Een feestje in Vernoux.

Het optreden op de markt van Vernoux vandaag was als een feestje voor mij.
Werd hartelijk verwelkomd door marktlieden en nog voor ik begon mocht ik uitleggen waar ik al die tijd gebleven was.
Het publiek reageerde ook zeer hartelijk en dat stimuleerde me om mijn noten vrolijk te laten ronddartelen in dit plaatsje, waar ik me doorgaans goed op mijn gemak voel.

Een Nederlandse vrouw die hier ook een huis heeft nodigde me heel snel al uit voor de koffie, maar ik was nog maar net begonnen en wilde toch liever eerst in mijn spel komen.
Later na mijn pauze rond elf uur sprak ik haar, en haar broer die erbij was, toch nog uitgebreid.

De markt gezien vanaf mijn koffietafel.

Gelukkig hoefde ik hier ook niet met een mondkapje op te lopen, hoewel veel mensen die wel droegen.
Daarbij keek ik naarstig of er ook mondkapjes bij waren die mooi waren om me een idee te geven voor mezelf straks, maar er was er geen één bij, waarvan ik dacht: Hé, die is leuk.
Het enige leuke wat ik nu kan bedenken is om zo'n ding op mijn kop te zetten als hoedje.

Na het spelen deed ik in de supermarkt uitgebreid mijn boodschappen en als ik er hier wat van op tafel zie liggen besef ik weer in dankbaarheid dat het er hier allemaal wel is, wat je nodig hebt om te eten.
Een rijkdom en dan is mijn gezeur over die mondkapjes maar heel relatief.

Daarna alvast geluncht op een pleintje in Vernoux, alvorens de terugweg te aanvaarden, die begint met een ,niet al te steile, klim naar de Col du Montreynaud.

Het lunchplein

Vanmorgen op de heenweg ben ik er even stil gaan staan om een foto te nemen van mijn eigen berg.
Ondanks dat de zon erop scheen is mijn plek toch niet goed te zien.

Een ander keer maar iets wits hier neerzetten als herkenningspunt.
Maar het is natuurlijk ook wel goed dat Les Costilles niet erg in het oog valt.
Zoals beloofd op de terugweg ook bij de familie Bouix me gemeld en een lekkere meegenomen meloen daar samen verorberd.

En nu, na het eten, is er,zoals de laatste avonden, alweer wat onweersdreiging.