Zo, ik heb het huis van Heidi en Sami weer gevonden.
Ook hier zijn er veranderingen, want ze zijn niet meer samen.
Heidi blijft hier wonen. Al meer dan dertig jaar is dit haar geliefde woonplek.
Ze is echt een vrouw van het groen en ook nu weer is haar hele bergwand gevuld met kruiden, bloemen, fruit en groenten. Overal heeft ze tuintjes.
Water geven is een belangrijke activiteit. Overal staan van die blauwe tonnen gevuld met regenwater en/of water uit het beekje.
Op leisteen dat hier veel te vinden is heeft ze spreuken geschilderd.
Als ik hier logeer heb ik mijn eigen slaapplaats: een tuinhuisje, dat boven het huis ergens in het struikgewas te vinden is.
Poeslief lag vanmiddag op " mijn" bed, maar die zal het zeker niet erg vinden als ik er straks ook mijn benen ga strekken.
Een inspannende dag was het lichamelijk gezien echter niet.
Een kilometer of twintig langs de Rijn gevolgd door een flinke klim van vier kilometer tot het dorp.
Er stond zelfs een tent, te zien vanaf het fietspad, maar niet de mijne dit keer. Zo zou ik m ook nooit neerzetten, behalve in geval van nood.
Wel een beetje onbeleefd vond ik om daar een foto van te maken.
Ook was er een oversteek per veerpont.
En in een café waar ik koffie dronk hing ook Vincent van Gogh.
Vanavond zijn we gaan wandelen. Uschi en Heidi doen dat elke dag met hun hondjes.
Eerst een heel end het bos in, dan weer terug en een groot deel van het dorp door.
Er staan veel schilderachtige huisjes.
Dit bijvoorbeeld.
Heidi en ik hebben net samen gegeten.
Ze is nu " fleissig" bezig met de naaimachine.
Haar kinderen, Andreas en Johannes, ken ik vanaf hun geboorte en zijn nu respectievelijk eenentwintig en negentien.
Johannes zag ik net al. Andreas waarschijnlijk morgen. Hij is kok.
Zo, tien uur, tijd voor mij om naar mijn tuinhuisje te klimmen.
GUTE NACHT FREUNDE.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten