Het kan wonderlijk gaan.
Vanmorgen aan de ontbijttafel hield ik nog maar eens de drie nogal verschillende opties voor het vervolg van de tocht aan Koos voor.
Ik wist het echt helemaal niet, hoewel het idee om via het noorden naar het zuiden te gaan toch wel af aan het vallen was.
Koos vond ook dat ik dat niet moest doen.
Over bleven de omweg via Bretagne, die ik vorig jaar ook gemaakt had en de min of meer rechtstreekse naar de Ardèche waar ik tenslotte toch wel op mijn plekje daar wil arriveren.
Gewoon maar weer aan de Heilige Antonius gevraagd of die mijn te gane weg wist.
Er kwam iets heel anders uit de bus.
In Duitsland in het middenrijngebied wonen Heidi en Sami.
Het zal drie jaar geleden zijn dat we elkaar voor het laatst zagen.
Al verschillende keren is mijn frankrijkreis via hun woonplaats Sauerthal gegaan.
Ik denk dat dat nu ook weer gaat gebeuren.
De eerste vijf kilometer vanmorgen toen ik het echt nog niet wist ben ik maar gewoon richting zon (zuiden) gaan rijden totdat op een bepaald moment ik voelde dat zuidoost de juiste richting was die ik moest volgen.
Bij dit kruispunt viel de keuze op Valkenburg en niet op Maastricht, via welke stad de richting zuid of zuidwest(rechtstreeks of Bretagne) ingeslagen zou worden.
Een voor mij verrassend plan dat vanmorgen pas begon te dagen toen Koos en ik aan het scrabbelen waren.
Rond half twaalf namen we afscheid van elkaar.
Toen ging ik nog even op bezoek bij Ineke en Sjef, vrienden die ook in Geleen wonen.
Sjef was er niet, wat ik jammer vond, maar met Ineke was het gezellig.
Zij is een bezige bij en nu ook weer met de vele bloemetjes in haar tuin bezig.
Daar staat ze bij haar viooltjes die ze in november al gezet heeft naar haar zeggen.
Mijn parkoers door de zuidoosthoek van Limburg hield ook in dat ik meteen al kon wennen aan het fietsen in heuvellandschap.
Al heel snel diende zich de eerste "col" aan.
Ben al meteen gaan lopen naast de fiets, wat ik sneller doe tegenwoordig. Het geeft een andere lichaamsbeweging en het is ontspannender.
Het eerste hoogtepunt was snel bereikt.
Zoals je ziet komt hier ook de Amstel goldrace overheen.
Een mooi punt om te stoppen voor vandaag leek mij in de buurt van het drielandenpunt.
Het staat nu ook symbolisch voor de keuze die ik ga maken tussen België en Duitsland.
Deze staat waarschijnlijk nu wel vast, hoewel je maat nooit weet bij mij.
Iets voorbij bovenstaand hotel kon ik, opnieuw op aanraden van Antonius, mijn eigen drielandenhotel opzetten.
Het is waarlijk een uitgelezen plek hier. Helemaal vrij op een weiland door bomen geflankeerd.
Waar de fiets op de blauwe lijn staat is het te doen.
De blauwe lijn heeft Google voor me uitgestippeld om rechtstreeks naar de Ardèche te komen, maar Koblenz wat rechtsonder te zien is is nu mijn tussendoel geworden.
Mijn vrienden wonen daar weer honderd kilometer vandaan zuidwaarts.
We zullen zien hoe het zich ontwikkelt.
Ik vind het heerlijk nu weer eens een tijdje een open vizier te hebben en dat ik alles op mijn eigen manier kan doen.
Daarom laat ik Heidi en Sami van deze plannen nog niks weten.
Een fijne avond gewenst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten