De gisteravond ingezette klim was nog lang niet volbracht, zoals ik vanmorgen merkte. De vriendelijke vrouw die mij gisteren aanbood om te helpen als het nodig was zei dat al, maar dat geloofde ik niet, mij leek het einde van de klim wel in zicht.
Van de zevenhonderd meter hoogte waar ik mijn bedje spreidde moesten er nog driehonderd bij om tot het hoogtepunt te komen.
Maar daarna werd het vals plat.
Het ging van hoogtepunt naar hoogtepunt en de hoogtepunten werden steeds hoger tot tegen drie uur het hoogste hoogtepunt bereikt werd.
Een uurtje eerder was er een treffen met een zekere Jean Claude.
Hij hield me aan en wilde meer van mijn reis weten.
Hij had het zelf wel moeilijk want moest als fietsliefhebber zijn tochten, die hij met vrienden pleegde te maken inkorten vanwege zijn knieën.
Drie weken geleden had hij aan zijn rechterknie een meniscusoperatie ondergaan, de linker was ook niet best meer.
Vroeger speelde hij ijshockey en toen is er iets met een knie gebeurd.
Bovendien staat hij op de nominatie voor een operatie aan zijn prostaat.
Ook vroeg hij hoe ik op het idee kwam om drie klompen achter op de fiets te binden.
Hij legde me het een en ander uit over de mogelijkheden van door mij te volgen routes.
Ook was hij even mijn fotograaf.
Vanmorgen trof ik in een dorpje zowaar een winkeltje. Een vrouw die mijn fiets zag staan herkende meteen die twee klompen. " Die komen van de klompenmakerij van Cornol, ik heb zelf ook een paar".
Die man is dus inderdaad in de wijde omtrek bekend, want dit dorpje was zeker zestig kilometer van Cornol verwijderd.
Ook bevestigde zij wat die man ook al zei, dat het de enige klompenmakerij van heel Zwitserland is.
Net heb ik even gekeken in de folder die ik gisteren meekreeg.
Omdat het hier ook staat geloof ik het nu zelf ook, en ben ik nog meer onder de indruk van het toeval dat mij naar deze André Gaignat leidde en waardoor ik nu voor deze zomer weer klompen heb als ik op reis ben of in de Ardèche en op wil treden.
Wie meer wil weten kan zoals je ziet lasaboteriedecornol@gmail.com intoetsen.
Mijn tent staat nu daar waar het fietsje staat, op negenhonderd meter hoogte.
Nog ruim tweehonderd kilometer tot de Grote Sint Bernard dus.
Jean Claude was verbaasd toen ik hem dat plan vertelde. Ik zei erbij dat dat dit hier een beetje training is voor mij.
Maar ik vond het wel echt zwaar vandaag en gisteren op het laatst ook. Maar ja, veertien procent is ook niet niks.
Vanmorgen begon de dag heel grappig.
Ik was om zeven uur opgestaan want wilde het eens anders doen dan andere ochtenden als ik in bed eerst een half uur op mijn apparaatje lig te kijken. Nu meteen het vuur aan en ontbijten en puzzelen ondertussen.
Het ontbijt was net ongeveer ten einde toen de werklui van de houtzagerij arriveerden en weldra met hun werk begonnen.
Dit was voor mij het sein om alsnog snel mijn smartphone in te schakelen en een en ander op te nemen waaronder de oorverdovende herrie van de zaagmachines.
Helaas kan ik het filmpje niet op de blog krijgen.
En ondertussen kwam het me dus ook goed uit dat ik net vandaag de dag eens anders begon.
Nu straks weer lekker slapen, morgen eerst weer de hoogte in, van negenhonderd tot elfhonderd meter, en dan mag ik afdalen naar het Meer van Neuchâtel, waar ik weer veel mensen ga zien ter afwisseling van de eenzame hoogtes waarin ik gisteren en vandaag verkeerde.
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten