Goedenavond. Een beetje frisjes was het vandaag. Niet alleen bij de tent, maar ook in het dorp. Op het terras van het café waar ik tot nu toe elke dag naartoe ben gegaan stond vandaag een kachel de mensen te verwarmen.
De vogeltjes waren er aanvankelijk niet, maar op een wat bescheidenere manier dan gisteren betraden ze op een gegeven moment toch het toneel.
De kranten lagen weer ter inzage. In een ervan stond een artikel over aardbevingen.
Ik zag het Nederlandse stel weer dat ik gisteren gesproken had. Ze zagen mijn fiets en waren nogal onder de indruk van mijn reis. Zelf hebben ze hier een tweede huis waar ze over enkele jaren helemaal willen gaan wonen. Bij het afscheid kreeg ik een briefje van vijf in mijn handen gedrukt voor koffie, wat natuurlijk niet hoefde, maar het gebaar is leuk.
De zee, die vlakbij het terras is, was weer indrukwekkend vandaag.
Op de status van Whatsapp zie en hoor je het geweld van de zee.
Na de boodschappen waaide nog steeds een koude wind zonder zon en daarom heb ik op een ander terras nog maar eens koffie gedronken.
Toch kwam er vanmiddag nog aardig wat zon en was het goed uit te houden op mijn privécamping.
De privécamping vanmorgen toen de zon er nog niet was.
Vanmiddag ook een wandelingetje gemaakt in de omgeving om de gemuurverfde gebouwen te bekijken, die je van een afstand kunt zien. Gek ben ik niet op dat geklad, maar deze tekening kan er mee door.
Een van de gebouwen lijkt de toilet- en douchegelegenheid te zijn van een vroegere camping.
Hier stonden de caravans en de tenten.
De eerste mouw van de trui is nu bijna af. Worden er geen kilometers gemaakt op de weg dan komen er wel millimeters trui bij.
Wineke is inmiddels in Frankrijk.
Ruim achthonderd kilometer is ze mij inmiddels voorbijgestreefd.
Het fietsende stel uit Duitsland, dat bezig is met een wereldreis, is ook al tweehonderd kilometer noordelijk van mij, maar ze hebben daarentegen heel veel regen gehad. Ze hebben twee dagen in een pension gezeten en als het goed is zijn ze vandaag weer op de fiets richting Valencia.
Een van de foto's op hun blog heeft een treffende tekst.
Zoiets dergelijks heb ik ook al eens opgeschreven. Het leven is als op een fiets. Als je niet fietst val je.
Maar zometeen mag ik er lekker weer bij gaan liggen en kijken naar het journaal van acht uur. Helaas komen de verschrikkingen van de aardbeving weer in beeld. Toch wens ik voor straks goede dromen.
B u e n o s S u e ñ o s .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten