Spelen in Berkel.

Al die 27 jaar dat ik die accordeonhobby heb en welkom ben bij Ageeth speel ik dan ook meestal in het centrum van Berkel Rodenrijs.
Over het algemeen fijn publiek en goede opbrengsten.
Vandaag zou ik niet uitgekozen hebben om twintig of meer kilometer te fietsen naar een speelgelegenheid, vanwege het weer. Maar vanaf hier is het maar een paar honderd meter naar de bewuste straat.

Vergeleken met gisteren in Schiebroek had ik wat meer moeite om de mensen te bereiken en was het onaangenaam in de wind, die meermalen mijn bordjes die bij me stonden wegblies en mijn muts van mijn hoofd trok.

Maar allengs wist ik toch wel wat sfeer te scheppen, te zien aan de reacties van de mensen, onder wie veel kinderen.
Desalniettemin was de nabijheid van Ageeth en haar warme gezellige huis mij zeer welgevallig.

Één van de spreuken hier in huis.

Terwijl zij lekker aan het rommelen was heb ik weer aan mijn trui gewerkt .

Een hoog waarderingscijfer.

Terug te huize Ageeth na een bezoek aan de markt van Rotterdam Schiebroek.
Daar heb ik in het verleden vaak fijn kunnen spelen, maar de laatste jaren was daar een draaiorgel werkzaam.
De laatste keer, twee jaar geleden bleef die tot het eind van de markt en ging ik na koffie in een gezellig café onverrichter zake weer naar huis.
Nu had ik toch maar weer een poging gewaagd, maar inderdaad , nu stonden ze er ook weer.

Na eerst wat liedjes van hen te hebben opgenomen dook ik weer een levendig café in met koffie en krant en was toch helemaal tevreden .
Toen ik tien over half twaalf naar buiten kwam bleek het orgel er niet meer te zijn.
Dus moest ik toch nog aan de bak, vond ik.
Nou, het werd een succes.
Heel veel contact met de mensen, waaronder veel kinderen.
En ook een hoog waarderingscijfer.
"Wat mooi, die oude liedjes", zei een vrouwtje, "In gedachte zing ik ze mee".

En zo werd deze ochtend op het Rotterdamse toneel toch weer zeer geslaagd.

Bij Ageeth.

Vandaag een rustige dag bij Ageeth.
Zij werkte ,maar mocht dat thuis doen, dus we konden tussen de bedrijven door weer een beetje bijpraten.
Het huis en de tuin stralen levendigheid uit.

Als je
goed kijkt zie je mij daar zitten.

Naar Berkel Rodenrijs gefietst.

Vandaag mijn plan uitgevoerd om naar Berkel Rodenrijs te fietsen waar Ageeth woont ,waar ik me zeer vertrouwd mee voel, al is het twee jaar geleden dat we elkaar voor het laatst in levenden lijve ontmoetten.

Zelfs met sms of app zijn we zuinig geweest in die tussentijd.

Fijn dat we essentiële dingen van onze levens weer uit kunnen gaan wisselen deze dagen.

Het was wel een barre tocht, vooral de eers

te vijftig kilometer tot Gorinchem .

Buien en tegenwind en de wetenschap dat het nog zo'n eind fietsen was.

In Gorinchem was nog wel eventueel een ovrrnachtingsadres. 

Maar na de koffie in de HEMA had ik weer de moed om nog even door te zetten.

Acht uur vanavond kwam ik over de eindstreep.

Nu ligt mijn bedje gespreid.

Ben erg moe en het is al erg laat voor mijn doen.

De maansikkel en het gedicht.

En daar staat de maan, een sikkeltje in een open stukje lucht.

Dit tafereel volgt op prachtige wolkenpartijen die mijn verbazing wekten in deze overgangsperiode tussen dag en nacht.

 De woorden van de stilte maken geluid.
 Ik zou wat willen zeggen, maar ik zeg het niet .
 Ik zou iets willen horen, maar ik hoor het niet. Want mijn oren willen niet luisteren.

 Vandaag wilde ik gaan, maar ik ging niet.

Alles is vaak anders, want geluid heeft stilte nodig, zoals de dag de nacht nodig heeft.

 Eens zal ik het weten, wat ik nu niet weet.
Eens zal ik horen waarvoor mijn oren nu gesloten zijn en zien wat mijn ogen nu niet vermogen.


 Zo zie je, wat er allemaal op kan borrelen zo in de schemering van deze dag, die alle kanten op kon.

Heel binnenkort wil ik naar Berkel Rodenrijs om daar een vriendin op te zoeken.
 We hebben elkaar twee jaar niet meer gezien, maar ze zit in mijn hart en omgekeerd ook.
 Teveel wind hield me vandaag tegen.

 Maar het zonnetje in mijn trui ontwerp begint te schijnen en de houtstapel buiten werd kleiner en die van binnen groter. Fijn dat ik weer te eten heb. De bloemkool is gaar.

De meerkoet wordt op het matje geroepen.

De koek is op.

Ieder een halve appelflap van vorige week en de derde een laatste appelkoekje.

José en Jan mochten met mij de laatste snuisterijen delen onder het genot van koffie die ik toevallig net voor mezelf gezet had.
Deze is ook weer eens zelf gemalen uit verse bonen.

Ze hebben zich natuurlijk gebogen over de voortzetting van mijn trui en net als zaterdag door Hanny werd door hen ook het regenboogidee geopperd.


Ook hebben we het gehad over spontane ontmoetingen die je in sommige restaurants kunt hebben.
Dit naar aanleiding van hun reis in Indonesië, waar ze vaak meemaakten het systeem van zomaar aanschuiven in eetgelegenheden.

Je komt dan flats naast een vreemde te zitten en vaak zie je daar mooie gesprekken uit voortvloeien.

Vind ik ook,  we moeten rechtstreekse contacten stimuleren, en niet meteen in de HEMA bijvoorbeeld het apparaatje pakken en de blog schrijven onder andere.

Daar komt Ellen aangestormd.

Op een stormachtige zondag zonder bezoek is het toch wel innerlijk vrij rustig gebleven.
Niet teveel naar buiten geweest, want daar waai je nat weg.
Wat kan de natuur toch huishouden.

Geen bokkesprongen gemaakt dus .

Ook niet naar optochten gekeken.
 Maar wel iets verder gekomen met mijn werkje.
En ondertussen een hartig extra hapje genuttigd, gisteren meegebracht door een in de kookkunst bedreven gaste.

Het is ook sinds een week een ontdekking dat mijn smartphone muziek op kan nemen, en zo heb ik toch wat carnaval door kunnen sturen naar enkele vrienden .
 Ook kan ik zo zelf melodietjes componeren.

 Nu de avond is gevallen hoor je de wind nog wel, maar er vallen nu geen platen of kachelpijpen meer naar beneden.

Geen Georgio.

Het bezoek van de Roemeense vriend gaat niet door schreef hij gisteren.

Het gaat allemaal zoals het gaat. Je hebt plannen maar het is toch het heden dat de beslissing neemt voor volgende stappen.

Zit nou weer te zeuren met mijn trui, want weet weer niet hoe het verder moet. Wel het binnenste hugenotenkruis met de oranje/rode zon, dat kan ik afmaken, maar hoe eromheen?

 Een regenboog, stelde Hanny voor die op bezoek was.
Voorlopig hou ik het daar op, maar op dat punt is het ontwerp nog niet.

Twijfel hoort erbij. Ik denk maar zo: "Om iets zeker te weten moet je eerst getwijfeld hebben".

Eens was ik vastberaden begonnen deze spreuk op een bordje te schrijven, toen ik ineens begon te twijfelen of dit wel een goede spreuk was. Het resultaat is dit:

 Soms vind ik het zelf ook wel lastig om niet te weten hoe je verder wil.
Ga je naar links of naar rechts? Kies je voor rood of voor blauw?
 Maar de oplossing is om gewoon op pad te gaan, vooral niet teveel te denken, en dan kom je heus wel op een voor jou bestemde plaats terecht. Een spreuk zegt:" Als je niet weet waar je heen gaat kom je er altijd" Tijd om mijn schilderspullen weer voor de dag te halen binnenkort. 

Welkom in Grave.

Vanmorgen was het wel even twijfelen of ik zou gaan om te spelen of thuisblijven waar mooie muziek was op de radio, de volgens de luisteraars mooiste liedjes uit de jaren zestig.

Bovendien lonkte me het begin van een oranje/rode zon midden in het hugenotenkruis om verder te breien.

Echter het leek vandaag de enige nog overgebleven dag van de week waarin ik uit spelen kon gaan . Morgen staan immers regen en carnaval op het programma.

Van de vier speelmogelijkheden van de vrijdag had ik er inmiddels drie gehad en de minst aantrekkelijke bleef nog over :Grave.
 Omdat de markt naar eigen ervaring en die van anderen die er komen steeds verder achteruit gaat.

Grave is bovendien het verste weg en behalve met bezoekjes is die moeilijk te combineren.

Maar met wind die vooral in de rug was was ik er toch rond kwart over tien.

 Onderweg in Velp zag ik nog dit prachtig ontwerp.

Het voelde gezellig genoeg aan om er toch iets leuks van te maken en het stimuleerde dat ik aangesproken werd door groenteverkopers.
"Oh, dat is lang geleden, gezellig dat je weer komt spelen."

Net zoals dinsdag in Oss, voordat het draaiorgel daar kwam, kwamen de noten vlot uit mijn accordeon.

De visboer kwam met een bak kibbeling en de koffie nuttigde ik pas op het laatst in het sympathieke café daar waar ze ook blij waren met mijn terugkeer op de Graafse bühne.

 De koffie bracht me op het idee van toch een speelse combinatie.

Hierna Nijmegen? Of Uden? Het laatste werd het .

Was niet zo ver, uurtje fietsen, en daarna met weer de wind in de rug zou het vrij makkelijk thuiskomen zijn.
Zo werd het een geslaagde dag, met ook nog enkelen ontmoetingen in Uden.

 In de HEMA keek iemand me dringend aan en zei:"Ik ken jou, maar jij kent me niet". Bleek hij mij zich nog te herinneren van Showroom, jaren geleden.

 In Nistelrode in de Jumbo deed ik boodschappen en betaalde ik met mijn koud verdiende geld. "Hé, uw muntjes zijn koud", zei de kassajuffrouw aangenaam verbaasd. Dat was afgelopen september wel eens anders toen ik in de Provence speelde en ik de gloeiend hete munten uit de koffer mocht rapen. .

Koude munten.

De deur gewezen.

Naar Oss geweest voor boodschappen, maar wilde ook wat mensen bezoeken.

Twee mensen waren niet thuis en toen besloot ik naar een vriendin te gaan bij wie onverwachte bezoeken altijd stroef gaan, maar wie ik rond haar verjaardag, eind december, een bloem beloofd had, en wel een rode amarillus.

 Deze amarillus had ik begin januari al gekocht voor haar en in afwachting van een ontmoeting stond ie hier op de boot al zich voor te bereiden op het voorjaar en uiteindelijk is ie ontloken nog voor ik hem kon overhandigen.

Geen rode amarillus, maar een blauwe hortensia kwam nu in mijn fietstas om afgeleverd te worden, wel of niet thuis.

 Ze was thuis, maar de gevreesde teleurstelling dat een spontaan bezoek niet kon werd meer dan bewaarheid.

Toevallig was ze vandaag aan het oppassen op haar kleinkind Matthijs. Had ik ook niet op gerekend, maar met kinderen kan ik wel omgaan en dit leek me spontaan een mooie gelegenheid om met dat hele schattige kleinkind, dat ik nog maar veel te weinig gezien heb , kontakt aan te knopen.

Maar algauw werd me duidelijk gemaakt dat ik beter kon gaan. "We zijn op dit punt heel verschillend", zei ze nog, "het werkt bij mij veel beter met afspraken".

Ik weet het, bij haar moet je afspraken maken, maar dan is ze er ook honderd procent voor je.

We moeten elkaar allemaal in onze eigenaardigheden accepteren, zegt mijn hoofd, maar gevoelsmatig had en heb ik toch nogal protest.

Bij mij is het omgekeerde aan de hand dat het afspraken hebben bij mij niet past. Dat is ook niet altijd makkelijk voor mijn medemens.

De waterstand

Vandaag een mail gekregen van Vitens, de  waterleverancier.

Ik moest de stand van de watermeter doorgeven.

Antwoord: nul kubieke meter.


Meteen de vraag hoe dat kan en of ik me niet vergist heb.
 Ze moesten een foto hebben van de watermeter.

 Ik was natuurlijk lange tijd niet op de boot.

In hun verhaal stond ook nog dat 120 liter water per dag per persoon geconsumeerd wordt.



Ik denk dat ik zelf op twee kom per dag.
Op reis had ik ook niet meer nodig.
Dus ik denk dat al zou ik het hele jaar hier zijn het lang zal duren eer de meter boven de één kub uit zou komen.
Verder is hier natuurlijk het water van de plas waarmee ik was.

Een draaiorgel.

Vandaag markt in Oss en het leek me een idee om daar weer eens te spelen en daarna op bezoek te gaan bij Kees en Marion.

Weinig geld meegenomen, een paar euro maar, want het zou wel genoeg opbrengen om ervan mijn boodschappen te doen, inclusief het februariboekje van de cryptogrammen.

 Het begon al met wat irritatie omdat algauw een bordjes wegblazende wind opstak die ook nog een niet verwachte bui leverde.

 Toch speelde ik wel lekker de liedjes die in me zaten.

Na drie kwartier de ontmoeting met ene Diana en daarna tijd voor koffie.

 Tot mijn verbazing hoorde ik toen draaiorgelmuziek.

Oh jee, net zoals in Tiel niet meer het rijk alleen in Oss, maar een draaiorgel is een veel grotere concurrent dan een mannetje die drie keer per week speelt, zoals in Tiel.

 Direct besloot ik om maar de pijp aan Maarten te geven en te kijken of de mensen thuis waren, dat was ook de hoofdreden van mijn reisje naar Oss.

 Eerst gekeken of ze in de Primera het puzzelboekje hadden.Bleek dat met die drie euro vijftig die in de portemonnee zat na aftrek van de dure koffie geen boekje te betalen was.
 Troost was wel dat ze de uitgave waar het om ging toch niet hadden.

 Twee andere bezoekadressen waren niet thuis maar gelukkig Kees en Marion wel.
Hier kwam mijn accordeon ook prima van pas, nadat een door hen voor mij bestemd instrument door mij niet goed genoeg bevonden werd om over te nemen.

Kees speelde prachtig en zeer bedreven onder andere Bach, Chopin en Haydn op de piano.
Hij is een persoon die wat hij doet heel goed wil doen. Vergeleken met hem ben ik gemakzuchtig en veel gauwer tevreden met mijn prestaties. Dat heeft ook zijn voordeel.

Het werd een middag van naast muziek ook filosofische en spirituele gesprekken en ook werden er legpuzzels opgelost en Sudoku's.

 Toen ik uiteindelijk ging was ik te moe om nog te kijken of Carla nu wél thuis was, maar mijn drie euro vijftig waren net genoeg om nog sperziebonen en eieren te kopen en de maaltijd hiervan heb ik net achter de kiezen.

Schoon schip maken.

Nu Georgio uit Roemenië aangekondigd heeft te komen is het voor mij hoogste tijd om schoon schip te maken.
Gisteren heb ik daartoe al de grote afwas gedaan, die gemiddeld om de tien dagen plaats vindt.

Vandaag ben ik eens in mijn jachtje gaan kijken waar hij of ik dan ondergebracht worden voor de nacht.
Het was wel nodig.
Er stond wat water in, waarschijnlijk van regen afkomstig.
Matrasjes waren nat en heb ik naar buiten gegooid en zeker drie emmers water kon ik uit de boot lepelen en sponzen.

Nu morgen of zo de buitenkant proberen wat schoner te krijgen.

 Ja, onderhoud is niet mijn sterkste kant.
Er is ook een vriend van mij die vandaag, zoals elke maandag zijn huis poetst en schoonmaakt.
Zo kan het ook.

Dennis brengt onrust.

Hoewel het tot enkele uren geleden wel mee leek te vallen met de capriolen van de storm Dennis werd hij bij het vallen van de avond toch grimmiger.

De pont met buurman Paul als veerman kon tegen zes uur niet meer van noord naar zuid komen.
Tegelijkertijd zag ik dat Paul zijn windmolen ernstig begon heen en weer te zwiepen.

Voorgesteld om te helpen, maar daar viel volgens hem op het moment niks aan te doen.

Het bleef lange tijd droog vandaag en daardoor heb ik nog aardig wat hout naar binnen kunnen brengen, dat door de wind toch alweer droog is gewaaid.

Het zagen moest ik staken omdat mijn in slechte staat verkerende zaagbok niet staande bleef in de wind en ik ook geen zin had om eraan te timmeren.

Op deze bok valt nog maar moeilijk te zagen.

Laat maar waaien.

Het hout met buurman Hennie opgehaald, een hele aanhanger vol.

Hier ligt nu de stapel..

Omdat het lekker waaide zag ik de houtjes zienderogen opdrogen terwijl ik de ongeveer droge al meteen naar boven nam om boven de kachel neer te leggen.

Nu gaat het zometeen wel weer regenen.
Het is wel jammer, maar heb al wel wat platen erop gelegd.
Verder denk ik maar: "Laat maar waaien".

Levensgevaarlijk!

"Levensgevaarlijk!", kreeg ik net te horen van twee wandelaars die ik kruiste op weg van Appeltern naar huis.

De schemering was ingevallen en geen lampje voor voor meegenomen. Niet erop gerekend dat het zo laat kon worden.

Het viel wel mee hoor met het gevaarlijke, maar ik zag deze goed gereflecteerde mensen wat laat.

Heb goed mijn best gedaan vandaag met het sjouwen van hout vanaf het eilandje van Jo en Annie naar boven richting dijk.

Het eiland van Jo en Annie, waar het hout lag.

Met buurman Hennie is afgesproken dat we morgen vanaf hem met een aanhanger erheen rijden.

Het was goed dat ik daar vanmorgen al vroeg heen fietste en niet morgen een uur voor Hennie uit, wat ik eerst van plan was.

Om het hout boven te krijgen had ik echt een dagtaak aan. Ook omdat een aanhanger niet elke dag klaarstaat was het zaak om zoveel mogelijk hout te versjouwen.

Hier is het hout terechtgekomen na een dag sjouwen.

 Mocht daar lekker meeeten en daarom werd het wat later.

 Maar nu ben ik wél moe.
Lekker vroeg het bed in en de kachel hoeft niet meer aan.

Zon in water.

Heel even vandaag een flits van de zon, verder was het vooral het element water dat de boventoon voerde.

Voor mij in mijn binnenwereld prima.
Toen het even droog werd naar Lith gefietst.
Daar is een supermarkt en daar woont André en is nu ook zijn zieke vriendin Yvonne.

Nu kan thuis het avondprogramma beginnen. Wat puzzelen, wordfeuten en verder kijken wat er op de smartphone te doen is.

Hout moet erin.

Toen ik klein was en ik het liedje hoorde van " Van je hela hola houd er de moed maar in", dacht ik altijd dat ze het over hout hadden.

Nu moet ik er daadwerkelijk voor zorgen dat er wat hout binnenkomt van wat nu buiten ligt.

Weliswaar heb ik de stapeltjes daar meest afgedekt met grote platen, maar iets vochtig zullen de houtjes toch wel zijn.
Maar ook buiten begint de houtvoorraad af te nemen.
Bij Jo in Appeltern ligt nog wel iets wat ik enkele jaren geleden voor mezelf had kleingezaagd van omgezaagde populieren, die daar in de weg lagen.
Het was een voorraad voor wel een jaar, maar ondertussen heeft zoonlief bijna alles opgestookt.
Nu ga ik zaterdag waarschijnlijk met een vriend het restant ophalen met zijn aanhanger.

Ondertussen ben ik zelf met wat hier ligt nog een nieuwe stapel aan het maken.
Ik hou van stapelen, ben stapelgek.

Is

De creatie van een nieuwe stapel.

Georgio uit Roemenië kondigt bezoek aan.

Tussen  Zwarte Zee en Maas liggen acht maanden.

De bedoeling is dat Georgio en ik elkaar terug gaan zien in Alphen na onze eerste ontmoeting aan de Zwarte Zee.
Vandaag schreef hij dat hij volgende week wil komen. Hij is nu in Duitsland waar onder andere een zoon van hem woont.
Hij heeft vroeger gewoond en gewerkt in Duitsland  Hij kent er de weg.
In het Duits hebben wij al die tijd goed kunnen communiceren via de app.

Ik weet alleen helemaal nog niet hoe het met de huisvesting moet.
Hier boven is het klein en beneden is het een rommeltje.
Ik heb nog wel een week om voor een oplossing te zorgen.

Verder was het vandaag weer een romantische dag met veel wind buiten en veel kleuren binnen.

Laag water.

Hoewel het vreemd lijkt bij al die hoogstaande rivieren is de Maas in dit gebied juist lager dan normaal.
Het komt doordat ze in Lith met de stuwen bezig zijn.

Ze laten het water sneller doorlopen en dan zakt het water aan deze bovenkant van de stuw.

Maar als het nog verder doorgaat met overvloedige regenval in Frankrijk, België en Nederland, dan gaat het hier ook verder stijgen.

Waarschijnlijk komt het niet zover en blijft mijn boot en die van de buren nog even laag liggen . De mijne raakt zelfs ergens de bodem.

Laag bij de grond.

Verder is het hier de hele dag nog flink aan het waaien.
Maar het ziet ernaar uit dat er bij mij niet veel kapot gaat.
Het geeft ook wel wat, dit ruige weer, vooral als je droog en warm in je huisje zit.

Schuilen bij elkaar

Wat kun je anders doen dan schuilen bij elkaar als de elementen hoogtij vieren.
De paarden geven het voorbeeld.

 Op dit moment, acht uur 's-avonds raast de storm nog steeds rond mijn drijvend huis. Om tien uur wordt het hoogtepunt verwacht, maar tot nu toe klinkt het om me heen niet echt beangstigend.

 Ondanks alle uiterlijke onrust toch veel innerlijke rust vandaag, te danken onder andere aan het opgaan van mij in de mooie kleuren van mijn truicreatie.

 Er hoorde ook wat rekenwerk bij en zo kwam mijn wiskundige opleiding mij weer van pas.

Niet gezellig in Tiel

Vandaag besloten niet verder te gaan dan Tiel vanwege voorspellingen van regen vanaf 13 uur.
Hier speel ik al heel lang en de laatste jaren liep een zaterdagse speeldag geweldig.

Nu lukte het me maar matig om de mensen op mijn hand te krijgen.
Algauw begreep ik de oorzaak: Er was een andere accordeonist aktief en die staat hier drie keer per week.
De mensen zijn gewend geraakt aan muziek, het is niet meer iets aparts.
De  man vertelde ook dat hij vroeger draaiorgel speelde.
Verder was hij wel sociaal, hij wilde niet dat we elkaar in de weg liepen.
Maar voor mij is Tiel nu voorlopig van de baan als lucratiefste speelgelegenheid van Nederland .
Ach, zo is alles veranderlijk.

Een spreuk luidt: "Niets is blijvend, behalve de verandering."

Het water was vanmorgen bijna op zijn hoogst.

De hoge Waal over.

Vandaag weer vrijdag en net als de vorige vrijdagen uit spelen gegaan.

 Om het gevarieerd te houden en niet opnieuw Kerkdriel of Druten aan te doen heb ik vanmorgen mijn best gedaan om op te schieten en de ochtendmarkt van Geldermalsen te halen.

Op de pont tussen Wamel en Tiel.

 Was er toch pas half elf. Dan eerst nog met handen in de zakken in de HEMA een kwartier rondlopen om mijn vingers speelbaar te maken.
Geleidelijk lukte het me daarna wel om de swing te pakken te krijgen.

Net als in Kerkdriel of Druten speel ik niet op de markt zelf . Nu in een straatje in de buurt waar het marktvolk ook door komt.

Toen tegen half één het rustiger werd deed ik zoals meestal en fietste door naar Culemborg voor het middagprogramma .
 Daar sta ik onder andere onder een stadspoortje. Goede akoestiek maar ook veel koude wind.

 Kwart over vier fietste ik terug met het oog op de pont tussen Tiel en Wamel, die 18 uur 20 ophoudt.

Kon daar ook nog net een frietje pakken . Na jaren kende de eigenaar mij meteen terug.
Vaag kan ik me herinneren dat ik toen daar ook even van leer had getrokken met de accordeon. Vandaar dus.
 Nu was hij dolblij met de muntjes die ik vandaag verdiend had en trakteerde me op extra thee en salade bij de frites.

Zo was deze koude en zonnige dag goed verlopen en morgen zaterdag, dé speeldag bij uitstek, wil ik ook weer ergens gaan staan blauwbekken. Een voorgesteld bezoek van een vriend afgeblazen daarvoor.

Geslaagd voor een nieuwe speelbroek.

Hennie in Alphen waar ik koffie dronk vanmorgen vertelde dat er in Wamel aan de grote weg een carnavalswinkel was.

Dat was een goed idee om daar gelijk heen te fietsen en dan ook meteen boodschappen te doen.

Omdat ik er niet mee gerekend had had ik niet meer dan 25 euro op zak en het was dus het één of het ander, zo leek het.
Er lag daar voor 22  euro een wijdpijpige paarse.
Na enige aarzeling toch maar niet genomen en in de Aldi in Beneden-Leeuwen minimale etenswaren gekocht voor het geval dat.

Daarna nog even de Lidl ingelopen en laten ze daar nu een mooie oranjerode hebben liggen voor maar negen euro.
Missie geslaagd dus, op de valreep.

Verder vandaag nog in de ban van het bedrog, wat ik gisteren te horen kreeg.
Het blijft uitkijken in de mensenwereld.
Er zijn niet alleen maar engeltjes die ons helpen, maar overal waren ook duiveltjes rond.

Diefstal

Vandaag kwam iemand bij mij haar beklag doen over diefstal en bedrog, wat haar is overkomen.

Het herinnert me eraan dat er toch vele kwade krachten zijn die tussen de mensen heersen.
Tevens ben ik daardoor weer meer in de sfeer van het negatieve wat mijzelf op mijn plekje in de Ardèche is overkomen.

Die tweede diefstal een paar maanden geleden, waar gekeken is of er nog meer bij mij te halen is sinds de eerste keer een viertal jaren geleden.
Zal ik me zelf nog wel veilig of op zijn minst niet onprettig voelen als ik daar slaap?


Het was ook gezellig koffie drinken met mijn buurman, die door mij gealarmeerd werd vanwege zijn scheef liggend vlot.
Tevens een tekening gemaakt aan de hand van een versleten rakende trui van een hugenotenkruis.

Die moet ergens op de nieuwe komen, maar waar weet ik nog niet.

Het is nog steeds een kijken naar mooie kleurencombinaties. Die zijn er tot nu toe wel. Maar hoe verder? Nog steeds weinig duidelijkheid . Maar het zal zeker komen Moet geduld hebben.

Opgepast op Jo.

Vanmiddag was ik zoals afgesproken bij Jo om bij hem te zijn omdat Annie,zijn vrouw, weg moest.

Het viel niet mee. Hij was de hele tijd aan het bewegen. Als hij met veel moeite op kwam van de bank liep ik maar met hem mee, om hem op te vangen als hij zou vallen.
Accordeon voor hem spelen kan niet meer. Teveel lawaai maakt hem onrustig.

 Terugfietsend rond vijf uur was het nog steeds veel regen, maar toen het thuis ongeveer droog was kon ik nog net de moed bij elkaar sprokkelen om eerst de kachelpijpen schoon te maken.
Daar pluk ik nu de vruchten van, want binnen is het rookvrij.
Boven de kachel hangt mijn gisteren gewassen trui te drogen. Had niet gedacht dat dat zonder centrifugeren kon, maar hij is bijna vochtloos.

Zo komen er dezer dagen nòg twee vuile aan de beurt, is mijn plan.

Eigen weg

Vandaag wat geconcentreerder met mijn nieuwe trui bezig gegaan.
 Het werkt het beste als ik het breien als rode draad neem van de dagbesteding, met daar omheen nuttige en/of andere aangename klussen.
Vanmorgen bijvoorbeeld meteen na het opstaan mijn voorbinnenband vervangen na een mislukte poging om de vorige nog te repareren.

Wat wel nuttig is maar wat ik niet zo graag doe is een lijnenschema maken voor de trui, zodat er nu ruimte is voor één of meerdere tekeningen als de geest mij die ingeeft.

Het valt niet mee:Je gaat iets maken en je weet helemaal nog niet hoe of wat. Twijfel over die kleur of die kleur en welk patroon.
 De boord is weliswaar in paarse tinten maar nu moet ik denken en vooral voelen hoe het verder moet.

 Heb zomaar wat truien uitgestald om daar mooie gedeeltes uit te halen en ook een intekenboek van mandela's erbij gelegd.

Wie weet kan ik een mandala erin verwerken.

Maar toch zomaar met een niet bestaand patroon begonnen in kleuren die gisteren door die gezellige mensen die op bezoek waren niet aangeraden werden.

Ach, het moet allemaal worden zoals het voorbestemd is.Dit breien is ook een weg die ik moet gaan die niemand anders gaat. Een eigen weg.

De eigen weg wordt in het midden gehouden.

Net zoals op fietsreis het altijd zo ging, zo sla ik ook altijd onverwachts een niet van tevoren bedachte richting in.
 Je denkt zwart en het wordt blauw met geel.....

. De speelbroek niet teruggevonden, het water veel te diep om er met de pikhouweel van de buurman bij te kunnen. Deze week aktief op zoek naar een andere. Morgen naar Appeltern, naar Jo, op afspraak. Ja, af en toe ligt er toch iets vast.

PS Één van de uitgestalde truien meteen maar aan een wasbeurt onderworpen.
Droogt nu bij de kachel

Rode optreedbroek te water gegaan.

Ben ik toch verdorie mijn rode optreedbroek kwijt.

Bij windstil weer te drogen gehangen over een paal na wasbeurt.
En toen ging het waaien.

Broek paste zo mooi bij deze trui.

Na een zeer gezellige middag met vijf leuke mensen was de constatering van de tewaterlating wel een domper.
Dom van mij dat ik m zo aan de diepe kant van de boot had opgehangen.
Nu maar uitkijken naar een andere bonte in een carnavalswinkel of zo.
Wel bracht Nicole vanmiddag mijn ooit verloren beschilderde klompen terug.
Kleurrijk schoeisel is ook goed voor de show.

Boosheid in Leersum

Vandaag naar Driebergen-Rijsenburg gefietst om er te spelen.
Het bleek volgens de voorspellingen toch droog genoeg te blijven vandaag, zodat ik niet het risico liep om dat hele eind voor niets te fietsen.
Bij het vertrek vanaf de loopplank was ook Schijndel nog mogelijk, maar bij het hek gekomen ging mijn fiets linksaf.

Onderweg naar Driebergen-Rijsenburg kom ik altijd langs een leuk winkelcentrumpje in Leersum en als ik de kans krijg speel ik daar alvast een uurtje.

Al vaak had ik daar een mooi voorafje voor het hoofdoptreden uit.
 Echter, de laatste jaren moest ik vaak voorbij rijden als er verkopers van de daklozenkrant stonden, want het centrum is te klein om niet hun voor de voeten te gaan staan.

Een jaar of vijf geleden had ik het op de terugweg van Driebergen-Rijsenburg nog eens geprobeerd, want toen waren die verkopers weg. Kreeg ik, totaal onverwachts, een pot tuinaarde over me heen vanaf het balkon waar ik onder stond. Een hoop stennis gemaakt met de bewoner, die zei dat hij last van het geluid had.

Vanaf dit balkon werd ik jaren geleden bekogeld met tuinaarde

Andere keren waren er ook wel eens bewoners die hun ongenoegen uitten, maar was het te bespreken en vaak vinden ze dan een uurtje wel goed.

Vandaag was de kust weer veilig, geen daklozen en heb ik het weer eens geprobeerd.
Na een kwartier kwam er al weer iemand klagen, maar met mijn belofte van nog een half uurtje kon hij leven.
Echter, even later kwamen wel drie woedende mensen op me af. Ik moest onmiddellijk weg, anders belden ze de politie .
Het kwam er zo agressief en mensonterend uit dat het mijn boosheid ook opwekte. Ik vertelde hun dat ik ze niet zo onbeschoft moesten praten tegen mij, maar zelf zei ik dat ook weer op een onbeschaafde manier.

Een van hen zei bovendien dat ik helemaal niet goed kon spelen en dat trof mij nog meer. Samenvattend vond ik, verder fietsend dat ik zelf niet goed gereageerd had.
In dit soort gevallen is het beter je maar even te laten vernederen en daarna weer vrolijk verder het leven in gaangom je door anderen én door jezelf weer op te laten beuren .

In heel mijn artiestenleven is het een afwisseling geweest van waardering en minachting, maar bij beide moet je er boven staan .Dat is me altijd aardig gelukt.

In het geval Leersum heb ik tot nu toe gedacht dat het altijd één en dezelfde persoon is geweest die niet tegen de muziek kan en als hij ooit verhuist zou het probleem verholpen zijn Vandaag bleek dat het hele blok "en bloc" er last van heeft.

 Dus nu is het misschien wel echt de laatste keer geweest daar? Ach, over een paar jaar zie ik wel weer.


Het voorval had voor de rest vandaag mijn stemming grotendeels bepaald.In Driebergen-Rijsenburg stond ik vooral aanvankelijk onzeker te spelen. Eerder bang dat men last van me heeft dan dat ze me waarderen .

Bovendien was het er saai, er waren gewoon te weinig mensen.


Tegen vier uur vertrok ik weer, met een mooi volgend doel, namelijk bezoek in Ingen aan Andries en Ellen, die daar sinds enkele jaren druk met hun huis bezig zijn.

 Het was fijn om elkaar weer eens te zien na vrij lange tijd. Gezellig meegegeten en toen op weg voor de laatste achttien kilometer met veel tegenwind.

Echter plots over een voorwerp gereden en....... klapband! Andries zijn auto fungeerde hierna als bezemwagen. En nu ,na schrijven dezes, kan ik lekker gaan slapen WELTERUSTEN.