Het was tijd om te vertrekken.
Ondanks nog wat tegensputteren gaf ik gehoor aan mijn innerlijke stem om dit mooie pand te verlaten.
Dit was rond half elf, na eerst nog wat van het zonnetje te hebben genoten in de wollige sfeer rond mijn trui.
Bijna kan ik nu niet meer verder met dit tweede pand dat halverwege is.
De kleuren rood en paars lopen op hun eind.
Ik denk (en hoop) dat ik daarvan nog wat heb liggen op de boot of/en in de Ardèche.
Waar ik het eerst kom is nog niet duidelijk.
Ongewisheid in meerdere opzichten dus.
Het was vanmorgen bij vertrek nog 62 en nu nog 22kilometer tot Franchesse, het dorpje bij Bourbon l'archambault waar Michel woont met zijn geliefde Johanna.
Maar situaties kunnen veranderen in vier jaar tijd, want zo lang is het geleden dat we elkaar voor het laatst zagen.
Michel is inmiddels een man van respectabele
leeftijd.
Goed beschouwd kennen we elkaar nu ongeveer veertig jaar
We hebben twee jaar samen gewoond in de Cévennes, een legendarisch gebergte en op een legendarische plek. Hij met zijn (Nederlandse) vrouw Miriam, ik met Marry, waar ik toen een relatie mee had.
Daarna ging het stel verhuizen naar deze streek, de Allier en wij verhuisden mee, naar hetzelfde huis waar ik nu Michel weer op denk te zoeken.
Ze hadden twee kinderen en die wilden ze graag op een antroposofische school hebben die hier is.
Lang bleef ons zestal daarna niet intact.
In totaal twee maanden leefden Marry en ik met hen in La Guenetterie, zoals de plek in de gemeente Franchesse heet.
Marry en ik zijn intussen uit elkaar gegaan, Michel en Miriam ook.
Met Michel blijf ik heel veel affectie houden.
Hij is kunstenaar in hart en nieren en tevens gelovig en nederig.
In de tussenliggende 37 jaar ben ik regelmatig hem op komen zoeken op de plek die ik maar twee maanden bewoonde, maar toch heel eigen is.
Tussen Les Costilles,mijn plek in de Ardèche, en de boot in Alphen leidden mijn fietsreizen dan via La Guenetterie.
Net zoals nu zijn mijn bezoeken altijd onaangekondigd.
Onregelmatig was er daartussendoor wel briefwisseling.
Dit keer is dat ook jaren niet meer gebeurd.
Meer dan ooit gaat de vraag door me heen:"Hoe zal het zijn, zal ik Michel nog aantreffen?"
Met Johanna, die wat jonger is, was er vier jaar geleden even mailwisseling, maar ben haar adres kwijt.
De covidsituatie maakt ook onzeker.
Hoe staan zij daarin?
Zal ik nog wel even welkom zijn als anders?
Het weerhoudt me niet ervan om in ieder geval poolshoogte te nemen en te weten te komen hoe het met ze is en ook het mailcontact met Johanna weer herstellen.
Het antwoord is morgen hier te lezen als ik het terrein weer opgefietst ben.
Nu heb ik een prachtige plek in het bos waar de tent staat en nu het snijbonenmenu ga prepareren.
De hangende boom in de buurt lijkt gevaarlijker dan hij is.
De verwachting is dat het morgen bij vertrek regent, maar ach, die twintig kilometer gaan wel lukken.
Onderweg vandaag ben ik nog even stil blijven staan bij deze romaanse kerk uit de twaalfde eeuw.
BONNE NUIT
Geen opmerkingen:
Een reactie posten