Waarom de fiets zo wiebelt is de vraag, maar had er vandaag last van het stuur niet goed recht te kunnen houden.
Misschien heeft het ook te maken met de sterke wind en dat het grotendeels rijden was op een drukke weg. Het fietspad duurde nog maar een kilometer of zes.
Feit was dat ik me goed moest concentreren. Met mijn reflecterende hesje aan voelde ik me al veiliger.
Er was wel een andere rustigere weg voor me gepland, maar die lag dicht, zodat ik na twee kilometer terug moest rijden.
Toen ben ik ook maar op die drukkere route gebleven omdat daarlangs ook winkels en cafés te vinden waren.
Oei oei. Nu ook nog met al die auto's door die tunnel heen......
Je kon voor de tunnel rechtsaf, stond aangegeven, maar bij die afslag gekomen stond er een hek met de vermelding dat de weg gestremd was.
Wat nu?
Toch maar het gevaar in van die tunnel?
Of toch maar langs het hek glippen en het zijweggetje op?
Dat laatste deed ik en dat ging goed
Het was prachtig ontspannen fietsen om die bult heen ,met mooie uitzichten. En tenslotte kwam die toch weer op de bereden wegen uit en in een dorp waar koffie was.
Het was maar goed dat ik gisteren de achterrem bijgesteld had. Was eigenlijk niet zo urgent meer dacht ik nu de Alpenpasdaling achter de rug was.
Maar hoewel de route vandaag parallel aan de rivier liep ging hij af en toe toch flink omhoog en dus ook naar beneden.
Op één van die hoogtes ben ik even stil gaan staan om te kijken hoe de eveneens de rivier volgende autoweg zo mooi uit die berg tevoorschijn komt.
Een hele kunst is het geweest om dit allemaal voor elkaar te krijgen, zoals ik onderweg ook heel kunstzinnige miniatuurbouwwerken heb staan te bewonderen.
Mijn ervaring dat Italianen heel gemakkelijk en spontaan iets willen geven werd vandaag ook weer mijn deel.
Terwijl ik op een bankje brood zat te eten kwam een vrouwtje op me af met deze aanbieding.
Toevallig had ik ze in een automaat gezien en het kost maar liefs vijf euro.
Het is van plaatselijke makelij.
" Baci de Nus" betekent " kusjes van Nus ".
En Nus is ook het dorpje waar die versnapering mij geleverd werd.
Ik moet ze nog wel proeven trouwens.
Het avondeten was weer minder zojuist want de boter,om één uur gekocht was toch weer grotendeels gesmolten bij aankomst op mijn mooie kampeerplek, rond vijf uur.
Ook word ik hier nogal geplaagd door vliegen die op mijn benen, voeten, armen en hoofd op en af vliegen.
Een lange broek aangedaan, dat scheelde een hoop.
Maar zie hoe mooi het hier is, zo helemaal tussen de bergen in.
Er komt trouwens op dit moment ook een auto het terrein op gereden, maar hij keert nu ook weer om.
Geen last dus.
Misschien kwam hij alleen maar uit nieuwsgierigheid het weggetje af onder de autoweg door.
Vanmorgen heb ik dus toch aanstalten gemaakt om de reis te hervatten.
Dat ik niet zo'n haast heb komt ook omdat Kees en Marion die ik wil bezoeken er volgende week pas zijn.
Voor hen staan eerst de herders op het programma.
Die heb ik vandaag nog niet gehaald, maar wel de helft van de vijfenzeventig kilometer tot hen schat ik .
Ben nu ruim onder de bocht van de blauwe lijn.
Ben blij dat erl geen vaste afspraken zijn, want het leek me eerst een kwestie van een dag fietsen.
Als ik van een plekje wegfiets is het altijd een goede gewoonte om even te danken voor dat stukje aarde en dat ik daar mocht zijn.
Zo ook vanmorgen, maar er waren twee plekjes waar de tent had gestaan.
Eerst wilde ik het tweede plekje maar laten zitten, maar nee, ik kwam terug op mijn schreden en deed daar ook nog een gebed en ......vond daar zowaar nog een stukje papier van mij.
Ik keek naar boven, glimlachte terug en reed blij weg.
Het zijn die kleine momentjes, die zo belangrijk kunnen zijn in een grote reis.
Het besef te leven in verbondenheid is heel belangrijk.
M o o i e d r o m e n voor straks is mijn wens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten