Rest nu nog het stuk tussen de blogplek en Les Costilles.

Gelukkig drijft de dreigende regenbui voorbij zodat ik hier mijn administratie af kan maken.

Het was weer een volle dag tot nu toe.

Vijf uur op, zes uur met Wim in de auto op weg naar de hoogvlakte waar we nog een half uur reden om tot Yssingeaux te komen waar het marktgebeuren zich vandaag afspeelde.

Een dorpje passeerden we met een scheef kruis op de kerktoren.

Daar rijden we heen over de hoogvlakte.

Zowel in Saint-Agrève als in Yssingeaux treffen we telkens in de vroege ochtenduren twee dames die hun kraam met beha's aan het opzetten zijn.

Één van de twee moet volgens Wim al in de negentig zijn en daarmee de oudste handelaar van die markten.

Wim zelf met zijn negenenzeventig lentes zal dat op zijn andere markten wel zijn.

Hij was redelijk tevreden, maar het kon beter.

Hetzelfde kan ik zeggen van mijn optreden waarin ik niet zoveel last had van het oor.

Wel voel ik nog steeds mijn knie een beetje en daarom ging ik er in de pauze comfortabel bij zitten.

Vanmiddag waren we uitgenodigd bij Michaëla, die acht kilometer van het stadje vandaan woont in een rustiek huisje.

Ook  vrienden van ons,Job met zijn vrouw Margot waren er en de ouders van Michaëla.

Onder de grote lindeboom was het goed toeven en lunchen.

Paardrijders kwamen voorbij.

Op de terugweg kwamen we langs wat voor Wim de mooiste plek van Frankrijk is.

Nu, bijna half acht, ga ik nog een kilometertje lopen om thuis te komen.

Morgen is een vrije dag voor mij.

Wim krijgt twee patiënten die hij gaat behandelen. Dus freewheelen is er voor hem niet bij.

Ps.

Een vriendin van mij, die trouwe lezeres van de blog is, zag gisteren de foto van het viaduct staan waar ik doorheen fietste.

Zij deed ooit wandelingen met haar ezel en zij herkende dat tunneltje en schreef dat ze heel veel moeite had om het beest erdoorheen te krijgen.

Tot morgen.

           À   D e m a i n.

Naar Le Cheylard. "Sailing" opgestuurd naar Paul.

 Vanmorgen met het goede been uit bed gestapt, want de knie waar ik me zorgen over maak was weer redelijk normaal.

Het was al wel laat vanmorgen toen ik vertrok naar Le Cheylard, maar het elan van de markt van Lamastre gisteren stimuleerde me om vandaag ook weer aan te treden op het toneel.

Bovendien zou dit misschien wel de enige keer dit jaar zijn om in deze plaats te spelen als ik zondag met Bruno naar Nederland ga.

Tot zaterdag heb ik nog de tijd om te weten of augustus in Nederland of in Frankrijk doorgebracht gaat worden.

Zoals altijd in de zomer was er op deze markt ook weer veel te doen en ik bleef niet onopgemerkt.

Mijn oor sputterde helaas weer veel tegen.

Op de terugweg over het tot fietspad gemaakte spoorlijntje gegaan en geluncht op een vertrouwd plekje bij een tunnel.

Het is een mooi parkoers en gezellig met andere fietsers.

Hier gaat het fietspad over de weg heen die ik vanmorgen op de heenweg nam.

Niet zo ver van huis, aan de westkant van Saint- Basile staat een huis waar ongetwijfeld Nederlanders wonen.

Vanmorgen stond er een Nederlandse auto.

Gisteravond waren Wineke en Bruno hier en ik had ze gevraagd een filmpje te maken dat ik zou sturen naar Paul.

Dat is gebeurd en ik heb "Sailing" gespeeld.

Bij zijn begrafenis had ik het ook kunnen spelen maar ik weet dat er al allerhande artiesten komen.

Nu heeft hij het zelf in levenden lijven nog kunnen horen.

Vaar wel Paul, tot gauw!

Een prettige avond gewenst.

            B o n n e     S o i r é e .

Zorgen over zere knie. Toch naar Lamastre. Veel animo daar.

Zere knie ineens. Wel eens vaker op die plek, en dan is het weer weg en dan vergeet ik het weer.

Maar gisteren kwam het erger terug.

Dan ga ik me wel zorgen maken, want als ik niet meer kan fietsen.......

Gelukkig wordt het fietsen er vooralsnog niet door gehinderd. Het lopen wel en vannacht in bed voelde ik hem zelfs een beetje.

Mijn plan om vandaag thuis te blijven werd niet ingewilligd, want vanmorgen was het koeler en gaan spelen in Lamastre op de markt leek me

 een goede therapie.

En inderdaad deed ik er vandaag goede energie op.

Hoewel ik mezelf vaak weer niet goed kon horen merkte ik wel aan het publiek dat er veel muziek uitkwam en het regende muntjes en briefjes en dat gaf me een beetje troost.

Nu midden in het seizoen waren er ook veel mensen op de markt en ook Nederlanders die verbaasd waren toen ze mij " Daar bij die molen" hoorden zingen.

Ook heel wat fietsende mensen brachten een bezoek aan de markt, onder andere deze:

In totaal zijn ze met zeven.

Ze komen uit de buurt van Grenoble en gaan via tot fietspaden gemaakte spoorlijnen weer terug richting Rhône.

Je ziet tegenwoordig vaak  tandemfietsen.

 Vandaag ook even contact gehad over Paul.

Er is al heel wat in voorbereiding voor zijn begrafenis wat muziek betreft.

Behalve hijzelf zijn zijn zoon en schoondochter ook heel muzikaal.

Hier staan ze met zijn drieën toen hij nog niet de ziekte had.

Pas geleden kwamen twee musici een miniconcert bij hem brengen.

Neil Young werd aangehaald en hier deed hij zelf ook weer mee met zijn mondharmonica.

Nu kwart voor vier spoed ik me verder naar huis, want om vijf uur worden Wineke en Bruno verwacht om ratatouille te komen eten.

Een gezellig vervolg van deze dag is mijn wens.

Broederlijk met collega-troubadour in Saint-Agrève.

De markt in Saint-Agrève was wat minder inspirerend dan ik gewend ben, maar er was een leuke ontmoeting met een collega- troubadour.

Ik herkende hem vaag, hij herkende mij duidelijker .

Hoe het instrument dat hij bespeelt heet heb ik niet gevraagd, maar er kwam, samen met de fluit mooi geluid uit.

Het was mijn koffietijd en ik zat samen met die man in het blauwe vest aan dat tafeltje waar ook de accordeon staat. Hij maakte de foto waarop de twee muzikanten broederlijk op staan.

De koffie werd me aangeboden door een bekende en werd gebracht door een mij hartelijk omhelzende serveerster. Zij was vele jaren werkzaam in een ander café en we hadden altijd een leuk contact.

Het jonge sympathieke stel marktmensen was er ook weer met hun kaas en worst.

Met hen gaat het ook wel gezellig, zoals je ziet.

Haar vriend, die niet op de foto staat, vertelde dat ze het nu voor het tweede jaar doen.

Op mijn vraag waarom ze nou juist voor deze producten gekozen hebben antwoordde hij dat het van vader op zoon gegaan is en dat zijn ouders al vijftien jaar op markten staan.

Wim heeft ook zijn mannetje weer gestaan vandaag.

Bij het betreden van de markt zocht hij de hond van een collega op, die er altijd bij is.

En hier treft hij voorbereidingen om zijn stand klaar te maken voor het publiek.

Hij was matig tevreden, net als ik.

Aanvankelijk leek ik als vanouds te kunnen rammelen met de accordeon.

Het publiek reageerde echter mat en ik had niet genoeg fantasie dit keer om het  verschil te maken en de middelmatigheid te doorbreken.

Later begon ook mijn oor weer tegen te stribbelen en werd ik meer opgesloten in mezelf.

Wim en ik zijn op de terugweg gestopt bij een supermarkt en daar kon ik inkopen doen voor de ratatouille die ik morgen of overmorgen ga maken. Wineke en Bruno komen dan eten.

Mijn fiets zat flink onder het stof toen ik hem ophaalde in Lamastre.

Ze zijn een muur aan het afbreken daar waar hij stond. 

De klim naar boven, terug naar huis ging redelijk goed,want geen zon, in afwachting van een onweersperiode.

Echter op mijn blogplek aangekomen begonnen er spoedig druppels te vallen en daarom zit ik nu thuis het verhaal af te schrijven van de wederwaardigheden van deze dag tot nu toe.

Het is vier uur.

Een middagdutje nu?

Wie weet,lukt dat.

Een goed vervolg van deze dag is mijn wens.

"We are sailing" gespeeld en gezongen ter ere van John en Paul.

 Vandaag is de geboortedag van mijn overleden broer John en het liedje "sailing" van Rod Stewart is een nummer dat me met hem verbindt.

Al vaak in die elf jaar dat hij niet meer op aarde is, kwam zijn sfeer over me heen als ik " ons" liedje speelde op markten en vaak komt er dan veel emotie  los van beide kanten.

Het liedje is dan ook een gebed geworden waarin onder andere verteld wordt dat we in een zeilboot op zee zitten met vaak stormachtig weer en op weg zijn naar huis.

Vandaag was een groot deel van het optreden in Romans mijn hoofd helder, kon ik vrij spelen, niet gestoord door een echoënd oor.

Daar heb ik meteen gebruik van gemaakt door luidkeels mijn gebed voor te dragen.

Niet alleen aan John, dit keer, maar ook aan Paul, de vriend die binnenkort aan de beurt is het aardse schip te verlaten.

Met hem is dit liedje voor mij begonnen. Hij als gitarist en zanger had het in zijn repertoire en we hebben het samen gespeeld, ik met de melodica. Dat moet zo'n vijftien jaar geleden zijn dat wij daar op zomeravonden bij een kampvuur op Les Costilles zaten te musiceren. Voor mij was het leerzaam met hem samen te spelen,want hij was veel meer musicus dan ik en had een prima ritmegevoel wat bij mij nogal wat te wensen over liet.Voor hem was "Sailing" een soort geloofsbelijdenis.

En nu, nu hij aan de reis naar zijn schepper, zoals hij het zelf zegt, gaat beginnen ,wil ik hem graag dit toezingen en vandaag mocht dat. Mijn stem weerkaatste niet in mijn oor, maar ging de wijde wereld in en zong ook met het tweede couplet dat we vogels zijn ,hoog in de hemel , vliegend boven de wolken om bij God te komen en bevrijd te worden.

Ja, het was een geslaagde en gezellige ochtend al met al in Romans.

Er waren ook nog andere musici, die mij " wegjaagden", want ze pakten vlak bij mij gewoon hun spullen uit alsof ik er niet was.

Ik had toen al wel bijna genoeg gespeeld op die plek, want ik wissel om de zoveel tijd, om niet buren tot last te zijn.

Op mijn tweede speelplek stond ik vlak bij Wim.

Hij was vandaag ook redelijk tevreden .

Hier staan een aantal mensen zich te vergapen voor zijn kraam.

We waren ongeveer twee uur weer terug in zijn huis. De accordeon is in de auto gebleven want morgen gaan we samen weer naar Saint-Agrève voor de maandagmarkt daar.

Dan spreken we weer af in Lamastre, kwart voor zeven is gezegd.

Nu weer de laatste kilometer vanaf de blogplek naar mijn eigen huis.

Daar heb ik nog genoeg brood. Daarom heb ik dit brood in Romans maar niet gekocht.

 Deze weelderige voorraad fruit heb ik ook maar laten liggen. Zes perziken is voor mij ook al genoeg.

Een prettige avond is mijn wens, en morgen gezond(en misschien ook vroeg) weer op.

Een dag met een bliksemstart.

 Vanmorgen vijf uur was het tijd om op te staan.

Om kwart over zes hadden Wim en ik afgesproken in Lamastre op de plek waar Wim me altijd oppikt als we samen naar een markt gaan.

Maar nauwelijks mijn bed uit hoorde ik gerommel in de lucht en vielen er regendruppels.

Met recht is deze dag dus begonnen met een bliksemstart.

Maar erg lang zou de regen niet duren volgens mijn weerbericht.

Wim vroeg nog wel of we moesten gaan, maar hij volgde mijn idee op om gewoon te gaan, zij het een kwartier later.

In Le Chambon sur Lignon aangekomen was het onweer uit de lucht en was het er heerlijk en niet te warm.

We waren toch al wel om zeven uur ter plekke.

In deze plaats is het nu zo geregeld dat de auto's van de marktmensen na uitladen geparkeerd worden aan de andere kant van het stadje, wel twee kilometer van het marktplein verwijderd. Daarentegen is er een soort pendelsysteem, een zogenaamde " navette" .

Dit is een bus die gratis de marktmensen weer terug vervoert naar het marktplein.

Zoals gewoonlijk was er al vroeg veel beweeglijkheid op de markt. Schattig vond ik dit meisje, dat nog even een dutje ging doen.

Even later stond ze alweer naast haar moeder de vroege klanten te helpen.

Voordat ikzelf begon te spelen ben ik naar deze trouwe marktman gelopen.

Hij verkoopt manden, waarvan hij er zelf ook maakt en witte schapenvachten.

Ook dit rekje met allerhande zelfgemaakte tierelantijntjes is van hem.

Op mijn vraag hoe lang hij dit al deed was zijn antwoord negenenveertig jaar, waarop hij op zijn beurt mij vroeg hoe lang ik al muziek maak.

Dertig jaar, schat ik, en zo lang komen wij elkaar dus op markten tegen.

Hij is nu drieënzeventig.

Mijn optreden gaf me weer een tevreden gevoel.

Mijn performance was goed, al moest ik weer strijden tegen mijn handicap.

Vaak kon ik niet erbij zingen of dankjewel uitbrengen.

Er was op een ander pleintje een  brocante en daar liepen twee muzikanten rond, waarschijnlijk ingehuurd.

 

Na de markt was Wim uitgenodigd op het feestje van de zeventig geworden Arthur, die ik ook ken zolang ik hier woon, dus tweeëndertig jaar .

Arthur op zijn knieën trompettert mee met zijn ingehuurde bandje.

Ik moest mee, al had ik niet zoveel zin. Wim ook niet na zo'n lange dag en het vooruitzicht van

 morgen als we weer naar een markt gaan.

Maar het was gezellig buiten op een groot terras met een machtig uitzicht.

Het uitzicht en Job.

Morgen gaan we samen naar de markt van Romans, net zoals twee weken geleden.

Daartoe ben ik op mijn fiets die in Lamastre geparkeerd stond naar Wims huis gereden.

Daar ben ik nu en slaap ik straks, dat wil zeggen, binnenkort, want het is al kwart over negen en morgen half zes weer op.

Een goede nachtrust is mijn wens.