De beklimming van de St Bernard is begonnen, maar het eerste stuk was qua gevaar moeilijker dan ik voor ogen had.
Er was heel veel verkeer op de weg die vaak driebaans was.
Er werd zelfs tot twee keer toe agressief naar mij geclaxonneerd omdat de jagers achter mij over de dubbele streep moesten om mij in te halen.
Het was zelfs zo erg dat ik even twijfelde of ik niet per ongeluk op de autoweg zat.
Uiterst voorzichtig fietste ik over de smalle strookjes bermpad die er af en toe waren en ook was het soms mogelijk gedurende een paar kilometer parallelweggetjes te volgen zodat ik even kon ontspannen.
Ja, tegen de verwachting in moest ik nu vooral zorgen om in leven te blijven.
En dan kwamen er ook nog tunnels waar ik het helemaal niet op heb.
HELLUP......... schreeuw ik dan maar even(en in dit geval mag ik ook gerust schreeuwende hoofdletters gebruiken)
Gelukkig waren ze niet zo lang en de meeste naar één kant open.
Een reflecterend hesje en een knipperend achterlampje werden ook nog ingezet als extra bescherming en natuurlijk weesgegroetjes.
Tunnels vind ik hartstikke eng en als ik ze kan vermijden wil ik er zelfs tien kilometer voor omrijden.
Heb er al heel wat enge momenten in beleefd, op Sicilië vooral waar ze wel eens meer dan een kilometer lang waren en de verlichting haperde of afwezig was.
Maar het eind van de dag is goed met een heel rustig plekje privé waar je zowel het riviertje hoort als de weg.
Ook de fiets neemt er zijn gemak van.
Er wordt nogal wat onweer verwacht dezer dagen en vandaag zijn er op mijn hoofd ook al een paar buitjes gevallen, maar de atmosfeer is nog rustig. Noodweer in de bergen is iets om tegenop te zien, vooral als ik wat hoger kom.
Maar mogelijk fiets ik morgen alweer over het hoogtepunt heen.
De eerste dertig kilometer vanaf het Meer van Genève tot Martigny verliepen nog in het dal van de Rhône, en met de wind in de rug ging dat vanzelf.
Een mooie waterval trok onder andere mijn aandacht.
Er was een kapelletje ergens waar een boom O P het dak groeide.
Deze wolk vond ik zo mooi. Het regende even later ook wat.
Tja, en toen kwam dit bord, waaruit blijkt dat het serieus begint te worden.
In Zwitserland is het niet aan te bevelen de groene route te volgen dus ging ik rechtdoor.
Op deze plek kon ik met dit mooie uitzicht op wat komen gaat wat boterhammetjes eten. De buien waren toen weer uit de lucht.
Hap, hap, hap, op de stoel gezeten kon ik het allemaal nog netjes bekijken.
Martigny leek mij de laatste plaats waar nog een supermarkt zou zijn en daar kon ik proviand inslaan voor de twee dagen dat de beklimming zou duren.
Onder andere was spinazie mijn keuze als één van de groentes. Maar die zit meestal in een luchtige verpakking en die neemt dan meer plaats in dan nodig.
Dus ik deed ermee wat je ook met een ballon kunt doen.
Het resultaat was dit.
Maar de blaadjes waren snel bij elkaar geveegd en weer in de zak gestopt terwijl enkele voorbijgangers er om moesten lachen.
Even zo vrolijk zijn ze zojuist weer geconsumeerd.
Half negen nu. Het begint frisjes te worden in mijn T-shirt.
Geen toetje vanavond, want die was ik vergeten in Martigny.
Lekker slapen zal wel lukken denk ik.
Morgen weer verder met wat ik altijd als een plechtig gebeuren ervaar, zo'n beklimming van een zeer bekende Col.
Een vriend van mij heeft er ooit een groot aantal op een dag gedaan, dat deed hij op een ligfiets.
Maar zo flitsend ben ik niet.
Een goede nacht is mijn wens, en morgen gezond en fit weer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten