Michel duwt mijn ezel het pad op.

 Vandaag hebben we weer afscheid van elkaar genomen.

Het was kort en bondig en intensief.

Met Johanna goed gepraat en met Michel ook veel gedold.

We zijn twee jochies die elkaar aansteken.

Toen ze mij vanmorgen vergezelden richting weg nam Michel mijn zwaar beladen paard aan de hand en liet zien dat de conditie van deze 84jarige nog prima is.

Vandaag is het Pinksteren en het inspireerde Michel om aan zijn tekentafel plaats te nemen.

Behalve dat ik een speelmaatje in Michel heb is het vooral ook een geloofsgenoot.

Het geloof samen te delen doet ons goed.

Hij heeft me een (uiteraard zelf gemaakt) kruisje meegegeven.

Terwijl Michel mijn paard omhoog duwde heb ik nog gauw het een en ander vastgelegd.

En in huis nog dit:

Vandaag krijgen ze bezoek van een kleinzoon en ik ben inmiddels weer in een bos beland.

Nog ongeveer veertig kilometer tot Nonny en Nanny, tweelingzusjes die in de Morvan zijn gaan wonen.

Misschien morgen als er geen opstoppingen komen ga ik ze bereiken.

Nu tijd om de tent op te zetten en dan mijn eigen potje weer koken.

Sperziebonen.

BON APPÉTIT.

PS. Zit ik te wachten tot het eten gaar is, komt er een paard voorbij!