Gerts blog: Fiets plus accordeon bijna kwijt. Het scheelde een haartje.

Goedenavond.

Daar zit ik nog, in de tent, zoals alle avonden. Maar bijna was ik een reiziger zonder fiets en een troubadour zonder instrument.

Vanmorgen wilde ik na het ontbijt een wandeling maken naar de ruïne en de drang was zo groot dat ik al ging zonder de "ontbijttafel" af te ruimen. Aan de andere kant van het struikgewas dat mij beschermt tegen de kille noordoostenwind, die sinds ik hier ben onophoudelijk waait, heeft de fiets zijn plekje. De accordeon overnacht in een van de fietstassen. Het is ook mijn gewoonte om de tas met levensmiddelen in de andere fietstas te laten. Die had ik er vanmorgen uitgehaald. Maar toen ik op weg naar de ruïne de parkeerplaats van de fiets passeerde trof ik daar een man aan op een fiets. Dichterbij komend zag ik tot mijn verbazing dat het mijn eigen fiets was, ontdaan van de fietstassen.

Met een van mijn elastieken zat de accordeonkoffer klemvast op de bagagedrager. De man, een Spanjaard, had een hele uitleg waarom hij de fiets meenam. Hij vond het vreemd, een achtergelaten fiets te vinden in the middle of nowhere en wilde ermee naar de politie.

Of het waar was of niet (en waarschijnlijk niet), in ieder geval besefte ik dat ik ternauwernood aan een kleine ramp ontsnapt was. Was ik een paar minuten later gaan lopen of helemaal niet dan had ik geen fiets meer gehad en ook geen accordeon.

Nog steeds ben ik beduusd door het voorval en tegelijkertijd verwonderd over het geluk dat het wonder boven wonder goed is afgelopen. Natuurlijk, alles is relatief, er zijn ergere rampen denkbaar die jou kunnen overkomen. Maar heel vaak vandaag stelde ik me de situatie voor nu geen fiets meer te hebben. Geen accordeon meer hebben is natuurlijk ook vervelend, maar de laatste tijd denk ik vaak hoeveel makkelijker het reizen kan zijn zonder accordeon. Thuis heb ik er toch nog wel genoeg.

Maar nu kon ik als afscheid nog een paar liedjes voor de "dief" spelen.

Hij had trouwens alles getransformeerd. Al mijn reparatiespullen zaten nu bij de accordeon in de koffer, de spreukenbordjes en de hoeden lagen in de fietstas die hij blijkbaar niet meenam. Toen hij vertrok was ik blij dat ik alles weer in mijn systeem kon zetten. Er ontbrak niets, de enige schade was het rode achterlampje waarvan de bevestiging losgerukt was.

Daar ligt de fiets, zonder de vertrouwde fietstassen. De drie reservebanden had de man om zijn schouder toen hij weg wilde rijden en mij vanachter de struiken vandaan zag komen.

De fietsenspullen schudde de man voor mijn neus uit de koffer, waarna ik ze weer in een tasje kon deponeren.

Toen hij wegging liet ik hem nog even de plek van mijn tent zien, zodat hij beter begreep hoe ik het georganiseerd had. Je verwacht gewoon niet dat er op zo'n stukje dode weg achter de struiken gekampeerd kan worden. Daarom voel ik me er ook zo vrij. Maar de fiets daarentegen stond te zichtbaar. Die heb ik nu dichterbij gezet.

Vanaf de weg nu niet meer te zien. Nog dichter bij de tent zetten vind ik teveel gesleep. Maar toch merk ik dat de schrik er bij mij nog een beetje in zit. Zelfs toen ik even ging plassen ging ik ook angstvallig kijken of de fiets er nog stond.

Toen ik weer een beetje tot mezelf gekomen was kwam er weer een bezoekje aan een koffiegelegenheid. Nu ik gewaarschuwd ben ging er zelfs het slot op.

Dat doe ik toch wel vaker, maar alleen als de fiets onbepakt is. Met zo'n hele volgepakte en zware fiets zie ik niemand weglopen. En ook voor een onbepakte zal er niet veel belangstelling zijn. Maar toch.....ik was m bijna kwijt.

Eens temeer besef ik weer dat ik in goede handen ben. Zoals een vriend zegt: De reisengeltjes reizen met me mee. En ik kan niet vaak genoeg dankjewel zeggen.

Voor de liefhebbers van antieke Amerikaanse auto's heb ik een paar foto's gemaakt bij het bedrijf dat ze restaureert en waar ik gisteren ook al bij stil heb gestaan.