Zojuist krijg ik bericht van Bruno dat zijn moeder Wineke in Spanje bestolen is van haar tasje met daarin portemonnee en smartphone. En ze was er al zo bang voor, schreef ze me laatst. Nu maar hopen dat ze het snel op kan lossen.
Zelf zit ik vanaf half vier hier te genieten van een lekkere koele plek aan het water. Het riviertje de Azergues is de naam en dat had ik de hele dag al gevolgd.
De weg ging hier ergens over het stroompje heen.
De weg volgde het riviertje stroomopwaarts, dus dat betekende een klein beetje klimmen.
in de verte langs de bosrand stroomt de Azergues.
Het was weer heel warm, maar rustig aan fietsend was het goed te doen. Een kopje koffie in het vooruitzicht hielp daarbij vanmorgen wel. Echter, net als gisteren en eergisteren was de ene na de andere gelegenheid gesloten.
"Café van de hoop" of: Hoop op koffie?
Bij dit café trof ik een ook teleurgestelde man, die boos "merde" uitsprak, wat letterlijk "stront" betekent, een vloekwoord.
De stenen van deze "herberg der vergulde stenen" stralen geen schoonheid meer uit.
Ook hier mag je waarschijnlijk wel op het terras gaan zitten, maar naar de koffie kun je fluiten.
Ook begon ik al wat honger te krijgen, het was namelijk inmiddels al half één. Brood was op en winkels was ik nog niet tegengekomen. Maar spoedig kwam nu de oplossing: er dook een shoarmazaak op.
Er stond "bienvenue" en hij was open. Koffie zouden ze hier ook wel hebben, en bovendien kon ik het eetprobleem oplossen. Even later kwam een vriendelijke mevrouw dit op mijn tafeltje zetten:
Naast de kebab was ook die hele fles heerlijk koel water zeer welkom.
Toen ik het ophad kwam een aardige jongeman met de koffie.
Vanmiddag trok dit kleurrijke tafereel mijn aandacht.
Kleurrijk, maar vooral ook liefdevol is een omschrijving die hierbij past.
In tegenstelling tot gisteren hoefde ik vandaag niet tot vermoeiens toe door te fietsen om te mogen stoppen. Onderweg zag ik heel veel plaatsen waar ik wel terecht zou kunnen met mijn tent. De plek aan het water, waar ik nu ben, is weer een hele goeie.
Om er te komen moest ik wel met fiets en al het riviertje doorwaden.
Het is maar te hopen dat er vannacht geen noodweer komt en het water zover stijgt dat ik er morgen niet meer doorheen kan. Er is echter ook nog een houten bruggetje dat eroverheen gaat. Te voet had ik het even geprobeerd, maar zelfs zonder fiets vond ik het al een beetje eng.
Op de status heb ik een filmpje gezet van deze oversteek en erbij geschreven: af en toe moeten we over de brug komen.
Deze uitspraak heb ik nog even nader bekeken. Waar komt deze vandaan?
In ieder geval ben ik vandaag al een paar keer over de brug gekomen.
Afgelopen nacht had ik weinig last van mijn knie en vrij goed geslapen. Voor herhaling vatbaar.
Welterusten straks, B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten