Bouwvallig huis betekent einde vijfde etappe. Over tweehonderd kilometer op bezoek bij Nanny.

 Juist had ik vanmiddag om vier uur besloten om nog zeker een uur door te fietsen toen mijn voorliefde voor halfvervallen huisjes mij plots deed stoppen.

Bij het zien van dit was ik verkocht.

Einde vijfde etappe.

De fiets die een eigen tent over zich heen heeft had ik maar helemaal vooraan gezet, daar de ondergrond met bramentakken doorspekt was en ik liever niet onnodig een lekke band oploop, zeker nu de buitenband nog niet vervangen is door de onslijtbare Schwalbe marathon die nu al een paar dagen bij de bagage hoort.

Ja, oude huizen trekken me altijd. Al is het alleen al door de tent in de tuin te zetten. De sfeer van de vroegere bewoning voel je toch wel.

Vandaag kwam het naar boven volgen van het riviertje de Azergues in een stroomversnelling. Meteen vanaf de start vanmorgen moest er flink geklommen worden, om tenslotte de eerste col van deze reis te bereiken.

Deze col ligt op de scheidingslijn der wateren die dwars door Frankrijk loopt. Zuidelijk van deze lijn stromen de beekjes via de Rhône de Middellandse Zee in, noordelijk ervan stromen ze via de Loire in de Atlantische Oceaan.

Vandaag was er redelijk op tijd koffie voor mij. Het was half twaalf toen ik hier op dezelfde col een gelegenheid trof die open was. Hoewel ik bij het inspecteren ervan de fiets maar even tegen dit lege huis zette, want vertrouwen dat de herberg open was had ik niet.

Daarna ging het lange tijd bergafwaarts met mij.

       Een mooi gezicht die in het gat duikende weg .

Een majestueus kasteel stond daar ergens aan een grote plas.

De bewoners waren buiten aan het werk.

En er was ook een boerderij die mijn aandacht trok doordat koeien, kippen, ganzen en geiten gezellig door elkaar liepen.

Helaas kozen de kippen het hazenpad toen ik mijn camera in de aanslag had. (Zie statusfilmpje van vandaag).

Wineke is vandaag van alles aan het regelen geweest na haar beroving van gisteren, maar is natuurlijk wel van slag.

Ik heb me voorgenomen wat minder laconiek met mijn spullen om te springen.

Alle belangrijke papieren zitten in één tasje dat soms heel makkelijk uit de fietstas kan glijden.

Mijn fiets staat nooit op slot. 

Maar met zoveel gewicht erop zal de gemiddelde dief er niet aan beginnen.

 Vandaag kortgesloten met Nanny. Zij woont hier een kleine tweehonderd kilometer vandaan en in de goede richting van mijn voorgenomen traject naar Bretagne. Over een dag of vier denk ik haar erf te gaan betreden.

Nu dan, het is kwart voor negen, weer bijna tijd om horizontaal te gaan. Afgelopen nacht ging het slapen goed, ondanks dat ik even mijn knie voelde.

Welterusten straks.