Een tussendag vandaag

Vanmorgen naar André geweest in Lith. Hoewel hij het heel moeilijk heeft en in een groot gat valt, nu Yvonne hem ontvallen is, zie ik in hem niet de man, die in dat gat blijft zitten.

Ik vond het vooral mooi om te horen dat ze in die laatste weken, toen hij haar verzorgde heel veel met elkaar gepraat hebben, over de meest uiteenlopende onderwerpen.

Ik ervaarde dat het hem ook goed deed dat ik er was. Gaandeweg de ontmoeting werd hij steeds vrolijker en had ook allerhande ideeën over wat hij nu verder gaat doen.

Hondje Pietje, het hondje van Yvonne, is nu zijn hondje geworden.

Drie keer per dag moet/gaat hij ermee wandelen en dat is voor André zelf ook goed 

Voordat ik ging hebben we samen nog zo'n wandeling gemaakt over de dijk, met uitzicht op de Maas.

Hij kan het wel waarderen dat hij behalve op de boot, ook hier zo mooi woont.

Voor mij is het een tussendag vandaag.

Wetend dat zaterdag de dag is waarop ik iets mag zeggen/zingen zit ik daar tegenaan te hikken.

Toch wel onzeker over hoe ik het aan ga pakken.

Morgen afgesproken met Jan én José dat die me gaan knippen.

Ook met Bert afgesproken dat ik vrijdag bij hem in Zutphen op zijn verjaardag kom, daar blijf slapen en vandaar de volgende dag naar Doetinchem waar de plechtigheid om één uur zal beginnen.

André is blij met deze oplossing, want hij zat ermee hoe dat mij moest wat vervoer betreft.

Hij had al familieleden gevraagd, maar die zijn allemaal bang voor Corona samen in de auto.

Ik vind het fijn om het zelfstandig op te hebben gelost en bovendien eindelijk eens een keer op Bert zijn verjaardag te komen, want andere jaren ben ik bijna altijd in Frankrijk rond deze tijd.

Komende nacht eerst maar weer binnen slapen, maar als er teveel muggengeweld is kan de tent weer worden opgezet op het dek, zoals afgelopen nacht.

Terug uit Wageningen.

 Vanmiddag weer terug naar huis gefietst uit Wageningen.

Na de mannenavond blijven slapen in het huis van Dick, evenals Hans, maar deze was vanmorgen al heel vroeg de deur weer uit.

Vanmiddag ook nog even gespeeld in het centrum, maar het was te rustig en na een half uur in de HEMA koffie gedronken.

Je naam, adres en telefoonnummer moet je opschrijven en met de kaart betalen.

Allemaal niks eigenlijk.

Toen ik later de winkelstraat uitfietste was daar een collega met gitaar aan het werk.

Vandaar misschien ook dat er minder aandacht voor mij was.

De terugtocht verliep erg vlot. Bijna geen wind en soepele benen.

Nu in het duister heeft het houtvuur de groenten en aardappelen eetbaar gemaakt, dus lekker smikkelen zometeen.

Mannenavond.

 Toen we nog op de fiets zaten richting Nederland belde Dick mij al op om te zeggen dat ik naar de zogenaamde mannenavond moest komen, die hij vandaag zou organiseren.

Omdat het toen nog ver weg was en ik eerst nog thuis moest komen kon ik dat echt niet beloven. Maar het voornemen paste in het heden. 

We waren met zessen vanavond, hier in Wageningen, waar ik ook blijf slapen straks.

Zowel individueel als gezamenlijk hadden we wat ervaringen en gedachten uit kunnen wisselen.

Vanmorgen thuis kreeg ik bezoek van een wandelend drietal: Jan, José en Mieke.

Jan is ook degene die in juli mijn dak gemaakt heeft en Jan én José hebben zich ontpopt als kappers voor mij.

Vandaag waren ze in overleg over de stand van hun scheerapparaat als ze me deze week gaan scheren. In verband met de begrafenis aanstaande zaterdag vonden ze het nodig dat mijn hoofd weer wat gefatsoeneerd moest worden. De uitkomst is dat het nu niet héél kort moet en dat in ieder geval de lage haren weggescheerd moeten worden.

Ook krijg ik van Jan gepaste schoenen en pantalon voor die gelegenheid (en voor verdere gelegenheden die in de toekomst steeds frequenter zullen komen).

Lekker slapen allemaal.

Flipje als speurhond.

 Zondag bezoekdag.

Hannie  met Flipje kwam onder andere.

Ze had heerlijke koek meegenomen , die we met het andere bezoek oppeuzelden, maar ook voorgebraden hacheevlees dat op dit moment op de kachel warm staat te worden , terwijl op het grote gat de broccoli en de aardappelen aan het gaar worden zijn.

Flipje heeft goed werk verricht door als speurhond een rattennest op te sporen dat zich tussen de punt van mijn vlonder en een drijver bleek te bevinden.

Een vriendin heeft op Internet gisteren de tekst gevonden van EILAND IN DE ZON , die ik oorspronkelijk voor wou dragen op de begrafenis.

Deze is van Toon Hermans.

In m’n dromen ligt een eiland in de zon
Dat is het dromeneiland van ons allemaal
De nachtegaal
Is er dag en nacht geopend
En doorlopend zingt ie liedjes
Van: mensen bemint elkander
En kijk niet naar de vrouwen van een ander

Op dat eiland daar krioelt het van de bloemen.
En de sterren zijn van zuiver diamant
Geen stekkers en geen draden
Geen spijkerpaden
Maar miljoenen kinderen spelen in het zand

Op dat eiland daar staat 'welkom' op de deuren.
Je mag er lopen door het gras
En zingen en springen
En springen door het gras
Alsof het gras van jou was
En vissen vangen, vissen vangen
Allerhande vissen mag je vangen

En alle wangen mag je kussen
En allerhande handen, allerhande handen mag je kussen
Want het barst er van de zoenen en de armen slaat men om elkaar
Om elkaar te warmen en te kozen

D'r is geen taxi, geen Kamerfractie
Zelfs geen katholieke actie
Maar dat mag niet hinderen
Alle moeders leren aan de kinderen
Avé Maria, avé Maria

Dat hoor je zingen tussen de seringen in de mei
De lente die duurt tot ie weer begint
Die de bomen siert met engelenhaar
En met zilverwerk en gouden regen
En de kinderen zingen:
'Ringele ringele rozen
Schöne abrikozen"

Het komt er niet op aan wat je zingt
Want er is geen honorarium
Maar een oud harmonium
Of een gebarsten gitaar
Maar die speelt zo fenomenaal

Op dat eiland van ons allemaal
Dat dromeneiland van ons allen
Dat helaas anders zou het geen eiland zijn
Dat helaas in het water is gevallen
Ons eiland in de zon

Wat voor de rups het einde is is voor ons een vlinder.

 Vanmorgen bericht: Yvonne is overleden.

En dat na een nacht waarin ik lang en goed geslapen heb en vanmorgen half zeven  verkeerde ik ook in een vredig droomland.

Het is vaker voorgekomen dat het moment van overlijden van naasten samengaat met mezelf goed voelen.

Het zal daarom zeker goed gaan met Yvonne, nu ze in die andere wereld is waarin ze wist dat die bestond.

Zelf ben ik, na veel aarzeling ,naar Tiel getogen vanmiddag en daar gezellig muziek gemaakt vanaf half drie.

                       Op de pont naar Tiel.

Onder andere een gelegenheid om DROOMLAND een paar keer voor publiek te spelen.

Hoewel ik het goed beheers is het toch elke keer weer anders hoe het eruit komt, en dit is afhankelijk van hoe mijn ziel verbonden is met het liedje. Wat dat betreft was SAILING van Rod Stuart wel precies uit het hart gegrepen vandaag.

Voor mij ook een lied waarin ik mijn band met de geesteswereld uitdruk.

Het was fijn om na een half jaar hier weer eens te spelen en er waren een paar mooie reacties. Onder andere van iemand die mij kent van vorige keren en mijn truien altijd zo mooi vindt.

Ook de man van het cafetaria bij het voetveer herkende me. Laatst had ik daar opgetreden en hij had de video nog, zei hij 

Dit keer moest ik ook weer spelen, maar de pont wou net vertrekken, dus ben ik de dans ontsprongen.

Thuis niet meer gegeten na zo'n bord vol frites.

 Dat kwam wel uit want nu meer tijd om een goeie vriendin op de pont te spreken.

De kachel ontstoken.

 Vanmiddag ging de kachel weer aan voor het eerst en hiermee is de boot weer geopend voor gezelligheid voor zover Corona het toelaat.

Mijn buurman Paul op bezoek gehad en een beetje bijgepraat.

Was nogal moe vandaag omdat van slapen niet veel terecht kwam vanwege muggen.

Iemand vroeg me of ik weer blij was in mijn bedje(s) te mogen slapen. Nou, een mugvrije tent bevalt beter. Maar het is toch ook wel een grote luxe dat dat voor mijn lijf niks uitmaakt of het op de grond is of in bed. Dit geeft een grote vrijheid.

Vandaag is eruit gekomen dat ik op de begrafenis DROOMLAND ga spelen, een liedje dat ik al zo vaak op markten en in voetgangersgebieden met heel mijn hart en in overgave heb mogen spelen.

Ook op een vroegere begrafenis al eens.

Het liedje kan ik wel dromen.

Het andere van EILAND IN DE ZON hoeft dus niet.

Het werd vandaag weer eens een binnendagje, dat eindigde met een grote pan eten, klaargemaakt weer op de houtkachel.

Ook begonnen aan de allernieuwste trui.

De andere die bijna af is ligt nog in Frankrijk.

De boottocht beëindigd.

 De tocht op weg naar de boot is vanmiddag tot zijn eind gekomen.

De laatste etappe vandaag vanaf Oosterbeek verliep nog heel verrassend.

In Renkum, acht kilometer voor Wageningen, bedacht ik ineens dat Dick hier woont en stel je voor dat hij niet werkt (hij verkoopt drie dagen per week kaas op markten) dan zou het wel gezellig kunnen zijn om even langs te gaan, temeer dat hij me vorige week al ooit belde om me uit te nodigen voor aanstaande maandagavond.

Dus besloot ik bij Renkum niet af te snijden, maar via Wageningen te gaan.

Ondertussen bleek ook nog eens dat hij mij had proberen te bellen.

Terugbellen leverde geen contact op, ook niet toen ik inmiddels in Wageningen was, ook niet nadat ik in de HEMA daar koffie gedronken had.

Helaas, dacht ik, en schreef het hem nog een keer, dan fiets ik maar door naar huis.

Fiets opgepakt, maar tien meter verder zette ik hem weer neer, aangesproken door de als altijd zeer prettige sfeer in die stad 

Ach, waarom niet een uurtje accordeon spelen?

Stond ik er goed en wel vijf minuten, had net een Frans pratende Nederlander bij mijn kraam die spontaan met een briefje van tien strooide, kwam daar in een geel reflectiepak Dick aangefietst.

Ons beider verbazing was groot. Hij was de Wageningse berg op en af gefietst om te trimmen en daarom kon ik hem niet bereiken.

Zoals gewoonlijk had hij haast en ik moest maar meteen ophouden en met hem meekomen. Thuis werd zijn haast minder en werd hij gezelliger.

Hij is nogal Boeddhagericht en in zijn tuin had hij een Boeddha staan die zijn hoofd er niet bij had.

Na enkele uren legde ik het laatste deel van de laatste etappe af en kwam, strijdend tegen de wind zo rond half zes op mijn geduldig wachtende bootje thuis.

Daar constateerde ik mijn pompoenplanten hun vruchten afgeworpen hadden.

Na alles uitgepakt en naar binnen gebracht te hebben heb ik nog even Toon de veerman begroet en toen het eetvuur op de boot ontstoken.

Hierbinnen pikken de muggen me weer volop, maar daar vind ik wel weer een oplossing voor.

Het gisteren vermelde liedje van Jantje Smit heb ik vandaag opgenomen en Yvonne heeft het gehoord en het deed haar veel volgens haar zoon Ivo.

EEN EILAND IN DE ZON.

 De laatste ontmoeting met Yvonne vandaag achter de rug.

Ze had een wens: of ik het liedje EEN EILAND IN DE ZON op haar begrafenis wilde spelen.

Toen André's zwager Hennie een tiental jaren geleden overleed had ik dit lijflied van hem op de accordeon gespeeld tijdens de afscheidsdienst.

Een hele eer dat ze me dat vraagt, maar moet nog op zoek naar de tekst. Kan het op internet niet vinden, maar volgens André moet zijn zus die zeker ergens bewaard hebben.

Alleen het voordragen al is mooi, en misschien wel beter dan met de accordeon, omdat ik me dan beter kan concentreren op de zeer diepgaande inhoud.

Diepgaand was het ook om Yvonne mee te maken, zo helemaal vertrouwend op wat ze diep in zichzelf weet en wat ik kan beamen. 

Een goede reis heb ik haar gewenst en ze heeft haar dank uitgesproken dat ze mij tijdens haar leven heeft leren kennen.

Misschien kan ik haar via haar zoon Ivo nog een ander liedje laten horen, wat ik altijd voor haar moest spelen:" a l s  d e  n a c h t  v e r d w i j n t  e n  d e   z o n  w e e r   sc h i j n t ........het begin van een liedje van Jantje Smit

Ik was bij haar, waar André en Ivo ook waren, tussen twaalf en één . Rond elf uur arriveerde ik in Doetinchem en daar was koffie op een terras.

Na Doetinchem richting Alphen. Had gemakkelijk thuis kunnen komen vandaag nog, maar toen het half zes was in Oosterbeek achter Arnhem en de lucht donker werd besloot ik om gebruik te maken van de luxe om een tent bij me te hebben en heb mooi nog een kampeerplek in de bossen gevonden

Op de kaart is dit hier.

Pelgrimstocht naar Kevelaer.

 En zo kwamen we na drie weken fietsen terecht in Kevelaer vandaag.

Mensen die ons gepakt en gezakt door dit bedevaartsoord zagen lopen vroegen of wij een pelgrimstocht aan het maken waren, waarop ik antwoordde dat het hele leven een pelgrimstocht is.

Frans was verbaasd dat zo dicht bij huis, veertig kilometer of zo, zo iets bijzonders is.

Hij nam zich voor om eens vaker in de vorm van een dagtochtje hiernaartoe te fietsen.

Het was ook de plaats van onze laatste koffiepauze van de reis.

Drie kilometer verderop scheidden onze wegen.

Voor mij is het spannend, toch wel een beetje, hoe ik vanaf morgen verwikkeld zal raken in het leven van André, die het heel moeilijk zal vinden het leven zonder zijn Yvonne straks.

Als ik na mijn laatste ontmoeting morgen met haar weer op de boot ben zal hij op zijn boot ook weer vaker komen om een beetje los te komen van het gebeuren in Doetinchem en dan kan ik m een beetje bijstaan.

Niet ver van de brug over de Rijn bij Emmerich staat nu mijn tentje.

Ps. Dit is het verslag van gisteren, dinsdag.

Dat van vandaag komt nog.

In Duitsland.

 Vandaag kreeg de reis nog een staartje.

Frans had het adres van de ouders van een vriendin van hem, die in Duitsland wonen, in de buurt van Wassenberg, dat op de hoogte van Roermond ligt ongeveer. Het bezoek op zich was niet zo interessant. Mevrouw was bridgen en mijnheer deed een beetje dom. Met moeite kregen we wat water mee en uiteindelijk ook nog wat druiven, maar binnenkomen en koffie was er niet bij.

Niet dat ik dat erg vond, want er waren nog veel kilometers te gaan tot Doetinchem ,waar ik woensdagmiddag een laatste afspraak heb met Yvonne, voordat ze de aarde gaat verlaten.

De uitwijking naar  Duitsland zet ik nu mooi voort door parallel aan de Nederlandse grens naar het noorden te fietsen.

Frans, wiens einddoel Schaijk is fietst morgen nog mee tot Kevelaer. Daar kan ik dan voor Yvonne nog bidden en iets voor haar meenemen.

Voor vanavond hebben we een laatste gezamenlijke kampeerplek in de buurt van Belgische knollen.

De eigenaars kwamen de paarden inspecteren juist op het moment dat ik het eetvuur wilde ontsteken.

Alles stond klaar en te wachten op vuur.

Dat kwam mooi uit dat ik dat nog net niet aan had.

In deze droge tijd en in een bos wordt dit al gauw gevaarlijk gevonden.

De paarden zijn geweldig groot en sterk en ook bijzonder geïnteresseerd in ons.

De mensen zeiden dat ze niet vaak kampeerders naast zich hebben.

Het een en ander speelt zich af op deze locatie.

Bij Koos op de koffie en overnachten.

 Vanmorgen na het ontbijt met Ineke togen we naar Koos, die ook in Geleen woont.

Afscheid van Ineke, die even mijn fiets vast mocht houden.

Het poortje uit, op naar Koos.

We zouden bij Koos koffie drinken, maar toen Koos ons ook uitnodigde om te blijven slapen werd dit gretig aangenomen door Frans, die een rustdag goed kon gebruiken.

Hij heeft altijd pijnlijke heupen en daarom deed een warm bad hem erg goed.

Ikzelf ben daarvóór onder de douche geweest, want vooral mijn benen waren zeer aan reiniging toe, zag ik vanmorgen toen ik bij Sjef en Ineke de tent uitstapte.

Vannacht wordt het slapen voor mij iets minder luxe, maar toch wel aardig in mijn stijl: op de grond in de huiskamer.

Iets minder luxe als dit de komende overnachting.

Zo houd ik contact met de aarde en dat vind ik fijn.

Ik zeg  maar zo: "Wie op de grond ligt kan nooit vallen"

Koos is lid van de Franciscaanse beweging.

Ook is hij nogal Frans gericht.

Vertaald wil dit zeggen dat het heil ligt in de rust.

Daar ben ik het mee eens, want het is kwart over elf, tijd voor mij om naar bed te gaan.

.

Ine en Sjef werd ons doel.

 Het einddoel vandaag bleek Geleen te zijn waar Ine en Sjef wonen.

Het had ook Maastricht kunnen zijn, want daar woont Yvonne. Heel lang geleden dat we elkaar voor het laatst zagen.

Maar in de Mergellaan, in het eerste huis van Maastricht van ons uit gezien, was de bewoonster helaas niet thuis.

In Geleen heb ik twee adressen.

Ik voelde me wel een beetje bezwaard om met tweeën zo laat op de dag, iets voor achten aan te komen, maar we hebben gezellig gebuurt en zoals gewoonlijk kon dat hier wel.

Bij mij past het om niets van tevoren af te spreken, omdat plannen elk ogenblik kunnen veranderen.

De fietstocht ernaartoe vandaag was toch wel ongeveer 80 km vanaf de plek waar we kampeerden. Een groot deel was weer op een fietspad langs de Maas.

Grappig was dat ik een klomp verloor vanaf mijn bagage. Één keer op de hele reis viel wel mee. Frans had ze op eerdere tochten met hem wel vaker om zijn oren gekregen.

In Luik vonden we een leuk cafeetje in een volksbuurt. We ondervonden er parkeerproblemen, maar uiteindelijk konden we met dubbel parkeren onze fietsen wel kwijt.

En nu mag ik lekker slapen. Het is half twaalf, veel later dan gewend. Frans is heel blij dat hij een douche kan nemen en weer eens in een echt bed mag slapen, ik ben heel blij dat mijn tentje hier in de tuin mag staan en ik in mijn slaapzak mag duiken. 

G O E DE    N A C H T

Eindelijk sperziebonen.

 Dat was lang geleden dat er weer sperziebonen op het menu stond.

In Frankrijk in supermarkten nergens deze lekkere groente te vinden, maar in België weer wel.

Rond één uur dachten we de meeste boodschappen voor vandaag gedaan te hebben, maar toen we een uur later lunchten bleek dat de gekookte ham die we wilden eten er niet was.

En ook de druiven niet en ook de sperziebonen niet en ook een fles appelsap niet. 

De twee verstrooide professors hebben dus waarschijnlijk de helft van de boodschappen in de winkelwagen gelaten.

Ach ja, er zijn ergere dingen en belangrijkere verliezen mogelijk.

De lunch was bij een groot gebouw, pal aan de rivier.

Een oude man kwam praten en vertelde dat dit vroeger een molen geweest moest zijn.

Hij was eenentachtig, maar oogde ouder.

Op de fietspaden vandaag weer heel veel mensen gezien en begroet en het stikte langs de Maas ook van de ganzen en de eenden, die niet gevoerd mochten worden, zoals overal te lezen was.

De koffiepauze vanmorgen was ook gezellig.

Hier bleken we onze namen en telefoonnummers te moeten noteren, wat bij navraag in Nederland ook moet, maar in Frankrijk niet.

Dus de heren Franco Vinchamps en Grat Hanekraai staan nu genoteerd .

Ach, we moeten maar blijven lachen om al die gekke mensen en situaties die je op zo'n dag meemaakt. Alleen al als je ons daar ziet zitten.

WELTERUSTEN.

In België.

 Bijna alleen maar fietspad vandaag, parallel aan de nogal kronkelende Maas.

We kwamen heel veel fietsers tegen, sommigen wel vier keer.

En heel schattig, ook een hond die midden op het fietspad zich baadde in de warmte van het zonnetje

Ook zat daar ergens een schilderclub de Maas in de picture te nemen.

De zon had minder sterkte dan de afgelopen dagen, in tegenstelling tot de wind, die het ons af en toe flink lastig maakte, meer dan de bijna afwezige beklimmingen.

Uiteindelijk hebben we de Belgische grens overschreden.

Een klein ommetje via Luik en dan proberen enkele vrienden in Limburg te bezoeken, afhankelijk van hoe het met Yvonne gaat.

Een WELTERUSTEN gewenst aan eenieder die straks ook mag gaan slapen.

Nouzonville of Nouvion sur Meuse?

 De aftocht langs de Maas werd vandaag vervolgd.

Het ging aardig vlot, zo zelfs dat we dicht in de buurt van Nouzonville dachten te komen.

Dit plaatsje ligt een tiental kilometers boven Charleville Mézières, en op de foto iets boven de blauwe pijl.

Hier wonen mensen waar Frans in augustus, toen hij op de heenweg naar mij toe was twee nachten gelogeerd had Hij vroeg toen water en een plekje in de tuin om te kamperen, maar het werd twee dagen volpension.

Echter, toen we Sedan voorbij waren zag Frans een richtingaanwijzer naar Nouvion sur Meuse staan. Verrek, zei hij, zo heet het dorpje waar Carola met man en zoon woont, en niet Nouzonville, waar mijn GPS op afgesteld was, Toevallig mooi op tijd ontdekt, en Nouvion bleek zelfs zo dichtbij dat we er vanavond nog naar toe reden.

Nouvion sur Meuse is het blauwe rondje op deze kaart.

Blij met het toeval dat ons naar de juiste plaats voerde, want de mensen gaan morgenochtend met het hele gezin naar vrienden in Boulogne sur Mer.

Nu hebben we ze nog net even getroffen.

 Dit keer geen volpension dus, maar daarna konden we nog lekker doorfietsen op een fietspad langs de Maas.

Frans wil graag thuis komen en ik voel vandaag ook weer meer haast nu de zoon van Yvonne berichtte dat zijn moeder snel achteruit gaat.

Onze tenten staan op een pracht plek naast het fietspad en vlakbij de Maas.

Frans heeft er zijn was opgehangen.

Je ziet op de foto dat het nachtwerk is geworden.

Daarom mijn wens  B O N N E   N U I T  

Woedend kwam een man aanstormen.

 Het vuurtje had net zijn werk gedaan vanmorgen om ons theewater te verschaffen.                                   Een eerste slok van mijn thee, een eerste hap in mijn boterham...'''......''''                                                      Daar kwam als een furie een man op ons afgesneld.   Hoogst verontwaardigd dat we op privéterrein stonden. En nog wel een vuur aan.         Wijzend naar de Maas wees hij ons op het gevaar dat het water in brand kon vliegen.                               Alle rommel moest opgeruimd en als we over vijf minuten nog niet weg waren belde hij de politie.       Een snelle opbreekaktie van ons zorgde ervoor dat we een kwartier later veilig langs de weg alsnog de thee konden drinken en de boterhammen naar binnen konden werken.

Het betekende dat we vandaag eens vroeg op de fiets zaten, maar twee lekke banden van Frans maakten dat we toch maar tot de gebruikelijke dagafstand van 65 kilometer kwamen.

We hadden ook nog een kleine pauze waarin wij het object van nieuwsgierige koeien waren.

Nu zijn we in een rustig bosje beland, waar het gevaar van brand iets groter is, maar de kans dat we hier op de vingers getikt worden nihil is.

Al aardig gewend aan de Maas

 Was het gisteren pas het eerste contact met de Maas, vandaag hebben we de rivier al meerdermalen gekruist.

Het was vooral rustig fietsen op wegen met weinig verkeer.

Er was een ontmoeting met Martin uit Bochum. 

Hij was een half jaar onderweg en had veel oostelijke landen aangedaan. Door Corona was hij genoodzaakt lang in Duitsland te blijven. Zijn plannen zijn nu om Spanje in te trekken en eventueel naar Marokko. Wie weet kom ik hem nog wel tegen op een volgende reis.

We zijn nu op het blauwe puntje.         

Iets vergroot zie je ons hier kamperen aan de Maas.

Altijd, de hele dag door, heb ik liedjes in mijn hoofd.

Frans wees me er ooit op dat ik tijdens het eten altijd zat te neuriën. Vindt hij niet altijd prettig. Dus daar let ik nu op dat ik ze inslik als ik het eten inslik. Bij nader inzien blijk ik dus de hele dag door muziek in me te hebben en als ik snachts wakker wordt ook. Niet iedereen schijnt dat te hebben.

Op dit moment, bij schrijven dezes is dat HEIDI, HEIDI,  enz.

Vanmiddag bij een beklimming had ik een marialiedje in mijn hoofd. En wat stond daar op de top?

Zo. het is weer bedtijd, kijken wat de nacht ons brengt.

WELTERUSTEN ALLEMAAL.

Het huis van Jeanne d'Arc.

 We zijn in Domrémy de Pucelle beland op onze tocht langs de Maas, die vanmorgen voor het eerst naast onze weg verscheen.

In deze plaats heeft Jeanne d'Arc haar jonge jaren meegemaakt en heeft , opgedragen via een visioen, heldhaftige dingen gedaan.

Hier in dit dorpje aan de Maas heb ik al vaker gekampeerd en haar de groeten gedaan. Een tiental jaren geleden ook al een keer met Frans. Toen gingen we in tegengestelde richting. 

Hier staan onze tenten bij de blauwe stip.

Zojuist hebben we nog even langs Jeanne's huis gelopen. Nu deed er niemand open.