Hennie had me weer te pakken.

Gisteravond zijn Hennie en Janny uit Alphen, die hier buren van me zijn,  gearriveerd.
Ze zouden ook op de aanhanger een aantal van mijn geraniums voor me meenemen naast onder andere een keukenkast.
Toen ik rond tien uur ter plekke was om te helpen af te laden zag ik maar één grote pot met geraniums erbij.

Ik helemaal verontwaardigd.
"Dat zijn er toch drie?", zei Hennie.
Inderdaad, drie bij elkaar gezette geraniums.
Maar toen maakte de grapjas een kastdeel open en wat bleek?
Daar zaten er nog acht in.

Met op drie na alles ben ik wel tevreden.
Na gezellig koffie en bijgepraat te hebben en nog meer sjouwwerk ging mijn verzameling weer op de aanhanger om neergezet te worden op een plek boven mijn terrein.

Vanaf hier ben ik ze nu naar beneden aan het halen.
Heel langzaam, ieder uur een bak gemiddeld, in de vorm van een ritueel.
Die worden natuurlijk netjes ontdaan van dorre blaadjes en uitgebloeide bloemen.
De twee Franse geraniums zijn als eerste mijn uitzicht aan het verfrissen.

Blij dat de bron nog genoeglijk zijn water uit de grond doet stromen.

Nu begonnen met wat water te verzamelen voor mijn planten en ook enkele struiken.
Het is droog, en dat is al lang zo hier en dat gaat nog een tijdje door.
De groeten van de maan.

Een feestje in Vernoux.

Het optreden op de markt van Vernoux vandaag was als een feestje voor mij.
Werd hartelijk verwelkomd door marktlieden en nog voor ik begon mocht ik uitleggen waar ik al die tijd gebleven was.
Het publiek reageerde ook zeer hartelijk en dat stimuleerde me om mijn noten vrolijk te laten ronddartelen in dit plaatsje, waar ik me doorgaans goed op mijn gemak voel.

Een Nederlandse vrouw die hier ook een huis heeft nodigde me heel snel al uit voor de koffie, maar ik was nog maar net begonnen en wilde toch liever eerst in mijn spel komen.
Later na mijn pauze rond elf uur sprak ik haar, en haar broer die erbij was, toch nog uitgebreid.

De markt gezien vanaf mijn koffietafel.

Gelukkig hoefde ik hier ook niet met een mondkapje op te lopen, hoewel veel mensen die wel droegen.
Daarbij keek ik naarstig of er ook mondkapjes bij waren die mooi waren om me een idee te geven voor mezelf straks, maar er was er geen één bij, waarvan ik dacht: Hé, die is leuk.
Het enige leuke wat ik nu kan bedenken is om zo'n ding op mijn kop te zetten als hoedje.

Na het spelen deed ik in de supermarkt uitgebreid mijn boodschappen en als ik er hier wat van op tafel zie liggen besef ik weer in dankbaarheid dat het er hier allemaal wel is, wat je nodig hebt om te eten.
Een rijkdom en dan is mijn gezeur over die mondkapjes maar heel relatief.

Daarna alvast geluncht op een pleintje in Vernoux, alvorens de terugweg te aanvaarden, die begint met een ,niet al te steile, klim naar de Col du Montreynaud.

Het lunchplein

Vanmorgen op de heenweg ben ik er even stil gaan staan om een foto te nemen van mijn eigen berg.
Ondanks dat de zon erop scheen is mijn plek toch niet goed te zien.

Een ander keer maar iets wits hier neerzetten als herkenningspunt.
Maar het is natuurlijk ook wel goed dat Les Costilles niet erg in het oog valt.
Zoals beloofd op de terugweg ook bij de familie Bouix me gemeld en een lekkere meegenomen meloen daar samen verorberd.

En nu, na het eten, is er,zoals de laatste avonden, alweer wat onweersdreiging.

Heerlijk in bad.

De zon beschijnt nog de toppen van de overkantse bergen.

Mijn avondmaaltijd heb ik op. Misschien straks nog een tweede bord.
Hiervoor was ik heerlijk in bad geweest. Zoals gewoonlijk in een emmer.

Heerlijk zo'n bad!

Lekker verfrissend na een nogal benauwde dag.


                                      T E L E P A T H I E

Vanmorgen toen ik opstond wist ik meteen: Nu komt Yvon zometeen.
Als bij een afspraak had ik meteen iets beklemmends van oh jee, nu ligt er iets vast.
Daar zit ik dan tegenaan te hikken, onafhankelijk van hoe leuk dat vooruitzicht ook is.

En ja hoor, ik had mijn vermoeden net aan iemand geschreven en daar kwam ie aan.
Natuurlijk was het ook wel weer fijn om mekaar te spreken en zoals verwacht wou hij geen koffie.
Vind ik altijd ongezellig, maar ik kon toch wel vruchtensap aan hem kwijt met gebakjes.

Met hem heb ik die aansluiting bijna altijd wel.
We lopen elkaar niet gauw mis als we elkaar moeten ontmoeten.
En als ik hulp nodig heb is het alsof hij het ruikt.
Een waardevolle vriend, evenals zijn zoon Olivier.
Zonder hen zou het leven hier heel anders zijn en had ik het wellicht al opgegeven.

Deze Olivier kwam tegen het eind van de middag ook opduiken met een accordeon om zijn nek.

Hij bracht deze weer terug naar mij na hem in januari naar zijn huis gebracht te hebben als onderdeel van een reddingsplan.
Er was namelijk ingebroken bij mij en voor het geval de dieven terug zouden komen....

En ondertussen is de avond weer wat verder gevorderd, is de zonsverlichting aan de overkant steeds vager geworden en heb ik weer honger voor een tweede bord.

En nu dit tweede bord ook naar binnen gewerkt is ga ik voor een kleine wandeling naar de plek waar deze blog verstuurd kan worden met voldoende bereik.

Laat het zijn zijn.

Gewoon zitten en kijken wat er op je af komt.
Het doendenken even wegzetten en het vervangen door het zijn.
Met als motto: "Laat het zijn zijn."

Zo kwam Grootnieuwsradio ineens op de proppen met een verhaal van de New -wine -beweging in Wales en hun enthousiasme en positieve uitstraling trof me.

 Even later kwam Wineke en hadden we ook uitwisseling over de zijnszaken.


 Lichamelijk niet veel gedaan als reactie op de fietsinspanning van gisteren. Ondanks dat de markt vandaag dichtbij was in Lamastre bleef ik toch liever thuis.
Hier is nu een stuk regenboog te zien boven de koeien van de foto.

Er vielen maar enkele druppels, maar bij Wineke, 20km aan de andere (noordelijke) kant van Lamastre, enkele flinke buien, schreef ze later.

Neowise niet gezien, maar de maan is ook mooi.

Naar de markt van St Agrève.

Waar ik gisteren niet aan moest denken deed ik vanmorgen toch: Vroeg het bed uit en op de fiets gestapt voor de klim naar St Agrève waar markt is.
Het is een hele onderneming die meestal uitbetaald wordt in goed gevoel en vele euro's.

Doe het al zeker vijfentwintig jaar regelmatig in de maanden juli en augustus wanneer de markt uitgebreid is met een lange, voor het verkeer afgesloten straat.
Ook nu had ik er weer zo'n twee en een half uur voor nodig . Eerst naar Lamastre dalen van 600 naar 350 meter hoogte, dan klimmen van de 350 naar de 1040 meter.
Onderweg een merkwaardige vogel waargenomen die ongestoord in de berm bleef zitten terwijl ik filmde.

In het dorp aangekomen zag ik een gemeentelijke verordening dat in de marktstraat mondkapjes verplicht waren.

Een vreselijk gezicht al die gemaskerde mensen en de mijne ook maar netjes voorgehouden.
Hierdoor onder andere begon mijn spelen wat onwennig .

Ook onzeker omdat er altijd wel wat mensen bij zijn die mij niet mogen en me dan aan kunnen geven als ik me niet aan de regels hou.
Maar allengs , bij het zien dat zeker nog wel tien procent van het publiek gewoon deed, liet ik mijn masker eerst tot mijn mond en later tot mijn baard zakken om hem vervolgens maar helemaal af te zetten.

Het spelen ging aardig hoewel niet perfect.
Bij de koffiepauze zat ik achter een collega-artiest met een bijzonder instrument, een soort mandoline.
Hij kende mij heel goed, ik hem heel vaag.
Heb geen goed geheugen voor gezichten.

Na de markt koffie gedronken in een café restaurant waarvan ik de baas al al die 25 jaar ken.
De koffie bood hij me aan en we hadden het weer over Lourdes, waar we elkaar heel toevallig ontmoetten negen jaar geleden tijdens mijn voorlaatste lourdesbezoek.

De terugweg verliep goed tot Lamastre.
Te weinig gegeten en daardoor was de laatste klim tot huis erg moeilijk.

Brocante in Lamastre.

Vandaag was de jaarlijkse brocante in Lamastre.
Moest zo wie zo ernaartoe want brood en groente waren op.

Bovendien gelegenheid om Wineke en Bruno er te ontmoeten.
Die kwam ik meteen al tegen en het kwam mooi uit om met hen samen naar supermarkt Super U te rijden.
Ik opperde mijn voornemen om een geluidsbox aan te schaffen die via Bluetooth op mijn smartphone aangesloten kon worden, want ,zo wist ik van Ageeth, zo heb je veel mooier geluid bij als je bijvoorbeeld radio luistert.

Bruno ging meteen kijken in die richting toen we binnen waren, en jawel, hij vond de schappen waar de apparaatjes stonden en daaruit was snel een keus gemaakt.

Daarna voelde het goed om even de accordeon tevoorschijn te toveren.
Na vijf minuten kwam iemand me vertellen dat haar rockband lawaai zou gaan maken.

Niet erg om het toen al voor gezien te houden, want met Bruno en Wineke had ik al afgesproken om pizza te gaan eten.

De pizzeria was echter al uitverkocht. Het werd toen het snackcafe, waar we ook van voedsel voorzien werden, in gezelschap van Elisabeth, een goede bekende van mij.

Met haar bleef ik nog langer en op een ander terras, waar fietser Philippe ook zat en met wie wij een gesprek aanknoopt en.

Daarna met volgeladen tassen de weg terug omhoog weer gevonden.
Dit keer geen geiten die me aanmoedigden zoals een andere keer, maar een grote slang die blijkbaar gesneuveld was.
Daardoor durfde ik hem wel te benaderen.

We worden voor het lapje gehouden.

Het lijkt erop dat straks in Nederland ons ook de mond gesnoerd wordt met een kapje, net als hier in Frankrijk.
Dit maak ik op uit het journaal van gisteravond dat ik vandaag even bekeek.
Dan heb ik toch in ieder geval weer een actuele spreuk: we worden voor het lapje gehouden.
Hiermee zinspeel ik dan ook op dat ik hoorde dat het vooral om het idee gaat dat mensen zich bewuster zijn erdoor dat Corona nog steeds heerst.
Een praktische waarde zal het nieuwe gebod nauwelijks hebben.

Vanmorgen op mijn rekening gekeken en jawel, mijn eerste AOW is ontvangen. Ben dus welkom bij de club der bejaarden.

Vandaag thuis gebleven tot nu toe, maar misschien valt straks net als gisteren de verbinding even uit en fiets ik een paar honderd meter naar waar het bereik wel genoeg is om dit verhaal af te maken.

Geen belangrijke wapenfeiten verder behalve de voortschrijding van mijn mouw.

Maar wel geestelijke verbinding met Hera in Nederland, een vrouw die met haar laatste dagen op aarde bezig is.
Ook een vrouw die ervaart dat het leven veel groter is dan ons korte bestaan hier.
Dus ik wens haar veel sterkte met de laatste loodjes en dat na de overgang de verbinding moge blijven.

Terug op mijn berg.

Vanmiddag rond één uur was ik er weer, afgeleverd door Wineke en Bruno met hun auto.

Het lag er netjes bij, zoals ik het drie weken geleden had achtergelaten.

Na uitpakken meteen naar mijn overbuurman Yvon gefietst. Die was aangenaam verrast omdat hij me pas een week later verwachtte.

Zijn hondje Biby vloog me tegemoet.

Het was nogal spannend hoe het hier zou gaan met de verbinding, omdat de antenne nogal ver weg is.

Tot nu toe gaat alles naar wens.
Kan foto's en apps versturen en naar de radio luisteren
Nu is de beurt aan het schrijven van de blog om te kijken of dat vanaf hier lukt.
Krkk krrk, een vogel laat me schrikken.
Verder is het hier stil maar dat kan ook aan mij liggen. Ben een beetje doof.

Van huize Wineke/ Bruno tot huize Wineke/Bruno.

Half twaalf in de avond.
De reis zit er op.
Meteen het bed in.
Mijn slaapkamer is weer het chalet in aanbouw.
Morgen vertel ik verder.
Nu nog een foto van de Maas bij Châteauneuf.
Of heet het Neufchateau?

Én van de mooie wolk die voor ons lag en waar vuurwerk uit spatte in de vorm van bliksem.
Bruno had op de radio gehoord van code rood en oranje voor de Franse zuidkust.

Lang zal ze leven.

Oh heden, vandaag Wineke jarig en ze moest het zelf zeggen als reactie op mijn opmerking dat ze zo'n lekkere vlaai had gekocht.
Lang zal ze leven dus, al kwam het niet spontaan uit mij.

Wineke kwam thuis rond vier uur toen ik er net een half uurtje was.

Bruno kwam een half uur later en toen hadden we meteen maar de door mij meegenomen lasagna genuttigd.

Onderweg in Best  met Piet afgesproken.  We mochten met dit beest op de foto.

Samen bij de McDonald's wat gegeten en gedronken.
Een doel van mij was om in de hiernaast gelegen Decathlon een nieuwe tent te kopen omdat de oude niet meer mugdicht was.

Deze wordt hier te huize Wineke/Bruno uitgetest want het is hier ugge ugge ugge.

De tent is wel grijs en nogal opvallend, maar de oude groene buitentent blijkt ook te passen.

Morgen proberen we in één dag onze Franse onderkomens te bereiken.

Ondertussen is er steeds meer te doen over de weer toenemende Corona en zelfs hoor ik nu net dat misschien vrijdag de Franse grenzen weer dichtgaan.
We zijn dan morgen net op tijd.
Een beetje spannend zal het dus wel worden.

Einddoel Stefanie in St Michielsgestel.

Vandaag elf uur wel definitief de boot achter me gelaten.
Wineke schreef dat we donderdag pas vertrekken, dus had ik rustig de tijd om nog in Nuland koffie te drinken bij Hanny, samen met hondje Flip te wandelen en daarna af te spreken met Stefanie in St Michielsgestel.
Hier staat mijn tentje nu.

Zeer onder de indruk van een hele partij zonnebloemen, waar haar man Dennis voor gezorgd heeft.

Hondje Rio hebben we net samen uitgelaten.
Het is hier mooi wandelen



Stefanie moet straks bijtijds naar bed, want morgenvroeg 6 uur moet ze aantreden op de pont, waar ze veervrouw is.
Daartoe moet ze om vier uur al op.

Welkom in de 21ste eeuw.

Welkom in de 21ste eeuw.

Dit was de wens van Piet vanmorgen, volgend op mijn mededeling dat de 4G nu werkt op mijn apparaat.
Het is nog even wennen, maar vanaf vanmorgen hoef ik niet meer naar de campingkant van de boot te gaan om te appen of te wordfeuten en nu kan ik deze blog ongestoord afschrijven.

Tegelijk was vandaag dus de voorbereiding voor het vertrek naar Frankrijk.
Zorgen dat de boel hier netjes achterblijft en de spullen bij elkaar zoeken die mee moeten.

Wilde vandaag al gaan, was rond zes uur al gepakt en gezakt, maar toen bleek dat ik nog even rustig alleen hier op deze plek kon zijn (André is er ook even niet) , heb ik deze gelegenheid aangegrepen.

Ook schreef Wineke net nog dat we woensdagochtend nog niet gaan, dus morgen nog gelegenheid om via wat bezoekjes weg te fietsen.
Eventueel ergens kamperen.

De tafel staat boven.

Carla kwam, Jacob ook.

Carla kwam zoals aangekondigd gisteren en ze nam twee broden voor ons mee, één voor André en één voor mij.

We hebben eerst op het terrasje op de wal gezeten en een boterham gegeten en koffie gedronken.

Ik had mijn spinnewiel erbij gehaald
Ooit, 35 jaar geleden of zoiets, had ik bij haar en van haar het spinnen geleerd.
Het is een rustige en ontspannende bezigheid.

Daarna hebben we samen lekker gegeten op het bootterras.

Vanmorgen kwam eerst Jacob met hondje Dex.
Dat was ook weer een hele tijd geleden dat we elkaar gezien hadden.

Intussen is het ook vrijwel zeker dat woensdag het vertrek met Wineke naar Frankrijk zal zijn.
Het betekent dat ik morgen verder hier alles in gereedheid moet brengen

Ageeth naar huis, bij Carla mannenwerk verricht.

Vanmiddag is Ageeth vertrokken, na een hele week het leven hier met mij gedeeld te hebben.
Ze ging voordat ze naar haar eigen huis ging, de vriendin Hera bezoeken, die ik ook ken en die ongeneeslijk kanker had.
Deze bleek niet meer thuis, maar al in het ziekenhuis.
Hier geconstateerd dat ze terminaal is.

Ageeth krijgt veel tegelijk te verwerken.

Ikzelf vanmiddag naar Carla gereden.
Die had gevraagd of ik twee grote struiken wilde ontwortelen.
Dit is gelukt, want ze was gelukkig thuisgekomen tegen de avond, terwijl ze er in eerste instantie nog niet was.

Boodschappen deed ik ook meteen, maar vanavond op de terugweg bedacht ik dat ik helemaal niet aan brood had gedacht.

Gelukkig was André nog op en die had genoeg voor mij voor het ontbijt morgenochtend.

Carla die in de middag komt vraag ik wel of ze meer meebrengt.

Van je vrienden moet je het hebben.

Ageeth als f i l m ster.

Vandaag een wasje gedraaid, dat wil zeggen:Water warm gemaakt op een vuurtje en met waspoeder in een grote teil gedaan en dan maar wringen alles.
 Ageeth vond het leuk om alles te filmen. Ik vind haar een echte  f i l m ster.

Ze heeft ook de hele dag weer hard gewerkt achter de schermen om haar baan als administratief medewerker van de gemeente Rotterdam uit te voeren.

Vanmorgen hebben we met haar auto veel van mijn geraniums afgeleverd bij de familie Auwens, die buren van mij zijn in Frankrijk en er 30 of 31 juli naartoe gaan.

Fijn dat ik daar dan van mijn levende kleuren kan genieten, want waarschijnlijk kunnen ze mee op de aanhanger.

Verder zijn er vier spreukenbordjes voor Ageeth afgenomen en alle letters van haar naam.

Wie a c h t e r zichzelf staat, staat nooit v o o r joker.

Vandaag binnen geschilderd, terwijl Ageeth binnen gewerkt heeft voor de gemeente Rotterdam.

Tijdens haar werk heeft ze de hier hangende spreuken nog eens goed bekeken en dit bordje spreekt haar erg aan, en met de remake ervan heb ik me onder andere bezig gehouden.

Deze spreuk houd ik mezelf voor ogen als ik en public
accordeon speel. Dan merk ik altijd dat als ikzelf helemaal in mijn rol van entertainer ben en daarin ongebruikelijke dingen doe, de mensen het toch meestal accepteren en me niet uitlachen.


Ondertussen was er ook wel even tijd voor een dutje.

Ageeth aan het werk.

Vandaag had Ageeth een werkdag, uitgevoerd op het bordes van mijn boot.

Zelf heb ik vanmorgen een hele grote afwas gedaan en voor koffie gezorgd, waar André ook van dronk.
Vanmiddag kwam ook Hanny en zoals altijd vond ik het interessant hoe de ontmoeting zou zijn tussen twee vrienden van mij.
Ze konden inderdaad over wezenlijke dingen met elkaar praten.

Hondje Flip was er ook weer.
Hij had het weer helemaal naar zijn zin en bij thuiskomst was hij er uitgeteld bij gaan liggen.

Heb de laatste tijd veel vertedering voor honden, maar ook voor paarden.
Hanny vroeg of ik dat ook voor mensen heb.
Over het algemeen is dat wel zo.
Veel mensen kan ik zien als hondjes, ook al hebben ze soms een grote bek.
Maar zoals het spreekwoord zegt:"Blaffende honden bijten niet."

Koken op een vuurtje in de regen.

Vandaag had ik André uitgenodigd om met ons  de ratatouille te eten, die ik ging maken.

Toch wel een hele onderneming op een klein barbecuetje en met houtjes,die ik tussendoor nog moest kloven én met regenbuien die ook af en toe nog vielen.
Maar het is allemaal gelukt en we hadden lekker gegeten en gekletst.
Altijd interessant om te zien hoe zo'n ontmoeting dan gaat tussen mensen die ikzelf goed ken , maar onbekenden van elkaar zijn.
Het was verder een dag van wat regen, wat schilderen, breien en een wandelingetje met Ageeth.

Een dag die eindigde met een mooi zonnetje.

Ageeth geniet van de zon.

Heerlijk in het late zonnetje, daar zit ze, Ageeth.
Ze komt weer een beetje bij van de emoties van gisteren.

Behalve het overlijden van Kees heeft ze vorige week ook de dood van een vriendin te verwerken gekregen plus de vaststelling van een ongeneeslijke kanker van een andere vriendin.

We hebben het nog gehad over de bijeenkomst van gisteren.
Vooral het liedje please release me let me go galmt nog na bij haar en bij mij.
Toen dit afgespeeld werd waren we gisteren in een warme kring verbonden met elkaar en met Kees, en vloeide er menige traan.
Later op de middag toen het lied weer kwam had ik me ,de inhoud aandachtig, helemaal op Kees geconcentreerd en in gebed wenste ik hem  bevrijding toe.
Bevrijding uit het aardse, bevrijding uit de pijn, die hij zo intens gevoeld en verdragen heeft.


Heb na lange aarzeling besloten om nu maar eens een abonnement te nemen voor mijn smartphone, vooral omdat ik dan op mijn berg straks de blog kan schrijven en niet daartoe elke dag naar Lamastre hoef.
Ageeth, die in dit soort zaken heel bedreven is heeft me bijgestaan.
Ze heeft gisteravond filmpjes en foto's gemaakt van de avondsfeer hier.