Het oerbestaan van het oorspronkelijke leven.
Waar ik ooit was daar wil ik ooit weer naar toe.
Daar waar de kleuren van de wol geverfd worden
door de planten in de grote wereldtuin.
Ik wil zingen in het gras
en mijn fluit richten naar de hemel
om terug te horen hoe de vogels mijn geluid weerkaatsen.
Ik wil de vogel zijn die vliegt van de ene tak op de andere,
van de ene tuin in de andere
en de mensen verblijdt met vrolijke tonen
die uit de diepte van het heelal komen.
Het oorspronkelijke leven om me heen in- en-uitademen samen met jou!
En ook samen met jou... en met jou...
Het oorspronkelijke leven is dat kopje koffie in het hete zand
dat maar steeds warm blijft en onverzadigbaar de mensen met elkaar verbindt die daar samen gekomen zijn,
de een op zijn paard, de ander op de fiets,
een ander die per toeval daar gedropt is
en zijn ogen niet kan geloven
als hij daar terugvindt het verloren paradijs
dat hij in wezen nooit echt kwijt is geraakt.
Zo kan het zijn dat een diepe emotie in hem opkomt
en samen met die van anderen een meer vormt,
daar midden in het hete zand .
Voor bovenstaande zie ook de blog van 23 oktober met het verhaal over dat kopje koffie in het hete zand
Vandaag was mijn sfeer in de ban van een man die vrijdag bij Floortje op televisie was en dat ik vannacht even bekeken had.
Hij woont al vele jaren in een soort vuurtoren op een heel natuurlijke manier.
Bovenstaande drukt mijn verbintenis uit met die man.
Het raakt in mij een oergevoel waar ik zelf ook op drijf.
Goed aangevoeld door een vriend die mij over het programma tipte.
We zijn het verloren paradijs een beetje kwijt, maar het is goed eraan herinnerd te worden dat het nog steeds bestaat ergens in onze ziel
Ja, we kunnen de weg ernaartoe ook weer vinden. Als we maar ervoor open staan , dat er elk ogenblik een lichtinval kan komen die ons even op het spoor brengt.
Het is zaak om dan te gehoorzamen aan de opdracht die je krijgt.
Deze is vaak onlogisch en als je te lang wacht en erover na gaat denken doe je het niet meer en laat je misschien een pareltje liggen.
Over deze en andere zaken ging de ontmoeting met Erik vanmiddag.
We hebben ook gepuzzeld en ervaren hoe vruchtbaar samenwerking van hersenen kan zijn.
En ondertussen zijn de spekjes naar mijn mening doorgebakken genoeg om met de boerenkoolschotel gegeten te worden.
Hier heb ik ze er nog maar net ingelegd
Een warme avond toegewenst, de meeste kachels zullen wat meer hun best moeten doen daartoe.
Groeten ook van de maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten