Hoera, het is gelukt de hoge bergen over te steken. In één dag zelfs.
Maar wat was het zwaar!
De kleine alternatieve weg die Google Maps me aanwees en waaraan ik zo rustig kon kamperen, een kilometer uit Susa vandaan, was vreselijk steil en ging door bergdorpjes die op ezels berekend zijn maar niet op een volgepakte fiets.
Ik moest de fiets haast horizontaal vooruit duwen, stapje voor stapje op de puntjes van mijn tenen.
En dan bij elk kruispunt weer op de telefoon kijken tussen welke huizen ik de fiets nu weer door moest friemelen.
Heel diep naar beneden onder het huis kwam mijn weggetje vandaan.
Ook was de smalle weg ergens verstopt. Ze waren oud beton aan het weghalen en mijn fiets kon er niet door. Een voetganger wel.
Wat was ik blij dat ik na een kilometer of zeven de fiets weer de gewone weg op kon duwen, die weliswaar ook continu omhoog ging maar met minder percentages dan twintig procent.
Uiteindelijk heb ik vandaag de col nog gehaald, maar er waren bepaalde punten waar ik overwoog daar de nacht door te brengen.
De lucht was af en toe erg dreigend en er stonden een paar huizen in de aanbieding.
Met regen is het daar beter toeven dan in een tent.
Mooi beschilderd, maar binnen moet je uitkijken dat je niet in een gat valt.
Een paar kilometer verder, net voor de Franse grens stond dit:
Ook wel grappig maar het was pas twee uur, nog steeds droog en regen werd vooral voor morgen verwacht. Doorfietsen leek me beter, temeer daar behalve de regen ook de zon afwezig was.
En zo belandde mijn reis weer in Frankrijk.
wat niet betekent dat je dan weer naar beneden mag.
Tot de col was het nog even flink doorbijten.
Even had ik de illusie dat daarboven misschien het eindpunt al was, maar er volgden nog vele kilometers.
Wel met een fraaie lucht.
Er moest eerst nog een meer komen.
De weg ging toen met vals plat verder evenwijdig aan het meer tot aan het rechter hoekje.
Vandaar ging de weg rechtsaf en kon ik mijn handen in de lucht steken, want het waren de laatste meters tot de finish.
Op het zo begeerde eindpunt mocht ik in een flinke wind mijn meegenomen stuk watermeloen opeten, want ik had wel dorst onderhand.
Koffie heb ik nergens gedronken vandaag. Het eerste café dat ik tegenkwam, rond één uur, was gesloten, maar ik kon zo het boventerras op lopen en kon er heerlijk uitgebreid lunchen.
Met uitzicht op de fiets.
En zo is volbracht waar ik vanmorgen nog als een berg tegenop zag.
Een prettige avond is mijn wens.
B o n n e S o i r é e.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten