Ze stimuleerde me met het maken van scherpe zinsneden, bekeek mijn uitvindingen kritisch en had vaak suggesties, waarvan ik op mijn beurt dan weer bekeek of ze een bordje waard waren.
Achter het huis van haar en haar man Ad kwamen heel veel ervan ook te hangen en het doet me deugd te zien dat Ad er nog steeds heel veel heeft.
Ach ja, ze verslijten natuurlijk door de tand des tijds en de titelspreuk van deze blog heb ik vandaag weer eens opnieuw geschreven, samen met een verse, die ik ergens gehoord heb en die mee mag doen hier.
De letterverdeling van de bovenste is niet goed gelukt. Morgen wordt het verbeterd.
Ook heb ik vandaag een hele klos volgesponnen met mooie donkere wol die ik vorig jaar van een dorpsgenote in ontvangst mocht nemen.
Daarna ging de streng samen met een andere die al klaar was in een emmer met lauw zout water.
Het effect van het zout op de wol blijft me altijd fascineren. Je ziet gewoon het vuil ( en het vet) van de wol in het water trekken.
Een nachtje in het water laten staan is het devies en dan morgen nog een keer herhalen, naspoelen enkele keren met lauw water en dan laten drogen.
Zojuist heb ik boerenkool met spekjes op, wat heerlijk smaakte, maar toch een beetje gewaagd was daar het misselijkheidsgevoel net voor het eten weer opkwam, na de hele dag plus afgelopen nacht afwezig te zijn geweest.
Maar nu na het eten voelt het allemaal goed en heb ik alleen een lekkere nasmaak in de mond.
En zo is er weer een dag voorbij, die weer net iets langer was dan de vorige.
Het licht wijst me de weg en zal dat blijven doen.
Dag en welterusten.
Deze slaapt al .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten