Einde van de dagdag.

Zeventien uur zeven staat te lezen.

Het licht, het daglicht is uitgevallen.

Voorbij zijn de uren waarin ik iets kon doen zoals breien waar ik graag daglicht bij heb.

Ja, de dagen zijn kort, de uren zijn kostbaar.

Dat zijn ze eigenlijk altijd wel, het is zaak ze goed te gebruiken.

Vandaag moest toch echt enkele uren aan de afwas besteed worden.

De kopjes die buiten stonden te wachten in de vrieskou en waar nog restjes koffie in zat hadden geserveerd kunnen worden in een ijscafé.

Maar daarvoor was er ook verse warme koffie bij de veerman te nuttigen, met pepernoten erbij.

Ook liedjes doorgenomen met de accordeon.

De kleuren van mijn breikatoen brachten mij de volgende overwegingen:

Het rood doorkruist mijn blauw.

De felheid van een alles doordringend vuur komt uit mijn binnenste.

Waar ben ik?

Waar was ik?

Waar ga ik naar toe?

Het rood is als een pijl die richting geeft aan mijn ziel.

Ik wil het pakken, maar er naast grijpen is ook niet erg.

Als je maar in de buurt komt

Van dat doel ...

Twee kaarsen geven nu licht in de duisternis.

De kachel nog wat aanporren en dan voor het eten zorgen.

De kabouters kijken toe.

Het oorspronkelijke leven.

 Het oerbestaan van het oorspronkelijke leven.

Waar ik ooit was daar wil ik ooit weer naar toe.

Daar waar de kleuren van de wol geverfd worden 

door de planten in de grote wereldtuin.

Ik wil zingen in het gras 

en mijn fluit richten naar de hemel

 om terug te horen hoe de vogels mijn geluid weerkaatsen.

Ik wil de vogel zijn die vliegt van de ene tak op de andere, 
van de ene tuin in de andere
en de mensen verblijdt met vrolijke tonen 
die uit de diepte van het heelal komen.
Het oorspronkelijke leven om me heen in- en-uitademen samen met jou!
En ook samen met jou... en met jou...

Het oorspronkelijke leven is dat kopje koffie in het hete zand
dat maar steeds warm blijft en onverzadigbaar de mensen met elkaar verbindt die daar samen gekomen zijn,
de een op zijn paard, de ander op de fiets,
een ander die per toeval daar gedropt is
en zijn ogen niet kan geloven
als hij daar terugvindt het verloren paradijs
dat hij in wezen nooit echt kwijt is geraakt.
Zo kan het zijn dat een diepe emotie in hem opkomt
en samen met die van anderen een meer vormt,
daar midden in het hete zand .

Voor bovenstaande zie ook de blog van 23 oktober met het verhaal over dat kopje koffie in het hete zand

Vandaag was mijn sfeer in de ban van een man die vrijdag bij Floortje op televisie was en dat ik vannacht even bekeken had.

Hij woont al vele jaren in een soort vuurtoren op een heel natuurlijke manier.

Bovenstaande drukt mijn verbintenis uit met die man.

Het raakt in mij een oergevoel waar ik zelf ook op drijf.

Goed aangevoeld door een vriend die mij over het programma tipte.

We zijn het verloren paradijs een beetje kwijt, maar het is goed eraan herinnerd te worden dat het nog steeds bestaat ergens in onze ziel 

Ja, we kunnen de weg ernaartoe ook weer vinden. Als we maar ervoor open staan , dat er elk ogenblik een lichtinval kan komen die  ons even op het spoor brengt.

Het is zaak om dan te gehoorzamen aan de opdracht die je krijgt.

Deze is vaak onlogisch en als je te lang wacht en erover na gaat denken doe je het niet meer en laat je misschien een pareltje liggen.

Over deze en andere zaken ging de ontmoeting met Erik vanmiddag.

We hebben ook gepuzzeld en ervaren hoe vruchtbaar samenwerking van hersenen kan zijn.

En ondertussen zijn de spekjes naar mijn mening doorgebakken genoeg om met de boerenkoolschotel gegeten te worden.

Hier heb ik ze er nog maar net ingelegd

Een warme avond toegewenst, de meeste kachels zullen wat meer hun best moeten doen daartoe.

Groeten ook van de maan.

Niet Uden maar Rosmalen.

 

G o e d e n     d a g      z e g !!!!

Het leek gisteren zeker dat het vandaag Uden-

centrum zou worden.

Tot mijn grote verrassing kwam Rosmalen zich opdringen in mijn geest. 

En omdat ik gehoorzaam ben aan wat mij innerlijk gezegd wordt is het een heel ander traject geworden.

Onder andere kwam het bij deze route uit om bij André in Lith even koffie te drinken. 

Hij was de vorige dag toen ik naar Kerkdriel was met zijn hondje Piet op zijn boot geweest en had mij niet getroffen.

Lang wilde ik het niet maken want was op weg naar mijn " werk".

Het kwam goed uit want André stond op het punt om naar zijn dochter in Goch te gaan.

En wat ligt er tussen Lith en Rosmalen?

Nuland, en daar woont Hannie.

Zo werd het een bezoekochtend.

Maar niettemin was ik toch wel kwart voor één ter plekke.

Traditiegetrouw speel ik daar een uurtje voor het winkelcentrum.

Zo ook nu.

Het liep wel aardig, maar lang niet zo florissant als gisteren. Vooral later toen ik in een winkelstraat stond werd ik bevangen door de kilheid van een winters aandoende middag. Zingen werd moeilijker en vooral het vinden van de toetsen door mijn koud geworden vingers.

De mensen reageerden ook lang niet zo leuk als gisteren.

Maar Hannie had mij uitgenodigd op de terugweg bij haar te komen eten .

En zo was ik rond vier uur, na het doen van boodschappen weer in haar warme huis te vinden.

 Al spoedig stond er een heerlijke warme maaltijd voor me .

Toen ik daar om zeven weer weg reed vroeg Hannie nog of ik nog zin had om dat eind te fietsen . Nee dus.

In het donker door een kille polder met de oosten wind tegen is geen situatie die me erg verheugt.

Maar het hoort allemaal wel bij mijn manier van leven.

Maar ondertussen zit ik nu toch weer lekker in mijn bootje. Weliswaar nog met de jas aan.

De kachel aanmaken doe ik niet meer. Zometeen lekker onder de wol en in die warmte de administratie nog een beetje doen.

Morgen wordt het binnen weer zeer warm en één man heeft zeker zijn bezoek al aangekondigd.

Een goede verdere avond gewenst aan diegenen die langer op blijven.

Feestje in Kerkdriel.

 Vandaag weer vrijdag en dan zijn er vier marktmogelijkheden vanuit mijn stand(lig)plaats in Alphen.

Drie ervan heb ik de afgelopen weken afgewerkt.

Geldermalsen stond nog open.

Maar na de onderneming Veghel van gisteren wilde ik vanmorgen niet weer heel vroeg eruit en me haasten om de markt een beetje haalbaar te maken.

Toen ik vanmorgen vrij laat wakker werd regende het zelfs nog een beetje en dat bevestigde mijn keus om het wat rustiger aan te doen.

Naarmate de ochtend vorderde bleek er toch een natuurlijke drang in me te zijn om op de bühne te verschijnen. Het bloed kruipt waar het gaan moet. Muziek zit bij mij in het bloed, al is de circulatie niet altijd even goed.

Waarom dan niet één van de twee middagmarkten doen? Dat doorbreekt dan wel mijn instelling om tussen twee optredens veel tijd te laten, maar ach, het is ook speciale tijd 

Die sinterklaasliedjes geven toch een extra dimensie.

Mijn gevoel was duidelijk in de keuze tussen Kerkdriel en Druten. Tegen kwart over één koerste mijn fiets naar het westen, Kerkdriel dus, weinig in de weg gelegd door een bijna afwezige wind.

Zo rond half twee ter plekke.

In tegenstelling tot de vorige markten was er dit keer bij mij geen schroom. De vingers hoefden ook niet extra ontdooid te worden.

Het was makkelijk eerst even naar de wc te gaan want in het overdekte winkelcentrum zijn de toiletten prima geregeld.

Spelen op de markt hier betekent eigenlijk vooral spelen in het steegje tussen markt en winkelcentrum. 

Maar dit keer toch maar begonnen op de markt zelf.

Doch  in het steegje is de akoestiek veel beter en na een half uur ben ik daar verder gegaan.

Veel sinterklaasliedjes ertussendoor nu, vooral als er kinderen waren, maar ook volwassenen kregen te horen dat ze van alles krijgen als ze maar lief zijn. We zijn toch immers allemaal kinderen in wezen.

Maar ook hele serieuze liedjes , diep uit mijn repertoire weer opgedoken, opdat ze levendig blijven op de accordeon.

" Het dorp" van Wim Sonneveld bijvoorbeeld, annex " La Montagne" van Jean Ferrat, die beide dezelfde melodie hebben.

En ook Santa Lucia ,lang niet meer gespeeld, werd weer eens tot bijschaving te berde gebracht.

Voor de pauze kon ik weer koffie krijgen in de broodwinkel van de galerij en hem daar in de warmte en op een bankje lekker opdrinken vergezeld van een appelflap die de marktbakker in de koffer had gelegd.

Het werd al met al een waar feestje in het steegje en ik ben dankbaar zoiets te berde te mogen brengen.

Dag Sinterklaasje, dag Kerkdriel. Gert gaat er weer vandoor.

Zes uur weer thuis en het eten, de sperziebonen ,is weer verorberd.

Ik heb nu de smaak te pakken. Morgen zaterdag, de speeldag bij uitstek, wordt waarschijnlijk Uden-centrum.

De markt van Veghel.

 Vanmorgen om zes uur wakker en kwart over acht op de fiets naar Veghel.

Het regende wel af en toe, maar de weersverwachting was toch dat het vooral tot één uur meest droog zou zijn.

Bovendien had ik behalve de markt van Veghel ook als doel om eventueel Wineke te bezoeken in haar pas betrokken huis in Erp, en dat kan in tegenstelling tot accordeon spelen ook als het nat is.

Maar aangekomen in Veghel waren er geen buitjes meer, zoals die er onderweg nog wel een paar vielen.

Het begin was weer lastig . Mijn handen nog iets te koud om te spelen ben ik eerst maar even de HEMA binnengelopen om ze wat op te warmen.

Helaas moest ik constateren dat in deze HEMA, in tegenstelling tot die in andere plaatsen, de toiletten vanwege de coronamaatregelen gesloten waren.

Op goed geluk het allemaal nog wel uit te kunnen houden zonder dat de druk te groot werd toch maar begonnen.

Het spelen ging goed, ik stond er niet voor dovemansoren, de mensen waardeerden ook hier een beetje vrolijkheid.

Na een drie kwartier achter de koffie aan.

Ook in dit café mochten de toiletten niet gebruikt worden.

Vaag werd ik wel verwezen naar een openbare gelegenheid, maar die vond ik niet.

Op de tweede plek, naast een viskraam en tegenover de loempia's, was ik zoals meestal na de koffie weer verlost van alle schroom.

De noten vlogen speels door het luchtruim.

Mooi was de ontmoeting met een vrouw van 99 , voor wie ik de zuiderzeeballade mocht spelen.

Haar dochter herkende me van Showroom en herinnerde zich dat ik mijn truien zelf brei.

Toen ik op het eind mijn koffer in had gepakt besloot ik op een bankje Wineke te vragen of het uitkwam. Niet eerder gedaan want hou niet van vastleggen.

En daar kwam een zekere Rob op me af. Mijn geheugen werkte goed vandaag want ik wist dat hij een vriend van mijn overleden broer John was.

Hij runt een uitzendbureau. Ooit eerder kwam ik hem hier tegen en net als toen nodigde hij me uit op het bureau een kopje koffie te komen drinken.

Hier wel mèt toilet.

En op zijn beurt is hij natuurlijk van harte welkom hier op mijn boot.

Na afscheid van hem was er het antwoord van Wineke dat het niet uit kwam.

En een vriend, Peter geheten, waar ik aanbelde, was niet thuis 

Maar ik vond het ook prima om weer bijtijds thuis te zijn.

De trip was dankzij de goede markt al geslaagd genoeg.

In Nistelrode hield vanuit  een bestelbus een zekere Lambert me aan. Ook hem herkende ik meteen, hoewel volgens zijn zeggen het meer dan tien geleden is dat we elkaar zagen.

Hij was marktman en verkocht vooral wol  en katoen, later ook huiden.

Nu alleen nog handel in meubels en huiden.

Ook hij was een jaar of zes geleden bijna dood.

Een autoimmuunziekte had zijn nieren aangetast.

In Oss mezelf getrakteerd op bloemen. 

Daar sprong ook de remkabel van voor. Meteen naar een aardige fietsenmaker gegaan, maar hij had vandaag geen tijd om het te maken dus alleen een nieuwe kabel meegekregen.

De rem is een wat ander systeem dan gebruikelijk. Op mijn reis heeft een fietsenmaker in Italië die voor mij gemonteerd. Of het mij lukt om hierin de kabel te vervangen is onzeker.

Gelukkig zijn er fietsenmakers in mijn vriendenkring wie ik het kan vragen.

Voorlopig is het in het vlakke Nederland wel te doen met alleen een achterrem.

En nu half zeven is het thuis weer aangenaam warm dankzij de kachel . Hoef alleen maar kliekjes op te warmen van voorgaande dagen, een friet met kroket uit Oijen is al genuttigd.

Een fijne avond gewenst.

Vlug eruit!

 Vanmorgen beneden in bed met de administratie bezig geweest al vanaf half zeven, toen het nog donker was.

Had goed en lang geslapen.

Volgens mij vielen mijn oogjes half tien al dicht.

Maar toen het bijna licht was zei een blik uit het raam me dat ik snel op moest staan , om dit prachtige plaaje vast te leggen.

Maar ja, vastleggen?

Even later zag het er al weer zo uit:

Vandaag waren er weer mooie nummers op de radio en bij sommige nam ik de accordeon erbij om ze meer eigen te maken.

Luisteren gaat ook goed samen met breien.

Buiten komend zag ik dat sommige viooltjes snakten naar water.

Daar denk je in het herfstseizoen niet aan om die water te moeten geven af en toe.

Samenvattend zag mijn dag er dus zo ongeveer uit:

Maar hij is nog niet ten einde.

Over een uurtje komt Bert buurten en een hapje meeeten van de nog te bereiden boerenkoolstamppot.

De kachel is daartoe wel al aangemaakt na het staakthetvuren sinds 9uur vanmorgen.

De zon had tot vijf uur het heft in handen als warmtebron.

Markt in Veenendaal.

 Vannacht slecht geslapen en dus kans dat de onderneming Veenendaal die ik in gedachten had moeizaam zou zijn.

Maar vooruit, het was ook wel gunstig tegen de schemering al wakker te zijn. Meteen opstaand was de markt van Veenendaal een haalbare kaart, zelfs met de procedure erbij van het kachel aanmaken en thee daarop zetten .

Ontbijt met een kaars op tafel dit keer dus.

De wind bleek zoals verwacht in de rug te waaien toen ik tegen half negen mijn fiets in gang zetten richting het noorden.

Deze reis ging iets verder dan die van zaterdag, toen Rhenen het speeldoel was.

Om tien over tien naderde de markt.

En ik was benieuwd of de man van de bloemen, die ook marktmeester was er nog steeds zou zijn.

En ja hoor, onder een mooie hoed kwam zijn herkenbare gezicht tevoorschijn die mij ook meteen groette.

Knap dat die man, die zoveel mensen elke dag ziet mij herkende die toch drie jaar niet meer geweest was.

Het is natuurlijk zo dat ik altijd opval met mijn kleding, hoewel de trui die ik nu aan had weer een heel andere was dan die van toen.

Fijn dat ik me weer welkom voelde .

Het was wel even zoeken naar een juiste plek, maar toen die gevonden was begon het, ondanks mijn vermoeidheid wel te lopen.

Een man kwam met een opmerking over de vrolijke noten die ik liet zien.

Het is altijd nog een plan om geverfde walnoten mee te nemen en een bijbehorend bordje over vrolijke noten.

De man vertelde ook dat hij bestuurslid was van de marktcommissie en of ik een kaart had, want als er iets georganiseerd zou worden konden ze me uitnodigen.

Geen kaart, maar wel telefoonnummer.

Toen hij later wat foto's en een filmpje van mij gemaakt had vroeg ik of hij die naar mij wilde sturen.

Voor de blog.

En dat is gedaan. Ziehier het resultaat.

Na een uurtje op die plek tegenover de bloemenman die inderdaad ook nog steeds marktmeester is kwam het na wat gezoek tot koffie bij de HEMA, die ik buiten voor die HEMA ging nuttigen, waarna ik ook maar meteen over ging op deel twee van het optreden.

Een klok wees tien voor één aan toen ik mijn spullen weer naar de fiets bracht.

De traditie van andere gelegenheden in Veenendaal is dat ik dan in de middag nog een paar uur speel in het loopgebied.

Maar vandaag vond ik het ook wel mooi om gewoon naar huis te fietsen.

Zodoende kwam ik net bij de laatste zon thuis aan en ben meteen met de trui nog even bezig gegaan.

Daarna in de avondschemering voor warmte en eten gezorgd.

Het tweede bord van het broccolimenu mag ik nu nuttigen.

Een goede avond gewenst.

De dag is op.

 De dag is op, het licht dooft uit.

Mijn ogen zien niet meer de draden.

De wereld zakt weg in de duisternis.

De hemel kleurt nog na, ik kijk ernaar.

Maar voor vandaag is het wel voorbij.

Terugdraaien kan niet, alleen vooruit kijken en zien wat de avond me zal  brengen.

Prachtig is de lucht nu, maar wel jammer dat deze mooie dag voorbij is.

Een groot deel mocht ik buiten doorbrengen met muziek van de Evergreentopduizend.

Vanmiddag op bezoek geweest bij Hennie en Jannie in Alphen.

Waarschijnlijk moet bij Hennie het mes erin binnenkort.

Een aan hen uitgeleend boek weer meegenomen.

Het is geschreven door Miriam, die ik goed ken.

Dochter van Nederlandse vrienden in Lamastre.

Ze beschrijft haar leven in de nieuwzeelandse wildernis samen met haar man.

Zelf heb ik het boek nog niet gelezen, maar wie weet gaat dat nu/ooit gebeuren?

Ik lees weinig.

Nu, half zes, moeten de kaarsen aan en de kachel.

De muggen zijn alweer vervelend, hoewel ik er in de schemering wel vijf te pakken heb gekregen.

Onder andere deze bloedige slag geslagen.

De houtstapel is weer een klein beetje gegroeid vandaag, maar van dichtbij lijkt het toch al wat.

Raam kan open.

 Zolang ik hier woon had ik dit raam als vastgeroest beschouwd.

Nu Hannie hier was en me er weer opmerkzaam op maakte dat er gebrek aan zuurstof is, ben ik toch eens aan het raam gaan sleutelen en jawel hoor, toch gemakkelijk open te krijgen.

Nu zal ik zelf voortaan ook gaan genieten van een wat luchtiger leven denk ik. Ben benieuwd.

De onzekerheid over het vervolg van mijn trui zit me een beetje dwars de laatste dagen.

Het advies van Hannie brengt me in de richting van niet zulke spectaculaire ingrepen en het tweede pand niet ingewikkelder te maken dan het eerste.

Tussen de bezoekjes door (Carla kwam ook nog) ook de bij de pont aangedreven stukken hout hierheen getransporteerd, gedeeltelijk achter op de fiets.

Zo heb ik de komende dagen ook wat te zagen en te kloven als afwisseling.

Tegen de avond bij het vergezellen van Carla naar en op de pont waren er weer prachtige luchten.

Good old Thijs was weer de veerman en hij had mooie foto's gemaakt.

De mijne waren niet zo mooi.

Het is in te stellen, maar hoe weet hij ook als digibeet niet goed.

Nu dan, zeven uur, gegeten en gedronken, ben ik klaar voor het avondprogramma.

Een prettig vervolg van de dag gewenst.

Naar Rhenen.

 Rhenen of  Uden zou het vandaag worden.

Geen markten, maar gewoon spelen in de wandelgebieden.

Daarvoor had ik wel afgezegd ,met een beetje pijn in mijn hart, het aanbod van een vriendin die veervrouw is om op haar hondje Rio te passen terwijl zij vaarde tussen acht en twee.

De laatste jaren ben ik nogal gek met hondjes en dit beestje vind ik heel schattig.

Rhenen of  Uden dus.

Ook dit keer gaf de wind de doorslag, die waaide flink van zuidwest naar noordoost, dus werd het Rhenen, waar ik meestal eens per jaar kom en in deze tijd van Sinterklaas of Kerst.

Na even nog op de pont gekletst te hebben was het vertrek kwart over tien om tegen half twaalf op de Rijnbrug Rhenen in het vizier te krijgen.

Even later stond ik in het weer gezellig ogende straatje waar mijn muziek al vaak geklonken heeft.

Tot half één duurde de eerste speelronde waarin een leuke ontmoeting was met een man die toen hij mijn trui zag mij zich herinnerde van Joris Showroom. Of ik die boot nog had kwam onder andere ter sprake en dat hij mij wel een beetje kunstzinnig vond.

Nou ja, vertelde ik, ik vind het boeiend om dingen met elkaar te verbinden.

De elementen die je om je heen vindt kun je creatief met elkaar in contact brengen.

Je kunt hout dat je vindt of krijgt op een kunstzinnige manier weer verwerken bijvoorbeeld.

De pauze moest weer ergens buiten plaatsvinden helaas, maar in ieder geval hadden ze bij HEMA koffie om mee te nemen.

Omdat ik last van rommelige darmen heb vroeg ik al meteen of er toiletten waren voor het geval dat 

Ja dus.

Vanaf mijn koffieplek hoorde en zag ik dat er toch concurrentie was vandaag. Maar de man zat er afgelegen bij en zijn klanken leken mij niet erg verheffend.

Zelf kon ik hierna mijn speelstraatje weer betrekken en het eerste uur liep het voortreffelijk.

Stond naast de wiettent die waarschijnlijk alleen maar open was voor de verkoop, hoewel af en toe gebruikers toch een wietwalm op me afstuurden.

Deze koffieshop midden in dit gezellige straatje vind ik eigenlijk maar niks, maar van het publiek kreeg ik toch meer positieve aandacht dan ik verwachtte.

Op de derde en laatste plek waar ik ging staan viel eigenlijk alles stil. Minder contact met de mensen en een afglijdende spelkwaliteit.

Kwart voor vier al liet ik het doek maar vallen en met genoeg energie kon ik de tegenwind aan om rond half zes thuis aan te komen.

Onderweg in Kesteren nog boodschappen gedaan.

Nu zeven uur is het alweer lekker warm en de ratatouille , eergisteren gemaakt staat klaar om aangevallen te worden.

Ook zijn er nu weer kaarsen, die het hier wat meer gaan verlichten dan de afgelopen dagen.

Bij de HEMA had ik er dit keer aan gedacht om nieuwe te kopen.

Markt Grave.

 Vandaag weer vrijdag en van de vier markten die er dan binnen fietsbereik zijn koos ik dit keer voor Grave.

Kerkdriel en Druten waren vorige vrijdagen al aan de beurt geweest. Die waren logistiek makkelijker omdat ze 's- middags zijn en ik niet vroeg ervoor op hoef.

Nu was ik na ontwaken rond half acht meteen het bed uit gestapt.

Het hele ritueel van kachel aanmaken en thee daarop zetten maar overgeslagen en de nog lauwe thee van gisteren bij de boterhammen genuttigd.

Ja, metselen mag eigenlijk niet, zegt een vriend van mij, maar ik ben er toch zesenzestig mee geworden.

De reden dat ik niet voor het Gelderse Geldermalsen koos was de voor Grave gunstigere wind. Op heenweg wind mee, dat is mijn streven, voor de terugweg kan hij altijd nog draaien.

Eigenlijk kwam het speelplan vanmorgen heel spontaan omdat ik gisteravond en begin van de nacht me moe voelde en daardoor met optreden niet bezig was.

Vertrokken rond half negen kwam het bordje Grave tegen tien uur op mijn netvlies.

Mijn handen nog te koud om te spelen en ik moest naar het toilet.

Ook hier geen openbare toiletten voor zover ik weet, maar ook hier was HEMA redder in de nood.

Wel moest ik bij de kassa de sleutel vragen en een mandje pakken terwijl ik niks wou kopen.

Ach ja, denk ik dan maar, er moet al zo veel voor de show. Ik moet maar een beetje meedoen.

Toen ik mezelf redelijk opgewarmd voelde om op het toneel te verschijnen was daar wel een kille sfeer op een markt die verplaatst was naar een kaal plein .

Normaal is het tussen de huizen lekker knus, maar daar lagen de wegen weer open.

Moest dus erg beroep doen op het vuur van binnen om niet voor joker te staan in een koud circus.

Maar het is redelijk gelukt.

In het normaal overgezellige café waar ze me kennen werd er gelukkig wel koffie getapt om dat op een bankje buiten in de kou te nuttigen.

Waarna alles na de pauze weer soepel ging.

Top was het echter niet . Voorlopig sla ik deze markt over, tot het weer op de gebruikelijke plaats te doen is.

Twee andere doelen van mijn uitstapje werden niet bereikt. 

Frans in Schaijk bleek niet thuis.

Hij heeft zoveel fietsen dat ze tegenwoordig in de bomen worden gestald.

Erik in Oss kreeg ander bezoek, daarom boog de tocht vanaf Schaijk weer richting Alphen waar ik op de pont good old Thijs trof. Twee jaar met pensioen maar als hobby toch weer af en toe invallen.

De kachel heeft ondertussen van mijn verblijf weer een sauna gemaakt, er is weer eten op tafel .

En de trui is weer enkele naalden verder , terwijl ik denk aan vormgevingen binnen het opgezette patroon.

Bon appétit, zeggen ze in Frankrijk .

De sperziebonen zullen wel smaken.

Huiswerk.

 Vandaag de grote weekafwas gedaan.

Jacob noemde  het gisteren een stilleven, wat daar buiten allemaal stond.

Maar vandaag is daar weer ruimte geschept.

.Allereerst wordt alles naar binnen getransporteerd.

Een uur later ziet het er zo uit.

Nog een uur later is ook binnen weer iets meer leefruimte. Staan de kopjes in de kopjeskast, de borden erbij en de pannen buiten op hun kop.

Zo rond twee uur besloot ik om ratatouille te maken.

Zoals gewoonlijk is dat een hoeveelheid waar zes mensen wel van kunnen eten.

Wetende dat André weer een dankbare afnemer zou zijn besloot ik diezelfde middag nog met een portie naar Lith te fietsen, na eerst zelf al twee borden genuttigd te hebben.

Buurman Paul, die ik uitnodigde om mee te eten kwam nog wel even kijken, maar meeeten was nu niet het moment. Hij moest weg.

Rond half acht arriveerde ik weer hier. Ben maar meteen horizontaal gegaan, want een beetje moe.

De administratie kan zo ook afgewerkt worden.

Voor de lezer straks ook een goede nacht gewenst.

Eva heeft een vraag.

Na een wandeling met Jacob en zijn hondje Dex kwam bij het oversteken van de Veerweg een meisje naar me toe met een vraag. Ze zat op de kunstacademie en vanwege een project dat ze daarvoor moest doen wilde ze bij mij komen.

Ik heel vereerd.

Wat het precies inhoudt zou ik echt niet weten, maar boeiend vind ik het zo wie zo wel om betrokken te worden in de wereld van de kunst.

Ze vertelde dat haar richting grafisch ontwerper is.

Ze heeft nu mijn telefoonnummer en mailadres en dan hoor ik het wel een keer als ze af wil spreken.

Ze heet Eva en woont in het huis aan de dijk waar je vanuit hier tegenaan kijkt, vandaar dat ze kwam lopen.

Jacob kwam tegen half drie, toen het terras minder zonnig werd vanwege weliswaar kale takken die het zonlicht toch te veel temperen. Maar hij ging graag in de bovenkamer zitten om van het uitzicht te genieten.

Daarvoor mocht ik vanaf tien uur buiten de zonnestralen tot me nemen.

Na negen uur nam de heldere lucht het grijze begin van de dag over.

Om kwart over acht was het zo.

Tegen elf uur was het zo:

Tegen vijf uur zo:

Tegen de avond maakte een op de Maas varende vriendin me attent op de mooie maan.

Die zag er hier zo uit:

Het eten was vanavond één van mijn zelf gekweekte pompoenen.

Een prettige avond gewenst verder.

Liederlijke stemming.

 Vanmiddag fietste ik in liederlijke stemming weg van de markt in Oss.

Het spelen had me vrolijk gemaakt en leidde tot het oproepen van meer liedjes uit mijn binnenste.

Ik kreeg de neiging om heel Oss te bezingen en lekker hardop .

Op de fiets, in de supermarkt, op de pont.....

Fijn om te ervaren hoe de muziek in jezelf zit en dat ik zo vrij ben om dat overal eruit te gooien waar ik zin heb om dat te doen.

Op de markt in het begin moest dat vuur nog even aangewakkerd worden.

Voordat ik één noot had laten horen, terwijl ik me aan het installeren was, kwamen er twee mannen met een grote camera op me af.

*Mag ik U wat vragen"?

Ze bleken van de Osse of Brabantse televisie te zijn en de vraag was wat ik ervan vind dat je nergens naar de wc kon in Oss.

Deze vraag was een kolfje naar mijn hand en een gelegenheid om eens duidelijk te zeggen dat ik het onbegrijpelijk vind dat dat in Nederland in de meeste steden het geval is dat je nergens kunt.

Net als in Frankrijk moet gewoon in iedere zich respecterende plaats een openbaar toilet zijn.

Ze stelden mij goede vragen, zoals wat ik zou doen als ik nu naar de wc zou moeten.

De cafés zijn allemaal dicht, alleen HEMA geeft hoop op een hoop, legde ik uit .

Ik moet het inderdaad afkloppen dat vandaag, evenals de vorige speeldagen er bij mij geen nood aan de man kwam.

Want wat moet je dan?????

Mijn eigen koffie heb ik de laatste keren niet meer meegenomen, wetende dat je dat in de meeste bakkerijen  kunt krijgen.

Vandaag kwam de oplossing hiervoor al heel snel.:De mij kennende koffiejuffrouw van de markt kwam langs, deed een euro in de koffer en op mijn koffievraag kreeg ik die er ook nog gratis bij, met een extra klontje suiker zelfs.

Ik word toch maar verwend, maar de mensen waren over het algemeen ook verblijd door mijn muziek.

        De markt, toen die ongeveer voorbij was.

Na afloop boodschappen gedaan ,( brood vergeten helaas) en toen bij Carla op de koffie.

Het kwam mooi uit, want ze had takken van haar appelboom die gesnoeid moesten worden en waar ze, als klein mens, niet goed bij kon.

En nu is het alweer zes uur en zijn de sperziebonen eetklaar.

Een ieder die nog eten moet wens ik een smakelijke maaltijd.

.

Aan het strand stil en verlaten.

 Vandaag begonnen mijn papierrommel wat uit te zoeken, te beginnen bij partities en teksten van liedjes. Het werd een kleine b  l  oe  m  lezing

Dit leidde meteen al tot doen waarvoor ik die geschriften had aangeschaft: het bespelen ervan met de accordeon.

DE accordeon is ook een  heel woord, want ik heb er drie in mijn handen gehad. 

Degene waar ik mee op de markten speel tegenwoordig moest hoognodig uit de fietstas, waar hij nog sinds het spelen zaterdag in Tiel in zat.

Zo slordig ben ik altijd met mijn spullen.

Enkele bassen haperden al storend in Zaltbommel, Druten en Tiel en elke keer vergat ik het om er naar te kijken.

Vandaag wel gedaan dus.

Enkel de warmte en droogte bleken al genoeg om het euvel op te lossen.

Verder is Andries gisteren een accordeon komen terugbrengen die jaren bij hem in huis onder accordeonvriendelijke omstandigheden heeft gebivakkeerd.

Het ging mij vooral om de koffer, waar mijn optreedinstrument ook in past.

Die ik nu in gebruik heb valt van ellende uit elkaar. 

Deze accordeon speelde feilloos, maar zal voorlopig niet meegaan naar markten.

Het was goed om weer eens serieus muziekstudie te doen.

Verder vielen vandaag de buien gezellig op het dak 

Zojuist weer de eerste bord van mijn spruitenmaaltijd op.

De tweede is nu aan de beurt.

Digibeet

 Vandaag vergeefs bezig geweest met dit toestel om iets te regelen met Google foto's.

Omdat dit allemaal nog niet acuut hoeft heb ik het opgegeven.

Dit ondanks de hulp op afstand van Piet.

Doodmoe van het nadenken over iets wat ik maar voor de helft snap.

Daarnaast was het ook een gezellige dag met verspreid bezoek tussen twaalf en zes.

Onder andere kwam ter sprake de groep vrijwilligers die gisteren in Tiel bezig was een soort vlindertuin te creëren.

De gemeente had in de planning om op een braak liggend stuk grond appartementen neer te zetten, maar dat ging niet door.

Nu hebben deze mensen de handen in elkaar geslagen om er iets dynamisch van te maken.

Vanmiddag met Erik erwtensoep gegeten en dit is voor mij als warme maaltijd nu ook wel genoeg.