Opnieuw zonovergoten dag.

 Goedemiddag. Het is vijf uur en de zon schijnt nog uitbundig op deze paradijselijke plek. Vanmorgen kwamen er toch een paar mensen langs in deze verlatenheid. Beginnend in het Spaans konden we weldra verder praten in het Frans, toen ze vertelden dat ze uit de Ariège, de Franse Pyreneeën kwamen.

Het was een stel en zij had familiewortels in Andalusië en daarom waren ze hier.

Natuurlijk was ik weer naar Nerja en daar heb ik een ook zeldzamer wordend artikel kunnen kopen: een periodico, krant. En nog een mooie dikke ook.

Op het terras van een café heb ik uitgebreid zitten lezen en ook hier thuis vanmiddag, naast het werken aan mijn trui.

Onderweg schoot ik deze plaatjes.

Vanaf een hoge brug in de diepte kijkend richting zee zie je dit.

De andere kant uit kijkend vanaf diezelfde brug zie je de autoweg over een antieke brug gaan.

 

Een spannend paadje loopt onder alle bruggen door.

Verder houd ik het vandaag kort. De verbinding is slecht, waarschijnlijk vanwege de naderende jaarwisseling.

Ik wens u een goede overgang.

Een klein beetje vuurwerk heb ik vanmorgen al afgestoken.

Zie de status van Whatsapp.

De barbier van Nerja, Annette, heeft me geknipt.

 Goedenavond.

Terug van weggeweest. Vandaag hadden we afgesproken dat ik naar het huisje zou komen waar Annette en Thea bivakkeren. Het was vanaf Nerja een flinke klim van ongeveer zes kilometer, maar met een niet zwaar bepakte fiets was dat natuurlijk goed te doen.

Daar werd ik na het drinken van een paar kopjes koffie meteen onder het mes gezet. De vorige keer dat we elkaar zagen zei Annette al dat er in Nerja barbiers waren. Vandaag bleek zij er dus een van te zijn. 

Ze begon met mijn snor. Ze merkte namelijk al dat de koffieresten erin bleven hangen. Dat werd inderdaad een beetje lastig drinken de laatste tijd.

Daarna volgde de baard.

Er staat een filmpje op de status van Whatsapp waarop je de barbier van Nerja in actie ziet. Een andere barbier, die van Sevilla die Figaro heet, liet ondertussen zijn wereldberoemde lied horen via de telefoon van Thea. Bovendien is zij ondertussen ook flink bezig geweest met mij, want mijn smartphone, die nogal vies was, heeft nu weer een brandschoon glas, voor zolang het duurt.

Zelf kwam ik op het idee om mijn vuile was mee te nemen. Die had ik in een teil kunnen wassen, maar ze hadden ook een wasmachine daar.

De was ligt klaar om gewassen te worden.

Annette hangt liefdevol de schone was op een rek in de zon.

En ik kreeg van Thea iets waar ik heel blij mee ben: een echte ouderwetse papieren landkaart van Andalusië. Ook hier heb ik nog regelmatig in winkels gevraagd of ik er een kon kopen, maar nee. Ze worden zeldzaam.

Fietsen met een kaart op het stuur geeft mij een gevoel van  de zaak te overzien. Als ik de gps volg voel ik me meer overgeleverd.

En zo zit ik nu dan weer in een donkere tent na een dag met volop licht en zonneschijn. Zo kwam de zon vanmorgen vanachter de horizon tevoorschijn.

En zo zal morgen ongeveer de dag ook weer beginnen, de laatste dag van het jaar. Thea gaat oliebollen bakken. Zondag zien we elkaar misschien op de rommelmarkt van Nerja waar ik denk te gaan spelen en binnenkort komen ze ook hier mijn paradijsje meebeleven en er zijn ook een paar mooie strandjes.

Welterusten voor straks.

B u e n a s   N o c h e s . 

Tent verplaatst op aanraden van buurman John .

 Gisteren tegen de avond hoorde ik iemand roepen naar mij. Het was buurman John die als een geit over de rotsen wipte en op blote voeten de puntige stenen trotseerde. Hij kwam me vertellen dat ik heel goed uit moest kijken met vuur maken omdat als mensen het zien ze onmiddellijk de politie bellen. Dan krijg je een boete van driehonderd euro, word je gefotografeerd en geregistreerd.

Hij wees op het huis tegenover mij. Vandaar komt inderdaad mijn vermoeden dat de mensen daar mij vier jaar geleden "verraden" hadden, zodat op een avond de politie kwam en mij vertelde dat ik kampeerde op een Nationaal Park en dat dat niet mocht.

Vanuit de huizen tegenover is er te veel toezicht op mij.

John wenkte mij dat ik mee moest komen, dus volgde ik hem over de klippen lopend, hij met blote voeten, ik op mijn sandalen, naar het land achter die rotsen. Daar was ik nog nooit geweest en toch zo dichtbij. Een prachtige den stond daar en daaronder een prima kampeergelegenheid. Het uitzicht over de zee was daar even mooi of zelfs nog mooier dan op de plek waar ik een dag gestaan had en waar ik vier jaar geleden twee weken bivakkeerde. En inderdaad, hier kon niemand me zien.

  Vanmorgen meteen na het opstaan heb ik het hele zaakje verplaatst.

Het uitzicht vanaf mijn nieuwe terras is er niet slechter op geworden. Bovendien staat er de hele dag zon.

Alleen John heeft vanuit zijn huis zicht op mij, maar hij zal me niet aangeven.

Vandaag mijn breiwerk weer eens uit- en opgepakt.

Natuurlijk was er weer een uitstapje naar Nerja voor koffie. Nu ben ik op het terras van het café geweest waar ik de vorige reis vaak kwam.  Een leuke spontane vrouw van de bediening is me altijd bijgebleven. Laat zij daar nog steeds werkzaam zijn en.....ze herkende mij. Een innige omhelzing volgde.

Inmiddels is het kwart voor acht en ik zit nog buiten terwijl het weerlicht van de zon allang verdwenen is uit de lucht. Na schrijven dezes ga ik lekker de tent weer in en kruip vast in mijn slaapzak.

Dag dag. Tot morgen.

H a s t a    M a ñ a n a  .

Gérard overleden. Trof andere bewoner. Kamperen op zelfde plek als vier jaar geleden. Omgeving voelt heel vertrouwd.

 Goedemiddag.

Ben gezeten in de warme zon naast mijn tent. Op dezelfde nogal smalle richel waar ik vier jaar geleden zo'n twee weken kampeerde tot op een avond de politie kwam en vertelde dat het niet mocht. Het is hier namelijk een Nationaal Park.

Uitzicht vanaf waar ik nu zit.

De tent waar ik naast zit.

Ja, ik zit er weer en het is heel vertrouwd. Het voelt als een stuk natuur dat bij me hoort. Maar het is anders dan de vorige keer. Toen was Gérard er nog.

Vanmorgen toen ik wakker werd was het eerste wat ik deed naar zijn huis lopen. Ik kon niet langer wachten. Ik was zo benieuwd of hij er nog was en ik nam me voor een gat in de lucht te springen als hij verscheen.

Lopend naar zijn huis zag ik dit plaatje.

Zijn huis naderend zag alles er nog zo ongeveer uit als hoe ik het in mijn hoofd had. Gekomen op de binnenplaats zag ik buiten zijn rugzak staan.

Die nam hij altijd mee als hij naar Nerja ging om voedsel te vinden en oude kranten waarin hij de sudoko's oploste. Hij was dus  nog net niet weg en net als vroeger begon ik te zingen en bonjour te roepen. Hij reageerde terug en kwam het huis uit en naar me toe. "Oh Gérard bonjour" zei ik, maar bij het zien van zijn gezicht vond ik wel dat hij erg veranderd was. Dat kan natuurlijk na vier jaar, maar toch vroeg ik maar voorzichtig of hij wel Gérard was. Nee, zei de man, die is allang dood........ Oh, shock! Dat was even wennen die gedachte, hoewel ik er rekening mee gehouden had.

Gérard blijkt in maart 2021 te zijn overleden, als ik de man goed begrepen heb, die gastvrij was en me meteen sterke Marokkaanse thee aanbood, gemaakt op een vuurtje in de open haard. Hij sprak alle talen. We begonnen in het Frans, later werd het Engels. Hij komt oorspronkelijk uit Zweden waar Gérard, Belg van oorsprong ook gewoond heeft, getrouwd is geweest en kinderen heeft gekregen. Ze zullen elkaar zo wel hebben leren kennen, maar heel precies weet ik het niet.

Deze nieuwe man, waarvan ik de naam  nog niet ken, heeft veel gereisd en wil dat nog steeds veel doen. Hij is, meer dan Gérard, het type van een hippie. Met hem lang niet zo vertrouwd als met zijn voorganger. 

Volgens hem is het met Gérard slecht gegaan omdat hij vieze dingen at, die de mensen weggooiden. En dat hij veel dronk. Maar van dat laatste heb ik nooit veel gemerkt.

Nu ik hier weer zit, op dezelfde plek, mis ik hem wel. Net ging ik naar Nerja om boodschappen te doen, wat vijf kilometer fietsen is, maar die waren nu alleen voor mezelf. Toen nam ik ook voor hem van alles mee. Maar naast het praktische missen ben ik vooral blij dat hij in andere sferen is. Wat ik bij de meeste overledenen uit mijn kennissenkring heb heb ik bij hem ook. Hij is gewoon ergens, alleen niet hier. En bij dezen, hoewel het al laat is, wens ik hem heel veel geluk toe, en ik denk dat hij mij hoort.    Bonjour Gérard !

Dit keer doe ik het hier wat voorzichtiger aan als de vorige keer. Maak 's avonds niet meer een eetvuur dat de mensen van de berg tegenover kunnen zien. Misschien hebben zij me wel " verraden" de laatste keer. Ik hoop hier een dag of tien te kunnen blijven, de tijd ongeveer dat Annette en Thea ook in hun huisje zijn.

Maar ook zou ik hier gewoon kunnen blijven wonen wat mij betreft, zo sterk is het gevoel van eigenheid. Mijn hart klopt mee met de natuur om me heen. Je weet maar nooit hoe het zich ontwikkelt.

Na boodschappen gedaan te hebben was er natuurlijk weer koffie in een café waar ik toen ook kwam. En onderweg stonden de courgetteplanten al in volle bloei.

 Er waren heel wat mensen op de fiets, waaronder Nederlanders. Even in toeristenland te zijn vind ik wel leuk. Gisteren onderweg bijvoorbeeld was er een boeiend gesprek met een Engels stel. Verbaasd waren ze onder andere over mijn volgepakte ouderwetse fiets en daarnaast hadden we het ook over hoe je het leven moet nemen zoals het komt, zowel van buitenaf als van binnenuit.

Intussen is het vijf uur en de zon geeft nog steeds energie aan mij en aan mijn powerbanks.

Ik wens u een fijne avond.

B u e n a s    T a r d e s . 

Costa del Sol bereikt. Annette, Thea en Lisa ontmoet. Kamperen vlakbij het huis van Gerard. Zal ik hem treffen morgen??

Ja, het is zover. Vandaag heb ik de Costa del Sol bereikt waarover dat mooie lied gaat van de Zangeres zonder Naam. Vaak heb ik de melodie in mijn hoofd en bij menig optreden speel ik het. Het eerste wat ik deed toen ik vanmorgen aan de Costa del Sol stond was het liedje voordragen a capella en nu is dit te zien en te horen op de status van Whatsapp.

De eerste ontmoeting met Annette, Thea en Lisa is ook geweest, ook al had het elkaar vinden nogal wat voeten in de aarde. 

Van links naar rechts Annette, Thea, Lisa.

Hier houd ik het midden tussen Lisa en Annette.

Na de ontmoeting moet ik snel weg. Het is al laat en ik moet nog een kampeerplek terug zien te vinden.

Annette had een cadeautje voor me meegebracht: een pedaal afkomstig van Piet, die die van mij moet vervangen als die het begeeft. Echter, sinds de laatste ingreep van een fietsenmaker in Portugal (hij timmerde de spie veel dieper in de crank) is er geen speling meer ontstaan. Dus de kans is groot dat ik het cadeautje niet uit hoef te pakken, in ieder geval voorlopig niet.

Hier frommel ik het pakje in mijn al overvolle fietstas. Bij het opzetten van de tent zat het er nog net in. Het had een haartje gescheeld of ik was het onderweg kwijtgeraakt.

Ondanks dat ik dacht dat het duidelijk afgesproken was waar we elkaar zouden treffen liep het toch bijna verkeerd. Op het pleintje waar ik vanaf drie uur al zat (we hadden vier uur afgesproken) stond deze naam. En die had ik doorgegeven.

 Maar om half vijf kreeg ik een seintje dat ze het Plaza tutti frutti  eindelijk gevonden hadden maar dat ze mij niet zagen. Toen bleek dat het oranje bordje de weg wees naar dat plein, maar dat het plein waar ik ongeduldig wachtte heel anders heette. Met de nodige stress heb ik daarna die oranje bordjes gevolgd om uiteindelijk bij een piepklein pleintje mijn vriendinnen te mogen omhelzen. Stress had ik ook omdat het nogal laat werd, want daarna moest ik nog Nerja uit klimmen en mijn kampeerplek van vier jaar geleden terugvinden in de buurt van Gérard, die op een rots boven de zee woont. Hem weer te ontmoeten is een belangrijk doel van de hele reis. Hij leefde van wat de mensen weggooien. Maar hoe zal het nu met hem zijn?

De duisternis was aan het invallen toen ik een van de plekken terugvond waar ik toen kampeerde. 

Te laat om nu al te gaan kijken bij zijn huis. Daartoe moet je afdalen over een smal paadje door de wildernis. Dat gaat morgenochtend gebeuren. Voor vanavond heb ik zojuist het dagelijkse tafereel afgehandeld: tent opzetten, vuur maken, eten koken en de blog schrijven, waar ik nu mee bezig ben.

Ik heb nog een paar foto's.
Allereerst van de hernieuwde kennismaking met de Costa del Sol vanmorgen.

Zie status van Whatsapp voor de video.

Middellandse Zee, souvenir van een zomer, enkel al het woord is als wijn op de tong.........

Het begin van één van mijn favoriete liedjes op de accordeon.

halsbandparkieten in de natuur

een doodlopend fietspad

De start van mijn dag was turbulent. Een fanatiek blaffende hond joeg mij uit de tent.

 Ben meteen in gaan pakken en zonder te ontbijten vertrokken. Ben dubbel met honden. Vaak vertederen ze me. Maar als ze hun agressieve kant laten zien wekt dat in mij ook woede op en kan ik ze de nek omdraaien. In dit geval wist ik dat hij onophoudelijk door zou blaffen tot ik weg zou gaan. Geen goede situatie om lekker rustig te ontbijten. Dit deed ik later onder het genot van een kop koffie en met slechts een koek als voedsel. 

voor de verandering was dit mijn ontbijt vanmorgen

Nou, lieve mensen, ik ga het nachtleven in en kijken wat voor dromen er uit mijn fantasiewereld komen.

B u e n a s     N o c h e s .

De Costa del Sol in zicht. Olijvenoogst op mijn "camping" voor de tweede keer.

 Goedenavond Buona Sera.

Vanavond kampeer ik heel dicht bij de Costa del Sol. Dit leek me verstandiger dan helemaal door te rijden tot ik blauw zie. Het idee om bij die beroemde zee te zijn is natuurlijk aantrekkelijk, maar dat geldt voor meer mensen. Een kampeerplek daar vinden zal lastig zijn. Ook hier, op ongeveer tien kilometer van de zee zie je al heel veel luxe huizen links en rechts. Waar ik nu zit is al geen mooie natuurplek meer, zoals dat gisteravond wel was. De tent staat midden op een zogeheten holle weg.

Een plek met uitzicht op enkele in de hoogte gebouwde villa's. De bewoners hebben ook uitzicht op mij( met een verrekijker).

De kans lijkt me klein dat morgenochtend een tractor of een heftruck hierdoor moet, maar het kan wel. Dan zal ik ook weer versneld opbreken zoals vanmorgen. Toen zat ik bij wijze van uitzondering nog in de tent en hoorde eerst mensengeluiden en toen machines als van heggenmaaiers. Oh ja, dacht ik, dat is net als een paar dagen geleden het begin van de olijvenoogst die precies op mijn "camping" moet beginnen. Nu waren er drie personen bezig. Ze begonnen met een blazer de bodem schoon te maken van de reeds gevallen rottende olijven en de bijbehorende bladeren.

Daarna namen twee mannen een vibrator ter hand terwijl een vrouw er met een stok nog eens op los sloeg.

Ik was zo brutaal geweest het een en ander weer eens op de film vast te leggen en op de status van Whatsapp is die te zien.

We hebben niet met elkaar gepraat, maar ze reageerden vriendelijk toen ik ze groette. Alleen die vrouw keek een beetje stuurs. Toen ik ging en dat  kenbaar maakte met een hasta luego en een armgezwaai, kwam er uit haar toch ook een afscheidsgroet.

Het fietsen ging goed en werd regelmatig afgewisseld met stukken lopen als de helling te steil was. De weg was overal geplaveid en in het begin erg rustig. Heel af en toe een auto en wat motoren. Voor mij is dit net genoeg om me prettig te voelen. Op eenzame wegen waar ik niemand tegenkom voel ik me akelig, vooral als die ook nog vast dreigen te lopen in de modder, zoals ik al een paar keer mee heb gemaakt.

Iets na het middaguur werden mijn inspanningen beloond met een kopje koffie in de warme zon op een terras.

De zon was zelfs al iets te scherp en ik moest mijn pet opzetten en de halfschaduw opzoeken.

Na dit dorp dat vrij hoog lag begon de afdaling al richting de Middellandse Zee.

Je ziet mijn weg naar beneden slingeren en heel in de verte schittert de zon in de zee.

Mijn voorrem had ik nog steeds niet gemaakt en het eerste stuk van de afdaling liet ik het ijzer op het ijzer knarsen, want repareren daar heb ik een broertje dood aan. Maar op een gegeven moment vond ik dat ik het toch maar eens moest doen. Zo moeilijk is een remblokje vervangen niet, behalve dat ik geen nieuwe remblokjes bij me heb en iets moest verzinnen met oude afgesleten remblokjes die een beetje minder slecht zijn. Maar.......het resultaat was goed, het knarsen was voorbij toen ik na de lunch de afdaling weer voortzette en dat fietste natuurlijk veel ontspannener.

De verjaardag van Thea heb ik niet gehaald. Het zou goed kunnen zijn dat we morgen elkaar wel treffen in  de buurt van Nerja. En bij de man die als kluizenaar boven de zee woont ga ik ook poolshoogte nemen.

We zijn er bijna..........

...............maar nog niet helemaal.

Spannend/maar goed afgelopen.

 Goedenavond. Het was weer even bibberen vandaag.

Ondanks dat ik gisteren gedacht had dat de route die ik zou volgen over berijdbare wegen zou gaan, op een paar kilometer na, kwam ik toch ineens weer voor het blok te staan, dat wil zeggen een sloot.

Ik was er al over aan het twijfelen of het inderdaad wel goed zou gaan toen ik koffie aan het drinken was op een terras bij een hotel-restaurant. Toen kwam er ook nog een man bij me zitten met een leuke hond.

 maar in het gesprek kon ik de zorgen even van me af laten gaan. 

Hij bleek zelf ook veel te fietsen. Op het laatst legde ik hem mijn twijfels voor, vragend of de weg hierna geasfalteerd bleef. Dat was volgens hem.

Misschien hebben we elkaar niet goed begrepen of hij wist het zelf niet, want op een gegeven moment stond ik daar toch weer op een grindweg voor een plas, net als afgelopen woensdag.

Ik kon wel janken, weer hetzelfde geouwehoer. Ben toen op Google Maps de satellietfotos gaan bekijken van DE BESTE ROUTE. Hoewel je er niet de toestand van het wegdek op kon zien, zag ik toch ook geen kuilen en het riviertje waar ik doorheen moest waden was het enige obstakel.

God zegene de greep, dacht ik, dan maar de hele middag lopen eventueel. Andere mogelijkheden waren er niet, als je niet honderd kilometer om wilt fietsen.

En het heeft goed uitgepakt. Tot mijn positieve verbazing werd de weg zelfs hard op een gegeven moment en dat is ie gebleven tot nu toe waar ik nu zit te kamperen. 

Deze weg heeft een nummer en dat  blijft ie houden tot aan de Costa del Sol. Grote kans dat ik die morgen bereik. Maar het vakantieadres van Annette en Thea zal ik wel niet halen. Dus net niet op tijd voor Thea's verjaardag die dan is.

Nog 70 kilometer.

Tot morgen.

Route zonder hindernissen gevonden naar de Costa del Sol. Kerstavond en verbonden met mijn vrienden.

 Buenas Tardes.  Vanavond is het  kerstavond die ik doorbreng in het veld, net als de herdertjes toen. Maar er staat wel een tent waar ik in kan slapen. Er zijn ook geen  schapen te bekennen.

Bijtijds gestopt vandaag. De plek voor een verlate lunch liep uit op een definitieve standplaats voor de nacht.  Het is onder andere zo gelopen omdat ik in een grote supermarkt een nieuwe powerbank op de kop heb getikt. Deze moet eerst helemaal vol voordat ik m kan gebruiken, en de uitbundig schijnende zon kon daar alvast zijn bijdrage aan leveren.

Ik ben opgelucht omdat ik op Google Maps uitgevonden heb welke route ik kon nemen tot de Costa del Sol zonder op onaangename verrassingen te worden getrakteerd. Met satellietopnames kon je precies zien hoe de wegen er ongeveer uitzagen. De route die ik nu aan het nemen ben is twintig kilometer om maar zal op een paar kilometer na over voor mijn fiets begaanbare wegen gaan.

De uitverkoren plek voor de  nacht.

Vanmiddag heb ik hier De herdertjes lagen bij nachte opgenomen en naar mensen gestuurd. Ook We wish you a Merry Christmas en dat staat vandaag op de status van Whatsapp, gezien in het licht van de omgeving waar ik nu bivakkeer.

Wel ver weg van mijn vrienden maar toch verbonden. En daar gaat het om.

Wat betreft Annette en Thea, zij zijn sinds gisteren in een huisje iets boven Nerja en langzaam maar zeker kom ik in de buurt. Ook in die omgeving woont een zekere Gérard als een soort kluizenaar. Tenminste: drie jaar geleden toen ik hier ook was woonde hij daar nog.

Maar hij heeft geen telefoon, noch brievenbus. Wel kreeg ik twee jaar geleden nog een kaartje van hem. 

Ben heel benieuwd of hij covid heeft overleefd, want hij leefde van wat de toeristen weggooiden. En hij was ook al een beetje ziek. Zal ik hem nog terugvinden in zijn huis boven de zee?

De dag van vandaag begon met een beetje mist waar ik zelf nog wat vuurdamp aan toevoegde.

Het opstaan is wel een beetje moeilijk omdat op deze vrij open plekken heel veel dauw ontstaat en daardoor de tent en alles om me heen kletsnat is. Als ervaren stoker krijg ik met het natte hout het vuur wel brandende maar er moet het nodige water verdampen, vandaar de rook.

Op onderstaande foto zie je wat ik zag toen ik vanmorgen de tent openritste.

Wel mooi, denk ik dan, maar zal ik toch nog even in de tent blijven? 

En nu, bijna acht uur lig ik er weer in en mag daar nog twaalf uur lang in blijven. De kerstavond beleven, maar vooral lekker lang slapen.

Een fijne kerstavond is mijn wens en voor morgen alvast een geïnspireerde kerstdag.

F e l i z    N a v i d a d .

Verrassend begin van de dag: Eigenaar begon met het oogsten van zijn olijven. Rustig gefietst en dito geëindigd.

 Goedenavond. Buenas Tardes.

Ik zit weer op mijn gemak op mijn nieuwe kampeerplek, net als vanmorgen op de vorige, daar boven in de Sierra. 

Goedemorgen zeg! Dat is nog eens wakker worden met dit uitzicht vanuit de tent!

Mijn ouwe trouwe ijzeren ros had ook een goede rustplaats.

Alleen kreeg ik daar wel onverwachts "bezoek" van de eigenaar van de olijvenboomgaard. Hij was heel vriendelijk, maar het leek me toch beter om niet nog een uurtje te blijven zitten zoals ik van plan was na het ontbijt. Daarentegen kreeg ik een welkome demonstratie van hoe de olijven geoogst worden, want met dat werk te beginnen was het doel van zijn komst.

Eerst legde hij overal netten onder de bomen en toen nam hij een machine ter hand.

Gaat hij nou maaien, was mijn eerste gedachte.

 Maar zijn apparaat bleek een soort vibrator te zijn die ervoor zorgde dat de olijven als rijpe appels uit de boom vielen. Dat vond ik nou eens mooi om te laten zien hoe dit gaat aan de kijkers van het filmpje op de status van Whatsapp vandaag.

Het liep nog niet allemaal zoals het moest op deze eerste oogstdag.De vibrator haperde nogal.

Uiteindelijk is ie weer naar huis gegaan om een andere te halen, ongeveer tegelijkertijd met mijn vertrek.

Het wegdek waar ik op startte was niet slecht, waar ik gisteren bang voor was. Later kwam er een brede weg die wel slechter was en met meer verkeer. Maar het was allemaal goed te befietsen, al bleef het opletten geboden. Bij ieder steentje dat toch onder mijn wiel kwam ging mijn keihard opgepompte band door de velg. Maar een lekke band bleef uit. Wel is mijn voorrem nog niet in orde. Maar om er nog wat aan te doen had ik geen zin in vandaag.

Op een gegeven moment had ik een ruïne ontdekt waar ik de lunch gebruikte, terwijl ik er over dacht daar ook meteen te blijven.

Het was zes kilometer voor het stadje Campillos. Daar moest ik dan nog wel naar toe voor de boodschappen.

Nee, zo geweldig was de plek ook niet  om dat offer ervoor te brengen.

Waar ik nu zit, tien kilometer achter Campillos, is het iets minder mooi, maar de plek  voldoet toch zeer als overnachtingsplaats. Zo vlak voor zonsondergang was dit mijn blik naar het oosten.

Een vrij drukke weg is zo'n beetje gericht naar die heuvels op de foto. Daar ga ik morgen verder.

Als ik Google Maps zou volgen gaat mijn route over 25 kilometer verder "langs" de autovia, een tot autoweg gebombardeerde nationale weg waar je nu niet meer mag fietsen. "Langs" betekent dan dat ik over de ventweg mag fietsen. Daarvan weet ik dus niet in welke staat die is. Is ie verhard? Liggen er plassen?

Ik denk dat ik zelf liever een andere route kies. Het modderavontuur van een paar dagen geleden zit nog te vers in mijn geheugen.

Ondertussen was het vandaag weer genieten van prachtig zonnig weer. Deze omstandigheid geeft veel vrijheid. Onder andere is kamperen veel makkelijker. Zoals nu ken ik Spanje weer.

Nou, we mogen zometeen weer lekker gaan liggen, en eerst is het bijna dagelijkse toetje aan de beurt.

Welterusten voor straks.

B u e n a s    N o c h e s .