Aan een dood paard getrokken.

 Een lugubere start van een kerstdag was het vanmorgen.

De verzorger van de paarden kwam ze zoals elke morgen hooi brengen.

Toen bleek hij geconfronteerd met een dood paard. Met één been nog verwikkeld in het schrikdraad.

Geelectrocuteerd, was zijn conclusie.

Tijdens het kerstdiner  kwam behalve veel lekker eten ook de uitdrukking op tafel van "aan een dood paard trekken".

Dat heb ik letterlijk gedaan samen met vier anderen, om het beest op een trailer te krijgen.

In het figuurlijke betekent het: iets doen wat geen nut meer heeft.

Hier was het een triest afwikkelen van een dierlijk drama dat zich afspeelde toen ik vredig lag te slapen.

Voor Robert, de sympathieke verzorger waar ik goed contact mee heb is het ook verschrikkelijk.

Het is een paard van een ander dat bij hem gestald was.

Hij stond voor de moeilijke taak om het de eigenaar te vertellen terwijl ik daarna naar Oss fietste waar ik dit jaar, door dit gebeuren weer te laat voor de afgesproken tijd van elf uur van het kerstontbijt arriveerde.

Veel te vertellen dus, maar verder was het toch heel gezellig en ook heel lekker.

Vanavond idem dito het diner bij Carla. En ook veelzijdig en copieus.

Als rode draad bleef echter het lugubere gebeuren van vanmorgen in mij aanwezig.

Ook het fenomeen dood en het akelige ervan voel ik. Misschien ook meer omdat paard een edel dier is en qua sfeer dicht bij die van de mens komt.

Het gevoel dat de dood altijd overal plotseling kan vallen geeft iets unheimisch.

Op terugweg naar huis vanavond lette ik extra op, om niet overvailen te worden door iets fataals, een auto of zo die niet oplet, op mijn stappen op de loopplank, dat ik niet onverwachts uit zou glijden .

Zoals pas geleden ook de baas van Maasveren verongelukte.

Maar ik lig weer veilig in bed, de kans is groot dat ik morgen gezond weer op zal staan.

Morgen is het open vizier. Geen afspraken, maar mogelijk wel ontmoetingen die in de sterren geschreven zijn.