Prachtig fietsen op de boulevard van Valencia. Afgelopen nacht goed kunnen slapen, vandaag bleef knie zeuren

 Goedenavond.

In tegenstelling tot gisteren heb ik op deze plek weer veel bereik om de administratie normaal uit te kunnen voeren. Mijn verhaal kon ik gisteren wel aan Piet overdragen, die het op zijn beurt op de blog heeft geplaatst.

Vandaag voel ik de hele dag mijn knie een beetje, maar niet genoeg om niet vooruit te denken aan hoe deze reis een vervolg kan krijgen. Het is nog ongeveer honderdvijftig kilometer tot de monding van de rivier de Ebro. Zoals ik nu denk ga ik dan de Middellandse Zee verlaten om door te steken richting Bretagne. Tegen die tijd moet dan de grootste kou wel uit de lucht zijn, want in de binnenlanden van Spanje is het op het moment nog barbaars.

Maar in die tussentijd kunnen we weer andere plannen komen of oude voornemens weer uit de kast gehaald worden. Het is nog altijd zo: De mens wikt, God beschikt.

Na ruim tien kilometer was ik in Valencia. Het eerste wat ik zag was dit in het oog springende kerkgebouw.

Het koffieterras was tegenover een mij aansprekende muurschildering.

Als jij al niet in jezelf gelooft, wie moet dat dan wel doen.

Maar we zijn en blijven ook mensen, en ik vind ook dat je je beperktheden mag zien.

Het was niet moeilijk Valencia door te fietsen, je hoefde alleen maar de zee aan te houden en opletten voor auto's hoefde je niet, wel voor wandelaars die ook over de kilometers lange boulevard huppelden.

Uitkijken voor wandelaars.

Ook ben ik even over het strand naar de zee gelopen om daar de groeten te doen en een filmpje te maken. Maar op de terugweg was ik nog meer gecharmeerd van een kind dat over het zand dartelde..........

............ precies voor mijn voeten struikelde........

.......... maar gelukkig meteen vrolijk weer opstond en verder liep.

 Dit is te zien op de status van Whatsapp.

Het viel mij op dat er in het noordelijk deel van Valencia veel tuinbouw te vinden was, tussen de wijken door.

Een veld met aardappelen.

Een veld met uien.

Een veld met rode kool voor een huis waarop de tekst staat: minder beton, meer groente.

Ook wordt er veel aan fietsers gedacht in en rond de stad. Een heel stuk lang mocht ik als een vorst over dit soort vaak vrij liggende fietspaden rijden.

Het was aangenaam fietsweer bovendien. Nog wel fris maar met minder wind niet zo koud meer als gisteren.

In een plaatsje tien kilometer verderop zag ik auto's geparkeerd staan in een droogstaande rivierbedding.

En nu morgen maar weer eens verder kijken hoe ik noordwaarts kom.

Precies de zee volgen gaat niet altijd. Vanmiddag zat ik op een gegeven moment bijna op een autoweg. Gelukkig kon ik met behulp van de smartphone weer op het goede pad komen. Je moet na blijven denken.

Een prettige avond is mijn wens. Net als gisteren smeer ik voor vannacht een paar keer wat balsem op mijn knie, hoewel sommigen zeggen dat dat niet echt helpt.

Een soort tijgerbalsem is dit, Balsem Oriental .

Van een lezer kreeg ik tips voor een produkt dat je online moet bestellen. Dat is voor mij moeilijk zo op reis en ik heb hem gevraagd of ie dat mij even komt brengen uit Nederland........ Een lezeres wist onder andere te melden dat gember heel goed is tegen ontstekingen en ook veel biologisch fruit eten kan helpen.

Fijn dat vrienden zo meelevend zijn.

Om dit plan uit te voeren moet mijn knie nog heel wat rondjes maken.

Maar elke dag een beetje, en ook vele dagen niks. Het is zo fijn dat er geen haast achter zit.

B u e n o s   S u e ñ o s .

Een mooie reis naar dromenland is mijn wens. 

Troost voor de zere knie

Kamperen in de duinen bij Valencia

 Goedenavond. 

Ohee ohee. Veel onzekerheid ineens nadat afgelopen nacht mijn knie bleef protesteren. Het lukte me slechts zelden om een houding aan te nemen waarin de knie een tijd lang niet pijn deed. Geen felle pijn, dat niet, maar wel genoeg om me af toe wakker te maken. En dan was er het vooruitzicht van een koude winderige dag. Toen het licht was ben ik nog een uur blijven liggen, zodat bij het opstaan de zon er ongeveer zou zijn en zo werd het toch een redelijk begin van de dag.

Toen ik weer een beetje in beweging kwam was de aandacht minder op de knie gefocust. Het was geen optie om in dit winderige bos te blijven, wat ik eerst wel overwoog. 

Al fietsende kwam ik weer meer in mijn normale doen. De angst die ik 's nachts had dat de reis ingekort moest worden of zelfs helemaal stopgezet verdween al snel, daar de knie tijdens het fietsen niet tegensputterde. Met lopen voelde ik hem wel een beetje. 

Troost kreeg ik toen ik koffie dronk. Die was heerlijk vandaag en smaakte zelfs naar meer. Twee keer café con leche dus vandaag.

Kamperen doe ik nu in de duinen, niet ver van Valencia.

Het is een natuurreservaat en het mag niet overal. Maar hier zag ik geen verbodsborden staan.

Hier wel verbodsborden

Wel is de verbinding met het internet hier slecht. Mogelijk komen er geen foto's vandaag, die hou je dan maar tegoed tot morgen.

Wel is het gelukt een filmpje op de status van Whatsapp te zetten.

En dan ga ik straks weer liggen in de hoop dat het slapen een beetje gaat.

Een goede nachtrust is mijn wens.

Buenos Sueños.

Moest moed verzamelen om de tent uit te gaan vanmorgen. Maar het was makkelijker dan ik dacht. Spelen op drukke markt bracht me energie. Veel slangen waar ik nu kampeer.

 Goedenavond.

Wat zag ik er vanmorgen tegenop om de tent uit te komen. Enerzijds voelde ik me niet helemaal goed, maar buiten waaide het ook en het was fris. Mijn lange broek maar eens aangedaan en mijn jas over mijn trui.

Maar het viel reuze mee. Naast het schuurtje was namelijk geen wind en tevens plek voor het ontbijtvuur.

Daar op die zwarte zak kon ik mooi uit de wind en bij het vuurtje zitten te ontbijten, bovendien kwam al spoedig de zon mij verder verwarmen.

Maar op het moment van schrijven is het alweer donker en is mijn tent een kilometer of twintig naar het noorden opgeschoven. Nu staat ie nog meer temidden van sinaasappelbomen. Dat is prettig, want dan heb ik optimale beschutting voor wind. Er zijn hier wel veel slangen......Maar van dit soort slangen heb ik niks te vrezen.

Waterslangen zijn niet gevaarlijk.

De bedoeling was om vandaag een rommelmarkt te bespelen in Gandia, maar wat ik aantrof was een omvangrijke goederen- en groentemarkt. Het was al half twaalf toen ik er was, maar ik besloot toch om eerst een espresso ergens te drinken met het doel mijn lange broek te verruilen voor mijn kleurrijke short. Ik vond dat nu ik een keer speelde dat dan ook maar in vol ornaat te doen. Bovendien kon ik nog even naar het toilet.

Er was op de markt ruim plaats voor mij. Waar ik stond was ver van de kraampjes, zodat ik niemand stoorde en vrijuit kon spelen. Wel zat in de buurt van mij een zigeunervrouw met knoflook te leuren, net zoals afgelopen woensdag op de markt van El Campello enkele mensen dat deden. Dit is illegaal, te merken aan de omzichtige manier waarop ze dat doen. Aan de andere kant van mij en iets verderop zat ook iemand. Tegen het einde van de markt kwam de lokale politie mij voorbij, maar bleven bij haar staan. Inderdaad kreeg zij het verzoek om in te pakken. De zigeunervrouw was toen inmiddels al vertrokken. Wel fijn dat ze mij ongemoeid lieten. Ik speelde wel goed, maar als het niet mag is het toch vaak wet is wet.

Op de status van Whatsapp loop ik hier een beetje rond.

Het spelen deed mij, net als de vorige keer weer goed. Het is een soort therapie. Een manier om me te uiten naar de buitenwereld, het maakt me opener. 

Een man uit Venezuela kwam met mij in gesprek. Hij sprak Spaans, maar was niet voor zijn lol in Spanje terecht gekomen. Hij heeft moeten vluchten uit zijn communistische land, waar familieleden van hem vermoord zijn. Hij zag er goed uit, ondanks alles wat hij mee heeft gemaakt. Ik heb hem heel veel sterkte toegebeden. Even later kwam hij nog terug om mij te filmen terwijl hij via zijn smartphone iemand aan het uitleggen was dat hij mij ontmoet had.

Een mooi beschilderde auto charmeerde mij vandaag toen ik op weg was naar de markt.

En deze muurschildering mag er ook wel zijn:

Ondertussen word ik een beetje gestoord soms door die rechterknie waar ik overdag weinig last van had, maar nu doet mijn hele been een beetje raar. 

Maar weer afwachten hoe het morgen gaat.

 Ook is het lastig dat mijn gebitsprothese niet goed zit. Vooral het brood eten is een zeer inspannende bezigheid. En die lijm die ik er af en toe opsmeer is secondelijm, dit keer in de betekenis van lijm die maar één seconde houdt.

Enfin, zo zijn er dus ook naast al die mooie reiservaringen dit soort mankementen die mij parten spelen.

Een fijne avond nog en morgen lees je weer of ik wel of niet op deze rustige plek gebleven ben.

S u e r t e , 

is de wens die ik uitsprak naar de man uit Venezuela, wat geluk betekent. 

Het is tevens mijn wens van de dagsluiting.

Een dolle boel in Oliva. Kamperen tussen de sinaasappelbomen. Knie speelt vaker en heftiger op.

 Goedenavond

Omdat er morgen een rommelmarkt in Gandia is ben ik vandaag na twintig kilometer fietsen alweer gestopt. Er was ook nog even sprake van dat ik vandaag op de vorige plek zou blijven, maar het voelde toch iets beter om wel, zij het wat laat, te vertrekken. Dit omdat het toch iets te fris was om daar te blijven zitten met af en toe een optrekkende wind, waarvan ik niet wist wat die zou doen. En het is ook wel weer eens leuk om de artiest uit te hangen morgen.

Maar wat artiesten betreft, was ik blij dat ik er weer een stel trof vandaag. In het plaatsje Oliva, waar ik koffie wilde drinken had ik daarvoor wel het juiste café uitgekozen. Het was een dolle, uitgelaten boel. Ik trof er drie toeteraars, die iets tevoren waarschijnlijk een optreden hadden verzorgd. Maar er zat nog wel muziek in en ik heb er een paar filmpjes van kunnen maken.

Een vrouw van de bediening deed vrolijk mee.

Opeens kwam ook nog een jongen met een downsyndroom op de proppen. Hij bracht een grote trommel mee naar buiten.  Hij en de vrouw van de bediening sloegen er lustig op los en dit is te zien en te horen op de status van Whatsapp.

Ik zit een beetje krakkemikkig in de tent. Mijn rug sputtert wat tegen en mijn rechterknie voel ik dan wel en dan niet. Nu weer even niet gelukkig. Over mijn knie maak ik me een klein beetje zorgen. Vanaf de zomer speelt ie af en toe op, maar gedurende de reis heb ik er nagenoeg geen last van gehad, behalve nu deze dagen. Het is niet zo dat ie erg pijn doet, maar is wat nadrukkelijker aanwezig.

Al vroeg aangekomen op dit plekje tussen de sinaasappelbomen was ik meteen begonnen met koken en heb de lunch overgeslagen.

Mijn plekje tussen de sinaasappelbomen.

De fiets tegen een schuurtje aan gezet.

 Gelukkig was ik vandaag niet vergeten zout in te slaan, want de pot was na het avondeten van gisteren helemaal leeg.

PATSCH ......,hoor ik ook dit moment. Een auto rijdt over het pad waarlangs mijn tent staat. Ik had het rooster voor het vuur daar nog laten liggen. Oh nee, het blijkt het geluid van krakend hout, wat ik nog niet gebruikt had voor het vuur.

Naar buiten gaand sprak ik de man die eigenaar is van dit deel van de boomgaard. Geen probleem natuurlijk dat ik hier kampeer. De sinaasappels van deze bomen zijn in november al geoogst, vertelde hij. Ik moest wel uitkijken met vuur dat dat niet te dicht bij zijn waterslangen zou komen. En hij vond het ook veiliger dat ik mijn fiets wat verborg achter de bomen. Stel dat er iemand hem zou komen stelen....... Daarop vertelde ik hem het verhaal van wat mij vorige week  b i j n a  was overkomen. Maar voor zoiets ben ik hier toch niet bang. Maar vooruit, ik heb de fiets toch maar even verzet aan de niet zichtbare kant van het schuurtje.

Hier nog een foto van onderweg waar sinaasappelen verkocht werden.

Ook trof ik lege stoelen aan, zoals hier beneden.

Maar ook enkele door dames bezette stoelen, waar ik maar geen foto van gemaakt heb.

Inmiddels zeven uur in de avond. Geleidelijk begint het weer donker te worden. Geen toetje vanavond, dat had ik niet gekocht vandaag, maar gelukkig dus wel zout, zodat het weer een lekkere maaltijd was.

Een prettige avond, had ik zojuist die man gewenst en dat wens ik ook de lezers.

B u e n a s   T a r d e s .

Heel veel fietsgroepen op de weg vandaag. Ander reisplan dringt zich op. Goeie privékampeerplek gevonden.

 Goedenavond.

Dit keer zit ik nog even bij een (uitdovend) vuurtje. Het daarop klaargemaakt eten is daar ook tot mij gekomen, in plaats van in de tent, zoals dat bij kortere en koudere dagen gebruikelijk is.

Maar vandaag was ik bijtijds gestopt. Eigenlijk omdat er regen zou kunnen komen, maar die kans daarop is nu verkeken volgens Weeronline.

Vandaag waren er op mijn route, de vrij drukke N 332, heel veel fietsgroepen, sommige vergezeld van waarschuwende auto's, zoals je die ook bij convoi exceptionnel hebt. Het zal zeker een bepaalde reden hebben, al die fietsers.

Het betekende voor mij dat ik extra uit moest kijken, want de weg was niet al te breed en deze fietsgroepen nemen veel ruimte in beslag en letten weinig op het andere verkeer.

Zo waren er af en toe hele files van auto's, omdat de fietsers zo rijden alsof de weg van hun alleen is. 

Maar behalve dat vond ik het ook heel gezellig, al die fietsgenoten, en een paar keer ben ik gestopt en langs de weg gaan staan om te proberen een beeld te schetsen via een filmpje op de status van Whatsapp.

Daar komt weer zo'n peloton aan.

Een van de ontelbare groepen die ik vandaag tegenkwam.

Leuk om de mensen ook te begroeten en in dit geval een liedje voor ze te zingen. Zie de status van Whatsapp.

Nu ben ik inmiddels in de tent gaan zitten. Daar is het nu koud, hij is niet verwarmd door de stoom van het warme eten, zoals dat anders wel het geval is. Het was sowieso frisjes vandaag. Op de fiets had ik zelfs mijn dunne regenjas aangedaan. En het word nog kouder, lees ik.

Maar ik ben flink en ga misschien zelfs extra de koudere streken in. Er is namelijk sinds een paar dagen een ander reisplan dat door mijn hoofd gaat, en dat behelst onder andere dat ik over tweehonderd kilometer de Middellandse Zee ga verlaten en dan de rivier de Ebro volgen om dan later de Franse grens ergens over te steken bij Biarritz, in het zuidwesten dus van dat land. Dan wordt het een minder avontuurlijk vervolg dan via Italië naar landen als Roemenië en Bulgarije te rijden, waar ik mensen wil bezoeken. Daar heb ik innerlijk nog wat strijd over.

Maar als we tweehonderd kilometer verder zijn zal die strijd wel voorbij zijn, hoewel zo'n tweestrijd ook wel eens op het kruispunt van twee wegen beslist wordt.

Zeer te spreken was ik vandaag over een imponerend bloemstuk dat zomaar ergens over de weg hing.

Dit kun je met recht een kunstbloem noemen 

Hier ben ik er zelf eens onder gaan staan.

Vanavond geen zicht op de zee, zoals gisteren, maar voel me hier veel vrijer. Gisteravond en vanmorgen kwamen daar veelvuldig wandelaars met honden voorbij. De honden waren vriendelijker dan hun bazen naar mij toe, maar er was ook niemand die me kwam zeggen dat ik er niet mocht staan.

Uitzicht op zee vanmorgen.

Nou mensen, dit was mijn verhaal weer voor vandaag. Wordt vervolgd morgen.

H a s t a   M a ñ a n a .

Voornemen om verder te reizen ingewilligd. Vanaf de buitenkant zag Benidorm er vreselijk uit, binnenin was het heel gezellig en was er veel moois te zien.

 Afschuwelijk, zo ervaarde ik het vooraanzicht van Benidorm toen ik het wereldberoemde stadje naderde. Ik zou eerder een bezoek brengen aan Maasbommel, dan hiernaartoe een reis boeken. Maar ja, ik kwam er nu eenmaal doorheen. Benidorm lag op mijn route.

Maar eenmaal in het stadje gekomen ervaarde ik veel gezelligheid en er waren ook mooie creaties, die mij stil deden staan.

Twee zwanen die tegen elkaar geplaatst een hart vormen.  Heb ik zelf ook wel eens uitgewerkt.

Van dichtbij hieronder wat details:

Er was van alles te filmen. Zo was er een man die op het strand minuscule schelpjes aan het zoeken was. 

Bij navraag  blijken die de naam te hebben van ojo de Andalucia. Ze brengen suerte, geluk, en hij was zo aardig om er twee aan mij te geven.

Ojo de Andalucia, oog van Andalusië.

Maar voor de status van Whatsapp heb ik vandaag een ander filmpje gekozen.

In een van de vele gelegenheden in Benidorm was een bandje aan het spelen. Toen ik aan het filmen was kwam een wit geschminkte man met witte handschoenen op me af.

Zijn intenties snapte ik wel. Hij treedt namelijk de mensen tegemoet en geeft ze uiterst hoffelijk een hand. In ruil daarvoor verwacht hij dan een gouden handdruk, dat wil zeggen, dat ze een muntje in zijn bakje doen.

Deze originele manier van geld verdienen heb ik jaren geleden al ooit meegemaakt op de markt van Pau in Frankrijk. Die mevrouw daar deed het echt heel mooi. De handen die ze gaf waren heel hartelijk, ze drukte er veel liefde mee uit. Bij deze man was dat wat minder.

De voetgangerszone in Benidorm was ook druk bezocht. Waarom ga je nou niet even spelen, vroeg ik mezelf af. Daar was ik eigenlijk niet op ingesteld. Maar zoals meestal heeft dat even tijd nodig en dan pak ik  toch wel de accordeon. Vandaag deed ik het niet. Het was al vrij laat en de korte broek die ik aanhad was te vies voor bij een optreden. Dan moest ik eerst weer ergens een andere aan gaan doen die wel netjes is. 

Uiteindelijk was het inderdaad goed dat ik de feeststraat liet voor wat die was, want het duurde nog erg lang eer ik uit de stedelijke agglomeratie was. Rond zes uur vond ik dit plekje aan zee, waar je de vogels met rust moet laten.

Nu nog een paar foto's van enkele gebouwen in Benidorm.

Blijkbaar zijn ze hier niet bang voor aardbevingen.

En zo was het vooraanzicht van Benidorm toen ik de stad naderde.

Toen ik vanmorgen vertrok, om elf over elf,  zag de plek waar ik elf dagen heb vertoefd er zo uit:

En heel even stond de fiets, gepakt en gezakt, weer op de plek waar hij vorige week bijna gestolen was.

Geluk in beide betekenissen kende ik hier dus.

Een goede nachtrust is mijn wens, waar u ook slaapt.

B u e n a s   N o c h e s .