Het riviertje dat ik gisteren vanaf de col gevolgd had en aan wiens oevers vannacht mijn tent stond zal ongetwijfeld nog wel verder afgezakt zijn om ergens bij Lyon in de Rhône uit te komen.
Nog een kilometer of vijftien bleef ik aan zijn zijde op een bijna parallelle weg, maar toen ging mijn fiets zijn eigen weg en dat betekende in het begin flink klimmen.
Mijn ogen, toch al niet zo goed de laatste tijd, werden getergd door zweet, wat alleen mijn pet niet kon voorkomen.
Rond elf uur eindigde een langdurige klim in een dorpje waar ik boodschappen wilde doen, koffie drinken, enzovoort.
Er was markt op een plein in het centrum.
Oh nee, dacht ik, spelen doe ik nu niet, alleen maar die noodzakelijke dingen.
Ik zag me al weer staan met dat stomme mondkapje.
Maar.....zoals vaker als ik in een hele andere stemming op een markt stuit heb ik nu ook eerst de fiets rustig neergezet ergens, de markt bekeken en er in ieder geval vast bloemkool gekocht voor vanavond.
En dan geleidelijk aan ga ik anders denken.
Een vriendin schreef ik mijn twijfel en die antwoordde meteen:" doen joh".
Dat was ondertussen mijn eigen conclusie ook.
Nou, ik had er geen spijt van, het ging goed en ik voelde veel waardering onder de mensen en dat uitte zich ook in materieel opzicht.
De groente- en fruitmensen tegenover kwamen meteen al met een zak gevarieerd fruit.
Toen ik na ruim een uur vertrok hielden ze me aan:"Is die fiets van U?"
Ik vertelde dat ik vanuit Nederland vertrokken was en dat het nu nog twee dagen fietsen was naar mijn huis in de Ardèche.
Ik vertelde er maar niet bij dat ik al drie maanden onderweg was.
Als uitsmijter boden ze me ook nog een in parten gesneden meloen aan.
Een en ander verorberde ik later op een bankje.
En hier was mijn standplaats op de markt.
Gelukkig waren de sparwinkel en de bakker nog open, zodat ik rond half twee rustig verder kon fietsen, maar niet nadat ik mocht genieten van een verdiend kopje koffie.
Daarna bleven die zweet/oogproblemen mij achtervolgen, vooral op klimmende trajecten tegen de zon in.
Maar uiteindelijk is er weer een prima logeerplaatsje opgedoken, dit keer helemaal in de schaduw, die in deze zomerse omstandigheden mijn voorkeur heeft.
Dit keer zie ik weinig mieren in de tent, maar gisteren moest ik nog flink mijn best om ze er uit te krijgen.
Ze waren niet alleen rond de tent maar op het hele terrein.
Het kon het begin zijn van een film waarin mieren de hoofdrol gingen spelen.
En inderdaad, Lyon ligt vanavond achter me.
Nog een goeie 108 kilometer naar huis, zo zegt de GPS van de smartphone.
Ik zal er mijn tijd wel over doen, wel iets langer dan vijf uur en vijfenveertig minuten.
Ik denk twee dagen.
Bye bye.
Welterusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten