Terugkomend van de koffiepauze werd mij een ritmisch getingel gewaar. Een man met twee zoontjes stonden daar. De vader speelde accordeon en de kinderen begeleidden hem.
In plaats van zelf spelen had ik wel een kwartier lang staan te luisteren (en op te nemen natuurlijk)
en met de man gesproken.
Hij bleek een Colombiaanse ouder te hebben maar verder in Frankrijk, Avignon, te wonen.
Zijn liedjes waren in het Spaans met Colombiaans accent, ik verstond er niet veel van.
Hij bewoog zich zoals hij speelde, lekker grillig, en dat ligt me wel, het publiek had er ook oog voor en oren naar.
Een kindje wilde geld uit de koffer pakken onder grote hilariteit. Dat gebeurt bij mij ook wel eens.
Ze waren met fietsen en kampeerden, net als ik op mijn reizen.
Maar artiesten worden niet altijd als artiesten gezien door de handhavers. Ooit(en gelukkig bijna nooit) heb ik meegemaakt dat een agent mij het spelen verbood omdat dat als bedelarij gezien werd in die gemeente, en dat mocht niet.
Vandaag bij aantreden van de markt stonden twee agenten van de gendarmerie bij een jonge vrouw die zat te bedelen met een karton voor haar waarop stond:"Ik heb honger".
Het leek erop dat ze haar weg gingen sturen en dacht aan de mogelijkheid dat ze met mij hetzelfde zouden doen.
Toen in ieder geval mijn mondkapje maar opgezet, mijn accordeon gehaald en bij terugkomst op de plek waar de vrouw zat was ze er niet meer en de agenten gingen net de hoek om.
Ben ik daar maar gaan spelen en heb ze niet meer gezien.
Wel een Nederlandse vrouw ontmoet die in de buurt een huis heeft en ik al heel lang ken en van wie ik het beeld van haar overleden man ook nu weer heel levendig voor me kreeg. Ze was met een vriendin die bij haar logeert.
Van Maleisische afkomst, gewoond hebbende in Noorwegen en daar genaturaliseerd, en nu woont ze in de omgeving van Nancy.
Ik zei dat ze een rijke vrouw was met zoveel culturen in zich, en daar was ze het mee eens.
Ze had geen sanitair paspoort, maar toen ik ze later weer trof meldden ze verheugd dat ze in het café waar ik naast stond daar niet om vroegen.
Maar ja, ik had mijn eigen meegenomen koffie al lang op.
Vanmorgen kwart voor acht was mijn vertrek thuis.
Was het bij de vorige editie van Le Cheylard een tocht door de mist, nu was het een geheel zonnig gebeuren.
Een gedeelte van het traject kan ook gedaan worden over de tot fietspad omgedoopte oude spoorweg.
Die nam ik op de terugweg vanmiddag.
Vanmorgen ging ik op deze foto onder de spoorbrug door.
Vanmiddag keek ik van boven naar beneden.
Tegen vier uur weer thuis. Was wel weer moe, maar een siësta in een luie ligstoel is heerlijk.
Een fijne avond gewenst.
Nog enkele foto's:
Onderweg op de Col een gebedje voor de goede afloop, niet alleen van het optreden.
Een uitzicht vanuit de hoogte.
Opzicht naar boven.
Deze zonnebloem brengt de groeten naar de lezers.
