Geen winkels tot half zes. Terechtgekomen aan de rivier de Yonne, op zestien kilometer voor Nanny.

 Vandaag ben ik wat langer doorgereden dan normaal. Dat kwam omdat er in dit mooie landelijke gebied geen winkels waren tot het stadje Corbigny. Maar daar trof ik rond half zes een Aldi.

Daarna vond ik al heel snel de rivier de Yonne aan wiens oever ik een hele mooie ligplaats heb voor vannacht.

Het is dit keer niet helemaal privé, want er staan ook een camper en een kampeerauto.

 Helemaal vrij bewegen kan ik hier dan niet, maar vuur maken bijvoorbeeld is hier geen probleem, ook al ziet iemand het.

Aan de overkant lopen een paar schapen in een bos.

Op de status zie je het water én het schaap bewegen.

Een kilometer of tien voor deze plek had ik de rivier al eens overgestoken en daar stond vlakbij de brug een visser met zijn lieslaarzen aan zijn hobby uit te oefenen. Hij wilde wel even poseren voor mij.

Het is van hieruit nog ongeveer veertien kilometer naar het dorp waar Nanny woont, dus dat haal ik morgen wel.

De dag begon vandaag met een ontbijt voor het open haardvuur in de ruïne, waar mijn tent naast stond.

Dat was daar lekker knusjes warm en ondanks dat er geen suiker meer was voor in de thee( die was ik vergeten te kopen) smaakte me het brood goed.

Zojuist bericht gehad dat Marthy vandaag is overleden. Dat is weer even wennen, het idee dat ze niet meer op aarde is. We kennen elkaar al heel lang. Ooit waren we beiden vrijwilliger op een kamp van de Zonnebloem, vijfenveertig jaar geleden. 

Ze is nu over het lijden heen. Dat is een mooie uitdrukking.

Lekker slapen is nu het devies voor de komende nacht. Dat doe ik waar de blauwe stip staat.

B o n n e    N u i t .

Onderweg van Nonny naar Nanny. Het eten koken leek in het water te vallen maar..........

 Ergens tussen Nonny en Nanny staat een huis, of beter: stond een huis. Het is nu een voor mijn ogen prachtige, beetje majestueuze ruïne geworden. Toen ik dit zag vanaf de weg was ik meteen verkocht.

 Ik had me net voorgenomen de volgende beboste heuvel op te klimmen en daar in het bos te duiken. De tocht stopte dus iets eerder.

Na me toegang tot de wei verschaft te hebben door een poort open te maken was de fietsenstalling gemakkelijk te vinden.

Maar even later kreeg de fiets zijn uiteindelijke standplaats tegen deze reusachtige boom.

Toen de tent eenmaal stond ben ik op mijn gemak het eten klaar gaan maken. Maar toen ik een vuur aan wilde gaan leggen begon het te regenen. Snel takken verzameld, papier en karton in gereedheid gebracht, maar de grote druppels die weldra vielen doofden mijn beginnend vuurtje. De tent even ingegaan en bedacht dat ik uit de fietstas nu maar mijn campinggasje moest halen om binnen te koken. Of........ik herinnerde me opeens dat ik in het enige deel van de ruïne waar ik in kon een open haard had gezien bij een eerdere inspectie.

Hier koken leek me een leukere oplossing dan in de tent en van die grote reusachtige boom kon ik genoeg redelijk droge takjes plukken om daarmee mijn tweede vuur te openen van deze avond.

Daarna ben ik het wel lekker op gaan eten in de tent, bij het geluid van gestaag vallende druppels.

Buiten zag je rook uit de schoorsteen komen, maar dat was niet zo duidelijk.

Als je goed kijkt zie je rookpluimen die voor de boom langs omhoog gaan.

Vanmiddag bij Nonny vertrokken met als volgend doel een bezoek aan Nanny, haar tweelingzus, die ongeveer tachtig kilometer noordelijk woont. Terwijl ik Nonny al heel lang ken heb ik Nanny nog nooit ontmoet. Dat gaat binnenkort dus gebeuren.

Bij het huis van Nonny hoort een waterput, waar ik vanmorgen eens ingekeken heb. Je zag mooi rimpelend water in de diepte en een filmpje ervan is straks te zien op de status.

Nu is het alweer bijna acht uur in de avond en de regen is opgehouden maar ik ben wel in de tent gebleven waarin ik straks weer lekker hoop te gaan slapen.

Een goede nachtrust is mijn wens.

     B o n n e     N u i t .

Bij Nonny aangekomen.

 Goedenavond. Het is al donker. Net samen gegeten met Nonny. Ik zit nu op de waterput achter haar huis. Haar hondje Engeltje komt op me afgerend in een enthousiaste bui, zoals ik haar ken van vorig jaar april ,toen ik hier ook op bezoek was, toen op doortocht van Bretagne naar de Ardèche, de andere richting dus op.

Dit keer vind ik het hondje wat gelatener en minder uitbundig.

Nonny en ik kwamen meteen bij aankomst in een verwoed gesprek terecht. In bepaalde opzichten blijken we lijnrecht tegenover elkaar te staan. Wel bijzonder dat dat meteen duidelijk eruit kwam. Maar daarna werd de sfeer tussen ons snel vriendelijk en we hebben veel gepraat de rest van de dag.

Nonny

Ook heeft Nonny een filmpje gemaakt van haar  huis en de omgeving.

Ik heb daarbij met de accordeon een liedje gespeeld dat ons met elkaar verbindt. "Weet je dat er sprookjes zijn ........", zo begint het.

Dit is te beluisteren en te zien op de status.

Het probleem is hier dat het bereik zeer slecht is. Daarom geen lang verhaal vandaag en wat minder foto's dit keer. Maar morgen maken we alles goed.

De klok horen luiden. Nog vierentwintig kilometer tot Nonny. Vertaalopdracht voor mij

 Pff, wat een hitte weer. Het komt natuurlijk ook door het warme eten dat ik net achter de rug (of beter: in mijn buik) heb dat het zweten me weer even in de ban heeft. Toch was het vandaag een aangename fietsdag.

Zondag, en dan luiden er 's morgens her en der klokken.

Hier uit dit kasteelachtig kerkje kwamen mooie geluiden, die ik op het internet heb opgevangen en straks op de status te horen zijn.

De zeventien kilometer tussen mijn kampeerplek en het plaatsje Guegnon werden op tijd afgelegd om in dat stadje nog de boodschappen te kunnen doen. Er was een schattig kindje in de supermarkt en ik vroeg de vader of ik haar op de foto mocht zetten.

Hij wist me ook te vertellen waar een café open was, zodat ik vandaag ook weer eens op tijd aan de koffie zat, met bovendien allemaal druk kletsende mensen om me heen en met het uitzicht op de kerk, waar bij  de ingang (of beter uitgang) de mensen nog stonden bij te praten na de dienst.

Er waren een paar hele mooie en stralende vrouwen bij, wat volgens mij debet was aan hun verbondenheid met God.

In Guegnon passeerde ik  het stadion van de plaatselijke voetbalclub, waar ik vroeger op de radio veel van hoorde, maar die nu in de amateurdivisie speelt.

Tot vijf uur ben ik vanmiddag doorgereden over vooral kleine weggetjes die de smartphone voor me uitgezocht heeft en die af en toe lekker klommen. Maar ik had er de energie voor.

Waar ik nu sta ben ik wat minder op mijn gemak dan op de andere plekken van de laatste dagen. Misschien komt het doordat ik net een bordje met WhatsApp buurtcontrole zag staan of vanwege het feit dat er een touw hangt tussen de weg en het weitje waar ik sta, en ik dus de doorgang heb geforceerd.

Het ligt ook vaak gewoon aan jezelf . De ene keer ben je vol zelfvertrouwen en bravoure, een andere keer in eenzelfde situatie ben je onzeker.

Van hieruit is het nog vierentwintig kilometer tot het huis van Nonny. Waarschijnlijk zal ik morgen rond het middaguur er wel zijn, ruim op tijd voor dinsdagmiddag want dan heeft ze een afspraak op het gemeentehuis en ligt er voor mij  een vertaalopdracht.

Inmiddels, kwart voor acht, is de temperatuur weer tot vijfentwintig graden gezakt en zelf ben ik ook weer helemaal afgekoeld.

Straks voetbal kijken op mijn in de telefoon ingebouwde televisie. Dat dat allemaal kan is toch wel bijzonder.

Ik wens nog een prettige avond en.........tot morgen.

À  D e m a i n . 

In het verhaal van "De drie musketiers" terecht gekomen. Inspectie van mijn fiets door grappige man.

 Misschien heb ik vroeger toen ik jong was  uit het boek "De drie musketiers" gelezen, want toen las ik veel. In ieder geval is het een klinkende titel die de meeste mensen wel zal aanspreken.

Vandaag stopte ik op een vrij hoog gelegen punt om een filmpje te maken voor de status. Bleek dat toevallig net tegenover een dorpje te zijn waar de vrouw van onze romanheld d'Artagnan vandaan komt.

               Dorp van Mevrouw d'Artagnan.

Toen ik bezig wilde gaan daar iets over op te zoeken kwam er een man voorbijgelopen die me vroeg of het wel goed met me ging, toen hij mij daar zag,zittend op een muurtje. Ik legde hem uit over het filmpje en vroeg hem meteen of die d'Artagnan die boekenheld was. Op dat moment begon bij mij net iets daarover te dagen. Wat ik op wilde zoeken vertelde de man en ook dat er een museum daarover is in het dorpje. Hij nodigde me uit naar de eigenaar ervan te gaan die in een huis iets in de hoogte woonde, waar hij naar toe wees. Die had de sleutel van het museum. Tevens konden we daar gezellig koffie drinken, of wijn, of jenever.

Dit sloeg ik toch maar af. Zo erg geïnteresseerd in die hele geschiedenis ben ik ook niet, hoewel ik tegenwoordig wat journalistieke aspiraties heb.

Zojuist,aangeland op mijn nieuwe kampeerplek heb ik dit nog gevonden over Anne-Charlotte de Chanlecy en haar beroemde man.

Er staat in het kort dat zij de enige wettelijke echtgenote is van de moedige musketier, maar dat hun huwelijk niet lang stand gehouden heeft. Elders las ik dat het een gearrangeerd huwelijk was en dat mijnheer d'Artagnan niet zo'n brave was in dit opzicht.

Wat ik vandaag heel grappig vond: Ik zat op een terrasje koffie te drinken en zag een man uitvoerig mijn fiets bestuderen. Ik van hem stiekem een foto gemaakt.

Hij nam daarna een biertje aan een tafeltje naast mij en we hadden gezellig gekletst. Hij had geconcludeerd dat mijn voorband erg versleten was. Hij wilde natuurlijk weten waar ik heen ging. Die route is weer ietsjes veranderd daar behalve Nanny waar ik gisteren over schreef ook haar tweelingzus Nonny op mijn route ligt. Die woont in de Morvan en komt eerder aan de beurt voor een bezoek.

Om precies te zijn ben ik nu ongeveer hier op de blauwe stip.

Nóg preciezer ben ik nu hier.

En er hangt zelfs een thermometer.

Twintig graden nu, half negen. Zoals in Nederland nu ook hier weer christelijke temperaturen, waarbij het warme eten weer een genot is in plaats van een opgave, zoals de afgelopen dagen.

Oud nieuws in een krant van vijftien augustus vertelt dat twee honden aan de wandel waren op een autoweg en dat het goed is afgelopen. De krant vond ik langs de weg en wil ik gebruiken om het vuur mee aan te maken.

Was vandaag nog tot half één ongeveer " thuis" gebleven in de stal van de verlaten boerderij.

Een vogelnest ontdekt aan het plafond 

 Ik had getwijfeld of ik hier de hele verdere dag nog zou blijven, want er was een hele goede sfeer.

Dan moest ik echter voor op en neer naar de winkel twee keer tien kilometer fietsen. Die twintig kilometer heb ik nu ook afgelegd.

Zoals vanmorgen voor mij de dag begon, zo gaat ie ook eindigen: In de tent!

Welterusten !

Bouwvallig huis betekent einde vijfde etappe. Over tweehonderd kilometer op bezoek bij Nanny.

 Juist had ik vanmiddag om vier uur besloten om nog zeker een uur door te fietsen toen mijn voorliefde voor halfvervallen huisjes mij plots deed stoppen.

Bij het zien van dit was ik verkocht.

Einde vijfde etappe.

De fiets die een eigen tent over zich heen heeft had ik maar helemaal vooraan gezet, daar de ondergrond met bramentakken doorspekt was en ik liever niet onnodig een lekke band oploop, zeker nu de buitenband nog niet vervangen is door de onslijtbare Schwalbe marathon die nu al een paar dagen bij de bagage hoort.

Ja, oude huizen trekken me altijd. Al is het alleen al door de tent in de tuin te zetten. De sfeer van de vroegere bewoning voel je toch wel.

Vandaag kwam het naar boven volgen van het riviertje de Azergues in een stroomversnelling. Meteen vanaf de start vanmorgen moest er flink geklommen worden, om tenslotte de eerste col van deze reis te bereiken.

Deze col ligt op de scheidingslijn der wateren die dwars door Frankrijk loopt. Zuidelijk van deze lijn stromen de beekjes via de Rhône de Middellandse Zee in, noordelijk ervan stromen ze via de Loire in de Atlantische Oceaan.

Vandaag was er redelijk op tijd koffie voor mij. Het was half twaalf toen ik hier op dezelfde col een gelegenheid trof die open was. Hoewel ik bij het inspecteren ervan de fiets maar even tegen dit lege huis zette, want vertrouwen dat de herberg open was had ik niet.

Daarna ging het lange tijd bergafwaarts met mij.

       Een mooi gezicht die in het gat duikende weg .

Een majestueus kasteel stond daar ergens aan een grote plas.

De bewoners waren buiten aan het werk.

En er was ook een boerderij die mijn aandacht trok doordat koeien, kippen, ganzen en geiten gezellig door elkaar liepen.

Helaas kozen de kippen het hazenpad toen ik mijn camera in de aanslag had. (Zie statusfilmpje van vandaag).

Wineke is vandaag van alles aan het regelen geweest na haar beroving van gisteren, maar is natuurlijk wel van slag.

Ik heb me voorgenomen wat minder laconiek met mijn spullen om te springen.

Alle belangrijke papieren zitten in één tasje dat soms heel makkelijk uit de fietstas kan glijden.

Mijn fiets staat nooit op slot. 

Maar met zoveel gewicht erop zal de gemiddelde dief er niet aan beginnen.

 Vandaag kortgesloten met Nanny. Zij woont hier een kleine tweehonderd kilometer vandaan en in de goede richting van mijn voorgenomen traject naar Bretagne. Over een dag of vier denk ik haar erf te gaan betreden.

Nu dan, het is kwart voor negen, weer bijna tijd om horizontaal te gaan. Afgelopen nacht ging het slapen goed, ondanks dat ik even mijn knie voelde.

Welterusten straks.

Wineke in Spanje beroofd van tasje met geld en smartphone. Prachtige plek aan het water voor mij.

 Zojuist krijg ik bericht van Bruno dat zijn moeder Wineke in Spanje bestolen is van haar tasje met daarin portemonnee en smartphone. En ze was er al zo bang voor, schreef ze me laatst. Nu maar hopen dat ze het snel op kan lossen.

Zelf zit ik vanaf half vier hier te genieten van een lekkere koele plek aan het water. Het riviertje de Azergues is de naam en dat had ik de hele dag al gevolgd. 

      De weg ging hier ergens over het stroompje heen.

De weg volgde het riviertje stroomopwaarts, dus dat betekende een klein beetje klimmen.

       in de verte langs de bosrand stroomt de Azergues.

Het was weer heel warm, maar rustig aan fietsend was het goed te doen. Een kopje koffie in het vooruitzicht hielp daarbij vanmorgen wel. Echter, net als gisteren en eergisteren was de ene na de andere gelegenheid gesloten.

"Café van de hoop" of: Hoop op koffie?

Bij dit café trof ik een ook teleurgestelde man, die boos "merde" uitsprak, wat letterlijk "stront" betekent, een vloekwoord.

 

De stenen van deze "herberg der vergulde stenen" stralen geen schoonheid meer uit.

Ook hier mag je waarschijnlijk wel op het terras gaan zitten, maar naar de koffie kun je fluiten.

Ook begon ik al wat honger te krijgen, het was namelijk inmiddels al half één. Brood was op en winkels was ik nog niet tegengekomen. Maar spoedig kwam nu de oplossing: er dook een shoarmazaak op.

Er stond "bienvenue" en hij was open. Koffie zouden ze hier ook wel hebben, en bovendien kon ik het eetprobleem oplossen. Even later kwam een vriendelijke mevrouw dit op mijn tafeltje zetten:

Naast de kebab was ook die hele fles heerlijk koel water zeer welkom.

Toen ik het ophad kwam een aardige jongeman met de koffie.

Vanmiddag trok dit kleurrijke tafereel mijn aandacht.

Kleurrijk, maar vooral ook liefdevol is een omschrijving die hierbij past.

In tegenstelling tot gisteren hoefde ik vandaag niet tot vermoeiens toe door te fietsen om te mogen stoppen. Onderweg zag ik heel veel plaatsen waar ik wel terecht zou kunnen met mijn tent. De plek aan het water, waar ik nu ben, is weer een hele goeie.

Om er te komen moest ik wel met fiets en al het riviertje doorwaden.

Het is maar te hopen dat er vannacht geen noodweer komt en het water zover stijgt dat ik er morgen niet meer doorheen kan. Er is echter ook nog een houten bruggetje dat eroverheen gaat. Te voet had ik het even geprobeerd, maar zelfs zonder fiets vond ik het al een beetje eng.

Op de status heb ik een filmpje gezet van deze oversteek en erbij geschreven: af en toe moeten we over de brug komen.

Deze uitspraak heb ik nog even nader bekeken. Waar komt deze vandaan?

In ieder geval ben ik vandaag al een paar keer over de brug gekomen.

 Afgelopen nacht had ik weinig last van mijn knie en vrij goed geslapen. Voor herhaling vatbaar.

Welterusten straks,     B o n n e  N u i t .