Vanmorgen lag ik nog lekker te luieren in mijn door de zon al warmer geworden tentje toen er opeens volop werd getoeterd en ik hoorde mensenstemmen.
Voor mij zou het niet bedoeld zijn want de tent stond niet in de weg, maar Toms auto natuurlijk wel.
Hij had hem gisteren al zo neergezet naast het pad dat er eventueel een tractor wel langs zou kunnen.
Ik vond het al een beetje overdreven van Tom dat hij zich daarover zo druk maakte. De kans is toch heel klein dat net de volgende ochtend een boer het in zijn hoofd krijgt om daar door te willen.
Bovendien had ik vanaf dat ik er was geen enkele auto over het weggetje dat zo breed was als een fietspad zien komen.
Maar het gebeurde dus toch.
Groot materieel waaronder een dikke tankwagen moest erdoor.
Het plan om hier de hele dag te blijven leek ineens niet meer zo voor de hand liggend.
In plaats van een vuurtje te maken voor de ochtendthee ben ik dus meteen maar overgegaan op tent afbreken en inpakken, terwijl Tom zijn auto het pad uit reed en langs het weggetje parkeerde.
Er moest gegierd worden.
De mensen waren verder aardig hoor, hoewel Tom wel schrok toen de eerste man die hem aansprak een geel hesje droeg als een politieman.
Maar dat was hij gelukkig niet.
Tom vond dat waar de auto zo langs de weg stond hij daar wel kon blijven staan vandaag, zodat ik na de crematie daar ook weer terug kon komen.
Nu, half zeven in de avond, ben ik daar weer.
De tent zit nog ingepakt.
We eten vandaag in twee gangen, waarvan we de eerste al genuttigd hebben.
Tom had met liefde en zorgvuldigheid mijn meegebrachte kipfilets omgeven door uitjes, paprika en wat dies meer zij.
Deel twee van het diner, aardappelen met spinazie, was net gaar toen Toms telefoon ging en ze praten nog steeds
Het gaat over een project bij Emmaus. Het staat in de planning dat daar een paar gebouwen neergezet worden voor het opvangen van vluchtelingen. Gebouwen in de stijl van Tom, met als materialen strobalen en leem.
De plechtigheid vanmorgen heb ik dus bijgewoond.
Voor en na de bijeenkomst had ik een geanimeerd gesprek met een vriend van de familie.
Aan de koffietafel schoof bovendien Bert bij.
Die ken ik goed. Hij is vriend van Marlène.
Heel leuk vond ik dat hij na afloop met mij mee ging naar waar Toms auto op mij is blijven wachten.
De twee hebben elkaar namelijk al eens ooit bij mij ontmoet.
Hier zitten ze allebei.
Maar nu hou ik op met schrijven.
Tom is uitgetelefoneerd en het eten mag niet verder koud worden.
AU REVOIR, tot morgen.
Ps 1:Vanmiddag in Echt nog drie kwartier accordeon gespeeld, weliswaar zonder uitrusting.
Het doel was om boodschappen te doen en het idee om te spelen kwam pas toen ik door het centrum reed.
Ps 2: Tom had voor mij een cadeautje.
De koeken zijn van de streek waar Tom zijn landje heeft.
Ook zit er een boekje in het tasje met overdenkingen voor elke dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten