Wat had ik het moeilijk op het laatst. Het was klimmen in een hete zon door de agglomeratie van Lyon. Al urenlang wilde ik ophouden voor vandaag, maar dat kon niet. Huizen, veel verkeer, stoplichten en geen kampeergelegenheid. En een schier onophoudelijk klimmen op het laatst.
Ik kan niet meer, ik kan niet meer, ik kan niet meer, schreeuwde ik het soms uit want er was toch niemand die het kon horen of verstaan.
Maar plots dook dan toch, als een oase in de woestijn, een prachtig stukje natuur op. Een bos met een grote open plek. Mijn redding .
Want ja, de onzekerheid nekt je ook, als je niet weet hoe lang je nog flink moet zijn en door moet gaan. Antonius, die ik om een plekje gevraagd had kan ook niet toveren.
Het was niet altijd kommer en kwel vandaag zoals vanmiddag. Het begon met fietsen op de Via Rhona, een fietspad langs de Rhône dat door hele mooie stukken natuur leidt en waar je naar hartelust kunt groeten naar andere fietsers en wandelaars.
Op de status kun je me dertig seconden volgen op dit traject.
Het was vandaag in dit drukke gebied een gelegenheid voor mij om een binnen-en een buitenband te vinden en dat lukte. Heel belangrijk, want een lekke band kun je altijd krijgen en de oude buitenband is ondertussen al heel wat afgesleten.
Nu heb ik (toevallig) een band op de kop getikt, die een vriend van mij me al vaak aanbevolen heeft.
Schwalbe Marathon is het merk.
In de ruim tien jaar dat hij met dit merk buitenband fietst heeft hij nooit lek gereden.
Ook begon ik een zonnebril steeds meer te missen. Ik had er niet aan gedacht mijn in Italië gekocht exemplaar mee te nemen, daar ik al die tijd dat ik op Les Costilles was, bijna twee maanden lang, dat ding niet nodig had. Het was wat moeilijker om in supermarkten er een te vinden, maar het is ook gelukt.
Net zoals bij ons op de Maas en andere rivieren waren en zijn er over de Rhône ook ponten.
Waar ik vandaag passeerde was vroeger een trekveer.
Een illustratie ervan.
Vanaf zijn oprichting tot in onze dagen heeft het trekveer zowel de jaren als de Rhône overgestoken, de rechteroever in verbinding gebracht met de linkeroever.
Stapt u in voor een reis in de tijd, op ontdekkingstocht naar zijn geschiedenis.
Een afbeelding van het veerhuis uit die tijd
In het gebouw dat nu op die plaats staat werd vanmorgen koffie geserveerd en friet gebakken.
Maar voor mij was het voor die versnaperingen nog te vroeg.
Daarna moest ik echter tot twee uur doorfietsen eer ik aan de koffie kon. Ook in deze streek waren vele cafés gesloten, net als gisteren.
Deze muurschildering, die ik onderweg aantrof fascineerde me.
Bijna kwart voor negen. Het begint weldra te schemeren. Hopelijk kan ik straks beter slapen dan gisteren. Ik was onrustig omdat ik bang was dat mijn knie af en toe weer op zou spelen. Dat deed hij, maar in mindere mate.
Tegelijk werd ik gekieteld door hele kleine miertjes, waarvan er buiten duizenden waren en binnen ook een paar.
Deze zijn hier in ieder geval niet, dus dat scheelt.
Een toetje eten, dat is wat ik nu ga doen, dat is slaapbevorderend.
De ganzen op de foto wensen u en mij straks een goede nachtrust.
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten