In de Ardèche.

 Kamperen in de Ardèche, op fietsafstand naar huis.

Dat is nu het geval.

Het is een beetje laat geworden voor ik hier neer mocht strijken, want er kwamen maar geen eetwinkels op mijn route langs de rechter oever van de Rhône.

Deze departementale weg ben ik de laatste twintig kilometer gaan volgen na daarvoor lang op hét fietspad langs de rivier, de zogenaamde Via Rhona, te hebben gereden.

Voor een tijdje vind ik zo'n fietspad wel leuk, maar niet te lang.

Het gaat me al gauw vervelen omdat het altijd ongeveer hetzelfde is en je nooit echt een goed ritme kunt houden, want er zijn heel veel obstakels gecreëerd.

       Je moet hier geen haast hebben.

Wel is het natuurlijk gezellig om allemaal andere fietsers te mogen begroeten en voor deze mooie plaatjes stap je ook graag even af.

Dit zal wel een reiger zijn die hier zit/staat.

Prachtig waren de wolken vanmiddag daar boven de Alpen.

Maar als je naar rechts keek waren ze ook boven de Ardèche, en zelfs dreigend. Waarschijnlijk kwam daar op hoogte wel regen uit.

Er waren dus geen winkels op dit traject en toen ik er eindelijk één vond bleek die dicht.

Maar eten moest toch.

Ik had me er al bij neergelegd een omweg te maken via de andere kant van de rivier, waar ik wist dat daar een supermarkt was en toen was daar op mijn route nog een andere sparwinkel, die gelukkig wel open bleek.

De baas en zijn vrouw waren wel nogal gespannen bezig Covid tegen te gaan, want voor ik er erg in had had hij al van dat gelei op mijn hand gespoten.

Bah....je kunt ze beter vies hebben van een beroete pan dan van dit spul.

Maar het belangrijkste was toch dat er groente, aardappelen ,boter en water voor me was.

Daarna had ik al snel dit plekje in de smiezen, door even een paadje onder het spoor door in te slaan.

Af en toe een vrij luidruchtige trein heb ik al gehoord, dus vannacht wat storingen misschien.

Ook spoken hier muggen rond.

Het seizoen is aangebroken.

Te verwachten nu het ineens heet is in een de laatste maanden rijk gezegend land.

Als er geen gekke dingen gebeuren ben ik morgenavond thuis.

Tot Tournon is het nog tien kilometer vlak fietsen.

Daarna is het klimmen, dalen, klimmen met de nadruk op klimmen.

Over het algemeen doe ik daar vier uur over.

Het is niet zo dat ik nu vurig verlangend uitzie naar het moment dat ik mijn grondje weer ga betreden.

Maar wel heb ik er vertrouwen in dat het goed zal voelen daar weer te zijn.

Hoe goed dat lees je morgen.

BONNE NUIT.

Ohee, wat een feest!

 Het riviertje dat ik gisteren vanaf de col gevolgd had en aan wiens oevers vannacht mijn tent stond zal ongetwijfeld nog wel verder afgezakt zijn om ergens bij Lyon in de Rhône uit te komen.

Nog een kilometer of vijftien bleef ik aan zijn zijde op een bijna parallelle weg, maar toen ging mijn fiets zijn eigen weg en dat betekende in het begin flink klimmen.

Mijn ogen, toch al niet zo goed de laatste tijd, werden getergd door zweet, wat alleen mijn pet niet kon voorkomen.

Rond elf uur eindigde een langdurige klim in een dorpje waar ik boodschappen wilde doen, koffie drinken, enzovoort.

Er was markt op een plein in het centrum.

Oh nee, dacht ik, spelen doe ik nu niet, alleen maar die noodzakelijke dingen.

Ik zag me al weer staan met dat stomme mondkapje.

Maar.....zoals vaker als ik in een hele andere stemming op een markt stuit heb ik nu ook eerst de fiets rustig neergezet ergens, de markt bekeken en er in ieder geval vast bloemkool gekocht voor vanavond.

En dan geleidelijk aan ga ik anders denken.

Een vriendin schreef ik mijn twijfel en die antwoordde meteen:" doen joh".

Dat was ondertussen mijn eigen conclusie ook.

Nou, ik had er geen spijt van, het ging goed en ik voelde veel waardering onder de mensen en dat uitte zich ook in materieel opzicht.

De groente- en fruitmensen tegenover kwamen meteen al met een zak gevarieerd fruit.

Toen ik na ruim een uur vertrok hielden ze me aan:"Is die fiets van U?"

Ik vertelde dat ik vanuit Nederland vertrokken was en dat het nu nog twee dagen fietsen was naar mijn huis in de Ardèche.

Ik vertelde er maar niet bij dat ik al drie maanden onderweg was.

Als uitsmijter boden ze me ook nog een in parten gesneden meloen aan.

Een en ander verorberde ik later op een bankje.

En hier was mijn standplaats op de markt.

Gelukkig waren de sparwinkel en de bakker nog open, zodat ik rond half twee rustig verder kon fietsen, maar niet nadat ik mocht genieten van een verdiend kopje koffie.

Daarna bleven die zweet/oogproblemen mij achtervolgen, vooral op klimmende trajecten tegen de zon in.

Maar uiteindelijk is er weer een prima logeerplaatsje opgedoken, dit keer helemaal in de schaduw, die in deze zomerse omstandigheden mijn voorkeur heeft.

Dit keer zie ik weinig mieren in de tent, maar gisteren moest ik nog flink mijn best om ze er uit te krijgen.

Ze waren niet alleen rond de tent maar op het hele terrein.

Het kon het begin zijn van een film waarin mieren de hoofdrol gingen spelen.

En inderdaad, Lyon ligt vanavond achter me.

Nog een goeie 108 kilometer naar huis, zo zegt de GPS van de smartphone.

Ik zal er mijn tijd wel over doen, wel iets langer dan vijf uur en vijfenveertig minuten.

Ik denk twee dagen.

Bye bye.

Welterusten.

Via een vergeten bruggetje naar mijn tentplaats.

 Lyon nadert en de natuur was nog mooi, dus begon ik al vroeg te zoeken naar een plek voor de avond, nacht en vroege ochtend.

Er was nog wel wat twijfel, ik kon best nog wel veertig kilometer fietsen en de grote stad bezijden me laten, maar het besluit viel om dat morgen te doen, toen mijn oog viel op een smal en zo te zien vergeten bruggetje over de rivier, dat bij nadere inspectie naar een ruim natuurgebied leidde, ver van alle auto's die over de ook door mij gebezigde weg raasden.

Mijn fiets paste  er precies op.

Op het eind van het bruggetje was het bukken om onder de lage afhangende takken te komen, terwijl de allerlaagste meteen gereserveerd werden voor het vuur.

Maar na deze obstakels overwonnen te hebben strekte zich mijn nieuwe paradijsje voor me uit.

Het werd er net wel eventjes erg warm, toen de schaduw van de bomen wegtrok, maar nu zit ik te schrijven op het bruggetje zelf, waar het lekker koel is.

Na afscheid van de koeien op mijn vorige kampeerplek

begon de etappe vandaag met een klim van ongeveer vijftien kilometer naar een col.

Daarna ging het bergafwaarts, een heel stuk ,en alsmaar de rivier volgend, dezelfde van het bruggetje van nu.

Rond vier uur was ik hier.

Mijn achterwiel had wat meer slag  dan ik gewend was, merkte ik tijdens het fietsen.

Het was goed dat ik er even naar keek, want inderdaad, een spaak was gesprongen.

Dus werd het nog fietsenmaken vanmiddag.

En het is goed afgelopen, de reparatie is gelukt.

Er is hier wel iets lastigs aan de hand.

Overal zijn er mieren .

In de tent heb ik al een paar keer een razzia gehouden.

Dat ga ik nu weer doen, om vannacht niet te veel gekriebel te krijgen.

Een rustige avond wens ik de lezers ook toe.

Ik zit in een impasse.

 

Vandaag ben ik in een impasse terecht gekomen.

Ik wist geen uitweg meer, want het bleek een doodlopend straatje, (zoals de betekenis ervan is), dat ik ingeslagen ben.

Om te kamperen is dit juist prima, want er is geen doorgaand verkeer te verwachten. 

Dit  stond er bij het begin van het doodlopende weggetje.

Zoals je ziet zit ik gelukkig alleen maar letterlijk in een impasse, want het vuurtje brandt, er kwam weer eten op mijn bord, straks mag ik weer lekker slapen om morgen weer uit de impasse te geraken en verder te fietsen in de richting van Les Costilles.

Onderweg vandaag zat een duif bovenop een richtingaanwijzer en diens kop wees precies die richting aan die ik daartoe aan het volgen was.

Vanmorgen was er ook koffie met uitzicht op mijn fiets en de motor van een andere terrasgast

Een genoeglijke avond gewenst.

Dag Nonny, dag Engeltje, op het kruispunt weet ik mijn weg.

 Dag Nonny, dag Engeltje.

Zo rond half twaalf begeleidden Nonny en Engeltje mij al wandelend hun weggetje af richting de departementale weg,waar ik de keuze had uit links of rechts.

Rechts zou via Semelay gaan waar ik ergens koffie kon drinken , maar halverwege wist ik het:Ik ging naar links op de rechtstreeksere route naar Les Costilles.

Nonny's buurman Peter was in zijn tuin en kwam naar boven even praten.

Gisteren had ik op een wandeling met Nonny al  kennis gemaakt met hem en zijn vrouw Anika.

Nu hadden we de kennismaking voortgezet en leuk, hij gaat de blog ook lezen.

Deze beelden in het landschap komen van hem.

Goed en wel hadden we afscheid genomen, toen kwam Anika naar boven gereden, terug van boodschappen op een markt.

Ook met haar weer even gepraat en het gesprek maakte ons wederzijds blij.

Fijn om spontaan met hun een klik te voelen.

Op de weg gekomen na afscheid met Nonny was het vijftien kilometer tot de koffie.

Ook de Lidl was er in dat plaatsje voor de boodschappen

Vanavond heb ik een plek gevonden weer in een bos.

Broccoli stond op het menu en op het vuur.

Een fijne rest van de dag gewenst.

De vrouw in het rood.

 De vrouw in het rood komt de berg opgelopen.

Langzaam zijn haar passen.

Een stok begeleidt haar schreden.

Een hondje, vol van blijheid, rent haar vooruit en op mij af.

Een Engeltje, zou je zeggen, en zo heet ze ook.

En de natuur, nog kil van de grijsheid van de laatste weken, bereidt zich voor op de warmte die eraan komt.

Dat was Nonny daarboven die een wandelingetje maakte met haar hondje en naar huis kwam teruggestegen, terwijl ik te lezen en te schrijven zat over de eeuwigheid en het verleden.

 In de eeuwigheid van het verleden.

Hoeveel tranen kunnen er vergoten worden in de vergetelheid van het verleden.

De eeuwigheid is verder weg maar toch dichterbijer dan je denkt.

Maar de kracht van onze aanwezigheid zal drukken op het heden.

De engelen zullen neerdalen op onverwachte momenten.

Houdt hoog het vaandel van het schip dat troont op het water en zijn golven.

Ergens komt de verlossende baai, waarin we ons gewonnen kunnen geven.

Met Nonny veel gehad vandaag over de situatie van ons mensen in deze bijzondere tijd.

Veel verschillende mensen waar ik mee omga, evenzovele verschillende gezichtspunten.

Ik maak er mijn grootste gemene deler uit op.

Denk dat mijn weg morgen weer verder richting mijn paradijsje in de Ardèche zal gaan, eventueel via Nanny, maar dat zie ik morgen bij vertrek of net daarna wel weer.

Eenieder een fijne avond gewenst.

Tot morgen...... À demain.

PS.  Bericht gehad van Johanna dat Michel de door mij aangebrachte spreuk heeft gemaakt en opgehangen.

Als je het geschrevene uitspreekt klinkt het als: GEVAARLIJKE WEG.

maar er staat: WEG VAN DE GELUKKIGE ENGELEN.

Op Les Costilles prijkt deze tekst ook ergens, als het goed is.

Nanny's huis gevonden, echter......de verhuizing ging niet door.

 Vanmorgen bleek het dus nog 31 kilometer te zijn naar Nonny.

Dit is een kilometer of vier verder ,met veel klimmen, na het plaatsje Semelay.

Haar zus Nanny, die vorige week een huis zou betrekken ook in de buurt wilde ik met het verhuizen nog niet storen, maar stel je voor dacht ik dat ze op de route naar Nonny zou wonen kon ik haar toch vast goedendag zeggen.

Dit bleek inderdaad het geval na raadpleging van haar verhuismail die ik opsnorde.

Want ziedaar, mijn fiets kwam te staan bij hetzelfde huis als dat van de foto, precies bij het begin van Semelay.

Maar.......wat bleek toen Nanny mijn mail beantwoordde waarin ik schreef dat ik haar gevonden had:

De verhuizing is niet doorgegaan.

Ze woont nog in een dorpje hier vijftig kilometer vandaan, waar ik gisteren erg in de buurt was.

Had ik het geweten dan hadden we elkaar daar gisteren ontmoet.

Nu ben ik na Semelay de col opgefietst.

.......om daarna af te dalen naar het huis van Nonny.

Afdalen gevolgd door weer een klim in loopversnelling naar de vrouw des huizes.

Heel wat te vertellen natuurlijk.

De omgeving vind ik prachtig en er hangt een goede energie, wat ik in Semelay ook al ervaarde.

Ze is vooral naar deze streek gekomen omdat ze erg gevoelig is voor straling van 4g en 5g, die in Nederland erg aanwezig is.

Haar zus trouwens ook.

Hier in de Morvan is dat veel minder.

Echter, nu blijkt dit huis weer onder hoogspanningslijnen te staan en daar word je natuurlijk ook niet goed van.

Nonny en ik kennen elkaar ook al vele jaren.

Zij leeft erg op intuïtie.

Proberen te voelen wat je hart je ingeeft en daarnaar handelen.

Ze heeft  in Nijmegen waar ze woonde jarenlang groepen geleid waarin het boek"Course of miracles" werd behandeld en beleefd.

Als ik onverwachts aan kwam gefietst kwam dat altijd goed uit. 

Ze is iemand die spulletjes verzamelt en daarbij altijd denkt aan wat die en die kan gebruiken.

Zo heeft ze mij al heel wat krantenfietstassen bezorgd.

Ze had er nu één voor mij apart gehouden en bij een vriendin in Nijmegen in bewaring gegeven.

In februari ben ik hem daar op gaan halen en het overeengekomen bedrag ervan ga ik nu aflossen.

Dat is toch veel leuker zo, dan via PayPal of Ideal!

Nu, zeven uur, ga ik eens vragen hoe we het met het avondeten gaan doen.

Een banaan als voorafje hebben we al op.

BONSOIR

En ook nog de groeten van haar schattig hondje, Engeltje.

Gestrand in weer een leegstaand huis.

 Het was ongeveer twee uur en het regende nog wat, zoals de hele ochtend al vanaf mijn vertrek uit het bos.

Het was tijd om een boterham te eten.

Denkend aan een overdekt bushokje stond daar ineens in het struikgewas een huisje.

De een beetje openstaande deur verder geopend, en mijn fiets stond droog binnen en ik ook.

Al gauw kwamen de opklaringen en ik kon na de lunch gemakkelijk nog weer doorfietsen, maar ik ging breien in het zonnetje, waarin ik ook een accu weer legde.

Daarna kwamen er weer een paar buien met flink wat wind, zodat dit toch wel een goede middagbesteding bleek.

De kaarten raadplegend blijkt het vanaf hier toch nog wel 31 kilometer te zijn naar het huis van Nonny, die van mijn aanstaande komst nog niets afweet, hoewel wel enkele maanden geleden al aangekondigd.

Omdat het zo hard waaide heb ik het eetvuurtje maar binnen gemaakt, wat ik anders nooit doe behalve als er een schoorsteen is.

Het viel mee met de rook.

Wel stoor ik een vogeltje dat zijn nestje hier heeft en af en aan vliegt.

Daar linksboven moet ze zijn.

Ik denk dat het een zwaluw is.

Inmiddels is de wind weer wat minder en schijnt buiten de zon.

Straks maar weer binnen slapen waar dit keer geen matras klaarligt. Maar op mijn eigen matjes lig ik ook goed.

Het eten was broccoli vandaag.

Vanmorgen trouwens in Décize op een overdekt terrasje koffie gedronken.

In de cafés zelf mag je nog niet zitten blijkbaar.

Het gesprek van de dag was het weer dat goed in februari/maart zou passen.

Ik vertelde iedereen maar dat de zomer misschien wel weer heel droog wordt en dat ik blij ben dat mijn bron goed gevuld wordt.

Laten we dus maar proosten op een voedzaam voorjaar.

BUONA SERA.

Michel duwt mijn ezel het pad op.

 Vandaag hebben we weer afscheid van elkaar genomen.

Het was kort en bondig en intensief.

Met Johanna goed gepraat en met Michel ook veel gedold.

We zijn twee jochies die elkaar aansteken.

Toen ze mij vanmorgen vergezelden richting weg nam Michel mijn zwaar beladen paard aan de hand en liet zien dat de conditie van deze 84jarige nog prima is.

Vandaag is het Pinksteren en het inspireerde Michel om aan zijn tekentafel plaats te nemen.

Behalve dat ik een speelmaatje in Michel heb is het vooral ook een geloofsgenoot.

Het geloof samen te delen doet ons goed.

Hij heeft me een (uiteraard zelf gemaakt) kruisje meegegeven.

Terwijl Michel mijn paard omhoog duwde heb ik nog gauw het een en ander vastgelegd.

En in huis nog dit:

Vandaag krijgen ze bezoek van een kleinzoon en ik ben inmiddels weer in een bos beland.

Nog ongeveer veertig kilometer tot Nonny en Nanny, tweelingzusjes die in de Morvan zijn gaan wonen.

Misschien morgen als er geen opstoppingen komen ga ik ze bereiken.

Nu tijd om de tent op te zetten en dan mijn eigen potje weer koken.

Sperziebonen.

BON APPÉTIT.

PS. Zit ik te wachten tot het eten gaar is, komt er een paard voorbij!