Nog steeds zijn er geweerschoten te horen in het bos waar ik nu kampeer. Toen ik hier rond zeven uur mijn tentje opzette begon het.
Het is in de buurt van Colmar. Nou moet je weten dat ik dit hier jaren geleden ook ooit meegemaakt heb in deze omgeving.
Toen stond er wel iets van militair terrein en dat je moest uitkijken als de rode vlag uithing. Dat was niet, maar toen kwamen er toch ineens keiharde knallen en ik was doodsbang en zag ook vuurpijlen afgeschoten worden.
Wel frappant dat het zich nu herhaalt, maar ik heb het idee dat de schoten verder weg zijn.
Toen ik de vorige keer zo bang was schreef ik een vriend in Nederland een sms en waarschuwde hem daarin dat dit misschien mijn laatste sms was.
Dat herinnert hij zich nog goed en daarom was nu de gelegenheid om hem met mijn geavanceerdere apparatuur een audio opname van het geknal te laten horen.
Het is een man met humor en net als toen maakte hij zich nu ook niet direct zorgen.
Zelf ben ik ook ontspannen, zeker nadat Piet schreef dat het leger meestal met losse flodders oefent.
Ook Michel herinnerde zich mijn vorige avontuur nog, want op die reis toen van Frankrijk naar Nederland kwam ik ook bij hen op bezoek. Toevallig had hij het er gisteren nog over.
Voordat ik hier het bos ben ingedoken had ik in Colmar zelf toch weer de accordeon tevoorschijn gehaald.
Ook nu was ik het helemaal niet van plan. Het was vijf uur toen ik er doorheen fietste met het idee om zo snel mogelijk de stad weer achter me te laten om daarna een plekje te gaan zoeken voor de tent.
Maar tot mijn verrassing was het in de voetgangerszone hardstikke druk en gezellig en daardoor kwam ik weldra weer in andere sferen.
Aanvankelijk kreeg ik niet zoveel aandacht, maar na een uur, toen ik op het punt stond in te pakken, maar dat niet kon omdat een kind maar niet van me weg te slaan was toen kreeg ik de smaak even goed te pakken. Toen kwamen er veel meer kinderen bij en kon ik de show goed afmaken.
In het stadje voor Colmar, Sélestat geheten was het vanmorgen tijd voor koffie.
Daar was het toen nog héél rustig.
Ik ben wel blij dat Google Maps kleine weggetjes voor me vindt.
Een gedeelte van de route ging naast deze grote drukke weg.
Vroeger had ik gewoon die drukke grote weg genomen.
Intussen is het half tien en valt de duisternis in .
Nog steeds knalt het verderop door, maar ik ben niet bang
Ga lekker slapen zometeen.
Wees maar niet bang dat dit mijn laatste blog is geweest.
B o n n e n u i t
Geen opmerkingen:
Een reactie posten