Het was niet zo lang meer fietsen tot de Via Dante nummer 1 in Agrano, maar het laatste stuk in de gloeiende zon vanaf het Lago di Orta was een zware klim.
Klop klop tik tik en toen begon een hele meute honden te blaffen en werd er opengedaan.
Niet door Marion of Kees maar door Erica.
Zij woont al dertien jaar hier met haar man Thomas en zij hebben nu sinds anderhalf jaar een gedeelte van hun huis verhuurd aan Kees en Marion.
Even later stond ik daar op deze rijk begroeide binnenplaats en was het wachten op mijn vrienden die even boodschappen aan het doen waren.
Erica was eten aan het koken en verwachtte een gaste.
Toen die kwam werd ik ook uitgenodigd aan tafel aan te schuiven.
Het duurde niet lang tot mijn gastgevers eraan kwamen en we elkaar na een paar jaar weer konden omhelzen.
Ze leidden me naar boven waar zij hun woongedeelte hebben. Op bovenstaande foto is dat de bovenverdieping waar ook dat rode kledingstuk over de balustrade hangt.
Goed en wel zaten we daar en hoorden we een gerinkel van jewelste.
Het bleek dat één van de vier overigens lieve honden in mijn fietstas aan het graaien is geweest en mijn etensbord naar buiten had gewerkt, samen met de suiker die in de plastic zak van het eten zat.
Bij andere inspectie was ook de kaas weg uit de kapot gebeten zak, die toch al niet meer in allerbeste staat was na twee maanden reizen.
Kees en Marion zijn hier goed ingeburgerd tussen de mensen.
Onder andere zorgen ze voor de kippen, de hond en het konijn van iemand die een paar dagen weg is.
Nou ja, een paar dagen zou het zijn, maar het wordt ruim een week.
We zijn er met zijn drieën plus hun hond naar dat grondstuk gelopen.
gelopen heeft zijn hok in tot morgenochtend acht uur, als Kees er weer geen gaat om ze uit te laten, evenals de kippen.
Ondertussen loopt er een hond rond die twee keer per dag blij is als ie mensen ziet.
Hij is er om de kippen en het konijn te beschermen tegen vossen.
Ook hier kreeg ik een lekkere bord met eten........
Waarna we naar hun moestuin gingen.
Ze mogen een stuk gebruiken van iemand die een paar honderd meter daarboven woont.
Kees geeft de planten een douche.
Een tuin met uitzicht op de bergen.
Een tuin met uitzicht op het meer en op een mooi dorpje.
Thuis op het balkon zijn er behalve de vele welriekende petunia's tonatenplanten.
Marion en Kees zijn hele creatieve mensen.
Onder andere heeft Marion deze mandala gehaakt.
En ook dit geval, waarvan ik de naam morgen even moet vragen.
Ze is nu een kleurrijk gordijn aan het haken.
Marion en Kees hier bij hun rijk gevulde bibliotheek.
Kees is een man van het boek.
Leest en studeert veel, schrijft zelf ook. Is zowel filosofisch als zeer muzikaal zeer onderlegd en schildert ook.
Van zijn werken maak ik morgen wat foto's.
Op weg hiernaartoe dronk ik cappuccino in Orta met uitzicht op deze aparte toren.
Alvorens het meer te bereiken stond ik even stil bij dit kleurrijke gebouw.
Ze verkopen hier architectonische verf en ze geven een goed voorbeeld van hoe het kan.
Tenslotte eindig ik met het begin van deze dag.
Na een goede nacht was ik al vrij vroeg op.
Gelukkig maar want toen het ontbijt ongeveer achter de kiezen was kwam een auto het oratorium opgereden.
Een sympathiek uitziende jongeman vertelde heel streng dat het hele gras gemaaid ging worden, tot zelfs waar ik op het bankje zat te eten en waar mijn fiets stond.
En de tent die in het midden zich bevond stond daar natuurlijk helemaal in de weg.
Een en ander paste precies in mijn ritme want na het ontbijt was het tijd om in te pakken.
En nu lig ik alweer lekker in een bedje om de nachtrust in te gaan. Morgenochtend om half acht gaat Marion al naar de tuin om onkruid te wieden en om om acht uur gaat Kees het konijn en de kippen uitlaten.
Ik denk dat ik dan nog niet meedoe.
B u o n a N o t t e
A d o m a n i
Hee Gert, hele leuke blog, leuk dat je ze bent gaan opzoeken, ik wens jullie een mooie tijd toe!
BeantwoordenVerwijderen