Daar lig ik dan, in een echt bed, en het is elf uur
's avonds van zondag 12 juni.
Het is in Rueglio,in het huis van Marie France en Natalino, waar ze af en toe zijn, maar niet vaak.
Meestal zijn ze alle twee bij hun schapen, hun ezels en hun honden en slapen in hun caravan die daar dan bij staat.
Deze maand staat die op zeven kilometer rijden bergopwaarts vanaf het dorp.
Ik ben er gekomen, maar het had nogal wat voeten in de aarde eer ik ze hier na drie jaar weer mocht ontmoeten.
Vanmorgen al vroeg kondigde ik per app aan dat ik vandaag in Rueglio aan zou komen met de vraag waar elkaar te treffen.
Echter ik kreeg geen bericht terug tot half drie.
Het was een flinke klim vanaf mijn kampeerplek in de gloeiende zon en ik besloot op een schaduwrijke plek het antwoord maar af te wachten, want stel dat de schapen stonden te grazen ergens de andere kant op en dan maakte die klim voor niks.
Maar uiteindelijk kwam er contact en Marie France stelde voor dat ik naar het dorp zou rijden, daar bij het dorpsplein iemand vragen naar het huis van de zuster van haar man Natalino en dan haar weer vragen waar de schapen en hun herders zijn of waar het huis van Marie France staat.
Ze kon pas half tien thuis zijn, dus dat zou lang wachten betekenen.
Tegen half zes kwam ik kreunend en steunend en vooral zwetend het dorpsplein opgereden. Het was namelijk een venijnige klim die geen einde leek te hebben.
Eerst op een bankje een half uur af zitten koelen en de moed bij elkaar geschraapt om in het wilde weg allemaal mensen te gaan vragen naar het huis van de zuster van Natalino.
Maar de missie werd volbracht. Het huis van die zus werd gevonden en ze stelde voor om mij per auto naar boven te brengen en dat ik mijn fiets bij haar en haar man kon laten staan.
In de auto zittend had ik geen spijt dat ik het traject niet per fiets had afgelegd.
Daar was het sowieso te laat voor, maar ook heel veel klimmen.
Maar kijk eens wat een prachtige plek waar ze hun schapen met volgende week erbij een hele maand gehoed hebben.
Natalino die bij de caravan was gaf me te drinken terwijl Marie France bij de schapen was, die even later met haar naar beneden kwamen gerinkeld.
In totaal hebben ze nu zo'n duizend schapen, maar ook zeven ezels.
Dit is er één van.
Ook zes honden die de kudde moeten begeleiden en beschermen tegen wolven.
Één ervan verzorgde de nagels van mijn tenen.
Het is nu bijna twaalf uur, ik ga slapen in een echt bed vannacht en morgen schrijf ik nog veel meer over deze bijzondere mensen.
Ik blijf zeker nog een dagje, Marie France rijdt me dan weer naar boven.
Bonna Notte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten