Het steile klimmen valt me erg zwaar. Jean Claude houdt me aan.

 De gisteravond ingezette klim was nog lang niet volbracht, zoals ik vanmorgen merkte. De vriendelijke vrouw die mij gisteren aanbood om te helpen als het nodig was zei dat al, maar dat geloofde ik niet, mij leek het einde van de klim wel in zicht.

Van de zevenhonderd meter hoogte waar ik mijn bedje spreidde moesten er nog driehonderd bij om tot het hoogtepunt te komen.

Maar daarna werd het vals plat.

Het ging van hoogtepunt naar hoogtepunt en de hoogtepunten werden steeds hoger tot tegen drie uur het hoogste hoogtepunt bereikt werd.

Een uurtje eerder was er een treffen met een zekere Jean Claude.

Hij hield me aan en wilde meer van mijn reis weten.

Hij had het zelf wel moeilijk want moest als fietsliefhebber zijn tochten, die hij met vrienden  pleegde te maken inkorten vanwege zijn knieën.

Drie weken geleden had hij aan zijn rechterknie een meniscusoperatie ondergaan, de linker was ook niet best meer.

Vroeger speelde hij ijshockey en toen is er iets met een knie gebeurd.

Bovendien staat hij op de nominatie voor een operatie aan zijn prostaat.

Ook vroeg hij hoe ik op het idee kwam om drie klompen achter op de fiets te binden.

Hij legde me het een en ander uit over de mogelijkheden van door mij te volgen routes.

Ook was hij even mijn fotograaf.

Vanmorgen trof ik in een dorpje zowaar een winkeltje. Een vrouw die mijn fiets zag staan herkende meteen die twee klompen. " Die komen van de klompenmakerij van Cornol, ik heb zelf ook een paar".

Die man is dus inderdaad in de wijde omtrek bekend, want dit dorpje was zeker zestig kilometer van Cornol verwijderd.

Ook bevestigde zij wat die man ook al zei, dat het de enige klompenmakerij van heel Zwitserland is.

Net heb ik even gekeken in de folder die ik gisteren meekreeg.

Omdat het hier ook staat geloof ik het nu zelf ook, en ben ik nog meer onder de indruk van het toeval dat mij naar deze André Gaignat leidde en waardoor ik nu voor deze zomer weer klompen heb als ik op reis ben of in de Ardèche en op wil treden.

Wie meer wil weten kan zoals je ziet  lasaboteriedecornol@gmail.com intoetsen.

Mijn tent staat nu daar waar het fietsje staat, op negenhonderd meter hoogte.

Nog ruim tweehonderd kilometer tot de Grote Sint Bernard dus. 

Jean Claude was verbaasd toen ik hem dat plan vertelde. Ik zei erbij dat dat dit hier een beetje training is voor mij.

Maar ik vond het wel echt zwaar vandaag en gisteren op het laatst ook. Maar ja, veertien procent is ook niet niks.

Vanmorgen begon de dag heel grappig.

Ik was om zeven uur opgestaan want wilde het eens anders doen dan andere ochtenden als ik in bed eerst een half uur op mijn apparaatje lig te kijken. Nu meteen het vuur aan en ontbijten en puzzelen ondertussen. 

Het ontbijt was net ongeveer ten einde toen de werklui van de houtzagerij arriveerden en weldra met hun werk begonnen.

Dit was voor mij het sein om alsnog snel mijn smartphone in te schakelen en een en ander op te nemen waaronder de oorverdovende herrie van de zaagmachines.

Helaas kan ik het filmpje niet op de blog krijgen.

En ondertussen kwam het me dus ook goed uit dat ik net vandaag de dag eens anders begon.

Nu straks weer lekker slapen, morgen eerst weer de hoogte in, van negenhonderd tot elfhonderd meter, en dan mag ik afdalen naar het Meer van Neuchâtel, waar ik weer veel mensen ga zien ter afwisseling van de eenzame hoogtes waarin ik gisteren en vandaag verkeerde.

         B o n n e     N u i t  . 

Het toeval leidt me naar een klompenmaker. Het venijn van de etappe zat vandaag in de,staart.

 Niet gezocht, maar toch gevonden. Een nieuw paar klompen. Bij Heidi en Michel hadden ze al meegedacht over  hoe ik aan vervangers van mijn verloren klomp kon komen, maar het was er toch niet van gekomen op internet een adres te vinden 

En nu reed ik zomaar voorbij zo'n " saboterie".

Een piepklein dorpje in het hart van de Jura gaf ineens uitkomst.

De deur van het atelier stond open en daar zag ik een man geconcentreerd bezig met het schuren van klompen.

Hij hoorde in eerste instantie mijn bonjourgeroep niet en ik was zo vermetel maar vast een paar foto's van het mij imponerende gebeuren te maken.

 

Daar zat meneer, die toen hij mij zag me spontaan een rondleiding gaf.

Onder andere liet hij me dit creatieve idee zien.

En ja, je kunt er ook dit van maken:

De man gaat zichtbaar helemaal op in zijn hobby, die ook zijn hele leven zijn werk is geweest. Hij vertelde dat zijn dochter pas geleden getekend heeft voor de overname. Dat is fijn, dat zoiets voortgezet wordt,vind ik.

Hij is zelf eenentachtig en hij zou niet weten hoe hij zijn tijd door moest brengen, als hij dit niet meer kan doen.

Wat hem ook wel ligt, merk ik, is rondleidingen geven. Hij houdt van praten en vertelde ook dat er hele groepen komen. Zelfs, vertelde hij, was er een groep uit Australië.

Prachtig vond ik het om zo'n man mee te maken en bovendien kan ik straks met twee klompen mijn eigen show weer beter opvoeren.

Voorlopig fiets ik nu dus met drie klompen door het Zwitserse land.

Bovenstaande foto is gemaakt bij een Aldiwinkel in Délemont. Speciaal zeker tien kilometer omgereden om via die stad te rijden, waar winkels zijn die je op mijn route door het dunbevolkte Juragebergte niet vindt.

Het voedsel was namelijk nagenoeg op vanmorgen, maar ik kon nog wel normaal ontbijten.

Op dit restant te moeten teren tot misschien wel het einde van de middag leek me te gewaagd.

Het was op een klim na van vijf kilometer die bij de klompenmaker begon een rustige aangename fietsdag over vooral een fietspad parallel aan een riviertje.

Er wordt in deze streek veel koren gekweekt.

Ook een groot veld met tuinbonen viel me op.

Druiventeelt is er ook.

Het venijn van de etappe van vandaag zat in de staart. Toen ik de tijd eigenlijk al rijp vond om een kampeerplek te zoeken ontsteeg mijn route de vlakte, en hoe!!

Op de foto lijkt het niet zo, maar het ging daar vanaf dat huis echt steil omhoog.

Veertien procent kan wel kloppen.

Enorm zwaar was het om mijn fiets lopend naar boven te duwen.

Graag had ik halverwege ergens gestopt voor de nacht maar ik kon nergens van de weg.

Op zulke momenten ga ik twijfelen of het überhaupt wel lukt om dat stuk af te leggen. Telkens weer even stoppen, moed verzamelen, een stuk verder, enzovoort. Toen ik ongeveer het steilste gehad leek te hebben kwam er een vrouwtje langs me gereden, vragend of ze me ergens bij kon helpen. Heel aardig en vriendelijk vond ik dat en zei haar dat ook.

Spoedig daarna was inderdaad het leed ongeveer geleden. De steilte werd minder en Poem, daar rechts kon ik een houtzagerij inrijden, waar het uiterst vlak was, en even later stond de tent, en nog even later stond het eten op het vuur.

En nu half tien mag ik weer gaan liggen, hoewel ik van die laatste vier vreselijke kilometers toch niet echt moe ben geworden.

Het is ook goede lucht hier.

En de sfeer in de Jura is heel positief.

Lekker slapen dus.

       B o n n e     N u i t .

Van mijn à propos door schokkend nieuws. Zwitserse grens bereikt.

 Tingelingeling, de telefoon ging in mijn fietstas. Dat gebeurt wel eens vaker, maar meestal ben ik daar niet zo happig op.

Ik besloot wel toen het pauzetijd was om even te kijken wie het was.

Het ingesproken bericht schokte me. De vriendin van een goede vriend van mij blijkt kanker te hebben in een vergevorderd stadium.

Grote verrassing, die persoon was wel de laatste waarvan ik zoiets verwachtte.

Het gegeven bepaalde wel mijn gedachten en gevoelens voor de rest van de dag. Het fietsen in een mooie natuur gaf gelegenheid om die persoon voor me te hebben en goede gedachten naar haar en haar vriend uit te zenden.

Ja, het is zo, eens moeten we er allemaal aan geloven, maar niemand weet wanneer.

Ze is een spiritueel ingesteld persoon en ik heb er vertrouwen in dat ze deze finalemomenten van haar leven ook positief zal ervaren.

Mijn eigen vraag is wat ik zelf met deze situatie aan moet.

In ieder geval gaat mijn fiets voorlopig nog steeds richting de Alpen en zojuist heb ik de Zwitserse grens bereikt.

 Of eigenlijk heb ik Frankrijk achter me gelaten.

Wat nog over is van het douanehuisje.

Verder was het vandaag voor Frankrijk moederdag, maar voor mij de dag van de vogels.

Het begon vanmorgen al toen ik vanuit mijn tent het water in keek terwijl juist een zwanenpaar met kinderen voorbij zwom.

Even later op de fiets langs het kanaal tussen Rijn en Rhône kwamen er verschillende reigers  in beeld, waarvan dit er eentje was.

Ook trof ik deze luierende eendjes.

Maar de drukte van de vogels in Breugel overtrof vandaag alles.

Het was vandaag weer vooral een losliggend fietspad waar mijn route over ging, waarschijnlijk het traject van een vroegere trein.

Een opmerkelijke fiets met leuke mensen zag ik en ik was er op tijd bij om ze op de foto te zetten.

Iets eerder trof ik in een bos bij toeval een kampeerder die net aan het inpakken was( elf uur nog).

Ik was een paadje in gereden om te stoppen en uit mijn tent de daar per ongeluk ingepakte zonnebril te halen.

Het was een grappig gezicht die man daar bezig te zien en ben een praatje met hem gaan maken. Hij kwam uit Straatsburg en wilde naar de Pyreneeën, Lourdes en omstreken. Maar niet om te bidden, zo ik begrepen heb.

Jammer genoeg was ik niet vermetel genoeg om hem op de foto te vragen.

Enfin. Deze dag is weer bijna ten einde. In gedachten bij die zieke vriendin.

Groetjes van..............

Een hele originele act in Mulhouse gezien. Zelf ook op de Bühne verschenen.

 Goedenavond.

Mooi plekje aan de rivier de Ill (in hoofdletters: ILL, spreek uit iel)

Een zwanenpaar kwam net voorbij met drie jonkies in hun midden.

Vandaag was het niet toevallig dat ik op het idee kwam om te gaan spelen. De smaak te pakken hebbend van de laatste dagen stelde ik me nu in om in de volgende stad, Mulhouse, het toneel weer op te gaan, wetend ook dat zaterdag een zeer gewilde dag is voor de mensen om te gaan shoppen.

Maar alvorens ik de stoute schoenen (klomp) aantrok was ik gecharmeerd door een wel heel bijzondere act.

De hond bleek van eigen makelij te zijn met zand als materiaal.

Hij was één van de velen die met één of twee honden en een geldbakje voor de neus zaten in het voetgangersgebied van de stad, maar deze man is toch wel van een heel ander kaliber.

Zelf kreeg ik wat minder belangstelling dan ik gewend ben, maar ben al spelend vandaag weer meer in de Franse sfeer gekomen. Geleidelijk komen alle liedjes van mijn Franse repertoire weer uit mijn accordeon. 

Wat op de etalage staat is niet mijn pakkie an.

Ik laat me niks door de neus boren.

Tegen vijf uur ben ik weer verder gefietst. Na zo'n bad in de mensenwereld was het weer fijn in het zonnetje en door een rustig landschap te fietsen en onderwijl heel wat andere fietsers te groeten. Was goed in mijn element en de mensen voelen dat ook.

Er was veel vriendelijkheid over en weer op het fietspad langs het verbindingskanaal tussen Rhône en Rijn.

Het kanaal tussen Rhône en Rijn.

Voordat ik in Mulhouse arriveerde zag ik ergens dit fietsbordje.

Zal dit nu een grapje zijn of is dit echt een fietsroute die via Bazel en Rome naar Brindisi leidt?

Een beetje in die richting gaat  mijn fiets wel, maar niet helemaal, is de bedoeling.

Nog steeds heb ik de Grote Sint Bernard voor ogen als tussendoel, maar dat gaat niet meer via Bazel.

Wel komt Zwitserland met het Juragebergte al meer en meer in zicht, figuurlijk gezien dan.

Letterlijk gezien was het vandaag afscheid nemen van de Vogezen.

De laatste heuvels richting zuiden van de Vogezen.

Zoals je ziet, vandaag is er toch weer een blog. Gisteravond ben ik niet doodgeschoten door oefenende militairen, hoewel de schoten tot middernacht wel duurden en vanmorgen weer aanvingen.

Ze waren wel ver genoeg weg om me echt bang te maken.

Vanmorgen tijdens de eerste kilometers ontdekte ik de situatie.

Op enkele honderden meters van deze strook was het bos waarin ik kampeerde.

Een prettige avond gewenst en een spannende wedstrijd voor wie wil kijken.

B o n n e     n u i t    

Kamperen in een bos met geweerschoten. Gespeeld in Colmar.

 Nog steeds zijn er geweerschoten te horen in het bos waar ik nu kampeer. Toen ik hier rond zeven uur mijn tentje opzette  begon het.

Het is in de buurt van Colmar. Nou moet je weten dat ik dit hier jaren geleden ook ooit meegemaakt heb in deze omgeving. 

Toen stond er wel iets van militair terrein en dat je moest  uitkijken als de rode vlag uithing. Dat was niet, maar toen kwamen er toch ineens keiharde knallen en ik was doodsbang en zag ook vuurpijlen afgeschoten worden.

Wel frappant dat het zich nu herhaalt, maar ik heb het idee dat de schoten verder weg zijn.

Toen ik de vorige keer zo bang was schreef ik een vriend in Nederland een sms en waarschuwde hem daarin dat dit misschien mijn laatste sms was.

Dat herinnert hij zich nog goed en daarom was nu de gelegenheid om hem met mijn geavanceerdere apparatuur een audio opname van het geknal te laten horen.

Het is een man met humor en net als toen maakte hij zich nu ook niet direct zorgen.

Zelf ben ik ook ontspannen, zeker nadat Piet schreef dat het leger meestal met losse flodders oefent.

Ook Michel herinnerde zich mijn vorige avontuur nog, want op die reis toen van Frankrijk naar Nederland kwam ik ook bij hen op bezoek. Toevallig had hij het er gisteren nog over.

Voordat ik hier het bos ben ingedoken had ik in Colmar zelf toch weer de accordeon tevoorschijn gehaald.

Ook nu was ik het helemaal niet van plan. Het was vijf uur toen ik er doorheen fietste met het idee om zo snel mogelijk de stad weer achter me te laten om daarna een plekje te gaan zoeken voor de tent.

Maar tot mijn verrassing was het in de voetgangerszone hardstikke druk en gezellig en daardoor kwam ik weldra weer in andere sferen.

Aanvankelijk kreeg ik niet zoveel aandacht, maar na een uur, toen ik op het punt stond in te pakken, maar dat niet kon omdat een kind maar niet van me weg te slaan was toen kreeg ik de smaak even goed te pakken. Toen kwamen er veel meer kinderen bij en kon ik de show goed afmaken. 

In het stadje voor Colmar, Sélestat geheten was het vanmorgen tijd voor koffie.

Daar was het toen nog héél rustig.

Ik ben wel blij dat Google Maps kleine weggetjes voor me vindt.

Een gedeelte van de route ging naast deze  grote  drukke weg.

Vroeger had ik gewoon die drukke grote weg genomen.

Intussen is het half tien en valt de duisternis in .

Nog steeds knalt het verderop door, maar ik ben niet bang 

Ga lekker slapen zometeen.

Wees maar niet bang dat dit mijn laatste blog is geweest.

      B o n n e    n u i t      

Dienst in Evangelische kerk bijgewoond met Michel als prediker. Daarna verder op reis.. Twee keer opgetreden.

 Het afscheid van Michel en Annie was na de dienst in de Evangelische Kerk van Molsheim, wat acht kilometer westelijk van hun woonplaats Ernolsheim ligt.

Elke zondag predikt Michel hier, en vandaag met Hemelvaartsdag was het ook weer te doen.

Ik vond het mooi om dat eens mee te maken.

Hij sprak goed en duidelijk en de strekking van zijn verhaal was de nederigheid die Christus aan de dag legde en dat deze houding juist een voorwaarde is om verheven te kunnen worden.   

Rond half twaalf zette ik vandaaruit weer koers naar het zuiden waarbij in de middle of nowhere heel onverwachts iemand mijn naam riep. " Hé Gert". Het was Michels zoon Guillaume die met een vriend een rondje aan het fietsen was in het heuvelland en in de buurt was geweest van de berg van de Heilige Odile, waar gisteren Michel mij naartoe reed.

Daar bovenop die top waren we gisteren en daar kwam Guillaume vandaan.

De koffie lonkte me, en ik verwachtte in het toeristische plaatsje Obernai wel ergens een café open te vinden, hoewel je dat maar nooit weet op de feestdag van Hemelvaart.

In enkele voorafgaande dorpjes trof ik al alle gelegenheden dicht bijvoorbeeld.

Maar Obernai bruiste juist van alle kanten, het centrum liep vol van de toeristen en de hoofdstraat was één en al restaurant die vanwege de drukte mij niet aanspraken voor koffie of eventueel  een hapje eten.

Echter een bakkerij met een terrasje viel wel precies bij mij in de smaak voor koffie met een gebakje.

Eigenlijk zou ik hier prima kunnen spelen, was de gedachte die steeds meer tot me begon door te komen, maar dit vereiste wel een ommezwaai van instelling, want mijn vizier was gericht op het bereiken van Bazel, gevolgd door eventueel de beklimming van de Grote Sint Bernard.

Even tevoren had ik Google Maps nog gevraagd hoe ver dat nog was en hoe ik moest rijden.

392 kilometer dus nog en ik kan het binnen drieëntwintig uur bereiken.

Maar daar is natuurlijk geen oponthoud bij berekend vanwege optreden in een stadje in de Franse Vogezen.

Zoals  vaker, na een half  uur mijmeren had ik mezelf overgehaald om de stoute schoenen, dat wil zeggen de klompen aan te trekken. In dit geval maar één klomp want de andere is onderweg gaan stappen.

En even later was ik van reiziger weer even artiest geworden.

Een uur lang vond ik echter wel lang genoeg en verwisselde ik de gezellige mensenwereld weer voor de rustige wegen over de vlakten van de Elzas, geflankeerd door oostelijk de heuvels van het Zwarte Woud en westelijk de Vogezen.

Maar niet voor lang. Na mijn lunchpauze...............

...............doemde nietsvermoedend in een klein dorpje alweer een grote mensenmassa op.

Oh ja, dat kan natuurlijk, dacht ik, dat heb je met Hemelvaart, dan worden er overal in Frankrijk rommelmarkten georganiseerd.

En dit was nog niet zo'n kleintje ook niet.

Dit keer kostte het me geen tijd of moeite om mezelf te overreden om de accordeon tevoorschijn te halen, ook al had ik net die trui uitgedaan, die nu weer aan moest.

Er was hier ook een violist bezig.

zo te zien nog nooit les gehad...

Ook hier ongeveer een uur gespeeld en ik neem me voor dat dit af en toe optreden ook weer deel gaat uitmaken van deze reis.

Geeft  andere impulsen om af en toe in de mensenzee te kunnen zwemmen.

Wat eten betreft was het vanavond magertjes met het avondeten.

Omdat alle supermarkten dicht waren vandaag had ik geen groente en heb ik het maar gedaan met een paar aardappelen, een halve ui en wat boter.

Maar morgen is er wel volledig ontbijt. De kaas was weliswaar op maar in Obernai heb ik in een dure winkel een stuk gekocht.

Water heb ik ook ergens gevraagd, dus thee is er morgen ook.

Mijn gratis natuurhotel staat dit keer tussen de druivenstruiken .

Met uitzicht op de Vogezen.

Hier nog een foto van een mooi versierde bakkerij.

Je zou het bijna het huis van Hans en Grietje kunnen noemen.

En nóg een bijzonder huis.

Een deel van de voorkant.

Bonne nuit et bonnes rêves.

Met Michel naar de berg van de Heilige Odile.

 Michel en Annie hebben een auto geërfd die lang heeft stilgestaan.

Een vriend van hen had de leeggeraakte accu weer opgeladen, maar het was goed dat er ook mee gereden zou worden. Dus nodigde Michel me uit om met die auto naar een bergtop in de Vogezen te rijden waar het klooster staat van de Heilige Odile.

              Het klooster met Ste Odille.

Bij de ingang sprak deze uitspraak me aan:

                       "Open mijn ogen"

Soms moet iemand inderdaad je ogen openen, is mijn ervaring.

Er staat geschreven: Al 1300 jaar lang trekt deze plek allerhande mensen, pelgrims, wandelaars, bezoekers en toeristen, om er op adem te komen.

Jij die op de berg komt, laat je doordringen van de schoonheid en de stilte van de plek, laat God tot je komen en richt je op de Heilige Odile.

Toen we binnenkwamen was er net een dienst aan de gang en dat vond ik fijn om daar nog even wat van mee te maken.

Ik zei, toen we naar buiten gingen en Michel me van alles wilde laten zien, dat me dat eigenlijk niet zo interesseerde en dat de beleving voor mij belangrijker is. Waarop Michel terecht antwoordde dat je van schoonheid ook mag genieten.

Mooi was het inderdaad om vanaf de rots waarop de kerk was gebouwd naar beneden, naar het onderliggende land te kijken. De hoogte is daar 740 meter.

Thuisgekomen had Annie alweer het "déjeuner" klaar, zoals je tegenwoordig het middageten moet noemen in Frankrijk.

Michel en Annie kunnen het weten. Ze zijn alletwee leraar Frans geweest. Ze legden uit dat in de loop van de tijden de betekenis "ontbijt" weggeëbd is. Dat wordt nu " petit déjeuner" genoemd.

Letterlijk betekent dé-jeuner ont-nuchtering.

Even zo vrolijk hebben we zojuist weer mogen genieten van een warme maaltijd, zodat ik hier wat eten betreft ook niks tekort kom.

Daar staat het stel, netjes geposeerd voor de persfotograaf.

Ook zoon Guillaume, die hiernaast woont, kwam even kijken met zijn schattig dochtertje.

Hij blijkt ook accordeon te spelen sinds kort en we speelden even samen, wat goed ging omdat ik de sneeuwwals uit mijn hoofd ken.

Morgen is het Hemelvaart en Michel, die ook een beetje pastor is, gaat een lezing houden in een evangelische kerk, tien kilometer hiervandaan.

Mijn plan is het om daar gepakt en gezakt heen te fietsen, de dienst bij te wonen en vandaar de reis voort te zetten.

Nu is het half negen.

Michel zit in een zogenaamde zoomvergadering en Annie geeft haar tomaten- en saladeplanten water.

Een spannende avond wens ik met Feijenoord als winnaar.

             À DEMAIN.