Met Michel naar de berg van de Heilige Odile.

 Michel en Annie hebben een auto geërfd die lang heeft stilgestaan.

Een vriend van hen had de leeggeraakte accu weer opgeladen, maar het was goed dat er ook mee gereden zou worden. Dus nodigde Michel me uit om met die auto naar een bergtop in de Vogezen te rijden waar het klooster staat van de Heilige Odile.

              Het klooster met Ste Odille.

Bij de ingang sprak deze uitspraak me aan:

                       "Open mijn ogen"

Soms moet iemand inderdaad je ogen openen, is mijn ervaring.

Er staat geschreven: Al 1300 jaar lang trekt deze plek allerhande mensen, pelgrims, wandelaars, bezoekers en toeristen, om er op adem te komen.

Jij die op de berg komt, laat je doordringen van de schoonheid en de stilte van de plek, laat God tot je komen en richt je op de Heilige Odile.

Toen we binnenkwamen was er net een dienst aan de gang en dat vond ik fijn om daar nog even wat van mee te maken.

Ik zei, toen we naar buiten gingen en Michel me van alles wilde laten zien, dat me dat eigenlijk niet zo interesseerde en dat de beleving voor mij belangrijker is. Waarop Michel terecht antwoordde dat je van schoonheid ook mag genieten.

Mooi was het inderdaad om vanaf de rots waarop de kerk was gebouwd naar beneden, naar het onderliggende land te kijken. De hoogte is daar 740 meter.

Thuisgekomen had Annie alweer het "déjeuner" klaar, zoals je tegenwoordig het middageten moet noemen in Frankrijk.

Michel en Annie kunnen het weten. Ze zijn alletwee leraar Frans geweest. Ze legden uit dat in de loop van de tijden de betekenis "ontbijt" weggeëbd is. Dat wordt nu " petit déjeuner" genoemd.

Letterlijk betekent dé-jeuner ont-nuchtering.

Even zo vrolijk hebben we zojuist weer mogen genieten van een warme maaltijd, zodat ik hier wat eten betreft ook niks tekort kom.

Daar staat het stel, netjes geposeerd voor de persfotograaf.

Ook zoon Guillaume, die hiernaast woont, kwam even kijken met zijn schattig dochtertje.

Hij blijkt ook accordeon te spelen sinds kort en we speelden even samen, wat goed ging omdat ik de sneeuwwals uit mijn hoofd ken.

Morgen is het Hemelvaart en Michel, die ook een beetje pastor is, gaat een lezing houden in een evangelische kerk, tien kilometer hiervandaan.

Mijn plan is het om daar gepakt en gezakt heen te fietsen, de dienst bij te wonen en vandaar de reis voort te zetten.

Nu is het half negen.

Michel zit in een zogenaamde zoomvergadering en Annie geeft haar tomaten- en saladeplanten water.

Een spannende avond wens ik met Feijenoord als winnaar.

             À DEMAIN.