Er is geen dag zo moeilijk of er zit een eind aan.

 Hè hè, eindelijk staat de tent en is het eten gaar.

Uren moest ik fietsen, bergje op bergje af.

Doorfietsen terwijl ik aan kamperen toe was.

Maar ik was de hele dag geen winkel tegengekomen en zelfs een kopje koffie was nergens te krijgen.

In dit soort gebieden moet ik dus altijd voortaan genoeg eten bij me hebben.

Af en toe dacht ik erover om maar gewoon te stoppen en maar een keer niet eten.

Nou ja, aardappelen en een halve ui met boter daar kon ik mee overleven en ook brood en kaas voor morgenochtend was er genoeg.

Maar ook nauwelijks water nog.

Vanmiddag bij de lunch dronk ik maar water in plaats van melk  om mee te metselen.

Vanmiddag half vier fietse ik langs de Nürburgring en toen was het nog vijfentwintig kilometer tot de stad waar ik me kon bevoorraden.

Wetende dat die voorafgaande zevenentwintig kilometer al heel moeizaam gingen leek het me toen een onmogelijke opgave.

Maar vanaf de hoogte van zevenhonderd meter waar dat motorsportgebeuren zich bevindt kwam er daarna een aardige afdaling zodat de kilometers sneller gemaakt werden.

Na heel veel gezucht en gesteun, want daarna ging het toch weer flink omhoog, werd eindelijk de beloofde stad bereikt en mijn vraag naar een supermarkt leidde mij tot REWE.

Daarna moest ik toch weer even flink op mijn tandvlees bijten want de stad lag in een gat.

Weer klimmen, klimmen, klimmen om uiteindelijk in de grote wijde wereld te komen waar geen boompje stond en dus ook nog geen plek voor de tent die wat beschutting behoeft.

Uiteindelijk is dit de oplossing geworden.

Geen bomen maar wel hout. Tussen al die pallets waren er gemakkelijk enkele half vergane stukken te vinden, zodat het vuur zijn werk kon doen.

Zelfs het opeten van de hier klaargemaakte preimaaltijd vereiste moed.

Ik moest me ertoe zetten om die twee volle borden naar binnen te werken en ook het schrijven van de blog was een moeten terwijl ik het liefst meteen de tent in gedoken was.

Maar je kunt nou eenmaal niet altijd doen wat het gemakkelijkst is.

Nu , bijna negen uur, zit ik voor de tent en zie hoe de zon achter de heuvel is gegaan.

Achter die pallets is een zanderig pad waar ik vandaan gekomen ben. Sinds ik hier ben is er al een stel met een paard en een stel met een hond en nog iemand overheen gelopen, wat ik niet verwachtte op deze wat afgelegen plek.

En nu....... mag ik me echt te ruste leggen.

Een goede nachtrust is mijn wens.