Dick in de sterren.

Vanmorgen belde Dick dat hij zou komen.

Vanmiddag kwam hij toen Hanny er ook was.

Dat was mooi dat die twee elkaar troffen want ze kennen elkaar al heel lang en door hem ben ik ooit aan Hanny gekomen.

Daarvoor moeten we wel vijftien jaar terug gaan.

Hanny kwam met een zak oliebollen die allemaal opkwamen.

Op mijn beurt heb ik haar kunnen verblijden met vier sterren die hier aan het firmament stonden.

Dat vind ik fijn dat ze in haar huis een mooi plaatsje krijgen.

Het leuke is dat toen vanavond Dick alleen nog hier was hij belangstellend was om ze te gaan maken. Hij heeft van mij het principe geleerd en nu ben ik benieuwd of hij er ook daadwerkelijk thuis mee door gaat.

Ook kwam André vandaag naar zijn boot en naar mij kijken, zodat het alles bij elkaar een gezellige laatste dag van het jaar is geworden.

Ik wens iedereen nog mooie laatste uren van dit jaar toe en morgen gezond weer op.

Ik ga lekker naar bed, tien uur, om in het nieuwe jaar hopelijk weer vol inspiratie wakker te mogen worden.

Op het randje.

 Over het algemeen kan ik zeggen dat ik op het randje leef.

Het is daarom zaak om goed mijn grenzen te bewaken, zoals een vriend het vandaag uitdrukte.

Zo leuk vind ik het om met letters en woorden te sjoemelen.

Vandaag werd ik weer helemaal blij van deze uitvinding.

Twee weken terug had ik ergens B  R  O  N   staan, toen had ik de N weer nodig voor   K   E    R   N .

Vervolgens werden de B,R en O weer voor  B  O  R  D  gebruikt.

Gisteren leek me  B  O  R  D  E  R    wel wat, maar het sloeg nog nergens op.

Tot vanmorgen ineens het bovenstaande idee in me op kwam.

Het heeft zo'n beetje dezelfde strekking als het bordje dat al een tijdje aan de voorkant hangt.

Zolang de betekenis maar letterlijk blijft valt het wel mee met het gevaar.

Ook in Frankrijk leef ik letterlijk "op het randje", daar bestaat mijn leefgebied uit een aantal smalle terrasjes, waar je je stoel beter niet te dicht bij de rand kunt zetten om niet in het ravijn te donderen, vooral omdat bovendien de stoelen ook niet voor honderd procent betrouwbaar zijn.

Vanmorgen al vrij vroeg kwam er bezoek van mijn broer Henk en zijn vrouw Grace.

Dat was weer een tijd geleden dat we elkaar zagen.

Onder andere kwam ter sprake het wel of niet alleen kunnen zijn.

Zelf kan ik dat heel goed, maar waar je goed in bent kan juist je valkuil zijn.

In Frankrijk zou ik best een hele tijd, dagen achtereen alleen kunnen zijn zonder een mens te ontmoeten.

Maar of dat goed is dat is een tweede.

En iemand die niet alleen kan zijn is daardoor verplicht om sociaal te zijn en dat is weer gezond.

In Nederland heb ik wel een redelijk evenwicht hierin.

Na onder andere wat sterrenkundig bezig zijn geweest ging ik tegen de schemering op pad voor de grote boodschap.

Toiletpapier natuurlijk, maar de winkelwagen kwam ook vol met suiker, zout , olie en de directe levensmiddelen.

Niet vergeten dat allemaal uit de fietstassen te halen straks want er liggen hier kapers op de loer.

Nu is het wachten op het kookpunt van mijn sperziebonen.

Half negen etenstijd vanavond.

Bye bye.

Weer een ster erbij aan het firmament.

Zenuwachtig.

 Wat er aan de hand is weet ik niet, maar af en toe ben ik zenuwachtig.

Het zou kunnen zijn dat er dan een belangrijke actie moet komen van mijn kant. Dat ik een stap moet nemen die een grote verandering inhoudt.

De geestelijke wereld wil mij iets zeggen misschien.

Het is dan meer dan ooit zaak me in verbinding te houden, in gebed te blijven, zodat ik de boodschap door kan krijgen.

Een klein stapje was vandaag in ieder geval om eens een afspraak te maken met de huisarts om mijn oor uit te laten spuiten.

Al lang doet mijn linkeroor het niet goed.

De meeste problemen laat ik maar op hun beloop zolang het kan.

Nu maar hopen dat dit eenvoudigweg de oplossing is 

En dan kan ik me wat vrijer bewegen.

Een uil kwam voor mijn raam en nestelde zich op een paaltje.

Toen ik klikte met mijn telefoon was het net te laat, maar daarna bleef hij zeker vijf minuten zitten op de spits van de denneboom van mijn buren, en fungeerde zo als het ware als piek voor hun kerstboom, die dat jaren geleden ook ooit geweest is.

Eva stuurde me vandaag 21 foto's die ze vorige week van me maakte met al mijn verschillende truien aan.

                    Één van de eenentwintig.

Erik kwam vanmiddag voor les twee van het Braziliaanse knopen.

De cryptogram vond hij moeilijker.

Van een vriendin kreeg ik dit

 mijmeren over het bijna voorbije jaar 2020.

Het warme eten voor vandaag was het restant van gisteren.

Niet helemaal genoeg, maar tja, weinig groente nog in huis.

Morgen moet er dat komen plus suiker, zout en toiletpapier en wat nog meer nuttig is.

Dag dag,

Verfspullen van stal gehaald.

 Vandaag de creatieve vormen wat uitgebreid met uitzagen en beschilderen van sterren, vlinders en dergelijke.

Het in zwart-wit maken van sterren met inkt door middel van viltstiften en fineliners was vorige week al aangevangen en vandaag is nummer drie van deze serie sterren tot stand gekomen.

Ook een begin gemaakt met een derde armbandje.

Toen de duisternis inviel nog even met Japanse puzzels bezig gegaan.

Lang geleden dat ik het voor het laatst deed en ik moet er nog inkomen.

Vandaag verder geen verrassingen zoals onaangekondigde bezoekjes . En uit mezelf kwam ook niet iets spectaculairs borrelen.

De kachel had niet veel hout nodig, want de zon scheen regelmatig.

Op de radio de top tweeduizend, maar echt top vind ik niet waar de meeste mensen van houden tegenwoordig.

"LET IT BE" dan maar en de nummer één, de "Roller Coaster" vind ik tenslotte wel erg mooi.

Ik speel hem al op de accordeon.

Het eten bestaat vandaag uit spruitjes.

"Guten apetit" voor wie ook nog eten moeten en die Duits verstaan.

r

Storm en Erik.

 Vandaag kwam heel moedig Erik aangefietst, storm en regen trotserend.

De kachel had het toen nog niet warmer dan dertien graden gekregen, zo rond half twaalf.

Maar ventileren hoefde vandaag in ieder geval niet.

Wel is deze storm alweer vrij snel gaan liggen, zodat Erik tegen half vier toen hij vertrok toch wel goede hoop had vanmiddag nog thuis te komen, en zelfs vielen toen de druppels mee.

De puzzels waren moeilijk vandaag, maar een handwerkpauze bracht ons op andere gedachten.

Dat is ook het mooie van die cryptogrammen:Je leert de dingen van meerdere kanten te bekijken, het schept ruimte in de geest.

Erik wilde leren hoe je armbandjes kunt knopen en hij had het al snel door.

Wist zelfs meteen al mij uit te leggen hoe je handiger de sluitingen maakt dan ik gewend ben.

Toen hij weg was heb ik mijn twee sterren waar ik gisteren mee bezig was  afgemaakt.

Bij het invallen van de duisternis de houtvoorraad binnen wat aangevuld en gegeten wat Carla me vrijdag van het kerstmenu meegaf.

Maar daarna toch nog zelf gekookt: De broccoli en wortels die 

een week geleden op de markt van Wageningen in mijn koffer terechtkwamen, afkomstig van de buren van Dick, die mijn muziek ook waardeerden.

Nu, half acht, is het tijd voor deel twee van het avondeten.

"Bon appétit", voor wie nog eten moet en die ook Frans verstaat.

Bezoek van Jacob met een goede tip.

 Bijna weer etenstijd.

Geen viergangenmenu zoals gisteren bij Carla, maar weer één van mijn eigen recepten: Aardappelen, bonen , boter, zout en twee eieren.

Voor mij niet minder lekker dan de met veel liefde en zorg samengestelde maaltijd die ik gisteren voorgeschoteld kreeg. 

Jacob kwam met zijn hondje Dex.

Een afspraak dus die in de sterren geschreven stond.

Nadat hij op mijn slaapbank ging liggen heb ik Dex daar mijn jas maar aangedaan.

We hebben ook met hem gewandeld.

Toen Jacob weer vertrok wees ik hem op het probleem dat ik sterren aan het maken ben, maar daar geen stevig wit karton voor heb.

 Zijn oog viel op de kalender die hier hangt en hij kwam met de oplossing om de witte achterkanten te gebruiken.

Ik blij en toen hij weg was had ik nog net even tijd om in het laatste daglicht met de eerste aan de gang te gaan.

De paarden zijn vandaag gewoon weer doorgegaan met gras eten na het smartelijk verlies van hun maatje gisteren.

Op de plek des onheils vond ik het wel opvallend dat één van de paarden daar urenlang stond te mediteren.

Zou het een soort rouwproces zijn?

Robert de verzorger heeft gisteren het nieuws verteld aan de in Drenthe wonende eigenaar die bevriend met hem is.

Tranen met tuiten.

Nu, zeven uur in de avond mag mijn hongerig maagje weer gevuld worden.

Een prettige tweede kerstavond toegewenst.

Aan een dood paard getrokken.

 Een lugubere start van een kerstdag was het vanmorgen.

De verzorger van de paarden kwam ze zoals elke morgen hooi brengen.

Toen bleek hij geconfronteerd met een dood paard. Met één been nog verwikkeld in het schrikdraad.

Geelectrocuteerd, was zijn conclusie.

Tijdens het kerstdiner  kwam behalve veel lekker eten ook de uitdrukking op tafel van "aan een dood paard trekken".

Dat heb ik letterlijk gedaan samen met vier anderen, om het beest op een trailer te krijgen.

In het figuurlijke betekent het: iets doen wat geen nut meer heeft.

Hier was het een triest afwikkelen van een dierlijk drama dat zich afspeelde toen ik vredig lag te slapen.

Voor Robert, de sympathieke verzorger waar ik goed contact mee heb is het ook verschrikkelijk.

Het is een paard van een ander dat bij hem gestald was.

Hij stond voor de moeilijke taak om het de eigenaar te vertellen terwijl ik daarna naar Oss fietste waar ik dit jaar, door dit gebeuren weer te laat voor de afgesproken tijd van elf uur van het kerstontbijt arriveerde.

Veel te vertellen dus, maar verder was het toch heel gezellig en ook heel lekker.

Vanavond idem dito het diner bij Carla. En ook veelzijdig en copieus.

Als rode draad bleef echter het lugubere gebeuren van vanmorgen in mij aanwezig.

Ook het fenomeen dood en het akelige ervan voel ik. Misschien ook meer omdat paard een edel dier is en qua sfeer dicht bij die van de mens komt.

Het gevoel dat de dood altijd overal plotseling kan vallen geeft iets unheimisch.

Op terugweg naar huis vanavond lette ik extra op, om niet overvailen te worden door iets fataals, een auto of zo die niet oplet, op mijn stappen op de loopplank, dat ik niet onverwachts uit zou glijden .

Zoals pas geleden ook de baas van Maasveren verongelukte.

Maar ik lig weer veilig in bed, de kans is groot dat ik morgen gezond weer op zal staan.

Morgen is het open vizier. Geen afspraken, maar mogelijk wel ontmoetingen die in de sterren geschreven zijn.

Vooravond van Kerst.,geen eten in huis, bijna door mijn kaarsen heen.

 Goedenavond.

Geen tijd genomen vandaag om naar de winkels te fietsen voor etenswaren, maar wel creatief bezig geweest.

Een cadeautje voor Henny gemaakt, die vandaag jarig is. Ook een armbandje, net als voor Eva gisteren.

Morgenvroeg elf uur ben ik bij Henny uitgenodigd voor het kerstontbijt.

Dit is al jarenlang traditie.

Carla en Erik komen ook.

Dit is dan tevens een gedeeltelijke verjaardagsviering.

Eigenlijk is vandaag de dag, maar in verband met Corona heeft ze het zo een beetje gespreid.

Morgenavond volgt dan met Henny bij Carla het kerstdiner.

Ach, morgen krijg ik in ieder geval genoeg te eten en het kan best zijn dat er in Oss dan een supermarkt open is die voor de volgende dagen in mijn eetbehoefte voorziet.

Behalve het voedsel zijn bij mij ook de kaarsen bijna op, en dat net met Kerst. Voor mij dienen ze het hele jaar door als verlichting.

Niet eraan gedacht vorige week dat die nu ook niet te vinden zijn, want de HEMA waar ik ze altijd haal is dichtgelocked sinds vorige week.

Maar drogisterijen blijken wel open te mogen en daar is ook kans.

Vanavond ging de creativiteit verder in de muziek.

"We wish you a merry Christmas" met de accordeon op de voicerecorder gezet en zo kan ik mijn persoonlijke kerstwens naar mijn vrienden sturen voor zover dat lukt met app en mail.

Het warme eten werd vandaag rond drie uur genuttigd. Het bestond uit de verzamelde restjes van gisteren en eergisteren.

Voor vanavond lag er gelukkig nog een komkommer.

Bert op bezoek.

 Bert, die nu in Zutphen woont en homeopaath is, heeft op de woensdagen in zijn vroegere woonplaats Oss een praktijkadres daar.

Dit combineert hij dan om zijn vriendenkring hier te bezoeken en ook zijn zoon Sebas.

Vanwege de lockdown moet hij zijn deuren sluiten, maar hij heeft besloten om woensdag tot bezoekdag te bombarderen en zo was hij vanmiddag ook bij mij.

We hadden het er onder andere over dat als je veel mensen kent zoals ik ook veel gedachtes moet hebben over die en die.

Maar dat valt in mijn geval toch wel mee. Veel zorgen over vrienden maak ik me eigenlijk niet gauw. Wel laat ik iedereen voorbij komen in gebed, vooral als ik in bed lig, en dan wens ik hem of haar bescherming van Christus toe, en als ik die dag een beetje moeite met iemand had, dan komt die als eerste aan de beurt.

Vandaag had weer een natte start. Toen het licht was, kwart over acht, had ik de kachel al aan met gekookt theewater.

Een beetje puzzelen en toen verder gegaan met het armbandje dat gisteren begonnen was, en bestemd is voor Eva, die mij  de opdrachtendoos kwam brengen met ook veel tierelantijntjes van katoen.

Een warm gevoel gaf het weer om met die mooie kleuren bezig te zijn.

Een erg warm gevoel heb ik nu door de kachel die in vuur en vlam staat. 

Ik moet snel door de uien roeren.

Zo, de rode bieten erbij gevoegd.

Het hout gaat er snel doorheen, ondanks dat het niet zo koud is buiten.

Morgen moet er alweer wat van het vochtige buiten naar het droge binnen om goed droog te worden boven de kachel.

Het versterkt mijn plan om niet zo lang meer te wachten met naar Frankrijk gaan. Daar is een heel bos met hout.

Heb zin om het daar weer gezellig te maken, voortbouwend op afgelopen zomer, toen ik er na twee jaar weer was.

Nu dan iedereen ook smakelijk eten toegewenst.

Eva's project.

 Vandaag kwam Eva voor de tweede keer op bezoek in verband met haar project op de kunstacademie.

Enkele weken geleden kwam ze voor een interview, nu kwam ze een doos brengen, die ze speciaal voor mij heeft samengesteld en waarin opdrachten voor me zijn, waarvan ze denkt dat ik er iets aan kan hebben.

Daar staat de doos.

Ik had de vorige keer al laten doorschemeren dat ik mijn aantekeningen overal verspreid heb en dat een schrift wel welkom zou zijn om het een en ander te bundelen.

Het schrift dat uit de doos kwam daar mag ik mijn geluksmomenten in noteren.

Mijn ongelukkige momenten niet, daar heb ik wel moeite mee.

Maar ik denk dat bundeling van gedachten, positief en negatief, in dit schrift al wel tot geluk zal leiden.

Om geluk te vinden moet je soms wat moeite doen, maar het is ook vaak een kwestie van geluk als je geluk krijgt.

Over een paar weken haalt ze het schrift weer terug en daarmee verder invulling geven aan het project.

Ook had ze een fototoestel in de aanbieding, daar moet ik foto's mee maken die op kunst slaan.

Dit doe ik eigenlijk al lang met de smartphone en op die manier zal ik haar ook van de nodige foto's gaan voorzien.

Het leuke is dat ze al die spulletjes met katoenen draadjes heeft aangekleed.

Al met al denk ik dat het project me inderdaad wel zal helpen ter stimulering van mijn eigen creativiteit.

Het leidde me on ieder geval al ertoe een kleurig armbandje voor haar te knopen.

En ondertussen is het alweer zeven uur 's avonds, ik mag weer aan tafel.

Bonsoir en bonne nuit.

V R E D E .

 Vandaag de grote afwas gedaan en dan moet de tafel weer leeg.

Zo kwam de kerstkaart van een vriend me weer onder ogen.

Koos is hier in  (de V van)  

V  R  E  D  E  en daar ben ik blij om en dat is tegelijk mijn wens voor hem.

Dit doet me denken aan het bordje met het woord T  E  V  R  E  D  E  N  H  E  I  D, dat ik ooit eens gemaakt heb.

Het prijkt hier meestal wel ergens in een hoek en regelmatig valt mijn oog daar dan op en het herinnert mij eraan  tevreden te mogen zijn met al wat er is en wat je hebt.

Dan krijg je vanzelf vrede. 

Het is zo een soort meditatiewoord. Het woord V  R  E  D  E   zit er zo mooi in opgesloten.

Vanmorgen rond elf uur kwam André even koffie drinken met Mary, een man die bij hem logeert en die ik van vroeger ook ken.

Heel lang geleden dat we elkaar zagen.

Vond ik leuk.

Verder was het te nat om buiten wat te doen.

Een fijne avond gewenst.

Met Erik.

In Italië op de Povlakte grazen de schapen en ezels van mijn bevriende herders.

Ze schreven vandaag dat ze het goed maken en dat hun werk elke dag door gaat. Geen vakantie.

Fijn dat wij contact met elkaar blijven houden en wie weet binnenkort  dat we elkaar daar weer eens kunnen treffen.

 Maar nu speelt het leven nog even af in Alphen.

 Vandaag is een groot deel van de dag Erik geweest, samen onder andere gepuzzeld, maar ook wat met hout bezig geweest en met breien.

In de houtstapel die van buiten naar binnen gaat lagen ook heel wat plankjes opgeborgen. Daar wil ik iets creatiefs mee doen.

Heb al wel ideeën, maar hoe precies is nog niet duidelijk. Dat komt gaandeweg het bezig zijn.

Toen ik Erik wegbracht op de pont was daar Peer ook aan de praat met veerman Toon.

Peer heeft een maandje geleden te horen gekregen dat hij keelkanker heeft met uitzaaiingen.

Nu heb ik hem voor het eerst sindsdien weer gezien en gesproken.

Er zijn veel veranderingen op til de laatste tijd.

Veranderingen waar je tegenop ziet, maar waar je een reactie op kunt geven.

Belangrijk voor mij is om te blijven vragen om verbondenheid met de goddelijke wereld.

Alleen kan ik het niet en dat hoeft ook niet.

Voor straks is mijn wens: "Slaap kindjes slaap", en dan even met een wenk naar de schaapjes op de foto en niet te vergeten de ezels.

De rode kaart.

 Vandaag rond drie uur werd ik in Wageningen van het (speel)veld gestuurd door twee voorbij komende  mannen op wie TOEZICHT te lezen was.

Dit was wel het minste wat ik verwachtte. Ik maak het gelukkig zelden mee, en in Wageningen al heel lang geleden, nog in de tijd van de guldens. Toen zou ik bij herhaling honderd gulden boete krijgen en bij een daarop volgend vergrijp kostte dat mijn accordeon.

Toen werd mijn naam genoteerd en meer gegevens.

Dit was gelukkig nu niet het geval.

Over een jaartje, als het weer tijd voor Wageningen wordt kan ik met een gerust hart de arena weer betreden.

De rode kaart werd me uitgereikt juist toen ik in een goed gesprek verwikkeld was met een zekere Harmen, die hier woont.

We hadden het bijvoorbeeld over één van mijn bordjes die bij de koffer stonden: d  e     w  a  a  r h e i d    i s    s o m s    t e      w a a r   o m    m o o i    t e    z i j n.

En wat is waar eigenlijk? Sommige zaken kunnen vandaag waar zijn en morgen weer niet.

Maar we stelden vast dat er in alles wel een kern van waarheid zit.

 

Ook vertelde ik hem dat Wageningen voor mij de prettigste plaats in Nederland is om te spelen en dat hier de ontmoetingen met mensen zo spontaan en gemakkelijk gaan. Zoals die met hem nu.

Op zijn vraag welke plaats dan tweede werd antwoordde ik Tiel.

En toen kwam onverwachts de domper.

Mijn artiestenbestaan blijft toch vogelvrij.

Het was even slikken.

Toen ik nog wel dacht heel Wageningen voor mijn voeten te hebben ben ik rond half twaalf begonnen te spelen tegenover vriend Dick, die hier in zijn Bleie Wei heel veel soorten biologische kaas verkoopt.

Kerstliedjes maar ook veel kinderliedjes voor het ruim aanwezige kleine grut

Daar werd ik ook aangesproken door Toos en Paul.

Zij  hebben  een huis in de Ardèche en kennen mij van de markt van Lamastre.

Ze hadden een  Frans verzoeknummer.

Rond half vier weer op de fiets met gemengde gevoelens die werden verzacht door de mensen rond en naast de kraam van Dick, toen ik er afscheid nam.

Ook de buurkramen hadden mijn muziek gezellig gevonden en hopen me een volgend keer weer te zien.

Het eind van dit verhaal is het begin van deze dag.

Doordringende liedjes in Druten.

 

Vanmiddag markt in Druten.

Wat vaker met kerstliedjes gebeurt was nu ook weer: De inhoud ervan drong al spelende tot me door.

"U zijt wellekome", en ik meen het ook en ben al zingende ontroerd dat Christus inderdaad bij ons op aarde is gekomen.

Dankbaar voor de inhoud en tegelijk dankbaar voor het feit dat ik de boodschap uit mag dragen.

Als ik in Druten speel is dat meestal in het kleine winkelcentrum dat aan de markt grenst. Daar sta ik rustig voor een muur met een mooie akoestiek en de meeste marktbezoekers komen daar ook wel langs.

Vandaag ook weer, maar na de pauze vond ik dat ik best eens midden op de markt kon gaan staan.

Omdat de nonfoodkramen er niet waren was daar bovendien plaats genoeg.

Het pakte goed uit. Tussen de vaak bewogen kerstliedjes door was het ook dollen met de kinderen met vrolijke gekkigheden.

Ik kreeg de poppetjes wel aan het dansen.

Voordat ik ging was het vanmorgen vooral houtwerk dat me bezig hield.

Een tweede stapel die buiten staat moet geleidelijk naar binnen en boven de kachel drogen om aan de beurt te komen als het naar beneden verhuisde hout weer op is.

Er gaat wel het één en ander doorheen, ook al is het niet echt koud de laatste tijd.

En nu zijn de snijbonen alweer ongeveer gaar en mag ik weer aan tafel, terwijl buiten de maan de aandacht trekt.

Onderweg naar huis deed ze dat ook al.

Ook Mars en Jupiter heb ik net gezien, maar die zijn niet zo fotogeniek.

Smakelijk eten, voor wie nog eten moet.

Hoera

 

Het was vandaag gezellig om met hout bezig te zijn en ook dat Hannie kwam met Flip.

Half elf was het koffietijd.

We gingen wandelen naar de Maas en voelden daar de kracht van de wind, die wolken voortbewoog in een tot onze verbeelding sprekende lucht .

Ook rennende paarden en een grasduinende Flip gaven mooie taferelen.

Vanmiddag ook een mooie boot voorbij zien varen.

En nu is het weer nacht geworden en zie je de trouwe pont het heen en weer houden tussen Gelderland en Brabant, feeëriek in kerststemming gebracht door de veermannen.

Één van hen stuurde mij de foto die bovenaan prijkt.

Zo mooi kan ik het niet maken.

De sperziebonenen staan met de aardappelen op de kachel, zodat ik zometeen aan kan vallen.

Wel een beetje honger, want tussen de middag niet veel op zoals gewoonlijk.

BUONA SERA, om maar even internationaal te blijven.

Goed idee, ik zal de herders in de Povlakte weer eens wat laten horen.

Lucht en licht.

Onzekere vooruitzichten.

Bang het niet aan te kunnen temidden van een wereld van activiteiten, gericht op groter en op meer.

Het enkelvoud staat op het spel

Ik moet adem kunnen halen tussen het groene gras en mijn kleuren.

Niet willen wat morgen eigenlijk moet en vandaag nog niet gedaan is.

Goedenavond. 

In de snikhitte van mijn bovenkamer, maar wel met een volle buik.

Het was boerenkool met spekjes, dat de kachel klaarstoomde.

Nu mag deze weer rusten tot morgenochtend.

Vandaag bood er zich vanuit mijn binnenste geen markt of supermarkt aan om daar kerstliedjes te spelen.

Een kaarsje verlichtte mijn eerste handelingen.

Het was een prachtig zonnetje dat de dag inzette

Na het ontbijt wat rommelen tussen het breien door en toen kwam onverwachts André.

Wat al zo goed als zeker was gaat definitief door: Hij wordt binnenkort mijn vaste buurman.

Toen hij weg was las ik het bericht dat Erik op de koffie wilde komen om met mij cryptogrammen op te lossen.

Zoals gewoonlijk weer heel gezellig.

Nu, zeven uur, begint het avondprogramma.

Bye bye, tot morgen.

Lichtwinst in de avond.

 Twee minuten over vijf gaf het klokje op de smartphone aan toen ik mijn breinaalden neerlegde.

Het avondlicht begint weer ruimer te worden, terwijl de totale lengte van de lichtperiode nog steeds elke dag afneemt.

De ochtenden moeten dat bekopen maar het is zoals elk jaar weer fijn om vanaf nu elke dag wat langer door te kunnen gaan.

Om twee voor vijf was dit de avondlucht.

Rond twee uur was ik thuis van mijn uitstapje Oss. Ach, dacht ik, toch nog maar een keer op de markt spelen in deze vanaf vandaag weer nóg naargeestigere sfeer met vele gesloten winkels.

Vreemd genoeg mogen markten wél doorgaan.

Vandaag eens op het Walplein begonnen tussen de marktkramen en niet zoals gewoonlijk in het straatje tussen dit plein en een ander marktgedeelte.

Na een half uur kwam de marktmeester me vertellen dat het hier niet mocht, maar wel waar ik gewoonlijk stond.

Dat mocht eigenlijk ook niet, maar dat liet hij wel toe.

Enfin, dus toen maar weer terug verder naar mijn oude plek waar ik meteen familie trof, die het gezellig vonden dat ik met kerstliedjes in de weer was.

Tegen twaalven regende het weer een beetje en was dat een mooie aanleiding om de koffie te gaan opzoeken.

Niet in een café dus, maar bij Jan van der Lee

in zijn huis .

Hij was toen ik binnenkwam net klaar met het lezen van mijn blog, de laatste afleveringen ervan.

José was er niet, zij was aan het werk.

Op de terugweg naar huis ben ik even stil blijven staan bij de grote zwermen meeuwen die altijd in de weilanden zitten.

Zij bleven niet stil zitten toen ik op grote afstand foto's maakte.

Jacob vertelde me laatst dat dat een intuïtieve reactie is voor gevaar, alsof er een geweer op hen is gericht.

Een patatje in Oyen, om thuis op te eten, ging niet door, want de tent was dicht, maar mijn behoefte aan hartigheid werd ingewilligd toen ik aan mijn kipsnacks dacht die ik gisteren kocht.

Tezamen met het restant van het bloemkoolgerecht van gisteren werd dit meteen mijn warme maaltijd voor vandaag.

Rest me, na dit schrijven, het is nu kwart voor zes, om de kaars aan te steken en de kachel wat meer leven in te blazen.

BONNE SOIRÉE, zeggen de Fransen.

Kerstliedjes zingen op de fiets samen met Maxime.

 Vandaag bedacht dat het de laatste kans was om nog een bouwwinkel te betreden met het oog op de maatregelen die morgen ingaan.

Na inspectie in mijn verfdoos bleek dat er zoals ik vermoedde geen grondverf meer inzat, want die was naar mijn herinnering in juli mee naar Frankrijk gegaan.

De verf gevonden bij de Praxis en nog wat figuurzaagjes, zodat ik op een wat breder vlak dan alleen maar breien creatief bezig kan zijn.

De fietstocht naar Oss toe gaf een onverwachte en spontane ontmoeting met een vrouw met haar kindje, die ik voorbij fietste. "Hé", zei ze spontaan, " U was in Oss liedjes aan het zingen een keer".

Dat was twee weken geleden, kon ik me ,hoewel vaag, ook herinneren.

Dat zingen, nu in kerstsfeer, deden we nu samen, tot bij de HEMA in Oss en het kindje, wiens naam ik weer ben vergeten, vond het prachtig.

Maxime, de moeder, vertelde dat ze in Oyen wonen en het voornemen is er om mij een keer te komen bezoeken met man en kind.

Per ongeluk was de accordeon in de fietstas blijven zitten sinds gisteren.

Vergeten eruit te halen.

Toen ik rond vier uur mijn spulletjes die ik zocht gevonden had bracht me dat op het idee om de Heuvel van Oss nog even wat in de kerstsfeer te brengen en een uurtje te spelen.

Ook onverwachts en ook leuk.

Maar het plotselinge overlijden gisteren van de baas van de pont bleef me bij dit alles vandaag ook bezig houden.

Nu, half negen, staat bloemkool weer bijna in de gaarstand op de kachel.

Gisteren bij Tjeerd werd het een menu van de Chinees, die we daar samen verorberden.

Fijne avond gewenst.