Eind goed, al goed. Kamperen in een droge rivier.

 Goedenavond. De timing is perfect. Nu ik lekker gegeten heb lijkt het beginnen te regenen. Ik kampeer op twee kilometer van Orange, waar morgen de markt is. Maar het afleggen van de eenendertig kilometer tussen de vorige marktplaats en hier was nogal spannend en ook zwaar. Bijna onmiddellijk na vertrek uit Bourg St-Andeol, rond kwart voor een vanmiddag, was er een gitzwarte lucht te zien in het oosten waar de Alpen zijn. En deze lucht kwam steeds dichterbij. Bovendien waaide het vlagerig tegen me in en moest ik dus flink op de trappers duwen. Elk ogenblik kon de regen beginnen maar ik moest door om twee redenen: De markt van morgen moest ik halen en een winkel voor boodschappen. Toen ik deze laatste gevonden had, ongeveer dertien kilometer voor Orange was de grootste onzekerheid verdwenen. Als ik nu een plekje vond zou ik morgen de resterende kilometers wel kunnen volbrengen.

Dat laatste duurde nog lang, er waren geen boomgroepen te vinden waar geen huizen in stonden. Maar......vlak voor Orange is een rivier en in een droge bedding ervan vond ik een uitstekend plekje zelfs.

De tent in de rivierbedding.

De fiets op de andere oever van de rivierbedding.

Eten koken midden in de rivier.

Eind goed, al goed, kun je zeggen. De bestelde regen begint namelijk nu pas te vallen, nu ik het eten binnen heb. Op de tent vind ik regen juist gezellig, behalve als er zoveel komt dat de rivier straks gaat stromen.

Eind goed, al goed geldt gedeeltelijk ook voor het optreden vandaag. Het was ongezellig op de markt en de meeste mensen die voorbij kwamen zagen me niet staan. Ik stond er een beetje voor Jan met de korte achternaam, als een uitgedoste circusartiest waar niemand om lacht. In dergelijke situaties ben ik geneigd om midden in een liedje dat ik fanatiek aan het spelen ben te stoppen, de accordeon in te pakken en weg te gaan. De keren dat ik dat deed kreeg ik vaak wel reacties. Maar vandaag heb ik deze sudden death voorstelling maar niet uitgevoerd en kreeg ik op het laatst toch ineens heel wat goedmakende aandacht.Maar ook merkte ik weer dat ik blackouts kreeg vanwege dat mijn linkeroor niet hoorde wat mijn rechterhand speelde. Dit leek juist de laatste tijd beter te gaan.

Dat dit geen topmarkt zou zijn wist ik wel, maar die van morgen in Orange zal heel anders zijn: groter,drukker en toeristischer. Maar hier loert het gevaar dat ik net als de vorige keer, een jaar of drie geleden, problemen krijg met de marktmeester. Ik mocht geloof ik niet bij zo'n voetgangersoversteekplaats gaan staan. Maar verder waardeerde hij mijn muziek wel.

Mooie bloemen trof ik langs de berm vandaag.

Gisteren en eergisteren ook al, die was ik toen vergeten te laten zien:

Gele toorts

Uitdrukking van de dag

Pour une bouchée de pain .

Voor een habbekrats.

Als iets voor bijna niets verkocht wordt hebben wij de uitdrukking voor een habbekrats en de Fransen vergelijken het met een hapje brood.

Onze habbekrats is afkomstig uit het Jiddisch, zoals ik opgezocht heb.

 

Nou, dat was dan mijn verhaal voor vandaag. Op deze goede plek zal ik goed slapen , verwacht ik.

Afgelopen nacht had ik geen last van knie of schouder en mijn rug voelt ook beter. Een prettige avond wens ik nog.

Op de status van Whatsapp zie je hoe ik midden in de rivier bivakkeer.

B o n n e   S o i r é e .

Geen last van schouder of knie gehad vannacht. Eind goed, al goed op markt. Twee hondj op bezoek op de kampeerplek.

 Goedenavond.

Zo, het warme eten is weer achter de kiezen, zij het met enige moeite, want het is weer benauwd weer. Maar onweer wordt vandaag voor de verandering niet verwacht. Morgen wel vanaf elf uur al. Hopelijk valt het mee, want dan hoop ik op de markt van Bourg St-Andeol te kunnen spelen.

Bourg St-Andeol waar morgen markt is, is ongeveer te zien vanaf mijn kampeerplek.

Toen ik net zat te eten kwamen twee hondjes op bezoek, die met hun baasjes aan het wandelen waren.

Ze waren beide al eerder langsgekomen op de heenweg en met de vrouw hadden we een leuk praatje.

Een filmpje van het een en ander komt op de status van Whatsapp.

Afgelopen nacht deed mijn schouder gelukkig weer normaal en mijn rug was ook iets beter hanteerbaar. Gelukkig maar. Als alles heel stroef gaat voel je hoe kwetsbaar je bent, terwijl ik anders de hele wereld aan kan. Maar ik mag niet klagen. Ik heb er vanmorgen op de markt eens op gelet hoeveel mensen strompelend zich een weg moeten banen.

Het optreden begon erg goed, maar zakte na de koffie in omdat toen een hele hoop kinderen op het marktpubliek werd losgelaten. 

Hier verzamelen de kinderen zich,bleek later.

Het leek een soort enquête waarbij de kinderen op iedere marktbezoeker afsprongen, ook op mij, maar daar stond ik helemaal niet voor open. Na een tijdje heb ik eieren voor mijn geld gekozen en ben ergens anders gaan staan, waar het echter veel minder gezellig was. Daarna ook nog een kwartier in de veel te warme zon, om het laatste half uur in een soort tunneltje wel weer mijn draai te hebben kunnen vinden en de aandacht van het publiek. Eind goed, al goed dus.

Heel veel vogelgeluiden hier op deze plek aan de Rhône. Er zijn nachtegalen bij. Jammer dat dit op de blog niet hoorbaar is.

Titelsong van de dag .

Spiegelbeeld van Willeke Alberti.

Tes tendres années van Johnny Hallyday.

Jouw tedere jaren,is letterlijk de vertaling van de titel van het lied van Johnny Hallyday.

De melodie van beide gouwe ouwen is dezelfde en de teksten zijn niet helemaal hetzelfde maar ze omarmen wel beide de romantiek van onze jonge jaren.

Toen ik pas net accordeon speelde was dit een van de eerste liedjes die zo mooi uit het instrument kwamen. Ik speelde het vaak in Frankrijk, niet vermoedend dat het bij de Fransen ook bekend was en nostalgie opriep. Zeer waarschijnlijk speelde ik het toen, dertig jaar geleden, ook al op de markt van morgen in Bourg-St-Andéol. Nu ik het erover heb zal ik het morgen ook weer ten gehore brengen. Ik vind de melodie nog steeds vertederend.

Nou, lekker slapen maar weer is mijn wens.

B o n n e   N u i t .

Moeilijke dag: rugpijn. Ontmoeting met gehandicapte fietser en zijn hondje.

 Goedenavond.

Op deze tweede Pinksterdag had ik het moeilijk omdat mijn rug van zich deed spreken. Je zou dit ruggespraak kunnen noemen als je niet beter zou weten. Het is bij het opstaan altijd al een beetje lastig, maar in de loop van de dag verdwijnt altijd het ongemak. Vandaag echter niet. Het maakte me onzeker.

Daarbij komt dat de afgelopen twee nachten mijn rechter schouder moeilijk deed. Een nieuw fenomeen, naast problemen met mijn knie. Het betekende dat ik rechts moeilijk kon liggen vanwege de schouder en links vanwege die knie.

Geen goede nachtrust dus, maar wel zorgen.

Misschien kwam het door het insmeren met tijgerbalsem, wat ik midden in de nacht deed, dat het overdag zowel met schouder als knie goed ging. Maar nu is dus de rug aan het zeuren.

Enfin, ondertussen was vandaag mijn doel om in de buurt te komen van een markt van morgen. Het liefst was dat die van Vaison la Romaine geworden, dat op 63 kilometer van mijn ligplaats verwijderd is, maar op de een of andere manier schoot het ñiet op vandaag. Toen de voorspelde inweersactiviteit al rond twee uur begon en ik nog veertig kilometer moest heb ik er maar van afgezien en op 11 kilometer van St Paul trois Châteaux een kampeerplek ingenomen.

Er was een bijzondere ontmoeting vanmorgen bij de supermarkt waar ik boodschappen deed.

Er stond een fiets met vijf wielen, die mij uitnodigde tot nadere beschouwing.

De eigenaar zat op een bankje en meldde zich meteen.

De reiziger en zijn hondje.

Ik wilde hem een hand geven, maar die had hij niet, tenminste geen rechter hand. Vandaar dus onder andere die speciale fiets.

Hij vertelde dat hij nu op weg was naar Duinkerken, daar waar hij vandaan kwam en dat hij daar met een vriend een fiets ging ontwerpen met overkapping. Hij is nu vier jaar onderweg en was onder andere afgelopen winter net als ik ook in Spanje en Portugal. Net als ik heeft hij ook een heleboel apparatuur bij zich. Ik zie bijvoorbeeld twee zonnepanelen op zijn fiets. En hij houdt ook een soort blog bij van zijn avonturen.

 Zojuist heb ik gegoogeld en inderdaad komt hij in beeld als je bovenstaande tekst intypt die achter op zijn fiets te lezen is.

Ik vond trouwens wel dat hij er moe en een beetje afgeleefd uitzag en dat waarschuwt me ook om het niet te gek te maken, waar ik ook wel een beetje de neiging toe heb.

Vooralsnog is het nu een beetje spannend hoe het verder moet nu bovengenoemde lichamelijke mankementen zich aandienen. In ieder geval heb ik vandaag de pijp aan Maarten gegeven, zodat ik morgen een minder leuke markt ga aandoen. Het vervolg van de toernee wordt ook anders. Maar markten als die van Orange op donderdag en die van Carpentras op vrijdag mogen er ook wel zijn.

Mijn tent staat nu trouwens hier.

Langs het kanaal parallel aan de Rhône.

Zoals je ziet heeft het vuur weer voor een warme maaltijd gezorgd, dit tussen de buien door. 

Het heeft inderdaad een paar uur flink gedonderd en er viel geruime tijd wat regen, dus het is denk ik wel een goed besluit geweest.

Ik heb ook weer een uitdrukking vandaag.

Uitdrukking van de dag.

Ergens een nachtje over slapen.

In het Spaans hebben ze daar ook iets dergelijks voor :

Consultarlo con la almohada 

Letterlijk zeggen ze: raad vragen aan het kussen ( van je bed)

Op de status van Whatsapp komt nu een video die ik van de boven beschreven reiziger gemaakt heb.

Er was trouwens nog een andere ontmoeting. Dat was tijdens de koffiepauze met een in Frankrijk wonende Marokkaan van oorsprong. We hadden een vrij filosofisch gesprek, waarin hij uitlegde dat het leven zijn loop moet hebben en dat je vaak niet anders kan dan mee te doen in de vaart waarmee het in de maatschappij aan toe gaat. En ik vertelde dat ik graag heel langzaam leef. Hij zei ook dat Marokko echt een land voor mij is en dat ik, nu ik nog kan, daar eens heen moet gaan. Hij kwam uit een gebied waar het 2300 meter hoog is.

Beste mensen, een goede nachtrust is mijn wens.

B o n n e    N u i t  .

Lastig spelen met zweetweer, na de pauze ging het veel gemakkelijker. Kaartenboek van Frankrijk van fiets gestolen. Twee keer tent opgezet.

 Goedenavond.

Vanmorgen begonnen te spelen op een strategische plek in de zon op de brocante van La Voulte. Ik had echter heel veel moeite met de warmte terwijl het met de klandizie toch wel aardig liep. Na een uur ben ik op een plek in de schaduw gaan staan waar het helemaal niet liep, maar het zoontje van de mensen naast mij was zichtbaar gecharmeerd. Trots deed hij vijf cent in de koffer, twee munten van twee en één van een centime.

Ja, zei hij later, ik heb jou vijf euro gegeven. Weet hij veel, maar zijn lieve reactie deed me wel goed.

Ook goed deed mij het gebaar van de eigenares van het café waar ik daarna koffie ging drinken en die mij bij binnenkomst al vriendelijk groette (ze herkende mij blijkbaar). Toen ik af wilde rekenen wilde ze geen geld, zij bood me de koffie aan.

De koffie zelf deed me nog het meest goed, want ik bleek nu wel voldoende weerstand tegen de hitte te hebben en ben pal in de zon gaan staan op een andere strategische plek. Met de energie van de koffie kon ik de sterren van de hemel spelen.

Het viel me op dat bij het kraampje naast mij waar een mij bekende vrouw tweede hands boeken verkocht de man van die vrouw ontbrak.

Ik heb het toch maar gevraagd en wat ik al vermoedde was waar: Hij is overleden aan kanker. Daarna liet ze me kennis maken met haar hondje..........

Tegen twaalf uur was ik vrij snel gegaan in de hoop nog boodschappen te kunnen doen in een supermarkt. Degene die ik bedoelde was dicht,maar verderop trof ik  nog een gewone kruidenier die ook alles had wat ik nodig had. De moeder van naar schatting tachtig jaar werkte ook nog. Toen ze mijn aumonière zag, vol met muntjes was ze heel blij en liet ik haar alles uittellen wat ze wilde wisselen. Uiteindelijk kwam ze op vijftig euro uit, na lang tellen en natellen. Op het laatst maakte ze nog een fout, merkte ik, maar ik wilde haar niet op de vingers tikken voor die ene euro die ze teveel eruit haalde. Het was al zo schattig hoe ze met pen en papier het geld van mijn boodschappen uitrekende.

Na een tijdje op de fiets gezeten te hebben deed ik pas de vervelende ontdekking dat mijn landkaartenboek van Frankrijk er niet meer op zat. Gestolen dus vanaf het voorrek. Beetje eigen schuld. Normaal laat ik het boek er ook altijd op, maar dan gewikkeld in een plastic en dan valt het niet zo op. Jammer. Niet vanwege de waarde ervan, maar vooral vanwege het feit van de diefstal. Dat nare gevoel tekende een beetje de rest van de dag.

Omdat ik naar het zuiden reed was wel al besloten dat ik de toernee niet afgesloten heb en het risico van veel onweer in de komende week maar heb genomen. Morgen maandag is er niks, maar voor dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag liggen de markten op een rijtje, een serie die ik al vaker gedaan heb.

Ben tot vlak voor Montélimar doorgereden totdat het voorspelde onweer kwam. De tent stond net, tegen half vier toen de eerste druppels vielen, maar het bleef bij één aarzelend buitje en daarna heb ik eten gekookt. Er waren echter op die plek om de dertien minuten harde geweerklanken te horen, waarschijnlijk om vogels uit de nabij liggende boomgaard te weren.

Om komende nacht te kunnen slapen zat er niks anders op om mijn boeltje te pakken en een andere plek te zoeken. En dat is enkele kilometers verderop gemakkelijk gelukt.

Op de status van Whatsapp laat ik wat meer zien.

Spreuk van de dag .

Visite en vis blijven drie dagen fris.

Deze bekende uitdrukking bestaat ook in het Spaans.

Letterlijk vertaald drukken de Spanjaarden het als volgt uit: 

Visite en vis gaan na drie dagen stinken.

Een fijne avond is mijn wens.

B o n n e   S o i r é e .

Blij met een dooie mus: Het 'Lang zal hij leven ' voor jarige Hennie niet goed opgenomen. Warm en benauwd weer, spelen kostte veel bloed, zweet en tranen.

 Goedenavond.

De markt van Valence is doorzeefd met bedelaars, dat wist ik wel. Daarom besefte ik dat ik niet de gemakkelijkste markt van de omgeving had gekozen. Het betekende dat ik flink mijn best heb moeten doen om mijn ster te doen stralen. En natuurlijk ging het ook wel, ook omdat ik prima speelplekken had gevonden.

Mijn dag was helemaal goed toen er een vrouw naar me toe kwam die mij kent van Lamastre, waar ze een tweede huis heeft. Ze vroeg of ze een foto van mij mocht maken, waarop ik haar gelijk vroeg of ze met mijn camera een filmpje wilde maken. Hiermee kwam mijn wens uit om  op de markt iemand te vinden die mij kon helpen bij het registreren van het lang zal hij leven ter ere van de vandaag jarige vriend Hennie.

Echter, ik bleek blij te zijn met een dooie mus, want toen ik iets later het filmpje wilde opsturen zag ik alleen maar wat geflits, wat tien seconden duurde. Ik kon er nog net deze foto uit extraheren.

Maar ik heb het gepruts toch maar naar de jarige gestuurd. Het gaat per slot van rekening vooral om de intentie.

Toen de markt voorbij was heb ik het er maar van genomen en heb in een pizzeria lekker zitten eten.

Aansluitend een park opgezocht voor een siësta.

Het werd een broeierig warme dag en om vanmiddag nog in de voetgangersstraat van Valence te spelen kostte wel moed in het begin. Ik voelde me loom. Toch kreeg ik geleidelijk het ritme te pakken en toen ik na een uur ophield gaf het aantal gescoorde euros aan dat ik het goed gedaan had in de grote brede straat waar ik gisteren ook stond. Daarna ben ik niet meer op andere plekken gaan staan en heb zodoende ook geen confrontatie meer gehad met die agressieve bedelaar van gisteren. Voor morgen staat de rommelmarkt van La Voulte op het programma. In tegenstelling tot andere keren als ik meestal weer kampeerde op mijn plekje aan de Rhône bij Valence en ik de volgende dag van daaruit naar La Voulte fietste heb ik vandaag het grootste deel van dat traject al afgelegd. Maar goed ook, want over de zeventien kilometer heb ik bijna twee uur gedaan.

Er was een onweerskans voor vanavond, maar ik zie aan de lucht dat dat wel mee zal vallen.

De komende dagen echter zullen die onweerskansen elke namiddag groot aanwezig zijn. Ik weet daarom niet of het verstandig is om na morgen nog een week door te gaan met elke dag een markt, behalve maandag.

Maar dat zie ik morgen wel weer.

De spreuk van de dag is geen algemeen bekende, maar is zelf door mij verzonnen.

Spreuk van de dag .

Les fausses notes rendent vivante notre musique.

Het bordje waar deze spreuk op staat zet ik altijd voor mijn koffer als ik in Frankrijk optreed.

De Nederlandse versie ervan is:

Aan de valse noten herken je de levende muziek.

 Als ik in Nederland ben draai ik het Franse bordje om en dan komt de Nederlandse tekst tevoorschijn.

Een prettige avond is mijn wens.

B o n n e   S o i r é e .

Toernee begonnen. In Valence weggestuurd door een bedelaar.

 Goedenavond.

Zo, vanavond schrijf ik niet vanaf de blogplek vlakbij huis, maar vanaf een kampeerplek vlak bij Valence. De toernee is dus begonnen.

Uitgezwaaid door de koeien.

Het duurde wel erg lang voordat ik thuis weg was, maar dat ben ik gewend van mezelf. Aanvankelijk leek elf uur de tijd van vertrek te zijn, maar toen ik vijfhonderd meter afgelegd had besefte ik dat ik mijn zakje met afval vergeten was. Dit was wel een reden om terug te keren, want zo midden in de kamer is dat voer voor muizen. Eenmaal terug besloot ik om het in de koelkast gezette kliekje van de afgelopen dagen maar op te eten. Daarna nam ik zelfs nog tijd om even koffie te drinken, na netjes alles afgewassen te hebben.

Uiteindelijk was het half één toen ik het huis van Yvon en Olivier binnenstapte om een beetje bij te praten en hun mijn plannen te vertellen.

Rond vier uur werd Valence bereikt en ik ben daar meteen een uurtje gaan spelen.

De drukste straat van de stad waar ik doorgaans het minste verdien.

Later, na boodschappen gedaan te hebben, ben ik na enige twijfel toch nog even gaan spelen in een minder belopen straat, maar waar ik meestal wel betere resultaten boek.

Er zat een bedelaar en ik herinnerde me dat ik enkele jaren geleden, toen ik voor het laatst hier speelde zeer agressief werd bejegend door een bedelaar. Zou het, zoveel later, nog steeds dezelfde zijn, die naar zijn zeggen toen mij niet kon dulden omdat hij al die jaren, dag in dag uit hier zat in deze straat en daardoor dat recht had opgebouwd?

Ik denk het wel. Goed en wel was ik aan het spelen toen een vrouw bij me stopte die vertelde dat ze namens de man moest zeggen dat hij niet van mijn muziek gediend was. Oh, zei ik, is hij bang dat ik ook geld verdien? En ik liet de koffer zien waar nog niks in zat. Hij hoeft dus niet bang te zijn, zei ik haar, en ik speelde verder.

Ik kon er daarna op wachten dat hij zelf zou komen. Precies bij mijn laatste liedje kwam hij inderdaad voor me staan met een gezicht dat boekdelen sprak. Zijn woorden waren echter iets minder agressief dan de vorige keer. Hij had last van het geluid en of ik verderop wilde gaan staan. Maar ik vertelde hem dat ik mijn slotlied nog af wilde maken en toen zou gaan. En zo geschiedde het.

Ik weet niet hoe ik dit morgen aan ga pakken als ik weer ga spelen. In ieder geval zal ik iets verder van hem gaan staan. Als hij weer agressief wordt denk ik erover het een en ander bij de politie te gaan vertellen. Maar dat is niet echt verstandig. Ook zou ik de man kunnen voorstellen dat hij krijgt wat in mijn koffer komt als ik in die straat sta. In ieder geval wil ik geen klappen krijgen. Liever druip ik dan nog af, zoals ik vandaag deed en vier jaar geleden ook.

Intussen zit ik weer heerlijk te kamperen. Het reizende leven bevalt me misschien wel beter dan thuis zijn op mijn mooie plek. De vogels zingen prachtig, of het een lieve lust is.

De plek is nieuw. Waar ik anders kampeer als ik in Valence speel vond ik het vandaag te veel in het zicht.

Toch kwamen er tijdens het eten koken mensen voorbij op enige afstand. Hun hond blafte naar mij en daarna zwaaiden we uitbundig naar elkaar. Toevallig was ik net aan het filmen en zo is het hele gebeuren, inclusief ontmoeting, op de status van Whatsapp te zien en te horen.

Op weg naar Valence waren er prachtige wolken te bewonderen.

Op de brug over de Rhône bij Valence stond een apparaatje dat fietsers telde die over de brug kwamen

Vandaag was ik de vierhonderdeenendertigste. 62.789 is het aantal fietsers dat tot nu toe in dit jaar over de brug kwamen.

Gezegde van de dag .

Il a un coeur d'artichaut.

Zeggen ze van iemand die snel verliefd wordt. Letterlijk staat er.

Hij heeft een hart als een artisjok.

 

Tot morgen, en de groeten van de vogels die zeer uitbundig de dag uitfluiten.

Onstuimige dag.

 Goedenavond.

Nogal onrustig was ik vandaag. Ik wil graag veel accordeon spelen binnenkort, maar daarvoor moet je plannen. Morgen is er een grote markt in La Voulte en die zou dan de eerste zijn van een serie die een toernee moet worden. Maar dan zou ik vandaag al moeten vertrekken en alles klaarmaken. Er hoeft weliswaar niet zoveel mee als op reis, maar de meeste spullen toch wel. Maar eigenlijk was ik er vandaag nog niet aan toe om te gaan. Maar verstandig zou het wel zijn.

Op twee benen stond ik vandaag dus te hinkelen tot ik rond vijf uur toch kordaat begon met het reismateriaal naar de fiets te brengen en al naar gelang dat ik daar mee bezig was besloot ik  om het alleen bij klaarzetten en inpakken te houden voor vandaag, maar dat ik morgen wel op tijd kan gaan. Geen markt van La Voulte dan meer, maar nu richt ik me op het winkelgebied van Valence voor morgenmiddag. Daarna is er voor zaterdag en zondag volop keuze voor markten.

Het weer vormt ook nog een onzekere factor.

De neerslagkansen in deze streek zijn groot volgens Weeronline. 

Hier ter plekke had de dag wat het weer betreft twee kanten. Het was vanmorgen kil en bewolkt.

Zoals gisteren had ik gewoon buiten ontbeten , maar het was kouder, minder aangenaam en het bleef zo. Rond half elf heb ik de kachel boven maar aangemaakt.

De brandende kachel nodigde uit om er water op te zetten voor de afwas en daar was ik daarna een aardig tijdje mee bezig buiten voor de caravan. Toen het bijna klaar was begon het warempel nog te regenen. Een bui van een half uur, maar vreemd genoeg verdreef die de grijsheid en spoedig verwarmde de zon de atmosfeer en moest ik zelfs de schaduw op gaan zoeken. Het kan verkeren.

Ondertussen heb ik vandaag van Ageeth nog een paar leuke video's gekregen van vorige week toen ze mijn gaste was. Op een ervan was ik mijn kleren aan het wassen. Dit filmpje is straks te zien op de status van Whatsapp.

Op een andere video moest ik met mijn lengte bijspringen toen ze het plafond van de badkamer aan het soppen was. Hiervan is onderstaand een afbeelding.

De onrust die ik vandaag had werd nog erger toen er een brief van mijn Franse bank in de brievenbus lag. Ze moeten onder andere een copie van mijn paspoort hebben. Aan dat administratieve gedoe heb ik maar een hekel.

Op dit moment heb ik net een gesprekje achter de rug met een buurvrouw die aan het wandelen was en mij zag zitten. Was sympathiek. En we hadden het onder andere over de zon die weldadig hier op de blogplek schijnt.

Er was ook een groot geel insect in de keuken verdwaald vandaag.

Het is me gelukt het beest weer de vrijheid te geven.

Vandaag heb ik voor de verandering een Italiaanse spreuk in de aanbieding.

Spreuk van de dag .

Cui va piano va sano

Cui va sano va lontano.

Wie langzaam gaat, gaat gezond

Wie gezond gaat komt heel ver.

Wij hebben iets in de trant van: "langzaam aan dan breekt het lijntje niet". Maar helemaal hetzelfde is dat niet.

Trouwens, ik heb vandaag contact gehad met Kees die in Noord Italië woont en waar ik een jaar geleden op bezoek was. Al vier weken lang regent het daar volop. Daar ben ik blij mee, want het was er kurkdroog, net als in Spanje. Ook in die streken waar ik afgelopen winter doorheen fietste is het nu moessontijd.

 Straks even kijken hoe de verwachtingen voor de komende dagen zijn in het gebied zuidelijk van hier waar ik naartoe wil voor mijn optredens.

Een fijne avond gewenst.

B o n n e   S o i r é e .

Ik ga het MOOI maken. Genoten van grijs weer. Buitenwerk.

 Goedenavond.

Uit de ramen van het tuinhuisje kijkend zag ik een en al grijsheid in de lucht, zowel vannacht tussen het slapen door als vanmorgen voordat ik opstond. Wat moet ik nou in zo'n grijsheid? Ik had er niet veel zin in.

Maar toen zag ik het lange gras dat onder andere voor het tuinhuisje woekerde en waar ik al lang zo graag het mes in wilde zetten. Daar voelde ik voor, om daaraan te beginnen.

En het werk viel inderdaad heel goed, precies in de lijn van het zonloze weer. Het lukte me om een prima ritme in te bouwen 

, afgewisseld met liedjes oefenen op de accordeon. Het was genieten van dit sfeertje.

De letter B ziend, waar ik vaak voorbij kwam, begon ik vanmiddag ook aan een ander plan te werken, namelijk het woord B E A U  letterlijk neer te zetten. Hiertoe werden de letters E,A, en U uitgezaagd en/of beschilderd. Het gaf een M O O I  resultaat, doordat de M, O, O en I ook erbij kwamen.

De letters van MOOI worden later nog versierd.

Even kwam vanmiddag de zon door en toen werd het meteen zo warm dat ik de schaduw op ging zoeken. De pompoenplanten die tot dan toe fier met hun blaadjes gespreid stonden namen meteen maatregelen.

Het was echter verbazingwekkend om te zien hoe snel ze zich na die zonnige periode weer oprichtten.

Op de heuvel van de overkant werd vandaag gras gemaaid.

Op de status van Whatsapp zie je het ( vergroot) gebeuren.

Toen ik zojuist thuis wegreed richting blogplek viel het me  op hoe uitbundig de margrieten in de berm bloeien.

Spreuk van de dag.

On ne mérite pas toujours ce que l'on gagne.

Je verdient niet altijd wat je verdient.

In het Frans heb je twee verschillende woorden voor verdienen. Het eerste verdienen, mériter, heeft de betekenis van iets waard zijn, terwijl het tweede verdienen, gagner, letterlijk winnen betekent en gebruikt wordt voor geld verdienen.

Beide spreuken heb ik op bordjes staan om respectievelijk op Franse en op Nederlandse markten uit te stallen.

De Franse versie zit in de koffer bij de accordeon.

B o n n e   S o i r é e.

Er wordt me nog geen nieuw oor aangemeten.

 Goedenavond.

Vanmiddag was de afspraak met de audicien in Lamastre. In mijn oren kijkend bleek er links een prop in te zitten en die moet er eerst uit voordat ze weer een gehoortest kan doen. Bijna een jaar geleden was dat niet het geval en toen bleken mijn oren op tweeënveertig procent van volle sterkte te functioneren.

Volgens haar zijn er weinig artsen te vinden die oren uitspuiten en bovendien heb ik hier geen huisarts meer. Mijn conclusie is dat de oplossing van mijn gehoorproblemen uitgesteld wordt tot ik in Nederland ben. Mijn planning is nu dat dat in het najaar wordt en dat ik op en rond mijn mooie plekje de zomer door ga brengen met veel muziek op de markten rondom en iets verder weg ( binnen een straal van honderd kilometer).

Daar ben ik op het moment het beste in en geeft veel plezier en voldoening, zowel bij mezelf als bij het publiek.

Verder verwacht ik ook nog wel een aantal gasten, zeker nu alles weer zo netjes en opgeruimd is.

Er was ook nog een ander doel waarvoor ik naar Lamastre ben afgedaald. Wim had vrijdag toen hij op bezoek was zijn jas bij mij laten liggen en ik in had beloofd deze op marktdag mee te brengen.

Mij misstond de jas ook niet.

Ook heb ik mijn afval, twee zakjes vol, meegenomen om in de afvalbakken van Lamastre te storten.

Sinds een tijdje zijn er bijna geen vuilnisbakken meer, behalve in de dorpen zelf. Maar ik betaal er wel voor, net als in Nederland waar iedereen een eigen vuilnisbak heeft.

Op de markt was het best weer gezellig en Wim was goed te spreken. Hij maakt elke dag wonderlijke dingen mee. Van zijn enthousiasme alleen al word je blij. Mijn accordeon had ik niet meegenomen omdat ik niet elke week in dezelfde plaats wil spelen. Ik was ook pas laat in Lamastre, tegen het einde van de markt. Maar spijt had ik wel even dat ik niet op kon treden.

Er was ook een fietsend stel.

In de aanhanger hadden ze een kindje van twaalf maanden. Toen ik met moeders sprak was manlief in het café het kindje een schone luier aan het geven.

Op de terugweg was ik weer vertederd door de grote kudde met geiten die naar me toe kwamen.

Een filmpje hiervan op de status van Whatsapp.

Het grote Belgische paard deed ook weer zijn dagelijkse werk: gras eten

Spreuk van de dag .

Quand on n'a pas ce que l'on aime il faut aimer ce que l'on a.

Als je niet hebt waar je van houdt dan moet je houden van wat je hebt.

Het bordje waar het op staat is niet zo goed leesbaar meer.

Een prettige avond is mijn wens.

B o n n e    S o i r é e .