Spelen op grote accordeon moeizaam.

 

Daar staan ze, de grote en de kleine.

De kleine waar ik mee optreed voelt zo'n beetje als het verlengde van mezelf en daardoor kan ik er op straat zo gek mee doen als ik wil. Ik heb het hele instrument onder controle.

Hoe anders is dat met die grote, waar ik verdwaal in vooral de ronde bastoetsen.

Een gelegenheid om thuis te oefenen en proberen op die grote ook wat vertrouwder te worden.

Maar of ik er ooit mee op markten ga staan betwijfel ik 

Het was vandaag het weer er ook naar voor binnenactiviteiten. Was heel blij dat dit weer met veel wind gisteren niet heerste toen de tocht naar Elshout op het programma stond.

Het werd een mengelmoes van breien, puzzelen en wat kijken op de smartphone.

En ondertussen stonden mijn oren naar klassieke muziek van radio 4.

En natuurlijk was het vanmorgen weer uitgebreid koffietijd met André.

 Zometeen maar weer eens naar het journaal kijken.

Heb nog 0,4 GB te besteden voor het eind van de maand, tot 24 uur vanavond dus.

 

Een goede avond gewenst.

Begrafenis gevolgd door optreden in Waalwijk.

 

Het bidprentje van de overledene had deze tekst!

De expeditie Elshout is gelukt.

Elshout is een klein dorpje in de buurt van Heusden. Hier werd de vader van een vriendin vandaag begraven.

Eigenlijk heb ik de goede man maar één keer in mijn leven ontmoet, maar mijn verbondenheid met zijn dochter maakte dat ik er toch heen wilde.

Daar moest ik wel wat voor doen. Om te beginnen heel vroeg opstaan en dan voor dag en dauw op de fiets stappen.

Om zeven uur vertrokken in de hoop dat die drie uurtjes die ik voor de reis berekend had genoeg was voor de 37 kilometer die mijn GPS aangaf.

Het laatste stuk door een kale polder tegen de wind in was moeilijk omdat ik ook telkens mijn smartphone moest raadplegen die mij over kleine weggetjes stuurde.

Daartoe telkens mijn handschoenen weer uit en dat vonden mijn handen niet prettig. Het was rond het vriespunt.

Niet wetende hoe ver het nog was kwam de vraag herhaaldelijk in me op of ik het wel zou halen op tijd.

Maar daar kwam als een verlossing de naam Elshout te voorschijn en even later de kerk. Kijkend op de klok wist ik dat mijn opdracht volbracht was.

Ruim op tijd dus.

Het deed me goed om weer eens een begrafenis mee te maken in een kerk en met een mis.

Én een man die gestorven is in de wetenschap dat zijn ziel verder  gaat nu zijn lichaam deze niet meer kan dragen.

Ontroerend was ook voor mij toen we allemaal op de begraafplaats rond zijn graf stonden en de priester via het Onze Vader verbinding maakte met Christus.

Natuurlijk was het ook fijn om dochterlief weer te zien en door mijn aanwezigheid mijn verbondenheid met haar te tonen .

Na de koffietafel ben ik me op gaan maken voor een ander onderdeel van deze dag: Spelen in Waalwijk, dat zes kilometer verderop ligt.

Daar zou ik anders niet helemaal naar toe fietsen, maar nu ik toch in de buurt was leek het me leuk om daar eens te opereren in het kader van de variatie. Een geschikt stadje daarvoor. Niet te groot en niet te klein.

En ja, het werd een succes.

Er was weinig van een naderend Sinterklaasfeest te merken en daarom was het goed dat ik de mensen eraan mocht herinneren dat het bijna zes december was. Daarvoor werd ik ruim beloond.

Een mooie kerk staat er in Waalwijk.

En je hebt er het stadion van voetbalclub RKC.

Ook zag ik een niet alledaagse Albert Heijn.

En dit gebouw trok ook mijn aandacht.

De terugweg bracht me in de buurt van Vlijmen dit kunstwerk.

Hoewel ik aan de koffietafel flink wat broodjes had genuttigd en in Waalwijk in een bakkerij een appelflap  was ik tegen vijf uur blij een cafetaria te vinden.

De consumptie moest echter wel buiten genuttigd worden vanwege de avondlockdown.

Maar dat mocht de pret niet drukken.

Thuisgekomen rond acht uur heb ik net nog het restant van de ratatouille op die van donderdag dateerde. Deze heeft al die tijd in de koeling ( buiten) gestaan en was dus goed geconserveerd.

Nu lig ik al een uur lang onder de wol te schrijven.

De kachel hoeft daarom niet aan.

Een goede nachtrust is mijn wens.

Frans uit Schaijk kwam gelopen. Had lekke band vijf kilometer eerder.

 

Frans kondigde rond half twee aan dat hij zou

 komen. Een uur later belde hij dat zijn band lek was gegaan en dat hij geen reparatiespullen bij zich had.

Hij lopen en ik ondertussen kijken of ik een bewaarde kapotte binnenband kon repareren.

Daartoe moest ik eerst in mijn fietstassen de natte en kapotte plastic zak met mijn eigen materiaal halen. Die lag altijd standaard op de bodem en daar zijn al menige buien overheen gekomen. 

Nee, goed voor mijn spullen zorgen dat heb ik nooit gedaan.

Het was de gelegenheid om al die nat geworden spullen binnen te drogen te leggen en te kijken of er van al die plakkertjes nog iets bruikbaars over was.

Alles wat ijzer was zoals tangen, sleutels, bandafnemers lag volop te roesten in het regenwater. Op de kachel kon het zaakje drogen.

De reparatie van één van mijn gebruikte binnenbanden was ik wel begonnen, maar later opgegeven omdat er teveel gaten in zaten.

In een tweede binnenband zag ik geen gat en ook Frans niet die ondertussen gearriveerd was.

Zo konden we het probleem oplossen. Toen Frans zojuist met de laatste pont van acht uur zijn huisreis aanvaardde was de gewisselde band gelukkig nog steeds hard.

We hebben vanavond met zijn drieën gegeten, Frans, André en ik. Het was interessant die twee die elkaar via mij kennen bij mij aan tafel te hebben.

Het was een goede ontmoeting met interessante gesprekken tussen mensen die heel verschillend in het leven staan.

Na deze drukke dag staat er voor morgen ook iets spannends op het programma.

In Elshout bij Vlijmen is dan om tien uur de begrafenis van de vader van een vriendin van mij.

Dat wordt heel vroeg opstaan , want het zal zeker drie uur fietsen zijn, al schat Google het op twee uur.

Dat vereist nogal wat moed, zo vroeg opstaan en dan in het donker vertrekken. Bovendien is het uitkijken geblazen, want het vriest nu al en het hout van de vlonder is al glad.

" Jongen, wat ga je toch liggen vallen", hoor ik veerman Thijs zeggen.

Zolang ik maar niet echt val, dan valt het wel mee, zo denk ik maar.

Nu in ieder geval weer lekker op tijd naar bed.

Tot slot nog een plaatje van de vissers die vandaag op het water waren.

Slaap lekker.

Zaterdag dé speeldag van de week maar regen. Vanmiddag toch nog weg.

 Het leek er op dat er niks anders op zat dan thuis te blijven op de speeldag bij uitstek die zaterdag is, na veelvuldig consulteren van de weerkaarten.

Overal stonden toch hoge percentages regenkansen, hoewel iets minder in het zuiden.

Erik moest in Oijen zijn en wilde rond één uur komen als ik thuis was.

Tegen twaalf uur gooide ik hout op de kachel en maakte ik me op voor ook nog een middagje  thuis en gezellig met Erik. Het was buiten nog steeds nat.

Een kwartier later kwam daar plots verandering in, te constateren uit een lichter wordende lucht.

En mijn planning ging honderdtachtig graden om.

Het werd Oss.

Bij deze stad heb ik nog altijd iets van dat het eigenlijk verboden terrein is.

Mijn moeder vond het so wie so altijd al niks dat ik speelde voor geld omdat ze dat als schooien beschouwde.

Maar in Oss mocht ik dat toch echt niet doen omdat de mensen haar ervoor aan zouden kijken.

Op enkele uitzonderingen  na hield ik me aan dit voorschrift.

Af en toe een uurtje rond Sinterklaas of Kerst kon ik het toch niet laten.

Het artiestenbloed kruipt nou eenmaal waar het niet gaan kan.

De laatste jaren ben ik ook af en toe de dinsdagmarkt gaan doen, maar het voetgangersgebied heb ik toch meestal gemeden.

Maar vandaag dacht ik:"Waarom niet, ik ga Oss onveilig maken".

Het resultaat was een hele leuke middag met heel veel interactie met de mensen en vooral de kinderen.

Heel blij om gegaan te zijn en hiervoor gekozen te hebben.

Het is ook mooi droog gebleven tot vier uur. Toen hebben Erik en ik elkaar ontmoet in zijn huis in Oss.

Rond half acht ben ik thuis de kachel weer op gaan stoken en een bord eten is alweer achter de kiezen, een tweede bord volgt zometeen.

Van foto's maken is vandaag niet veel gekomen 

De vordering van de mouw is als volgt:

De bijbehorende tekening is nu zo ver:

Een fijn vervolg van de avond gewenst.

Vanochtend droog, dus naar Grave.

 

                Op weg naar Grave, in Velp.

Een blik op het weerbericht vanmorgen léerde me dat het tot half twee ongeveer droog zou blijven.

En omdat ik toch wel wilde spelen kwam de ochtendmarkt van Grave uit de bus.

De drie andere gelegenheden voor vrijdag waren twee middagmarkten en die van Geldermalsen.

Maar die was vorige week al aan de beurt geweest.

De ouwe trouwe Thijs die de pont bestuurde zei:" Wa godde toch sjouwen met die kou"?

Het was inderdaad vrij kil en bovendien is Grave een wat saaie markt geworden.

Maar ja, ik wil toch nog even aan de gang blijven, zeker nu het sinterklaastijd is.

En wie weet wordt het morgen door die straks aangekondigde maatregelen helemaal niet meer gezellig in de straten en op de markten.

Kwart over tien begon ik er met nog niet warme handen te spelen.

Dat was daardoor een beetje moeizaam, maar mijn hoofd en mijn oren werkten wel weer prima.

Enkele flitsende momenten zorgden ervoor dat ik met een goed gevoel aan de koffietafel kon gaan zitten in het mij bekende café.

Net als buiten waren de kinderen hier ook leuk.

Op het toilet trof ik behalve boeken ook een mooie tekst:

Nu, zes uur, even schrijfpauze.

Het is etenstijd samen met André.

Nu zeven uur, tijd voor de persconferentie.

Maar mijn huiswerk gaat voor.

Om te vertellen dat er op de terugweg nog even twijfel was of ik niet via Schaijk zou gaan bij Frans langs. Frans had mijn vraag of hij thuis was vanmiddag nog niet gelezen. Zou ik er op gokken en eventueel een omweg maken?

Nee, mijn fiets besloot om rechtstreeks naar huis te fietsen en daar konden we gezellig samen de overgebleven ratatouille van gisteren nuttigen. Wat inderdaad gezellig gebeurd is.

Onderweg nog even stilgestaan bij een levendig, warm aanvoelend gedoetje.

Vanmorgen op de heenweg was een man druk bezig zijn beesten eten te geven. Nu had ik meer tijd en warmere handen om een paar foto's te gaan maken.Toen kwam de man uit zijn schuurtje en we spraken elkaar. "Ik vind dit mooi", zei hij, wijzend op zijn verzameling van van alles en nog wat, die uitgestald stond op zijn terrein .

Twintig over zeven nu. André zit bij zijn televisie te kijken naar de persconferentie.

Ik word ondertussen ook nieuwsgierig en zal straks de radio eens aanzetten.

Ben benieuwd of de maatregelen meevallen.

Of worden we gerustgesteld net als hier?

Tenslotte de groetjes uit een vandaag nog gezellig Deventer.

Daaaaaaaaaaag, tot morgen.

Henny op de ratatouille uitgenodigd.

 

Vandaag was het weer eens zover dat vriendin Henny en ik een ratatouille-afspraak hadden.

Dat was een tijd geleden de laatste keer.

Het is een recept waar ik goed in ben, maar verder ben ik culinair niet zo creatief.

Zoals altijd was ze nu ook weer met de fiets uit Oss gekomen.

Ze schuwt het duister niet en nu ook heeft ze na de laatste pont van acht uur de terugtocht aanvaard.

Bij kaarslicht vond ze het een romantisch etentje.

Er was wel iets bijzonders aan de hand. Op een gegeven moment zat er in een hap die ik nam een eigenaardig krokant zwart voorwerp, dat ik voor alle zekerheid niet doorbeet maar uit mijn mond haalde 

Bleek het een dode wesp te zijn.

Misschien is hij tijdens het koken uit het boven de kachel gelegen hout gevallen.

In insecten zitten veel eiwitten, dus ik had hem wel op kunnen eten.......

Vanmiddag rond half twee kwam eerst Jacob op visite met zijn hondje Dex.

Hij had een lekkere koek voor bij de koffie meegenomen en een boek voor mij.

Een wandeling in de wei bracht ons bij deze schapen.

Dex  had het natuurlijk ook naar zijn zin.

Voor morgen vrijdag staat er misschien weer een optreden met de accordeon op het programma, mits het redelijk weer is, maar dat is niet zeker.

Na morgen kan het zijn dat de coronamaatregelen dusdanig aangepast worden dat het niet meer gezellig zal zijn op straat, zodat het dan voor mij ook niet meer zo interessant is.

We zullen zien .

Een gezellige avond moge het desondanks zijn is mijn wens.

Zorgen over toenemende doofheid.

 Mijn oren doen het niet zoals het  h o o r t  de laatste tijd.

Ik merk het in gesprekken als ik vaak moet vragen om te herhalen wat er gezegd wordt.

Communicatie kost dan inspanning.

Al regelmatig heb ik mijn oren uit laten spuiten en misschien is een prop nu ook weer de oorzaak, anders misschien maar aan een gehoorapparaatje.

Vandaag heb ik er zelf één gefabriceerd.

De mooie muziek op de radio komt beter tot zijn recht zo.

Het feit dat ik nogal onzeker sta te spelen de laatste tijd heeft er denk ik ook mee te maken.

De te spelen tonen klinken raar en daarom zit ik er vaak naast.

Dus binnenkort maar eens kijken of dit probleem opgelost kan worden.

Een ander probleem is vandaag in ieder geval wel opgelost.

Het schema voor de mouw moest verder ontworpen worden om verder te kunnen. En daartoe moest een nieuw blad aan het bestaande geplakt worden.

Het ontwerp ziet er nu zo uit.

En de mouw heeft nu deze tussenstand.

 

Vanaf drie uur ziet Pietje er op toe.

In een winkel in Breugel word reclame gemaakt voor een vaccin.

Nu zeven uur tijd om het eten te bereiden.

Eet smakelijk voor wie nog eten moet.

Ps : Ook nog de warme groetjes van Anneke uit Bretagne.Ze droogt blaadjes voor de kachel van morgen.

Markt Zaltbommel gevolgd door bezoek aan Elle.

 Een kilometer of tien achter Zaltbommel van mijn woonplaats af gezien woont Elle samen met haar man Ard en twee kinderen van veertien en zestien.

Na de markt van Zaltbommel werd een bezoek aan haar mijn doel. Dat was het tot twaalf uur nog niet.

Met een in Den Bosch wonende vriend lag er een halve afspraak dat hij dan ook zou komen en we samen zouden gaan wandelen in de uiterwaarden van de machtige rivier Waal.

Maar mijn gevoel werd heel duidelijk: even doorfietsen naar Nieuwaal, zoals het plaatsje heet en daar Elle weer eens ontmoeten, mits ze thuis zou zijn.

Zoniet dan had ik ook nog door kunnen fietsen naar Veen waar in de buurt smiddags een markt is.

Maar ze was er en het theewater stond op, alsof ze geroken had dat ik er aan kwam.

Ooit hebben we elkaar leren kennen als uitzendkrachten in een wasserij in Tiel en daar hadden we diepgaande gesprekken over geloofszaken.

Dat was vandaag ook weer een belangrijk onderwerp.

Hoe moeten we reageren vanuit het geloof in deze wereld waar nu zulke ongelooflijke dingen gebeuren als reactie op het virus?

Elle heeft ook beginnende Alzheimer en we hebben er weer eerlijk in alle openheid over kunnen praten.

Het is een moeilijke opgave voor haar en haar gezin om daarmee om te gaan.

Maar we zijn het beide eens over deze uitspraak:" God heeft ons geen voorspoedige reis beloofd, maar wel een behouden aankomst."

We weten allebei van die andere wereld die er is en waar we worden verwelkomd na ons korte verblijf op aarde.

 En zoals vele mensen tegenwoordig hebben ze ook een hond, een Japanse.

Moet je nou toch eens kijken:

En onderweg sprak deze me toe:

De  markt van Zaltbommel was erg rustig, maar het contact met de mensen was er veel meer dan afgelopen zaterdag in het zeer drukke Amersfoort.

Maar wederom liep mijn accordeonspel stroef.

Mijn vingers wisten niet altijd wat ze doen moesten. Het publiek was echter minder kritisch dan ikzelf.

De terugweg leverde dit mooie plaatje op de Waaldijk:

Bij Zaltbommel staat dit gebouw dat oorspronkelijk volgens mij iets van een oostelijk kerkje geweest moet zijn .

Bij thuiskomst rond zeven uur had de pont net zoals vanmorgen een rood knipperlicht.

Het heeft te maken met actie onder de veerlieden met betrekking tot de cao.

Vandaag werden daartoe op deze pont enkel fietsers en voetgangers overgezet terwijl een veerman uitleg gaf aan de automobilisten over wat er speelt. Met een kleine omweg via een ander pont konden ze hun weg vervolgen.

Een goede avond gewenst.

De entree naar mijn boot minder gevaarlijk gemaakt.

 

Om van de wal in het schip te komen zonder kleerscheuren was voor sommige wat oudere mensen een hele prestatie tot nu toe.

Maar vanaf nu zal dat toch wel gemakkelijker geworden zijn.

De door de midden gespleten stukjes wilg die eigenlijk voor de kachel zijn beschermen de schoenen nu tegen uitglijden. Want glad is het heel vaak in deze tijd van het jaar.

Een mooie zonnige dag was het. Zonder de kachel aan was het lekker warm binnen en de verblijdende bezigheid geeft deze tussenstand voor de mouw.

Ondertussen hangen de panden nu even voor een raam, knusheidbevorderend, terwijl een hele trui ernaast hangt. Deze is versleten en dient als inspiratie voor een nieuwe.

Maar nu eerst eten. De spinazie is gaar en ik heb trek.

Tussen de middag was het pannenkoeken eten bij André. En Pietje keek toe:

Ook waren de zwanen weer even in de buurt.

En de ondergegane zon liet weer een mooie lucht achter.

Hierna scheen Venus even door de bomen, maar die is nu, zeven uur, alweer onder.

Straks gaat André nog wat vuurtje stoken om wat takken op te ruimen.

Misschien ga ik wel even kijken maar hierbinnen zal het toch wel warmer blijven.

Vierentwintig graden, zegt de thermometer.

Een warme avond toegewenst.

Ook de kou heeft zo zijn warmte.

 Met warmte de kou tegemoet! Dat kan weer want

zojuist heb ik de kachelpijpen en de kachel zelf weer schoongemaakt. Dat moet gemiddeld om de twee weken.

Nu waren de pijpen nog lauw van het vuur van vanmorgen dat ik langzaam uit heb laten doven omdat de zon alleen het al warm genoeg maakte in de bovenkamer waar Erik gezellig met mij van gedachten heeft gewisseld over onder andere puzzelwoorden.

De hemel is open en Venus en Jupiter staan niet ver van elkaar. Ze zijn in één foto te vangen.

Om Jupiter te zien moet je iets meer doen dan voor Venus, die door de bomen schijnt, hij staat in de linker bovenhelft.

Op de kachel staat mijn avondeten gaar te worden. Even een foto maken.

 Als deze pan leeg is dan heb ik weer goed gegeten.

Een warme en smaakvolle avond gewenst.

Kwart voor elf thuis van retour Amersfoort.

 Net binnengestapt in mijn huisje na de onderneming Amersfoort.

Zesenveertig kilometer heen, volgens mijn GPS.

Kwart voor negen vertrokken en kwart voor twaalf stond ik er al te spelen.

Het was wederom goed fietsweer: weinig wind en niet koud.

Om te spelen ook prima, want je hoeft niet tegen de zon in te kijken, want die was er ook niet vandaag.

Het was er een gezellige drukte, zoals ik het daar ken,want vaker speelde ik hier. Maar de laatste keer

 is wel heel lang geleden.

Toch viel de animo van de mensen voor mijn muziek tegen. Hierdoor zakte de kwaliteit van mijn spel af.

Op een gegeven moment bent ik zelfs halverwege een liedje opgehouden en ingepakt en een ander plekje gevonden.

Daar verloor ik na een kwartier ook al bijna de moed totdat op een gegeven moment ik zover in de trans van de muziek was dat het publiek ook gehypnotiseerd leek te worden en de nodige aandacht met de muntjes in de koffer kwam.

Je moet soms even boven jezelf uitstijgen om het verschil te maken.

Sinterklaas was met zijn Zwarte Pieten ook weer present.

Het was al tijd om de verlichting aan te steken toen ik kwart voor vijf de stad weer achter me liet.

Amersfoort denkt al vooruit, gezien dit bord aan het begin van de stad.

Het duurde wel even tot ik het door had! Maar ik denk dat het jaartal best al eens 2050 kan zijn.

Een opvallend gebouwtje op weg ernaartoe was dit:

En nog eerder op deze zelfde heenweg stond op de pont van Eck en Wiel de tekst van dit bekende lied van Drs.P:

Over heen en weer gesproken: De terugweg ging over een ander veertje, vijf kilometer oostelijker van dat van vanmorgen.

Een kleine omweg bracht me namelijk vanavond op visite bij Ellen en Andries die in Ingen wonen.

Dit bezoek vormde de krenten in de pap van een geslaagd dagje.

Nu thuisgekomen mag ik weer lekker gaan rusten.

Een goede nacht gewenst.