Op het kruispunt der wegen.

Net zoals op mijn fietsreis kom ik in mijn avontuur van de trui op een punt waar ik moet kiezen.

 Op het middelpunt van het gele middenvlak moet een kleur komen die voor een groot deel bepalend is voor het vervolg van het avontuur.
Tegelijkertijd zijn er links en rechts ook twee punten die een(liefst andere) kleur behoeven.
 Vanmorgen wist ik het nog niet. Maar zoals bij andere puzzels die ik probeer op te lossen is nu denk ik het antwoord ingevallen in mijn geest.

De middelste kleur wordt zwart, de zijkleuren rood en straks in de toekomst komt in dat rood weer oranje.
De tekening staat op de blog van gisteren.
Dit lijkt me wat, maar net zoals op reis kan dit plan plots veranderen en mijn trui een andere wending krijgen.

Het is verder tot nu toe een mooie buitendag.

Acht uur in de avond, na de persconferentie.

Boodschappen gedaan in Beneden Leeuwen.
Goede voornemens om het hier nog gezelliger te maken( dat kan ook zonder bezoek) heb ik kracht bijgezet door een 24tal petunia's te kopen .

 Met het beetje potgrond dat hier al jaren stond, vermengd met eigen klei heb ik ze in drie bakken geplant.

Ook een spade gekocht. Wie weet ga ik dit jaar hier eens een moestuintje maken.

Met beide benen op de grond.

Een letterlijke opvatting van een figuurlijke uitdrukking toont aan hoe een deugd niet altijd een deugd is. In ieder geval heeft het ook een andere kant.

Deze spreuk vandaag ook weer herschreven, net zoals deze:
"Als je niet weet waar je heen gaat kom je er altijd."

 Ook komen weer sterren uit de verf.

 Dacht dat ik boodschappen moest doen, maar uiteindelijk toch thuis gebleven.
Brood nog wel genoeg voor het ontbijt van morgen.
De contacten vandaag bestaan weer vooral uit apps ,maar ook met twee mensen getelefoneerd. Morgen weer even buurten en koffie drinken bij een veerman, is afgesproken. Op veilige afstand natuurlijk van elkaar.

 Het eten, de snijbonen met aardappelen staan gaar te worden op de kachel.
 Na de warme maaltijd is er daarna weer ruimte voor activiteiten die zich aandienen.
Wat vind je van de spreuk: " Geen haan zal toegeven dat hij ooit een eitje was" Deze verdient onder andere een herdruk. En de trui spreekt me nu ook meer aan . Mooie rondjes, vind ik zelf.

En hierna is de planning volgens deze voorlopige schets.

Klokken zijn tijdloos.

Goedemiddag.
Vandaag inderdaad een binnendag, want buiten waai je uit je textiel en mijn linkeroog, altijd al niet helemaal in orde de laatste tijd, is vandaag erg vervelend.
De wind erop maakt het nog erger.
Maar schilderen bij de warme kachel kan ook.
De precieze tekst zoals ik hem ooit opgeschreven heb kwam al snel in me op en kwam op één van de vier geprepareerde bordjes.

Nu kwart over acht, zomertijd.
De dag kreeg een onverwachtse wending, want Kees en Marion uit Oss nodigden me uit bij hen lasagna te komen eten en ik werd opgehaald en teruggebracht door Kees.

We konden aardig goed praten over onder andere waar de meesten zich nu mee bezig houden en het eten was lekker
Ook goed om het thuis zijn weer eens af te wisselen met een levendig contact.

Deze mensen zijn niet benauwd om het meteen te krijgen als je bij mekaar over de vloer komt.

Een ramp, een zegen.

Goedemorgen.
Vandaag voortvarend begonnen met buiten schilderen, wetend dat vanmiddag en zeker morgen het mooie weer waarschijnlijk voorlopig voorbij is.

Verversing van de spreuk.

Al heel lang had ik deze spreuk al ergens hangen, maar nu is ie onvindbaar geworden en ieder geval in zo'n slechte staat dat vernieuwing op zijn plaats was.


Inmiddels is de dag weer voorbij, tenminste wat het daglicht betreft.
Heb aan de hand van wat er allemaal op de radio langs kwam wel ideeën wat er allemaal zou kunnen gebeuren verder overal in de wereld.

Mijn eigen wereldje op de boot is weer iets gezelliger, met deze vernieuwde spreukenbordjes.

Eeuwig duurt het langst.

Ook dit bovenste bordje heeft echter niet het eeuwige leven.
 Maar nu is er een nieuw gemaakt en mag net zoals mijn bloemen weer een tijd lang in het oog springen.

Oh ja, nu komen ook weer andere tijdelijke spreuken terug in mijn herinnering. Zoals:"Klokken zijn van alle tijden". Zo ongeveer heb ik het ooit zelf opgeschreven. Zelf bedacht.

En dan heb je:"Ik heb geen horloge, maar wel tijd".
Deze komt ergens uit Zuid Afrika.

 Ook weer wat meer hout gezaagd voor de volgende winter. Het is nu mooi droog weer, en alles wat gezaagd wordt kan direct naar binnen. Het was een buitenshuisdag, lekker in het zonnetje.

Zoek geen geluk.

Zoek geen geluk, want je zoekt je een ongeluk.

Ook de tekst van de spreuk is beetje zoek geraakt.

 Ook deze wijsheid kwam ooit van Riet af,al had ze die waarschijnlijk ook ergens vandaan.

Niet alles verzin je dus zelf, maar dat hoeft ook niet.

Vandaag in de ochtend al buiten, want ook voor het huis waait het nu maar een beetje.

Hoe vol kan een lege stoel zijn.

Naast schilderen ook verder met deel twee van het vierluik trui.

Acht uur.
De avond is aan het vallen en boven de westelijke horizon staat de maan en verder naar boven Venus.
Ik deed boodschappen in Beneden Leeuwen in de LIDL en ik voelde veel spanning bij de mensen.
Bij thuiskomst bij de buurman wat met hout opruimen geholpen en daarna de bovengenoemde spreuk weer herschreven.

Nu eten, want de broccoli zal bijna gaar zijn.

Mensen met een afstandelijke beperking.

We zijn nu allemaal mensen met een afstandelijke beperking.
Dit bordje kwam vandaag uit de verf.

 Geen grote reizen en niet te dicht bij elkaar.
 Voor mij is het ook een beetje zoals op reis: Wel aan de mensen denken en toch niet in hun nabijheid zijn.

 Beseffen toch in een erg luxe situatie te zijn met zoveel ruimte.
 Behalve in de kajuit is de hele buitenruimte nu ook beschikbaar dankzij het zich aandienende voorjaar.

Vanmiddag lange tijd op mijn zonneterras uit de wind gezeten en op de radio gehoord hoe de situatie voor heel veel mensen, en vooral in het buitenland erg nijpend is.
 Denk aan de daklozen in New York die veel minder te eten aangeboden worden door supermarktgangers.
 In het bijzonder denk ik aan Gérard die ik ken van de Costa del Sol en die ook afhankelijk is van wat de toeristen op straat allemaal weggooien.
 Was van plan naar hem toe te gaan deze winter en hem wat te ondersteunen .

Nu kan dat niet meer. Weet bij God niet hoe hij nu zichzelf zal kunnen redden. Kan hem ook niet schrijven of bellen of zo.


Voor mij was het een thuisdag met veel handwerken en ook hout zagen. Ook de spreuk DENKEN KOST TIJD, PIEKEREN NOG MEER ,die ik al een tijd had, is weer in een nieuw jasje gestoken.

Het oude versleten bordje wordt morgen weer klaargemaakt voor een andere gouwe ouwe wijsheid of een nog te bedenken verse nieuwe.

Niets is blijvend, behalve de verandering

Vandaag weer met spreukenbordjes bezig geweest onder andere.

"Niets is blijvend, behalve de verandering" werd aangebracht door Riet, ongeveer een jaar voordat ze stierf.
 Het bordje had ik voor haar gemaakt net voordat ik op reis ging en nog niet overhandigd.
Haar man Ad heeft het nu en is er blij mee.
 Na vandaag heb ik de tekst zelf ook weer, tot het moment dat iemand hem graag wil hebben.

 De andere tekst: "Wrijving geeft warmte", had ik nog hier, maar afgebladderd door de tand des tijds.
 Dat oude bordje wordt weer gerecycled voor een nog nader te bepalen slagzin.

Vanmorgen ook uitgebreid met mijn buurman/ vriend Yvon uit Frankrijk getelefoneerd.
 De smssen en de e-mails lukken de laatste tijd niet, maar zo ging het ook en deed mij en hem goed.

 Voorlopig zullen we elkaar nog niet in het echie kunnen ontmoeten.


Minder wind vandaag en zo was het vanmiddag ook even goed toeven op het zonneterras.

Blauw, oranje, groen.

Blauw, oranje, groen zijn de kleuren die aan de basis liggen van vijf nog te schrijven teksten.

 Eerst kijken in de voorraad van ooit geschreven spreuken die ooit weggegeven zijn of onleesbaar geworden.

Wel blij het schilderen weer opgepakt te hebben naast het breien als creatieve uiting.
Ook het opzetten van bomen samen met vrienden is een hobby, en zometeen heb ik daartoe afgesproken met Erik.
Een afstandelijk gesprek over dichtbije zaken en wie weet rolt daar straks ook weer een treffend gezegde uit.

"Hoe beter de remmen, hoe harder je kunt rijden", is actueel, want moet nodig mijn remblokjes vervangen.
Van een kennis uit Barcelona vernomen hoe het daar is.
Ze stuurde ook een foto uit september 2018, het begin van mijn grote reis.

Harry en Erik op bezoek

Met anderhalve meter tussenruimte was het een dag met veel praten.
Harry kwam helemaal uit Hengelo. Met de auto weliswaar en was er rond twaalf uur.
Erik kwam uit Oss gefietst en arriveerde rond twee uur.
Rond half vijf vertrokken beide weer en ging ik nog even met schilderen verder, lekker in een weldadig zonnetje dat mijn kajuit verwarmt, en dankzij de wind niet te overmatig.
De eerste nieuwe spreuk is ontstaan.

En daarna nog twee andere herschreven. De ene was weggevlakt, de andere weggegeven.

Goedemorgen.

Goedemorgen vanuit mijn bed. Het is kwart voor zeven.

Nu inmiddels één uur.
Het schilderseizoen geopend.
De meeste verf bleek nog goed te zijn na twee jaar.
Deze drie bordjes zijn in voorbereiding.

Telefoon uit Frankrijk

Vandaag telefonisch gesproken met Wim, een Nederlandse vriend, die bij mij in de buurt in Frankrijk woont.
Hij werkt daar op markten en die liggen meest stil. Maar hij denkt ook aan zichzelf, want is al 77.


Een echte thuisdag verder met breien, maar ook met het verzamelen van mijn verfspullen.
 Daarvan ga ik morgen uitzoeken wat er nog bruikbaar van is.

 En dan naar de winkels, nu ze nog open zijn, om de voorraad aan te vullen.
Zodat er ook weer verse spreukenbordjes gemaakt kunnen worden.

 Hoewel het niet zeker is of ik wel thuis blijf als er een lockdown komt, want een maand bij een vriend of vriendin logeren overweeg ik dan, als dat voor beide goed is.

Dolle pret.

Bruno gaf me zojuist een rondleiding door de bovenverdieping van de boerderij.
Daar lag een prachtige petmuts, die Bruno meteen over mijn kop heen trok.
Toen Wineke me daarmee aan zag komen was het meteen dolle pret en het werd een spontane dans.

Nu kwart voor twaalf sta ik op het punt de terugtocht naar Alphen weer te aanvaarden.
Mocht er een knockdown komen dan is dit een prima plek van quarantaine.

Nu acht uur 's-avonds.
Net terug op het nest op het water.

In Boxtel waar ik ongeveer doorheen kwam een idee uitgevoerd dat plots in me opkwam: Renate opzoeken. Veel veranderd in haar leven wist ik en het was goed elkaar na lange tijd, twee jaar, weer te zien.
Dochter Rosa bleek bovendien ook er te zijn. Het werd een mooie ontmoeting.

Per ongeluk knockdown geschreven in het stuk van vanmorgen, maar dat woord past ook wel in de misschien komende situatie.

Het grote gevoel van onzekerheid dat nu in de wereld is, dat is toch wel iets wat ik herken in mijn reizen.

Niets is zeker, alles verandert weer elke dag , altijd zijn er gevaren, maar........ altijd is er een oplossing en is er ergens een veilige thuishaven.

Gisteren geen blog

Goedemorgen.
Een dag overgeslagen noodgedwongen, want er was geen WiFi in de boerderij van Wineke, waar ik 's-avonds aanbeland was.
 Maar nu is zoon Bruno er en nu kan het via zijn gsm.

De begrafenis van oom Gerrit bijgewoond.
Die was op de natuurbegraafplaats van Heeze.
Had nog wel getwijfeld of ik wel welkom zou zijn, want als neef ben ik geen naaste familie.
Maar half acht gistermorgen hoorde ik dat het wel kon en toen onmiddellijk op de fiets gestapt om de 60km ernaartoe te overbruggen voor de tijdslimiet van 13uur.
Wind tegen, zon tegen, het was allemaal niet makkelijk, maar om twaalf uur bereikte ik ruim op tijd de finish.
Hier zag ik zijn vrouw Jenny , zijn drie dochters met hun kinderen plus de beide kinderen van Jenny met ook nog hun kinderen.
Hadden ze moeilijk gedaan over mijn aanwezigheid, dan was ik gewoon zijn broer, had Jenny me gerustgesteld, maar dat gebeurde niet.
Mijn gevoel was ook echt dat ik er

bij hoorde en als ik niet gegaan was, zou dat een grote misser zijn geweest, zo voelde ik het.
Ik ben dan wel een iets verder familielid, wij hadden en hebben een sterke band.
Zoals mijn overleden broer John een vriend was is hij het ook.

Een klein gezelschap buiten in de warme zon in een prachtige natuur.
 Het was een mooi afscheid, een soort buitendienst.
We mochten zelf op een wagentje met wieltjes de kist naar het gat duwen en deze voorzichtig erop schuiven, uitkijkend er niet zelf in te vallen , denkend aan de uitspraak: "Wie een kuil graaft voor een ander......"

Jenny doet een woordje, naast haar de Priester.

En nu, woensdag , ben ik in Vessem bij Wineke en Bruno.
Ze zijn één maand geleden hiernaartoe verhuisd vanaf Eindhoven en erg blij met deze plek, wat ik kan onderstrepen.
Ik denk straks toch maar weer richting boot te gaan, 60 km ongeveer schat ik.
Als binnenkort ook Nederland op slot gaat moet ik me daar nog op voorbereiden.
Of ik thuis blijf of bij één van mijn vrienden/vriendinnen de quarantaine doorbrengen. Het is allemaal lekker spannend.
We zitten in een film waar je aan meedoet en ook naar kijkt.

Avond, kwart voor acht.
Gezeten rondom een warm vuurtje met Bruno en Wineke.

Bruno had eerder op deze barbecue zalm en worstjes bereid.

In de oven twee grote lasagna's.
Zo werd het een heerlijke maaltijd.
En de rest van de dag was het ook samen genieten van hun prachtige plek.

Buitenweer.

Goedemorgen.
Naast alle commotie over het virus laten we niet vergeten dat het voorjaar aan het worden is .

Vanmorgen zat er een kwikstaart op mijn terras, straks Jan, José en Mieke, die aangekondigd hebben te komen.

Zo is de verjaardagsvisite verspreid, en buiten is er genoeg plaats om twee meter uit elkaar te gaan zitten.

Heb de bloemetjes toch maar buiten gezet.

Nu half één. De mensen weer weg op buurman André na, die op zijn boot is.
Het was heel gezellig op mijn terras ondanks dat we twee meter uit elkaar zaten.

Katootje de hond vermaakte zich ook prima.

Jarig.

Vandaag verjaardag.
Veel mensen verwachtte ik niet gezien de wereldsituatie, maar van drie tot negen waren er verspreide gasten en morgenavond komen er ook nog twee.
Verder was er natuurlijk heel veel telecommunicatie .

 Bericht gekregen dat mijn oom overleden is. Dinsdag begrafenis in Someren om 14 uur, maar daar zie ik tegenop om die afstand te befietsen.

 Kan ook niet met iemand meerijden, naar ik weet. Komt tijd, komt raad, laten we deze wetenschap maar in ogenschouw houden.

Niet Rosmalen en niet Wychen.

Vanmorgen half tien op de fiets gestapt met als doel ergens te spelen.
Wychen of Rosmalen, linksaf of rechtsaf na de pont?

Veerman was Cor die ik lang niet meer gezien had, en die vandaag bij ons mocht invallen. Gezellig even.
Aan hem voorgelegd dat het na de pont links of rechts werd.
Op de dijk gekomen werd het rechts, Rosmalen dus. Daar kon het ook wel eens leuk spelen zijn.

 Echter ,al zwoegend tegen een felle wind in de kale polder, bleek mijn animo veel groter om vrienden in die richting te ontmoeten.
Met hulp van mijn mobiel bleek dat wat Sofie betreft een wederzijds goed plan, en zo werd het in de bossen van Nuland een wandelend weerzien met haar en hondje Rio.

Toen we rond tweeën uit elkaar gingen had ik in spelen helemaal geen zin meer en besloot ik een andere vriendin te bezoeken als dat uitkwam.

 Ook dit werd een warm weerzien met haar en haar(mijn) hondje Flip.

Én zoals altijd werd ik helemaal verwend met een warme maaltijd op de koop toe.

 Op de terugweg op de pont van Lith kon ik toch de accordeon nog uit de koffer halen, want de veerman vroeg om een muziekje.

 Zo zie je maar weer: een dag die verloopt zoals die verloopt, die zijn eigen gang gaat.

Niet handig om onhandig te zijn

Half één.
Niet handig als je onhandig bent.
Daar ligt mijn zaagbok. Gisteren alweer omgewaaid.

Zal toch even flink mijn best moeten doen om het ding zo degelijk te maken dak er weer iets mee kan doen.
Bijvoorbeeld die lange stam kort krijgen die zojuist bij de pont aangespoeld lag.

 Nu ben ik klaar om naar Druten te fietsen en daar wat te spelen terwijl het markt is(of niet, maar dan speel ik toch wel)
Zin om het daar weer wat gezellig te maken.

Met het voornemen om er net als in januari weer eens deel te nemen aan een gezellige middag , gewapend met mijn accordeon, kwam ik tegen tweeën in Druten aan.

Daar stond een bedelaar/ daklozenkrantverkoper op de centrale plek waar ik toen zo leuk de aandacht kon trekken met mijn muziek.

Toen een heel eind verderop maar gaan staan.
 Zoals verwacht toch nog voor deze man te dichtbij, want algauw kwamen verwijtende blikken op me af en na vijf minuten stond hij zelf voor me in de houding van een politieagent.

 In mijn beste buitenlands heb ik hem toen uit proberen te leggen dat ik hier even en later ook daar even en daarna nog wel op een andere plek zou gaan staan en dat ik het een beetje gezellig wou maken.

Een beetje waardering kreeg ik ook wel van enkele mensen, maar ik voelde me opgelaten.

Toen het na korte tijd ook nog begon te hagelen besloot ik deze plek dan maar te verlaten, boodschappen te doen, koffie te drinken.

 Na de koffie besloten om het op een andere plek nog even te doen, maar toen vielen er weer buien.

Zodoende was ik rond vier uur alweer thuis.

 Het is natuurlijk geen ramp. Spelen is voor mij vooral hobby. Maar de laatste tijd is er op veel plaatsen, om verschillende redenen, altijd wel iets wat me in mijn spontaniteit remt.

Venus hoog aan de hemel

Venus aan de hemel in alle rust.

Eerst de zon en dan Venus.

 En ondertussen bleef ik thuis vandaag.
Hout zagen is vaak een mooie afwisseling van binnenwerk, maar vandaag was ik na drie keer zagen al weer binnen omdat je uit je textiel waaide.

Op de radio een vrouw, toneelspeelster die al drie jaar in haar camper woonde. Een mooi en inspirerend interview.

 De coronaperikelen waren er natuurlijk ook om te volgen en zojuist op de Franse zender hoorde ik de toespraak van Macron.

 Spannende tijden. Volgens mij kan het gebeuren dat hier ook ooit alles dicht gaat en je stappen gecontroleerd worden.
Voorlopig in beide landen nog niet.

Laat thuis

Laat thuis na verjaardag Carla in Oss.
Het werd toch een volle huiskamer, hoewel vanwege Corona veel mensen afgezegd hadden.

De bloemrijke tuin van Carla

Ook met minder mensen kan het gezellig zijn.
Bijna half twaalf nu in de avond.
Morgen verder.

Vrolijke bloemen

Al mijn bloemetjes stonden er nog vrolijk bij na 12 dagen zonder water gelaten te zijn.

Veel regen weer vandaag, maar moest er toch even doorheen vond ik, omdat de suiker op was en de koek ook.
 Zo smaakte de koffie die ik bij terugkomst maakte beter dan zonder deze ingrediënten.

 Het zit erin dat er in de nabije toekomst meer van dit soort thuisdagen zullen komen. Zoals het er nu in Italië aan toe gaat zo moet dat straks ook hier naar mijn verwachting.

Ik blijf het nieuws nauwlettend in de gaten houden.

 Morgen is vriendin Carla in Oss(Brabant) jarig. Een goede vriendin van haar wil al niet komen, omdat bijeenkomsten afgeraden worden.

Waarschijnlijk ga ik toch wel.

Vertrek uit huize Ageeth.

Kwart over tien in de ochtend.
De fiets staat klaar, gepakt en gezakt, om weer richting Alphen te rijden.

Het waren goede dagen met Ageeth.
Goed uitdrukking kunnen geven van wat er in ons innerlijk leeft en wat er op slot zit en waarvan je de sleutel moet zien te vinden.


Twaalf uur. Koffiepauze in Ridderkerk.

De tocht terug zal veel soepeler gaan als de heenweg, twaalf dagen geleden. De wind blaast nu meestal in de rug.

Bijna 15 uur.
In de HEMA van Gorinchem.
Nu eet ik er krentenbolletjes als lunch.

Ondertussen valt er een buitje.

Het fietsen gaat vlotjes, zoals verwacht..

De voetgangerszone hier voelt weer gezellig aan .
Jammer dat ik toch niet mijn reis wil laten onderbreken en eventjes wil spelen.
Een beetje bijtijds thuis zijn spreekt me meer aan.

Bijna tien uur.

Kwam negen uur thuis en na uitpakken meteen het bed in gedoken.
Het is zo laat geworden omdat in Niewaal, dat ligt 8 km westelijk van Zaltbommel, vrienden van mij wonen, die ik ook al twee jaar niet meer gezien heb.

Daar ben ik dus geweest, meegegeten en toen de schemering zich aandiende begon ik aan de laatste etappe van dertig kilometer.
Dat viel me moeilijk. Ik was moe en dacht vooral aan mijn bed waar ik nu in lig.