Goedenavond.
Vanmorgen begonnen te spelen op een strategische plek in de zon op de brocante van La Voulte. Ik had echter heel veel moeite met de warmte terwijl het met de klandizie toch wel aardig liep. Na een uur ben ik op een plek in de schaduw gaan staan waar het helemaal niet liep, maar het zoontje van de mensen naast mij was zichtbaar gecharmeerd. Trots deed hij vijf cent in de koffer, twee munten van twee en één van een centime.
Ja, zei hij later, ik heb jou vijf euro gegeven. Weet hij veel, maar zijn lieve reactie deed me wel goed.
Ook goed deed mij het gebaar van de eigenares van het café waar ik daarna koffie ging drinken en die mij bij binnenkomst al vriendelijk groette (ze herkende mij blijkbaar). Toen ik af wilde rekenen wilde ze geen geld, zij bood me de koffie aan.
De koffie zelf deed me nog het meest goed, want ik bleek nu wel voldoende weerstand tegen de hitte te hebben en ben pal in de zon gaan staan op een andere strategische plek. Met de energie van de koffie kon ik de sterren van de hemel spelen.
Het viel me op dat bij het kraampje naast mij waar een mij bekende vrouw tweede hands boeken verkocht de man van die vrouw ontbrak.
Ik heb het toch maar gevraagd en wat ik al vermoedde was waar: Hij is overleden aan kanker. Daarna liet ze me kennis maken met haar hondje..........
Tegen twaalf uur was ik vrij snel gegaan in de hoop nog boodschappen te kunnen doen in een supermarkt. Degene die ik bedoelde was dicht,maar verderop trof ik nog een gewone kruidenier die ook alles had wat ik nodig had. De moeder van naar schatting tachtig jaar werkte ook nog. Toen ze mijn aumonière zag, vol met muntjes was ze heel blij en liet ik haar alles uittellen wat ze wilde wisselen. Uiteindelijk kwam ze op vijftig euro uit, na lang tellen en natellen. Op het laatst maakte ze nog een fout, merkte ik, maar ik wilde haar niet op de vingers tikken voor die ene euro die ze teveel eruit haalde. Het was al zo schattig hoe ze met pen en papier het geld van mijn boodschappen uitrekende.
Na een tijdje op de fiets gezeten te hebben deed ik pas de vervelende ontdekking dat mijn landkaartenboek van Frankrijk er niet meer op zat. Gestolen dus vanaf het voorrek. Beetje eigen schuld. Normaal laat ik het boek er ook altijd op, maar dan gewikkeld in een plastic en dan valt het niet zo op. Jammer. Niet vanwege de waarde ervan, maar vooral vanwege het feit van de diefstal. Dat nare gevoel tekende een beetje de rest van de dag.
Omdat ik naar het zuiden reed was wel al besloten dat ik de toernee niet afgesloten heb en het risico van veel onweer in de komende week maar heb genomen. Morgen maandag is er niks, maar voor dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag liggen de markten op een rijtje, een serie die ik al vaker gedaan heb.
Ben tot vlak voor Montélimar doorgereden totdat het voorspelde onweer kwam. De tent stond net, tegen half vier toen de eerste druppels vielen, maar het bleef bij één aarzelend buitje en daarna heb ik eten gekookt. Er waren echter op die plek om de dertien minuten harde geweerklanken te horen, waarschijnlijk om vogels uit de nabij liggende boomgaard te weren.
Om komende nacht te kunnen slapen zat er niks anders op om mijn boeltje te pakken en een andere plek te zoeken. En dat is enkele kilometers verderop gemakkelijk gelukt.
Op de status van Whatsapp laat ik wat meer zien.
Spreuk van de dag .
Visite en vis blijven drie dagen fris.
Deze bekende uitdrukking bestaat ook in het Spaans.
Letterlijk vertaald drukken de Spanjaarden het als volgt uit:
Visite en vis gaan na drie dagen stinken.
Een fijne avond is mijn wens.
B o n n e S o i r é e .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten