Yvon en Olivier nog in leven.

 Met angst en beven vanmorgen naar de overkant van de vallei gefietst waar mijn vrienden Olivier en Yvon wonen.

Vannacht rond half twaalf namelijk zag ik vanaf mijn tuinhuisje  verschillende blauwe zwaailichten daar.

Zo te zien was dat precies bij hun huis te doen en het hield heel lang aan.

Met kloppend hart bij hun op de deur geklopt, maar alles was binnen nog compleet, inclusief de hond natuurlijk.

Het bleek te doen zijn geweest bij hun buurman, een meter of twintig boven hen.

Deze was inderdaad overleden en de ambulance, ziekenwagen en lijkwagen droegen de zwaailichten.

Altijd triest natuurlijk zo'n gebeurtenis, maar ik was toch wel opgelucht.

Daarna thuis veel met schilderen bezig geweest vandaag.

Een oud schrift teruggevonden waar onder andere nog spreuken in stonden die nog niet uit de verf zijn gekomen tot nu toe.

Hier wat resultaten.

Hiervan is de bovenste nieuw.

En deze stelling, die nog recht te zetten was is nu ook meer behangen:

Het zijn wel allemaal Nederlandse spreuken die er bijgekomen zijn vandaag, niet direct leesbaar door de Franse bezoekers en ook niet voor de nieuwe Franse bloglezeres Ketty, die zojuist stopte, mij hier zitten ziende op deze plek met het goede bereik.

Ja, ik kom hier meer mensen tegen dan thuis, want even daarvoor kwam ook Pierre Bourlier die hiernaast woont zijn auto parkeren en zagen we elkaar terug na een jaar.

Nu, half zeven, fiets ik maar weer eens de zon uit, terug naar huis 

Een fijne rustige avond gewenst zonder opwinding over voetbal of loeiende sirenes 

Ps : Hier nog de avondlucht van gisteren.

Een dolle boel in Lamastre.

 Vandaag dinsdag, marktdag in Lamastre.

 De noodzaak om ook levensmiddelen in te slaan gaf me het zetje in de rug om ernaartoe af te dalen.

Anders dan anders had ik nu een niet  zo blitse trui aan  en halverwege ontdekte ik ook dat ik mijn klompen vergeten was.

Maar het belangrijkste had ik wel, aangekomen op de markt:De spirit.

De noten kwamen er vrolijk uit op een plek waar ik nog nooit gestaan heb.

Een uurtje spelen was net leuk en daarna Wim een kopje koffie aangeboden en zelf op een terrasje gaan zitten waar mooie fanatieke geluiden vandaan kwamen uit wat bleek een gitaar, een accordeon en een viool.

De middelste man ken ik.

Hij fabriceert zelfs accordeons.

Ze maakten er een gezellige, dolle boel van en dat sluit aan bij mijn eigen streven met mijn optredens.

Vandaag vroeg iemand mij te spelen aanstaande zondag op een feestje.

Het is in een dorpje ver en hoog weg en ik heb gezegd dat ik iets anders had.

Dat had ik nog niet maar ligt nu wel in de planning:Met Wim samen naar Romans.

Er ligt ook een uitnodiging van buren voor zaterdag, aan de overkant van de vallei.

Tien minuten lopen of een uur fietsen.

Ik denk dan aan het laatste en vandaar door naar Wim, zes kilometer achter

 Lamastre.

Maar zover is het nog niet.

Het is nu, bijna zes uur, tijd om te eten.

     "Beter naast je fiets te lopen dan naast je schoenen"

Deze spreuk indachtig wijst me erop nieuwe sandalen te moeten kopen binnenkort.

Ik wil namelijk niet naast mijn schoenen gaan lopen.

Een goede spannende avond gewenst, net als gisteren.

De weersverwachting kwam uit.

 De reden die de doorslag gaf om gisteren door te rijden naar huis en niet tot halverwege de klim te gaan en vandaag de rest van de afstand af te leggen was de regenkans die mijn smartphone aangaf voor vandaag.

Ik kan heus wel tegen een beetje regen, maar ik had de verkeerde buitentent meegenomen, bleek zaterdagavond bij het opzetten.

Deze was de oude die ik op grote reizen extra meeneem en over de fiets gooi als er neerslag valt.

Toevallig kwam er gistermorgen ook nog een onweersbui, die gelukkig niet te hevig was of lang duurde. De ritssluiting is namelijk helemaal ondeugdelijk.

Ook had ik geen regenkleding bij me.

Maar die had ik gisteren verder niet nodig.

Vandaag toch wel, bleek, want vanaf tien uur is het toch een vrij natte dag geworden.

         Hier niet zulke mooie wolken als in Raalte.

Maar ik was lekker thuis en genietend van een luie dag, na de inspanningen van het weekend.

Vanmorgen pas half negen opgestaan en daarna nog een paar dutjes.

Het gaat me allemaal niet meer zo gemakkelijk af als twintig jaar geleden toen ik ook al regelmatig naar en van het Rhonedal ben gefietst.

De tuingrond , die wacht op inplanting,is ook weer goed besproeid vandaag.

En zometeen even voetbal kijken als dat lukt op mijn apparaatje.

Een plezierige avond gewenst.

Zoals je ziet, de bal is rond.

Uit een diep dal geklommen

 Hoera, ik ben er weer bovenop gekomen.Vier uur klimmen om vanaf de Rhône weer thuis te komen.

Maar de grootste inzinking was in Vernoux, waar ik het meest van de beklimming al achter de rug had.

De gedachte teisterde me dat nu de Col de Montreynaud nog moest, die in wezen eigenlijk helemaal niet zo moeilijk/steil is .

Alles ligt nu achter me en thuis mag ik weer effen uitrusten en opeten wat ondertussen op het gas gaar is geworden.

Nu, half acht is het meeste op en hoor ik intussen op de Franse radio dat Nederland achter staat 

En dan met tien man.

Nee, dat wordt niks meer.

Het was niet mogelijk om de wedstrijd op deze smartphone te zien vanaf het buitenland.

Bij de buren Bouix gaf de Franse televisie ook geen beelden.

Dat is dus waarschijnlijk maar goed ook.

Het spelen was na gisteren in Valence vandaag ook succesvol op de rommelmarkt van La Voulte.

De verkoper tegenover me werd er echter niet wakker van.

Hij nam het voorbeeld aan deze hond die ik later op de terugweg op een terrasje trof.

In de pauze van het spelen werd ik uitgenodigd koffie te drinken met een stel uit Valence.

Het werd wel een diepgaand gesprek waarin ik vertelde dat ik naast lollige liedjes ook serieuze doe.

Op zondag zijn er altijd een paar hymnes bij , wat de mensen aangenaam verrast.

En marialiedjes als het een beetje stroef gaat brengen er vaak weer de vaart en de spirit in, zo ook vandaag.

Zo, en nu verder wat uitrusten. Straks bijtijds naar bed.

Ik wens de lezer toch nog een fijne avond, en niet teveel balen omdat Oranje er uit ligt.

Dat neem ik tenminste aan dat dat het geval is.

Verrassend idee uitgevoerd.

Gisteren schreef ik het al. Er kan ineens zomaar een onverwachts idee in je hoofd komen.

Gisteren zitten te denken dat zondag met Wim meegaan naar Romans wel uit de bus zou rollen als plan voor dit weekend, en dan vandaag maar weer op het kleine marktje van Lamastre spelen. En dan ook nog voetbal kijken ergens. Bij Wim bijvoorbeeld na terugkomst van de markt zondag.

Maar dat hele vroege opstaan zondag is toch wel een zware opgave.

Toen ik vanmorgen uit bed stapte kwam het idee in me  op om fiets en kampeerspullen te pakken  en een toerneetje van twee dagen naar de Rhonevallei te doen.

Tournon of Valence voor vandaag wist ik nog niet.

Een uur later na het ontbijt vond ik het nog steeds een goed idee en kwam Valence als winnend dagdoel uit.

Ook veel gisteren nog niet gevonden woorden kwamen nu als oplossingen voor de cryptogram uit mijn hersenen.

En rond tien uur zat Gert dan op de fiets, gepakt en gezakt met minimale middelen, vergeleken met de afgelopen reis toch veel minder.

Bij mijn buren Yvon en Olivier even aangehouden en bijgekletst.

Een goede tip was het om morgen zondag de rommelmarkt van La Voulte te doen en niet een klein maar lucratief marktje iets achter Valence.

Die rommelmarkt is maar eens per maand en ook altijd heel leuk.

Het marktje van Beauvallon kan altijd nog, die is elke week.

Wel is het morgen anderhalf uur fietsen in plaats van een half.

Ja, het is toch altijd een beetje vooruit denken, maar dat lukt me op het gebied van reizen toch wel aardig.

En nu zit ik dan genoegzaam bij de tent, het eten hapklaar, net bereid op een vuurtje, waar ik nu weer omzichtig mee moet doen, want het is het droge seizoen, en nogal wat mensen die hier komen gewandeld of gefietst. Maar mijn vuurtjes zijn erg klein, vallen nauwelijks op.

 Kamperen aan de Rhône op mijn vertrouwde plekje.

Koken op een kortdurend vuurtje.

Het spelen in Valence was trouwens weer een succes. Ik kon er vrij mijn gang gaan, lekker uitbundig.

Daar doe ik het voor om een beetje de zaak op stelten te zetten.

Er waren her en der weer wat gesprekken over kleur en vrolijkheid met mijn publiek.

Maar nu is het tijd om te eten, om het niet weer koud te laten worden.

Veel plezier met Italië en Oostenrijk straks, ik kijk misschien ook even .

HUP HOLLAND HUP, alvast

                  Mijn ligplaats.

Wie niet in sprookjes gelooft kent de werkelijkheid maar half.

 Vanmiddag vond ik dat ik deze spreuk maar eens op moest schrijven.

Een goede vriendin kwam daar een tijdje geleden mee.

Mijn ervaring is dat veel wat er met en in je gebeurt niet verklaarbaar is met ons gezond verstand.

Je kunt je soms lange tijd ernstig zorgen over iets maken en plotseling iets doorkrijgen wat je moet doen om van die stress af te komen.

Dit overkwam laatst deze betreffende vriendin.

Het blijft voor ons toch altijd zoeken naar de juiste weg, die ergens in de hemel voorgeschreven is en vaak worden wij daarbij geholpen door wezens die je sprookjesfiguren kunt noemen.

Vandaag zei iets in mij dus dat ik maar wat moest gaan schilderen.

Ook een reeds geschreven verhaal staat nu in verse kleuren te prijken als onderste van deze serie.

De wat onduidelijke Franse tekst die bovenaan staat legt uit dat je eerst de smaak van azijn moet leren kennen om die van de wijn te waarderen.

De bordjes van vandaag zijn uitgezaagd uit bewaarde delen van mijn oude bootje, die meegekomen zijn met mijn buren een paar jaar geleden.

Behalve schilderen was er vandaag ook een bezoekje aan de buren.

Ook neem ik tussentijds wat door uit een encyclopedie, een bladzijde met COU legt alles uit over COULEURS,(kleuren) en COULEUVRES, wat slangen zijn.

Die komen hier veel voor maar zijn niet giftig.

Voor de blog zit ik nu op een heerlijk plekje in de zon.

Hier ga ik vaker zitten 's-avonds, want behalve goed bereik is hier ook verlenging van de zonnedag.

Op Les Costilles is de zon namelijk al anderhalf uur onder.

Maar daar is het nu etenstijd.

Bon appétit !

Vandaag PER FIETS naar Vernoux.

 Vandaag donderdag en dus marktdag in Vernoux.

Twee weken geleden was ik daar ook, maar toen was het met Wim via een grote omweg over Lamastre waar ik half zeven 's-morgens gereed stond met het idee dat we naar Yssingeaux zouden gaan, wat ver weg in de hoogvlakte ligt en wat met de fiets in één dag niet kan.

Een misverstand dus. 

Maar dit keer hoefde ik gewoon om acht uur mijn bed pas uit met de twijfel, zal ik gaan of niet.

The weatherchannel op mijn telefoon gaf voor de hele dag grote percentages regenkansen aan, maar de lucht was vriendelijker dan de voorspellingen en het leek me juist gunstig dat die regenkans bestond, met het oog op het vierpersoons orkestje dat de vorige keer op het plein stond.

Grote kans dat die niet op zouden komen dagen en dan heb ik meer vrij spel.

Aldus geschiedde en zoals meestal was het weer heel plezierig spelen met veel positief naar mij gerichte mensen.

Hennie en Janny kwamen ook en voor de voetballiefhebber van die twee kon ik weer eens HUP HOLLAND HUP voor den dag toveren.

Alleen na afloop op het terras vielen enkele druppels.

Maar regen is hier in de bergen een prachtig verschijnsel.

Gisteravond toen ik boven in het tuinhuisje in bed lag waren rondtrekkende wolken het decor en ook de maan was mooi te zien.

Redenen om er telkens weer uit te gaan en vast te leggen wat eigenlijk niet vast te leggen is.

En ondertussen was het spannend op de Franse radio met de Franse, Duitse ,Hongaarse en Portugese voetbalteams.

En wat vanavond mij nog zal brengen?

Vraag het aan de sterren die waarschijnlijk de maan wel zullen vergezellen aan de hemel.

Een interessante avond gewenst.

Onafgesproken burenreünie.

 

Vanmiddag met de Auwens naar de andere buren, Yvon en Olivier geweest.

Onderweg troffen we ook nog buurman Dédé, waar buurman nummer vier , Frank stond te kletsen.

Dus het leek een afgesproken burenbijeenkomst.

 Yvon en Olivier waren thuis, zoals verwacht.

Ze vertelden dat ze enkele tractoren willen verkopen voor verzamelaars, en we hebben in de hangar uitgebreid een kijkje genomen.

Hun kippen lopen al een tijdje niet meer vrij rond 

Net als bij Michel in de Allier waren hier de vos en de bunzing rond.

Hun hondje Biby houden ze ook aan het lijntje, want zodra hij de kans krijgt is hij weg naar deze kant van de vallei waar andere honden zijn.

Vanmorgen de gisteren gekochte petunia's een plaatsje gegeven. 

Het heeft hier zojuist weer geonweerd.

Ik ben blij met zoveel water omdat de zomer meestal heel droog is.

Nu de regen net opgehouden is ben ik weer snel naar dit plekje gefietst voor een beter bereik.

Dit levert weer een mooi plaatje, alsmede een filmpje.

Voor de rest van de avond zal het weer een beetje spannend worden wat betreft voetbal.

Frankrijk speelt straks en er wordt beslist tegen wie Oranje zondag mag aantreden.

      BONNE SOIRÉE.

Kaas en muis en onkruid.

 Kaas uit Nederland, meegebracht door mensen die in Wageningen wonen en ook hier een huis hebben.

Dick, de man van de biologische kaaskraam " De Blije Wei" had het me al aangekondigd: hij had kaas voor mij meegegeven aan hen die, tien dagen geleden, op het punt stonden naar de Ardèche te vertrekken vanuit Wageningen.

Vandaag troffen we elkaar.

Terwijl ik petunia's aan het kopen was zagen ze mij vanaf het terrasje.

Daarna ben ik bij hen aan tafel gaan zitten en we hebben het een paar uur lang overal over gehad, onder andere over dat het moeilijker wordt in het leven als je aftakelt, zoals bij hen het geval is, en ze hun huis hier moeten verkopen.

Ook hadden we het over Dick.

Hoewel het een mooie markt is hier in Lamastre missen we de enthousiaste verblijdende stem die zaterdags over Wageningen gaat als Dick daar zijn kaas staat te verkopen.

In oktober vorig jaar was ik daar ook met mijn accordeon en was het een dolle boel en had ik nog een paar Franse liedjes voor hen gespeeld.

"Wil je onkruid hebben?",vroegen ze me op een gegeven moment, en ze graaide wat uit haar tas.

Onkruid, wat moet ik daar nou van verwachten, ging er door mijn hoofd. 

Toen kwamen er tijdschriften van Onkruid tevoorschijn, waarvan ik er een paar kreeg.

Het bleek dat Paul, zo heet de man, oprichter is van dat tijdschrift.

             Kaas en onkruid nu bij mij op tafel.

Hier is Dick nog even, met mij samen in Wageningen.

De combinatie kaas en muizen bestaat ook.

Gisteravond toen ik even binnen zat was een muisje druk bezig een voor hem groot stuk kaas te verplaatsen.

Het lukte met heel veel doorzettingsvermogen en het leuke was dat ik het hele gebeuren op een filmpje kon vastleggen.

Niet dat ik er blij mee ben muizen binnen te hebben, maar mijn afkeer tegen dit ongedierte woog even niet op tegen dit spektakel.

Vannacht heb ik toch maar wat klemmen gezet en sommige lezers zullen denken: oh wat erg.

Maar het diertje was wel op slag dood, zie je.

Helaas doe ik dus ook mee met de gewelddaden tegen de dieren die elke dag op grote schaal plaatsvinden.

Muggen, vliegen, wespen hebben veel te lijden door toedoen van mij onder andere.

En wat denk je van die lieve virusbeestjes, die we overal ter wereld aan het doden zijn........

In het bijzonder nu die van de Covid.

Maar er is ook weer nieuw leven aangevoerd vandaag in de vorm van petunia's.

Vanmorgen begon met schrikken want mijn telefoon was in de war met Google.

Het is wel erg dat ik daar nu zo door van slag kan raken.

Gelukkig hoefde ik, wat ik vreesde, geen nieuwe te kopen en alles weer opnieuw in te stellen, waar ik geen verstand van heb.

Het bleek een fout van Google zelf te zijn.

Nou kinderen, dat was het weer voor vandaag.

Vele onverwachtse en leuke contacten nog toegewenst voor vanavond.(Had ik vanmorgen op de markt met een in Mexico woonachtige française.)

Tussen hemel en aarde.

 Een mooie natte wereld was het toneel waarop ik vanmorgen verscheen na weer eens geslapen te hebben in het tuinhuisje.

Maar het werd in de loop van de ochtend weer droog en toen ben ik mijn donderdag gekochte bloemen gaan verpotten om ze meer ruimte te geven.

Je voelt je af en toe tussen hemel en aarde en toen pakte ik mijn kladblog:

Leven tussen hemel en aarde.

Het is en blijft voor mij een heel avontuur om een tijdje op aarde te mogen doorbrengen.

En met al die andere planeten om me heen.

En met al die andere mensen die wel of niet hand in hand met mij onder de sterren leven.

Soms weet ik ook niet wat me hier te doen staat, maar soms voel ik het ook heel duidelijk.

Het hele rare blijf ik vinden dat je er nu bent en straks niet meer.

De tijd voor ons avontuur is beperkt, toch kun je af en toe boven het beperkte uitstijgen.

Hoe?

Vraag het maar aan boven.

Gewoon rustig afwachten totdat je even in de eeuwigheid opgenomen wordt en je het weer weet.

Leven tussen hemel en aarde.

Intussen is het eten gaar.

Aardappelen met prei en wortelen.

Een beetje bijtijds zodat ik om zes uur bij de Auwens kan zijn voor HUP HOLLAND HUP.

Een vreugdevolle avond gewenst , oranje gekleurd of niet.

Beestenweer.

 Gepaard gaande met onweer is er vanmiddag een grote rijkdom aan regenwater op het land gespoeld.

Gelukkig is mijn huis droog van binnen.

Heb enkele geraniums die mooi in de bloei zijn ook maar even laten schuilen.

Heb de pick-up weer eens uitgeprobeerd, en ja, hij deed het nog.

Je weet natuurlijk maar nooit, het is al een oud beestje, maar voor mij wel belangrijk om er liedjes mee te leren.

Het zou mooi zijn als ik de sirtaki eens in krijg, daar kun je lekker dol mee doen, en variëren met ritmes.

Ook heb ik de op reis begonnen trui even opgepakt. Hier op mijn Franse plek liggen  de ontbrekende kleuren niet, maar wie weet kan ik er wel een passende oplossing voor vinden.

Tegen zes uur was het ineens ongeveer droog en ben ik snel naar deze plek gefietst waar ik goede verbinding heb.

Vanaf thuis zou de zending van dit verhaal onmogelijk zijn.

Maar zoals je ziet is een volgende bui niet uitgesloten.

Ik wens eenieder een droge avond toe, zonder lekkages.

Met Wim naar de markt in Chambon sur Lignon.

 Zoals afgesproken troffen we elkaar vanmorgen kwart over zes in Lamastre, om samen naar Chambon sur Lignon te gaan.

Hiertoe was ik op tijd, iets over vijf, wakker, zonder onrustig geslapen te hebben, erop vertrouwend dat mijn innerlijke wekker af zou gaan bij het licht worden.

Iets voor zevenen zaten we al gezellig in het café, waar ze Wim kennen, aan de koffie met versnapering en het was al meteen een vrolijke boel.

Dat werd het op de markt ook.

Zoals meestal op deze markt voel ik me er goed en vrij om mijn gang te gaan, ook aangemoedigd door de marktmeester.

Deze man woont in Lamastre en we hadden elkaar al heel veel begroet totdat ik vorig jaar hoorde dat hij de markt in Chambon sur Lignon leidde.

Hij nodigde me toen uit om met hem af en toe mee te rijden.

Maar zo heel vroeg op vind ik ook wel een hele opgave.

Er waren behalve leuke kinderen ook leuke honden te vinden, en dat ging goed samen.

Wim was ook tevreden.

Hij had redelijk gedraaid en boven verwachting.

Hieronder laat hij een steen zien met een grote reflecterende waarde. Een steen die zelfvertrouwen geeft, tegen angsten.

                     Labradorite spectrolite

En deze is ook een mooie. Reageert op darmen.

                                    Cornalijn

Rond twee uur waren we in Lamastre en ging Wim door naar huis en ik na boodschappen gedaan te hebben ook.

Had nog wel even getwijfeld om in Lamastre te blijven en daar het voetbal te bekijken van Frankrijk tegen Hongarije, maar zo gezellig leek het me niet.

Nu trof ik half vier mijn buurman Dédé voor zijn huis aan met Olivier.

Ze nodigden me uit om samen de rest van de wedstrijd te bekijken.

Nu half zeven.

Het prakkie van gisteren op en is misschien wel genoeg als avondeten.

Kijken wat de avond nog gaat bieden.

BUONA SERA.