Voorlopig was het vandaag de laatste keer dat Wim en ik samen naar een markt zijn gegaan. Het was de grote jaarmarkt van Les Estables, een klein dorpje op de hoogvlakte. Daartoe weer heel vroeg het bed uitgestapt, om vijf uur al.
Tien over half zeven waren we er en er was al volop bedrijvigheid. Na een plaatsje gevonden te hebben waar Wim zijn kraam kon staan zijn we naar het enige café van het dorp gegaan dat zo vroeg in de ochtend al helemaal vol zat, met voornamelijk marktkooplieden die net zoals wij iets nuttigden vergezeld van een kopje koffie.
Op de status zie je de bewegende beelden hierbij.
Ikzelf ben begonnen met " sirop de citron". De koffie reserveer ik voor ergens in het midden van mijn optreden. Het is beter om pas een kick te nemen als ik op dreef ben.
Het is een café met een unieke inrichting. Zo stonden er zeer kunstige stoelen, die na navraag van Wim uit Zuid-Amerika blijken te komen.
De enige bakkerswinkel in het dorp, die normaal kwart over zeven open is,draaide voor zevenen al op volle toeren om ons marktlieden van versnaperingen te voorzien die dan in het café genuttigd worden.
Wim was vergeten een jas mee te nemen en stond in zijn hempie toen hij uit zijn auto stapte. Daar boven op duizend meter hoogte was het maar tien graden en het waaide een beetje. Een oplossing was gauw gevonden. Hij vroeg een hem bekende koopman of die misschien een jas over had om te lenen en dat had hij.
Het bleef niet lang koud, al gauw kwam een aangenaam zonnetje tevoorschijn.
Toen ik in mijn pauze naar Wim kwam om mijn accordeon even daar te laten zag ik dat hij goed op dreef was, te zien aan zijn enthousiaste gebaren naar zijn publiek toe.
Ook nam ik de gelegenheid waar om de man wat nader te aanschouwen die pannen aan het publiek aan het slijten was en die onophoudelijk en wild gebarend praatte. Dan zit ik te denken: hoe is het mogelijk dat zo'n man dat kan?Hoe zit die in elkaar?
Ik legde een stuk van zijn optreden vast op een filmpje.
Maar het kwaad was al geschied en enkele vrienden hebben het filmpje al gestuurd gekregen.
Ook ben ik nog eens naar de kerk gelopen waaronder heel authentieke foto's hingen.
Het spelen ging me vrij goed af .
Mijn oor ging pas dicht toen het twaalf uur was en tot die tijd heb ik volop kunnen zingen en zo mijn optreden wat meer allure kunnen geven.
We waren rond vier uur weer in het huis van Wim. In tegenstelling tot wat ik dacht was het gebeuren alleen maar in de ochtend en dus niet de hele dag. We vonden het beiden beter dat ik die middag nog zou gaan om mijn reis te
vervolgen.
Dat was mooi rustig fietsen in een aangenaam zonnetje en rond zes uur vond ik een plekje aan de rivier de Doux, drie kilometer voordat die in de Rhône sanenvloeit.
Het eten, de bloemkool, is weer ouderwets klaargemaakt op een vuurtje. Ondanks dat het wat geregend heeft merkte ik toch wel dat ik uit moest kijken. Voor alle zekerheid had ik het overgebleven hout dat nog smeulde na afloop in het water gegooid.
Het was trouwens wel een beetje een inhaalslag,dat eten. Gisteren had ik namelijk bijna niks op. Wim wist nog niet van mijn komst. De pizzeria in Lamastre was pas om zeven uur open. Vannacht in bed werd ik gestoord door een hongergevoel. Nu is echter mijn buikje weer goed gevuld en zal ik straks lekker slapen in mijn tentje weer. Want ja, een slaapachterstand moet ook weggewerkt worden na die korte nacht in Wim zijn huis.
Een goede nachtrust is mijn wens.
B o n n e N u i t.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten