Na vele jaren weer op markt van Domène. Precies op tijd geïnstalleerd voor het onweer.

 Als ik aan de markt van Domène denk zie ik de man van de klerenkraam op het eind voor me, waar ik altijd hele gesprekken mee had over theater en dat soort dingen.

Hij snapte mij wel en waardeerde mijn optreden.

Maar nu was het al weer vele jaren later dan de vorige keer dat ik daar speelde 

Hij zou nu er wel niet meer zijn, dacht ik, want toen was hij ook al de jongste niet meer.

Bovendien heb ik totaal geen geheugen voor gezichten.

Toch liep ik even naar die hoek en tot mijn verbazing herkende ik hem heel goed.

Toen ik hem aansprak reageerde hij ook meteen.

Of ik vandaag  weer ging zingen op de markt.....

Ik legde hem in het kort mijn reis uit.

Hij vroeg me hoe oud ik nu was, waarop hij zei dat hij nu vijfenzeventig was.

Deze ontmoeting maakte voor mij de marktgang al goed, maar heb ook nog een half uur gespeeld midden in de zon en met mijn dikke trui aan.

Tot ik niet meer kon en het zweet me in de ogen liep.

Maar de mensen reageerden goed en er zat genoeg vuur in mijn spel, en dat is bemoedigend na lange tijd niet meer opgetreden te hebben.

Op het moment van schrijven, kwart over acht, lig ik in de tent terwijl regendruppels er gezellig op vallen.

Het onweer was voorspeld maar hoe laat het zou beginnen wist ik niet.

Dit bleek zeven uur te zijn, terwijl de laatste berichten tien uur waren.

Maar het is allemaal prima uitgekomen. De tent stond op tijd, maar niks te vroeg.

Het vuurtje was aan, en dat ging niet meer uit door de regen.

Bloemkool en broccoli schafte de pot.

 

En het eten werd genuttigd in de tent.

Alvorens de tent in te gaan nog even naar die mooie wolken in de bergen gekeken.

Vanaf Grenoble ging de route over een fietspad langs de rivier de Isère.

Overal bomen in de buurt.

Daarom hoefde ik me helemaal geen zorgen te maken voor een kampeerplek, ook bij eventueel naderend noodweer.

We moeten vooral ook blij zijn dat er wat vocht op de aarde komt.

Vanmorgen stond er dit te lezen ergens.

Droogtewaarschuwing voor het departement de Isère. Restricties qua waterverbruik. Voor de hele maand juli.

Ook vandaag werd ik weer door vele mensen aangesproken, vooral door fietsers.

Één van hen, een student van rond de twintig gaat zaterdag starten met een reis die vijf weken gaat duren en dwars door de Pyreneeën moet gaan van oost naar west.

Ze beginnen met zijn vieren en maakten andere jaren ook al dit soort tochten.

Leuk, zo'n enthousiast iemand tegen te komen.

Zo, en nu is het dan weer tijd voor een toetje.

Tot morgen in de nieuwe maand juli.

B o n n e     N u i t.

Hele morgen nog genoten in het grote huis.

 B o n s o i r.

Vanavond nog een aardig eindje doorgefietst in een aangenaam zonnetje. De grote hitte is even verdreven na het onweersgeweld van gisteren.

Vanmorgen nog wel tot twaalf uur gebleven in de grote bovenverdieping van het huis waar het zonnetje ook al lekker door het raam scheen.

Mijn vochtig geworden kleren konden zo mooi drogen.

Grenoble begint al aardig te naderen en in de bergen boven die stad woont Sylvie met haar man.

Zij was getrouwd met mijn nu inmiddels elf jaar geleden overleden broer John.

Plan was om hen weer eens op te zoeken maar zojuist schreef ze dat ze op vakantie zijn.

Dus dat wordt toch weer een andere keer.

Voordeel is dat ik morgen niet die bergen weer op hoef te klimmen.

Wel is het mogelijk dat iets voor Grenoble, zo'n zestien kilometer van waar ik nu ben morgen een markt is.

Die heb ik in het verleden al een paar keer gedaan ,bijvoorbeeld als ik mijn broer op ging zoeken.

Ja, langzamerhand kom ik op bekend terrein, steeds meer op plaatsen die ik op toernees met de accordeon gewend ben aan te doen.

Deze streek rond Grenoble is het gebied van de notenbomen.

Ook waar ik nu kampeer staat een kleine plantage.

Nu,acht uur, is de zon zo'n beetje achter de bergen van het westen.

Hij heeft hier mijn nog wat vochtige trui verder opgedroogd.

En in mijn powerbank heeft ie ook weer wat meer energie gebracht.

Waarschijnlijk heb ik die energie deze reis niet meer nodig want het duurt niet lang meer voor ik thuis ben.

Je weet echter maar nooit.

Inmiddels is nu het kleurrijke gordijn van Marion helemaal afgekomen.

Ziehier het resultaat.

Een prettige avond gewenst.

                 À   d e m a i n.

Ps....Zat ik even bij de tent vanavond, kwam er een hondje naar me toegelopen. Begon eerst mij te likken tot...... hij het bord in de gaten kreeg.

          Is mijn bord ook weer schoon (bijna).

Vandaag wél mijn intrek genomen in een huis.

Gisteren op weg naar de col reed ik twee leegstaande huisjes voorbij. Het was nog vroeg en het waren geen uitzonderlijke weersomstandigheden.

Vanmiddag echter fietste ik in de stromende regen en toen dat al twee uur aan de gang was hoopte ik maar zo'n huisje tegen te komen, wat mij in Frankrijk en langs een vrij drukke Route National niet zo waarschijnlijk leek.

Toch maar St Antonius gevraagd voor een hutje en spoedig daarna stond er een groot huis!

Met een beetje moeite kon ik er met fiets en al in. 

Twee verdiepingen heeft het zelfs en dat leek mij al gauw het meest cleane gedeelte.

In dit soort huizen is het namelijk altijd zo dat anderen er hebben huisgehouden. Door de rommel die ze gemaakt hebben moet je heen kijken. En dat kan ik.

Mijn tentje op deze bovenverdieping opgesteld en gekookt op mijn gasje, dat bijna nooit gebruikt wordt maar vandaag toch weer erg handig was om er mijn eten op te koken.

Vanuit "mijn" raam een uur geleden dit uitzicht.

Maar inmiddels (half zeven) zijn de wolken al weer verder opgetrokken.

De tent op moeten zetten in de stromende regen en in een kletsnatte natuur is erg onhandig. Daarom is deze oplossing zeer waardevol en dankbaarheid waardig.

Het fietsen ging vandaag van een leien dakje. De route volgde de rivier De Arc, die uit de buurt van de Col du Mont Cénis naar beneden kwam, en dat betekende dus een vrijwel constante afdaling.

Nu was er wel tijd voor koffie, twee keer zelfs. Eerst in een  café en later nog eens in de Mac Donald's van St Jean de Maurienne. In dit stadje staat het opinelmuseum. 

Een opinel is een beroemd Frans merk zakmes.

Ik heb er al heel vaak eentje op zak, meestal zo lang tot ik m weer kwijt ben en weer een nieuwe aanschaf.

De foto kon ik nog net maken bij de beginnende regen vanmiddag.

In de ochtend toen het nog ongeveer droog was kwam dit beeld voorbij.

  

Op dit punt was de rivier beneden in een ravijn verzonken.

Je moet geen hoogtevrees hebben bij het maken van deze foto.

In deze contreien werd ik aangesproken door een groep van vier fietsers uit Zwitserland.

Of ze een foto van mij mochten maken.

Natuurlijk. En daarna gaf ik één van hen ook mijn toestel waar hij dit plaatje uit haalde.

Zeven uur nu.

Tijd voor het toetje en daarna nog veel daglicht over om nog wat anders te doen zoals puzzelen.

B o n n e     S o i r é e

                           À   d e m a i n

De col gehaald. Eerste zeven kilometers over kleine weggetjes nauwelijks te doen.

 Hoera, het is gelukt de hoge bergen over te steken. In één dag zelfs.

      

De Col du Mont Cénis met uitzicht op Frankrijk.

Maar wat was het zwaar!

De kleine alternatieve weg die Google Maps me aanwees en waaraan ik  zo rustig kon kamperen, een kilometer uit Susa vandaan, was vreselijk steil en ging door bergdorpjes die op ezels berekend zijn maar niet op een volgepakte fiets.

Ik moest de fiets haast horizontaal vooruit duwen, stapje voor stapje op de puntjes van mijn tenen.

En dan bij elk kruispunt weer op de telefoon kijken tussen welke huizen ik de fiets nu weer door moest friemelen.

Heel diep naar beneden onder het huis kwam mijn weggetje vandaan.

Op dit punt kreeg ik te lezen dat ik bij St Antonius rechtsaf moest gaan.

Ook was de smalle weg ergens verstopt. Ze waren oud beton aan het weghalen en mijn fiets kon er niet door. Een voetganger wel.

 

Ze wenkten dat ik drie minuten moest wachten en dat deed ik graag om het tafereel goed op te nemen.

Wat was ik blij dat ik na een kilometer of zeven  de fiets weer de gewone weg op kon duwen, die weliswaar ook continu omhoog ging maar met minder percentages dan twintig procent.

Uiteindelijk heb ik vandaag de col nog gehaald, maar er waren bepaalde punten waar ik overwoog daar de nacht door te brengen.

De lucht was af en toe erg dreigend en er stonden een paar huizen in de aanbieding.

Met regen is het daar beter toeven dan in een tent.

Mooi beschilderd, maar binnen moet je uitkijken dat je niet in een gat valt.

 Een paar kilometer verder, net voor de Franse grens stond dit:

 

Ook wel grappig maar het was pas twee uur, nog steeds droog en regen werd vooral voor morgen verwacht. Doorfietsen leek me beter, temeer daar behalve de regen ook de zon afwezig was.

En zo belandde mijn reis weer in Frankrijk.

 wat niet betekent dat je dan weer naar beneden mag.

Tot de col was het nog even flink doorbijten.

Even had ik de illusie dat daarboven misschien het eindpunt al was, maar er volgden nog vele kilometers.

Wel met een fraaie lucht.

Er moest eerst nog een meer komen.

De weg ging toen met vals plat verder evenwijdig aan het meer tot aan het rechter hoekje.

Vandaar ging de weg rechtsaf en kon ik mijn handen in de lucht steken, want het waren de laatste meters tot de finish.

Op het zo begeerde eindpunt mocht ik in een flinke wind mijn meegenomen stuk watermeloen opeten, want ik had wel dorst onderhand.

Koffie heb ik nergens gedronken vandaag. Het eerste café dat ik tegenkwam, rond één uur, was gesloten, maar ik kon zo het boventerras op lopen en kon er heerlijk uitgebreid lunchen.

Met uitzicht op de fiets.

En zo is volbracht waar ik vanmorgen nog als een berg tegenop zag.

Een prettige avond is mijn wens.

    B o n n e   S o i r é e.

Iets boven Susa tent neergezet.Toen Romeinse arena in gefietst.

 Goedenavond.

Het leek me verstandig na Susa niet meer te beginnen aan de beklimming van de pas die Italië van Frankrijk scheidt.

Behalve veel cafés en een schildermarkt had ik er geen winkel ontdekt en zonder fouragering is het moeilijk tot ruim tweeduizend meter te klimmen,waar misschien meer dan een dag voor uitgetrokken moet worden.

Dus ik besloot te stoppen zo gauw er een geschikt plekje voor de tent zou opduiken tijdens het begin van de beklimming. Dan kon ik vandaar vandaag en/of morgenochtend voor het eten weer even ernaar afdalen, zonder de meeste spullen. Die konden in de tent  blijven.

Al heel snel gebeurde dat. Na slechts een kilometer klauteren lag daar een prachtig vlakke plek langs een alternatief stukje route waar vrijwel geen verkeer is.En tot mijn vreugde zag ik op mijn smartphone dat in Susa een supermarkt vanmiddag half vier zou openen.

Prachtig toch, dan kon ik vanmiddag alles afhandelen en in plaats van het voorgenomen pizza eten ter plaatse kon ik gewoon zelf koken.

En dat is voor mij toch beter.

Ik was blij met mijn googlemaps die dat allemaal maar wist en in mijn enthousiasme liet ik de routebeschrijving aan een vriend zien.

En die zag op zijn beurt dat in Susa ook een arena is.

Dat zag ik zitten om daar ook naartoe te fietsen .

Tot mijn verbazing was de arena toegankelijk en dus kon ik er gewoon naar binnen fietsen in die plek waar mensen eeuwen geleden voor de leeuwen werden geworpen.

Er zaten mensen op de tribune en ik vroeg ze of ze een foto zo van mij op de fiets in de arena wilden maken en dat wilden ze.

Zelfs een filmpje maakten ze ,maar dat kan helaas op de blog niet vertoond worden.

Mijn fotograferende toeschouwers.

Jammer was eigenlijk dat ik mijn accordeon in de tent gelaten had. Het was gezellig druk in Susa en een muziekje had daar niet misstaan.

De kunstmarkt in het gezellige centrum van Susa.

Maar ik was al blij met mijn boodschappen en mijn bezoek aan de arena én de Romeinse poort van Susa.

Er waren mooie luchten vandaag waaruit de aangekondigde buien hadden kunnen vallen.

Maar tot nu toe nog geen regen.

Hier rechts is nu mijn stand/ligplaats maar je moet goed kijken om in het groen mijn groene tent te zien(de buitentent ligt nu erover in verband met mogelijke neerslag).

De route richting Frankrijk gaat over de Col du Mont Cénis, is vandaag besloten.

Morgen verder dus.

U n a   b u o n a   s e r a t a.

Ps: Ondertussen is Marion met haar kunstwerk nu bezig om spiegeltjes te bevestigen.

Mooi fietsen in de aanloop naar de col.

 Toen het drie uur was zag ik een mooie plek: een groot stuk open veld tegen een bosrand aan.

In de hoek een schaduw die groeiende is.

Een mooi punt om de rest van de dag door te brengen en andere dingen te doen zoals puzzelen en met de trui verder gaan.

En dan uitzicht op bergen die spannend met de toppen een beetje in de wolken hangen.

Daarvoor was het een paar uurtjes relaxed fietsen door het dal van de rivier die uiteindelijk richting de Col du Mont Cénis leidt.

Maar mogelijk besluit ik in Susa over een kilometer of tien nog een andere alpendoorgang te nemen. Via Briançon, de hoogste stad van Frankrijk, kan ook.

Een kasteel trok aan mijn gezicht voorbij.

Ook was er onderweg weer een Mac Donald's bij een winkelcentrum waar ik levensmiddelen mocht kopen.

Fietsen waren er genoeg te koop. Maar ik heb er al een.

Vandaag heb ik lang geslapen.

Het was al bijna half negen toen ik de tentrits opende.

En wat zag ik?

Een konijn zat vlak voor mijn neus en had net als die haas van gisteren niet de neiging om weg te vluchten.

Helaas stond mijn telefoon nog uit.

Toen deze vijf minuten later wel gebruiksklaar was was het konijn nog wel in het zicht, maar niet meer zo dichtbij.

Gisteravond nog eens bekeken wat er bij die insectennetten geschreven staat, die ik eergisteren in groten getale passeerde.

       Popillia japonica staat er in rode letters en dat betekent Japanse kever.

Naslag leverde op dat de larven ervan heel schadelijk zijn voor gewassen op vochtige grond en dat ze in Europa alleen nog maar in Noord Italië te vinden zijn.

       Een artikel uit 2015.

Gelukkig hebben ze mij vandaag niet lastig gevallen, zoals gisteravond het geval was.

Inmiddels is het half tien en nog net even licht om nog wat te doen.

Een prettige voortzetting van deze avond is gewenst.

B u o n a   S e r a t a.

Wolkbreuk in Chivasso. Tijdens eten de tent in gevlucht vanwege agressieve insecten.

 Dezelfde insecten die ik gisteren in en op de vangnetten gezien heb die op veel plaatsen opgesteld stonden waren mij net aan het vervelen toen ik aan het eten was 

Ze vlogen in mijn bord, in mijn boter, tegen mij aan.

Heel agressief.

Om rustig te kunnen eten ben ik de tent in gevlucht waar het nu niet benauwd warm is zoals de afgelopen avonden.

De druk is eraf na een hevige onweersbui vanmiddag rond twee uur.

Ik was net in Chivasso, dat een kilometer of vijfentwintig voor Turijn ligt, van mijn route uit bezien.

Had een uur in de Mac Donald's daar gezeten.

Toen ik daar uit kwam voelde je dat de pikzwarte lucht op losbarsten stond.

Bij een supermarkt gekomen was er dubbele nood. Behalve de druk in de lucht was er ook een andere druk waar ik iets mee moest.

Dus eerst in een café koffie gedronken plus toilet, toen boodschappen gedaan en toen begon het gedonder en het gedrup.

Ik vond een overdekking waar de fiets en ik ongeveer droog konden staan terwijl een hevige wolkbreuk ontplofte.

Volgens het weerbericht op mijn telefoon zouden de buienkansen tot vijf uur groot blijven.

Wat was dan wijs? Teruggaan naar Mac Donald's en daar nog enkele uren blijven leek me een optie.

Behalve het gebruiken van de WiFi kan ik daar ook mijn telefoon of mijn powerbanks opladen,dus altijd nuttig.

Maar na een half uur klaarde het zo spectaculair snel op dat gewoon verder fietsen me toch veel logischer leek.

En dat deed ik goed. Als prachtig contrast met de 

de loodzware lucht dook er een helder blauw op waarin een aangenaam zonnetje me heerlijk verwarmde.

Het was voorbij met de regen en ik besloot Turijn door te fietsen en daarna verder naar het westen waar opnieuw een beklimming van de Alpen op me wacht. Dit keer om in Frankrijk te komen.

Het avontuur dat ik  graag had willen aangaan om via Croatie en Roemenië naar Bulgarije te fietsen heb ik maar uit mijn hoofd gezet. Ik voel geen instemming van boven. En daar moet ik aan gehoorzamen, anders gaat het niet.

Terug naar mijn eigen plek gaan in de Ardèche is weliswaar minder spectaculair, maar krijgt wel de zegen.

Ongeveer 370kilometer is het nog vanaf de blauwe fiets waar ik nu ben tot de rode vlieger in Lamastre,waar mijn plek  Les Costilles bij hoort.

Vandaag in Turijn langs het voetbalstadion van Juventus gekomen.

In een voorstad van Turijn staat dit prachtig beschilderde gebouw.

Ook dit kunstwerk verdiende vandaag een foto.

Gemaakt van schelpjes van metaal.

Geen rijstvelden meer gezien vandaag, wel veel mais én...... dit veldje met een gewas dat riekt naar tabak.

Italië staat bekend vanwege het vele straatvuil.

Toch is dat me deze reis nog niet opgevallen, behalve vandaag toen ik een fietspad mocht berijden, dat echter plotseling hier ophield.

        Einde fietspad.

Er was echter nog wel een alternatief.

Het begin van de dag, daar aan het water, bracht een onverwachte toeschouwer ,terwijl ik zat te ontbijten.

Op deze plek bleef mijnheer haas zeker vijf minuten zitten  kijken.

In eerste instantie dacht ik dat het een hondje was dat enthousiast aan kwam gehuppeld.

Tien uur is het nu inmiddels al geweest. Het is donker geworden. Niet broeiend heet maar een beetje fris dit keer.

Een uur eerder zag het uitzicht richting de Alpen er zo uit.

De richting waar ik morgen heen ga, de Alpen op.

B u o n a   N o t t e

           B u e n a s   N o c h e s

                             W e l t e r u s t e n  .

(Oeh, heb kramp in mijn linker grote teen)