Uitkijken voor rondvliegende pannen.

 Het weerbericht gisteren gaf waarschuwingen om rekening te houden met flinke windstoten.

Er zouden bomen om kunnen waaien en pannen van het dak geblazen kunnen worden.

Hoewel ik geen dakpannen heb op mijn hut was deze laatste waarschuwing ook op mij van toepassing.

Bij mij vlogen vanmorgen de pannen namelijk ook in het rond.

Maar verder denk ik niet dat er veel schade is. Een stoel ligt in het water, zag ik, maar op een ondiepe plek.

De kachelpijpen zijn er ook op blijven zitten en dat is wel eens anders geweest. In het verleden is menige pijp de diepte in gedoken met al die windvlagen.

Pietje de hond was vanmorgen in het hondenweer natuurlijk weer wezen wandelen.

Achteruit lopend met de wind in de rug dus volgde André hem naar mij toe.

Het hondje zag er zowaar nóg schattiger uit dan normaal, zo door en door nat,maar hij wist zijn plaatsje op mijn bank naast de kachel weer te vinden.

Dit stemmige weer past goed bij mijn breiwerken.

Maar toen ik even een liedje wilde spelen op de grote accordeon die hier staat was de vrede even weg bij de constatering dat één van de bastonen het bleef doen zonder dat ik een toets indrukte.

Een fiets repareren vind ik verschrikkelijk, maar als een accordeon kapot is kom ik er meestal wel achter wat de kwaal is en hoe ik hem weer goed kan krijgen.

Dus het ding op de operatietafel (bank) gelegd.

Kon niks vinden. Misschien is vocht de oorzaak en dus heb ik het rechtse gedeelte boven de kachel gelegd.

Morgen of overmorgen merken we wel of hij het na het in elkaar zetten weer doet zoals het hoort.

Net als bij de fiets is er geen man overboord als het euvel niet opgelost wordt.

Hier heb ik meerdere accordeons en deze is toch niet geschikt voor op straat. Maar hij deed het binnen toch wel goed.

Stiekem zijn er toch wel plannetjes om wat kleur in de trui te breien. Ik heb hier nog wat geverfde gesponnen wol gevonden.

Maar ik wil me inhouden om het niet te bont te maken dit keer.

                             De huidige stand.

Tot slot komen hier nog de hartelijke groeten van Corrie.

Tot morgen.

Breien en zagen is gemakkelijker voor mij dan sleutelen aan fietsen.

 Om een fiets te repareren heb ik veel moed nodig.

Onderweg moet het per se als de fiets niet meer verder wil, maar hier heb ik de luxe dat een andere fiets klaar staat om bereden te worden en ik het beste moment uit kan kiezen om aan de kapotte te sleutelen. En zelfs kan ik de fiets de fiets laten.

Behalve de bewegende onderdelen moet er bovendien ook nog de bagagedrager van achter vervangen worden en voor moet er nog eentje op gemonteerd worden, wil ik met deze op europareis gaan.

In ieder geval ben ik begonnen van een oude buiten staande fiets het bagagerek te demonteren.

Twee van de vier bevestigingen zijn los, de andere nog te vastgeroest.

Maar de handelingen om een nieuwe ketting, freewheel en wiel op de gangbare fiets te leggen

zijn vandaag niet verricht.

   Daar staat ie nog, onbewerkt ,in het buitenatelier.

Dit soort werkzaamheden brengen me namelijk bijna altijd van mijn a propos. Er gaat vaak van alles mis en soms sta ik gewoon naast de fiets te huilen als er allerhande complicaties optreden die het probleem eerder groter maken dan oplossen.Vandaag was ik eigenlijk toch wel evenwichtig genoeg om het te doen,leek me.

Maar werken aan mijn schapentrui brengt en houdt rust in de gemoederen.

Een trui van alleen maar zelfgesponnen wol is de bedoeling, maar hier is al de vraag:Zal ik dat gele erin verwerken?

Dat was witte wol die ik ooit met fluitenkruid geverfd heb. Daarmee wordt de trui dan iets minder direct van het schaap.

Maar ach, kleuren " schreeuwen" me vaak toe dat ik ze moet gebruiken.

Precies in het midden zie je trouwens ook al een stipje wit.

Welke figuur het wordt weet ik nog niet.

Vanmorgen heb ik ook mijn breinaaldenvoorraad eens bekeken.

Ook omdat iets dikkere naalden nodig waren voor een soepel vervolg van het werkje.

Wat zagen betreft: van André heb ik laatst een grote hoeveelheid schrootjeshout gekregen. Ligt nu allemaal binnen in de " badkamer".

                      De schroot(jes)hoop.

Hiervan maak ik aanmaakhoutjes.

En een stapel is begonnen van wat nu nog vers hout is.

Van
het door de Maas aangespoelde hout waren er

hele stammen die aangevreten zijn door bevers.

Zojuist belde Harold dat de afspraak dat ik naar hem en zijn vrouw Marthy zou gaan verschoven wordt naar dinsdag.

Ze waren bang dat ik het te moeilijk zou krijgen morgen met de verwachte storm.

Van belang is voor mij ook hoe de ponten varen/ niet varen.

Maar als dit bericht klopt kan ik 's avonds voor acht uur de pont van Lith nog nemen en hoef ik niet terug via de brug in Den Bosch.

Zo jongens, dat was het weer voor vandaag. Lekker slapen straks en morgen de storm in de gaten houden.

Andries EHBO'er: Eerste Hulp Bij Ongemakken.

 Het had een ernstig ongeval geweest kunnen zijn als je zo het plaatje ziet.

Andries belde hier gelukkig niet naar het ziekenhuis...........

............maar naar een bevriende fietsenmaker.

Of deze een nieuw wiel te koop had.

Wat was er gebeurd?

Ik was op weg naar waarschijnlijk Wageningen om daar te gaan spelen toen in de buurt van Ochten mijn trapper door bleef draaien zonder nog het wiel in beweging te brengen.

Een dol geworden freewheel, was mijn conclusie en niet te repareren zonder nieuwe onderdelen te kopen.

            Dat ding met die verschillende tandwielen is de freewheel die zijn werk niet meer deed.

Wat nu? Naar huis terug lopen?

Toen dacht ik aan de altijd behulpzame Andries, die bovendien een kwartier geleden geappt had om te vragen in welke stad ik vandaag de mensen ging verblijden.

Hij woont niet ver van de plek waar ik stond.

                  De Mac Donald bij Ochten.

En inderdaad, hij reageerde meteen dat hij me kwam helpen.

In het restaurant kon ik ondertussen een kopje koffie drinken, maar de beker was nog half vol toen Andries reeds voor de deur stond en al bijna in zijn eentje de fiets in de bezemwagen had getild.

Mijn plan volgend zijn we in de buurt een fietsenmaker gaan zoeken.

De freewheel die erop zat was een oud model dat niet door mijn sleutel van het wiel te krijgen was.

Zou het de fietsenmaker wel lukken dan past een nieuw model niet op het wiel.

Vaker kom ik in deze situatie na aankoop van een tweedehands fiets en dan is het het beste om vrij snel wiel, freewheel en ketting te vervangen zodat ik mijn fiets wat dit betreft onder controle heb als freewhee/wiel/ ketting versleten zijn.

Dat is bij mij meestal na een jaar.

In Kesteren vonden we een fietsenmaker die ketting plus freewheel had, maar geen wiel.

Die hebben de meeste fietsenzaken niet meer op voorraad.

Dit beaamde de fietsentechnicus van Rhenen waar we hierna het gingen proberen.

Plots bedacht ik dat ik in de boot een wiel had liggen, drie jaar geleden in Italië gekocht op het einde van mijn grote reis, en met de rest van mijn bagage over de Alpen heen en via Frankrijk en Duitsland naar Alphen had vervoerd.

Het gangbare achterwiel dreigde het elk ogenblik te begeven, zo dacht ik, en ik wilde niet ergens boven op de St Bernard waar geen fietsenmakers zijn blijven steken.

Maar het oude achterwiel was sterker dan ik dacht en maakt nog steeds onderdeel uit van de fiets die in Frankrijk op mijn plekje is blijven staan toen ik in September met de auto van Harry naar Alphen werd vervoerd.

En zo bracht Andries me vanmiddag naar het Italiaanse wiel dat hier al die tijd al geduldig op gebruik ligt te wachten.

Maar ook staat hier een volgende tweedehandse fiets, een maand geleden van Frans overgenomen.

Dus ik kan in ieder geval weg zolang ik nog geen zin heb om aan het sleutelen te gaan, want dat laatste is niet mijn sterkste kant. Andries ontdekte namelijk ook nog dat mijn bagagedrager onrepareerbaar kapot was.

De dag had dus een onverwachte wending want toen Andries weg was werd het eerst koffie drinken bij André en daarna kon ik mijn schapenwol weer bij de hand nemen.

Het waait flink en daar had ik anders tegen in gemoeten om na Wageningen weer thuis te komen.

De boot wiebelt zelfs een beetje en even is er twijfel of ik last heb van draaiduizeligheid of dat de wereld echt om me heen draait.

Voordat het ongemak zich aandiende kwam ik over de weer imposante Waal met op zijn oevers een kunstzinnig aandoende afvalhoop.

Het volgende huisje had ook wel iets artistieks in zijn  aankleding vond ik.

Mijn correspondente uit Wesepe( bij Deventer) zag zojuist deze mooie zonsondergang.

En morgen ge(zon)d weer op, is mijn wens.

Maan en Venus gluren door het raam. Weer om naar een markt te gaan.

Vanmorgen bij het krieken van de dag, of eigenlijk net daarvoor, zag ik vanuit mijn bed de planeten maan en Venus fel aan de hemel staan.

Het betekende dat het waarschijnlijk wel droog zou zijn vandaag, en dus......naar een markt.

De overweging was of het de ochtendmarkt van Geldermalsen zou worden of één van de twee middagmarkten, Kerkdriel of Druten.

In het eerste geval zou ik na opstaan in de kou moeten ontbijten en dan snel wegfietsen. Geldermalsen was eigenlijk wel aan de beurt. Maar er was ook het risico dat een andere accordeonist daar net als de vorige keer weer present zou zijn. Het risico om naast die koude start ook nog een half blauwtje te lopen trok de keuze voor één van de middagmarkten over de streep.

Dus de kachel ging aan en de dag kon rustig beginnen. Bovendien kon ik nu 's-morgens nog iets aan het afromen van die grote houtstapel doen.

Een kruiwagen vol heb ik kunnen veroveren.

Rond half één begon moeizaam tegen de wind in de tocht naar.......Kerkdriel. Ietsjes eerder viel in mij de beslissing ten gunste van deze iets moeilijker bereikbare plaats dan Druten dat een volgende vrijdag weer kan.

Iets na tweeën was ik er.

Onderweg , maar net na het " centrum" van Alphen viel mijn oog op een vrolijke uitnodigend aandoende boel.

Leuk dat er zulke ongetwijfeld gezellige mensen in de buurt wonen.

Ook de Waal, waarin het water weer veel lager stond dan drie weken geleden was  indrukwekkend.

Het spelen in Kerkdriel werd weer goed gewaardeerd.

Wel vond ik het een beetje flauw van mezelf dat ik weer niet ook even op de markt zelf ben gaan staan, wat iets meer moed vereist, maar waarschijnlijk ook goodwill oplevert.

In het steegje tussen winkelcentrum en markt speel ik het meest ontspannen en kan daar helemaal mijn eigen sfeertje maken.

Ook gaf ik om half vijf al iets te vroeg de pijp aan Maarten, me overgegeven hebbende aan de wat kille wind die op me stond.

Maar dit was ook met het oog op morgen, zaterdag, waar ik naar een verre plaats wil.

Ede, Veenendaal, Wageningen. Een van die drie of misschien het dichtbijere Wijchen.

In ieder geval is nu half negen de dagtaak van vandaag achter de rug. Het eten, de spinazie, staat klaar om gegeten te worden.

De groeten van dit koolmeesje moest ik overbrengen.

Veel regen vanmorgen.Begonnen met mijn zelfgesponnenwoltrui.

Wilde vanmorgen wel verder gaan met waar ik gisteravond gebleven was: de houtberg op met mijn zaag.

Maar vandaag begon met regen en wind en dus was het een beter idee om te beginnen met het overbrengen van mijn gesponnen wol in een trui.

                   Het begin is er.

Vannacht een beetje minder geslapen en dat merkte ik aan gebrek aan fitheid.

Maar na een paar uur huishoudelijk werk ben ik na een bezoek aan André, die teruggekomen was van de verjaardag van een schoonzoon mijn berg weer opgeklommen.

Het was vier uur en weer droog.

Het is toch ook wel uitkijken daarboven.

Op een gegeven moment stond ik acrobatische toeren uit te halen boven de Maas en daar val ik liever niet in.

Ook is het oppassen dat hout onder spanning na doorzagen niet tegen mijn gezicht komt.

Een paar grote stukken had ik graag gehad maar de zaag klemde op het laatst.

Morgen ga ik het nog een keer proberen als ik niet in beslag genomen word door markten.

Vrijdag is een mooie dag daarvoor.

Maar nu wil ik daar nog niet aan denken, ik wil ook het weer nog niet weten.

Wel weet ik dat ik vroeg naar bed wil hier in mijn warme hokje.

Dit met een goed gevulde maag. Een hele pan bloemkool ging er moeiteloos in.

Een vriendin stuurde mij een gekunsteld filmpje waar ik niks aan vind, maar hier toch enkele fragmenten eruit.

                     Gekker moet het niet worden.

Maar ja, kraaien op de ruggen van koeien zie je wel eens.

Er is ook weer nagedacht over woorden vandaag en ziehier mijn fout in de spellingstest.

Ik wens een ieder een verkwikkende nachtrust.

Vandaag ben ik heel inhalig.

 Vorige week werd grof materieel ingezet om bomen en struiken langs de Maas te snoeien.

Een mooi bosje tegenover mij werd helemaal weggekapt op één boompje na, maar er ontstond een flinke houtberg.

Bij thuiskomst uit Limburg constateerde ik dat de berg er nog steeds ligt en ik besloot vandaag inhalig te zijn en er zoveel mogelijk van in te pikken.

Van deze grote massa is voor mij een heel klein beetje al veel. 

Boven op de berg klimmend heb ik wat flinke dikke stukken eraf kunnen zagen.

Daar liggen ze nu voor het oprapen.

Grappig was dat daar boven op dat hout iemand mij belde.

Ik hou niet van bellen en neem niet vaak op, maar nu toevallig wel en het was Marthy, die ik lang niet meer gezien heb. Leuk om iets af te hebben kunnen spreken.

Aanstaande maandag, wind en weder dienende verwacht ze me met haar man Harold in Vught.

En toen had ik de houtoogst naar huis gebracht dwars door de wei waar nu geen paarden meer staan.

Daar ligt de winst van vandaag.

Je ziet, het is bijna nachtwerk geworden.

De gesponnen en gewassen wol van vorige week is op een bol gebracht, zodat het volgende breiwerk kan beginnen.

Vandaag weer eens bericht gekregen van Miriam die met haar man Pieter in Bulgarije woont.

Ze genieten volop van de sneeuw.

                Pieter in het wit.

Als de sneeuw gesmolten is kan ik me misschien een weg banen met mijn fiets naar hen toe.

Warme groetjes nu nog vanuit Alphen.

Peter in Veghel bezocht op terugweg van Erp naar huis.

 Vandaag is het er na lange tijd weer eens van gekomen Peter te ontmoeten. Peter, een broeder in het geloof maar veel meer erop geconcentreerd dan ik. Hij is voor mij het voorbeeld van iemand die voor het geloof gaat.

Ondanks dat we elkaar heel weinig zien in het dagelijks leven zijn we wel in elkaars gedachten en bidden we voor elkaar.

We kennen elkaar ruim vijfenveertig jaar en ondertussen zijn we,met de woorden van Peter, jonge bejaarden geworden.

Maar onze geest is fris gebleven.

Rond elf uur vertrokken bij Wineke vanmorgen.

Ik had goed geslapen en wat langer dan normaal.

Dit keer was Peter dus thuis, in tegenstelling tot een maand geleden toen ik het ook al eens probeerde.

Hij had koffie voor me gemaakt en wat later hadden we samen een boterham gegeten.

Rond drie uur vertrokken voor wat ik dacht de laatste etappe naar huis terug.

Maar tot mijn boosheid moest ik bij de pont van Oijen constateren dat die weer niet vaarde. Dus mocht ik vanaf zes uur nog een lus van drie kwartier extra maken om thuis te komen. Gelukkig was het dichtstbijzijnde volgende pontje nog wel in de vaart.

Er was onderweg in Nistelrode nog een bijzondere ontmoeting. Een vrouw liep daar met een pony te wandelen alsof het een hond was.

Op haar jasje en op de pony zelf stond:therapiepaardje.

Op mijn vraag wat dat betekende vertelde ze dat ze met dit dier bejaardenhuizen bezocht en dat de mensen dat daar heel mooi vinden. En dat geloof ik ja.

Ik kwam haar later nog een keer tegen op het fietspad tussen Nistelrode en Heesch. Ze was op weg naar huis in Heesch en had vanmiddag waarschijnlijk het bejaardentehuis in Nistelrode aangedaan.

Ze doet dit één keer per week en ze is één van de twee mensen die dit in Nederland doen.

Eigenlijk had ik nog meer moeten vragen, bedacht ik toen ik doorreed. Ik wilde haar niet teveel lastig vallen.

En dan vind ik ook opmerkelijk dit huisje dat tussen Veghel en Nistelrode ergens in de middle of nowhere staat.

Nu dus weer thuis sinds afgelopen donderdag en lekker warm bij de kachel.

Het eerste bord eten heb ik al op.

Het tweede volgt nu.

Een goede avond gewenst.

In de herberg van Wineke en Bruno.

 Vanmorgen weer vertrokken bij Koos.

Honderdvijftien kilometer tot huis in één keer is wel erg veel, vooral omdat voor acht uur 's-avonds de pont gehaald moet worden.

Maar in de gemeente Erp aan de Zuidwillemsvaart wonen Wineke en Bruno.

Rond half zes kwam ik hier aangefietst.

Wineke was al bezig met de boerenkoolstamppo

t toen ik binnenkwam.

      Restaurant geopend, QRcode niet gewenst.

De borden had ze al ter voorverwarming gezet.

Nu half acht hebben we gedrieën goed gegeten.

Wineke had in de stamppot knolselderij verwerkt met speklapjes en natuurlijk kookworst.

Bruno en Wineke hebben na het eten zoals de meeste Nederlanders betaamt een kopje koffie genuttigd, gemalen én gezet met dit apparaat.

De tocht was verder rustig verlopen vandaag.

Eerst van Geleen naar Maaseik, wat in België ligt.

Daar kon ik, heel luxe, een kopje koffie drinken IN  een zaakje en niet zoals bij ons buiten in de kou.

Vanaf Maaseik fiets je dan noordwaarts zo'n vijftien kilometer door België totdat je vijftien kilometer voor Weert weer in Nederland komt.

Het zonnetje kwam steeds meer door en dit vond ik een mooi geheel:

Tussen Weert en Helmond trof ik deze tekst.

En iets verderop viel me ook dit gebouwtje in het oog.

En toen, vlak voor de finish dit mooie natuurverschijnsel.

Een fijne avond gewenst.