Een oorverdovend gepiep bij het voorwiel.

 Aan repareren heb ik een broertje dood, maar mijn voorwiel piepte zo verschrikkelijk dat het zeer deed aan mijn oren.

Na het vinden van mijn verblijfplaats voor komende nacht ben ik dapper toch maar aan het sleutelen gegaan.

Het kwam uit dat het wiel er ook beter ingezet moest worden. De remmen kwamen op de band terecht en niet op de velg.

Dit laatste is nu in ieder geval verbeterd, en morgen horen we wel hoe het met de pieperij gesteld is.

 

Mijn ijzeren ros is na de reparatie even een ligfiets geworden.

Het was een prachtig rustig bos waar ik vannacht prima kon slapen, ondanks dat het vrij koud was. Maar op deze vrije plaats kon ik vanmorgen uitgebreid het vuur aan mijn schenen leggen.

De zon was er ook al meteen bij en diens warmte kwam tot mij toen ik rond negen uur het bosje uitfietste.

Vanavond ben ik een ander bos weer ingefietst. Tussendoor was er niet veel hout, veelal glooiende vlaktes met een rivierdal. 

Dit bos heb ik bewust opgezocht op de kaart. 

Met koud weer is het hier zoveel aangenamer dan in een kale vlakte.

Tot zover ben ik vandaag gekomen:

Geen koffiepauze en geen speelintermezzo maakte het wel een beetje saai, maar dat zal wel zo blijven voorlopig.

Maar de essentiële levensbehoeften zijn nu weer vervuld. Er was weer een pan vol met bloemkool, aardappelen en tomaten, klaargemaakt met het hout van deze plek .Zoals gisteren volgt nu nog het toetje.

BONNE NUIT.

Toenemende reislust.

 Goedenavond. Half acht nu.

Vanavond moest ik om zes uur thuis zijn, want..........de Franse grens is overschreden.

Het bleek kwart over vijf te zijn toen ik mijn middels de kaart beoogde bosje bereikte.

Waar ik inmiddels al niet meer bang voor was gebeurde ook niet. Je kon gewoon rustig de grens over rijden.

De vrijheid in dus. Want ik voel steeds meer dat ik toch ongeveer mijn gang kan gaan zoals in andere reizen. Met de avondklok heb ik niet zo'n moeite want tegen vijf uur ,half zes vind ik het zelf ook fijn een einde te maken aan de dagtocht

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo direct gericht meer op het bereiken van mijn gedoetje in de 

Ardèche. De weide wereld voor me is mijn domein. 

Zoals vanmorgen, in België nog, dat fietspad waar ik op zat en dat kaarsrecht de in nevelen gehulde horizon in leek te sturen. 

De reis kan alle kanten op, en dat is eigenlijk het mooie. Niemand zegt dat ik per se over drie weken op Les Costilles, zo heet mijn plek in de Ardèche, aan moet komen.

800 kilometer omrijden via Bretagne kan steeds nog, mijn fiets heeft al een iets westelijkere koers aangenomen.

Maar ik moet in de gaten houden wat het crisiscentrum voor maatregelen voor ogen kan hebben in de toekomst.

Parijs en omgeving hebben een verhoogde alertheid, de Franse radio zei net nog dat ze daar strenger gaan controleren op naleving van de avondklok.

In Nice mogen ze dit weekend en het volgende niet de straat op.

Maar zoals een vriendin schrijft: gewoon je hart volgen.

En een beetje naar de radio luisteren, voeg ik daar aan toe.

In ieder geval ging vandaag weer alles beter, het reisritme krijg ik meer te pakken.

Afgelopen nacht redelijk geslapen, op tijd weer gegeten en gedronken, hoewel ik mijn koffie mis een beetje, vooral die dagelijkse gezelligheid in een café.

Nou, dan nu nog even een toetje en dan in de slaapzakken.

BONNE NUIT  allemaal.

Zojuist weer een pan vol met bloemkool op.

Langzaamaan.

 Goedenavond.

Heb mezelf toegezegd dat het allemaal rustig aan gedaan kan worden. Het ging namelijk nog steeds vrij moeizaam na een nacht waarin ik niet goed kon slapen.

Eerst had ik krampaanvallen in beide grote tenen en beide kuiten, maar dat hield gelukkig vrij snel op. Maar daarna was het draaien, draaien ,draaien en weinig slapen.

Gelukkig ging het tegen de ochtend beter en omdat het toch regende ben ik een beetje door blijven dromen.

Vanochtend letterlijk fris van start na weer een theevuurtje. Het was twijfelen tussen jas aan en jas uit.

Na de middag werd het definitief jas uit en de zon liet zich vaker zien.

Prettig en onverwachts was bij het vertrek het toch nog vinden van het snoertje dat gisteren kwijt was en waarnaar ik vanmorgen nog vergeefs naar had gezocht.

Meestal vind je als iets niet zoekt.

In het voorbijgaan zag ik een solarium, badend in de zon, maar gesloten.

Een mooie gelegenheid om mezelf en mijn smartphone wat op te laden.

Als je goed kijkt zie je, piepklein, mijn laadstation onder de bruinende vrouw.

Koffie drinken in een café is er deze reis niet bij, maar net als gisteren was er weer patat in de aanbieding.

Dat was rond vier uur, en daarna was het langzaam maar zeker weer uitzien naar het einde van deze etappe. Het waren nog pittige klimmen.

Uiteindelijk was kwart voor zes het bos bereikt waar ik op zinspeelde.

Het werd alweer snel avond én......

kouder.

Dan sta je daar een beetje killetjes in zo'n groot bos.

Tijdens het aardappelen schillen ook nog gemerkt dat deze smartphone zoals vaker van de vijftig procent die de batterijen hadden ineens in vrije val richting nul ging.

Deed ie vaker, maar misschien heeft het met de kou te maken, maar misschien moet ik binnenkort weer aan een andere en dat is ingewikkeld voor een digibeet.

Een vuur maken daar is deze man beter in en algauw komt met de warmte het zelfvertrouwen weer terug.

Het eten in de inmiddels met kaars verlichte tent genomen en bij het optillen van de deksel is het spoedig een sauna geworden.

Nu, bijna negen uur, mag ik weer in de slaapzakken die totnutoe als ruggensteun en stoel dienden .

De smartphone mag verder opladen middels mijn externe accu.

Een welterusten toegewenst.

Voor het eerst weer een eigen vuurmaaltijd.

 Het was wel even zwaar klimmen op het laatst en langer dan ik wou en waar ik conditie voor had, maar het verlossende bosje lag er op een gegeven moment.

Wel moest ik daartoe dwars door een modderige akker, die gelukkig nog niet zo kleiig was dat mijn ketting beklonterd werd.

Vlakbij het bosje kwam de akker weer uit op een kiezelpad.

Ergens in de struiken stond wel iets van verboden toegang, privéterrein. Maar omdat hier alles heel open en vrij voelt heb ik me daar niet aan gestoord.

Het pad dat voor me lag zou me zeker naar een geschikte plek voor de tent leiden.

En dat is.

Ben wel even gestoord omdat het snoertje van mijn oplader zoek is geraakt. Moeilijk te vinden ergens in het gras. Maar gelukkig heb ik er nog een meegenomen.

Zojuist voor het eerst deze reis weer zelf voor mijn eten gezorgd.

Het vuurtje brandde weer. Het was toen al donker maar de maneschijn was voldoende om te kunnen zien bij het aardappelen schillen.

Dat is belangrijk om goed in mijn ritme en energie te komen, want vandaag was ik net als de vorige dagen een beetje slapjes en pufloos en nu kan ik niet de schuld geven aan de wind, want die was veel rustiger dan hiervoor.

De route heeft de Maaskoers verlaten zo half tussen Namen en Dinant.

Een plan is namelijk om een goeie ouwe vriend te bezoeken in hartje Frankrijk.

Ook is Bretagne nog  steeds in mijn achterhoofd.

Vandaar een iets westelijkere koers.

Bovendien wordt de Franse grens dan later gepasseerd zodat ik morgen mogelijk nog niet met de avondklok van 18 uur zit.

Zou die hier gelden dan was ik vanavond al in de problemen gekomen want het duurde lang tot de Heilige Antonius eindelijk gehoor gaf aan mijn vraag een slaapplaats voor me te vinden.

Zo buiten in de maneschijn, waar ik nu zit, begint het flink af te koelen. Morgen komt er koudere lucht met regen. Nog niet meteen fietsen dan.

Nu lekker de tent in en morgen gezond en fit weer op.

Dat is ook mijn wens voor de lezer.

Een grens overschreden.

 Vandaag is het dan zover, mijn reis is een buitenlandse reis geworden.

Waar ik tegenop zag viel mee.

Ik hoefde niemand uit te leggen dat dit een voor mij noodzakelijke reis is, omdat het einddoel het huis is waar ik (ook) woon.

Er stond ook nog dat je een boete van 250 euro kreeg als je het toch deed.

Maar in België op het fietspad langs de Maas waren heel erg veel fietsers met mij aan het genieten van weer een prachtige dag , daar viel ik niet meer op.

Wel was het weer de hele dag opboksen tegen een felle wind en dan heb ik de neiging om me te beklagen.

Een vriendin attendeerde me op deze spreuk van mezelf:"Wie altijd de wind in de rug wil hebben komt nooit thuis".

Dat hielp en toen kon ik er beter tegen.

Nog lang doorgefietst, tot bijna in de duisternis.

Het was moeilijk een fatsoenlijke kampeerplek te vinden bij het fietspad langs de Maas dat ik steeds volgde. 

Het fietspad liep zelfs dood terwijl het al schemerde en ik moest drie kilometer terug om uiteindelijk achter een dorpje en aan de Maas dit te vinden.

Zojuist kwam er al een jochie mopperend langs gefietst. Veel plaats is er natuurlijk niet.Nu maar aannemen dat er straks niet iemand tegen mijn tent aan komt gereden.

Ook theezakjes vond ik niet (

Geen supermarkt gepasseerd) Die waren op en 's-ochtends heb ik graag zwarte thee bij het ontbijt.

Heb me er ook maar niet aan gewaagd om hier vuurtje te stoken voor mijn aardappelen en heb als avondmaaltijd nu alleen maar een pakje gekookte bietjes gegeten.

Ben allang blij dat ik lig en niet lang in het donker heb hoeven te zoeken naar een slaapplek.

Ga slapen in de wetenschap dat nu echt de aftrap van mijn reis is verricht en dat de grenzen waarschijnlijk geen obstakel zullen vormen.

Ook heb ik tot mijn tevredenheid kunnen constateren dat mijn zonneoplader het nog doet.

Want in de gesloten horeca kan nu niet geladen worden.

BONNE NUIT.

Van Sjef en Ineke naar Koos.

 Het was vandaag geen grote afstand om af te leggen.

Ook in Geleen, een paar straten verder dan Sjef en Ineke, woont Koos, waar ik komende nacht mijn hoofd te rusten mag leggen.

Ook hier werd meteen alles in het werk gesteld om mijn innerlijke mens te voeden.

Koos is de man van de boeken, zijn hele huis is ermee behangen. 

Helaas zijn zijn ogen de laatste jaren erg achteruit gegaan zodat lezen steeds moeizamer gaat.

Ook is Koos lid van de Franciscaanse beweging, waar de letter TAU symbool voor staat.

Hij is letterkundig goed onderlegd en zeer bedreven in het spelletje Scrabble wat wij samen weer een paar keer gespeeld hebben.

Alvorens af te reizen naar Koos was het ontbijten met Ineke.

Ook heb ik haar gevraagd een trui van mij in de wasmachine te stoppen. 

Bij het inpakken op de boot bleek namelijk dat hij vochtig neergelegd was en daardoor muf rook.

Na de wasbeurt is het allemaal goedgekomen en is hij weer als een nieuwe.

Tijd nu om te gaan slapen. 

Morgen gaat de reis weer verder naar de zuiderburen.

Welterusten.

In Geleen bij Sjef en Ineke.

 Het eindadres voor vandaag is huize Sjef en Ineke geworden in Geleen.

Rond half vijf kwam ik hier( zoals gewoonlijk meestal voor hen )onverwachts aan.

Ook nu werd ik weer gastvrij onthaald en getraceerd op koffie, warm eten en nu een warm bed waar ik net ingekropen ben na een verschonende douche.

Ga je noord of zuid ?", was het eerste wat Sjef vroeg toen hij me zag.

Dit keer is het dus zuid. De vorige keer, in september , was ik samen met Frans vanuit Montélimar naar Nederland komen fietsen.

Sjef en Ineke druk in de weer om de onverwachte gast culinair te verzorgen.

Ooit heb ik deze vrienden in de Provence ontmoet. Sjef beklom daar de Mont Ventoux, Ineke en hun dochter bezochten markten en troffen mij daar als accordeonist.

Sjef heeft veel verstand van fietsenmakerij en bouwt zelf ook fietsen op.

Al menige keer heeft hij aan mijn fietsen gesleuteld, maar dit keer mankeert er niet veel aan mijn fiets en hopelijk blijft dat zo gedurende de reis.

Onafhankelijk van hen ken ik Koos, die ook in Geleen woont, een paar straten verderop.

Morgenmiddag ben ik daar welkom en hij vindt dat ik daar dan ook maar moet blijven slapen.

Maar voor ik vandaag het Geleense  betrad was er vanmorgen het weerzien met Marlène in Posterholt.

Vanuit mijn kampeerplekje was het ongeveer twintig kilometer.

Rond tien uur mocht ik daar aan de ontbijttafel plaatsnemen, want vanmorgen had ik geen water om thee van te zetten.

Maar eerst mocht ik kennismaken met haar dierentuin achter het huis.

Kippen, eenden, ganzen, duiven enzovoort.

Een levendig geheel waar ze voor zorgt voordat en nadat ze als verpleegkundige voor mensen gezorgd heeft.

Het kwam mooi uit dat ze vandaag middagdienst heeft en pas om twee uur weg hoefde, zodat we weer even tijd hadden voor elkaar.

Terwijl zij nog aan het werk is leg ik mijn hoofd alweer te rusten. Het fietsen tegen de wind kostte me nogal wat moeite vandaag,zoals ook gisteren en eergisteren.

Welterusten.

Voor het eerst in de tent .

 Vanavond staat mijn tent opgesteld aan een meertje in de buurt van Roermond.

De eerste keer kamperen van deze reis.

Het was de dag van de ontmoeting met Piet en Rina.

Rina woont in Mierlo en in dat plaatsje hadden Piet en ik vanmorgen gepland elkaar te treffen.

Alletwee dachten we aan Rina en het bleek uit te komen.

Zo hadden we een onverwachtse drieontmoeting in de tuin .

Gelardeerd met muziek, want Rina kan er wat van.

Maar ook met kwasten kan ze overweg.

Heel fijn ze alletwee gezien te hebben.

De reis ging verder, gestaag tegen de wind .

Onderweg in Nederweert was er een afhaalchinees en in het zonnetje op een bankje heb ik een gedeelte van de bami goreng met saté gegeten en de rest meegenomen tot een later tijdstip.

Misschien nu nog wat.

En dan nu weer lekker in de natuur slapen.

Morgen hoop ik nog weer wat vrienden in mijn armen te mogen sluiten alvorens Nederland te verlaten.

BONNE NUIT

Zigzag koers vandaag.

 Na een rustig en gezellig ochtendje met Frans had ik bedacht Mientje en Maricus te bezoeken die in Escharen bij Grave wonen.

We hadden allang het voornemen elkaar weer eens te ontmoeten.

Vorige week kwam nog eens de uitnodiging om bij hen koffie te komen drinken.

Nu was ik in Schaijk niet ver van hen vandaan.

Maar ze reageerden niet meteen op mijn app.

In Heesch, de andere kant op woont mijn broer Henk met zijn vrouw Grace en die stonden ook op mijn programma.

Zij waren wel bereikbaar en rond half één werd ik daar onthaald met een lekker soepje vergezeld van broodjes.

Toen ze me uitzwaaiden had inmiddels Escharen wel gereageerd en ging mijn fiets weer terug in oostelijke richting.

Ook daar werd er weer gefilosofeerd over hoe de tocht verder zou gaan vandaag.

Ik dacht de Maas volgen richting Venlo en dan ergens kamperen, maar een berichtje van Wineke deed me besluiten om de zigzagbeweging voort te zetten en nu zuidwest te koersen richting kippensoep, die Bruno en Wineke voor mij aan het bereiden waren.

Een kijkje in de pan gaf dit :

Zij wonen aan de Zuidwillemsvaart ter hoogte van Erp.

Daar kwam ik rond zeven uur nogal moe aan na nog eens drie uur zwoegen tegen de stevige zuidenwind.

Maar de kippensoep en vooral het weerzien deden me de vermoeienissen  weer snel vergeten.

Ook hebben we nog de door mij meegebrachte lasagna genuttigd.

Nu straks lekker slapen en morgen zal het weer een verrassing zijn welke vrienden er op mijn slingerende weg naar het zuiden te vinden zijn.

Ook al zouden de grenzen voor mij gesloten zijn dan zijn al deze ontmoetingen op zich al de moeite waard.

Een welterusten gewenst.

Vertrokken............

 En het is gelukt!

Het drijvende huis achter me gelaten. Rond twee uur kwam mijn volgeladen fiets in beweging.

De vraag is alleen nog hoe de reis gaat verlopen.

Maar mijn ervaring is dat mijn reisplannen op reis zelf het best ontwikkeld worden.

Een bezoek aan Ageeth in Berkel Rodenrijs wilde ik en passant naar Frankrijk doen. 

In ieder geval was André in Lith mijn eerste adres, want voor hem had ik ratatouille in de aanbieding. Rond drie uur was ik daar, en veel te laat om daarna nog 110 km verder te fietsen naar het westen van het land, wat bovendien veel verder uit de koers ligt van de Ardèche waar ik woon en wat mijn hoofddoel is.

Maar ja, in Bretagne woont Anneke , waar ik al jaren naar toe wil, en die past weer in een westelijke route.

Maar  800 kilometer omrijden is natuurlijk niet mis, vooral in dit stadium waar alles zo onzeker is vanwege Corona.

Na Lith stond ik op de tweesprong: of verder westelijk of directer naar het zuiden. 

De directe koers werd verkozen en denkend aan Wineke die in Erp achter Veghel woont lag Nuland op de route en daar woont weer Hannie.

Daar werd meteen haar kleine portie avondeten met mij gedeeld, maar die werd aangevuld met friet en kroket op bestelling.

Daarna van Nuland naar Schaijk, waar ik nu bij Frans ben.

Vandaar morgen waarschijnlijk een bezoekje aan Wineke.

Een beetje een chaotisch begin van de tocht, die nog alle kanten op kan, ook via Bretagne.

Het zal allemaal beschreven worden , voor zover er onderweg genoeg stroom te vinden zal zijn voor de smartphone.

De cafés zijn immers overal dicht en de zon is misschien niet genoeg om mijn apparatuur op te laden.

Vandaag bij Frans gaat het in ieder geval nog lukken.

De groetjes vanuit het asielzoekerscentrum bij Frans!

Visite weg, wanneer ik?

 Het blijft voor mij een brandende vraag wanneer ik de fiets op stap richting zuiden.

Dat kwam weer dichterbij door foto's die een vriendin van Borg stuurde van haar plekje nu in de Pyreneeën, niet ver van Perpignan.

Ook door een foto van een vriendin bij mij in de buurt die een naar mijn smaak prachtig huis daar heeft gekocht.

Al dagen kriebelt het, vooral sinds de kou uit de lucht is en het fietsen en kamperen weer goed te doen is.

Ben onzeker omdat ik niet weet hoeveel haast ik moet hebben vanwege de Franse coronamaatregelen.

Nu moet je al een beetje smokkelen om de grenzen over te komen, het kan nog moeilijker worden. En verder is het met die avondklok daar van zes uur ook onhandig.

In ieder geval, één ding heb ik gedaan vandaag om beter weg te kunnen, en dat is een andere band op mijn achterwiel leggen.

Verder weer wat verder gegaan met mijn trui.

Nu staan de sperziebonen alweer eetklaar op de kachel.

Eenieder wens ik een goede overgang tot morgen.

Droomstaat.

 Vandaag zijn Hans en Borg hier naartoe gefietst vanaf Beuningen, waar Borg woont.

De stoere Borg is net als een paar weken geleden weer het water in gedoken.

Het is natuurlijk naar zijn zeggen een hele opgave om dat te doen, maar je doet het niet voor niks. Je voelt je er daarna heerlijk door.

Ook is hij weer even met mijn houtblokken bezig geweest. Zagen en kloven.

Borg is een natuurmens en heeft met Franciscus van Assisi in ieder geval gemeen dat de dieren en in het bijzonder de vogels zich bij hem thuis voelen.

Er komt in zijn huis een roodborstje af en aan gevlogen, dat dan ergens een plaatsje zoekt en het laat weten als hij weer naar buiten wil.

Hans schrijft boeken en leest ook veel.

Hij vertelt dat hij nu "Droomstaat" aan het uitleggen is.

Zo begint het gedicht van Hans

Hij was vorig jaar nog in Argentinië, in de buurt van  een berg ,die verbinding heeft met een andere dimensie.

Daar kunnen gedachten hun vlucht nemen en in werkelijkheid veranderen.

In feite heeft , dat is mijn idee, de werkelijkheid meerdere dimensies.

Vandaag is ook nog André even geweest met spullen uit zijn grote huis, die ergens in zijn kleine boot opgeslagen moeten worden.

Hij was vanavond bij zijn dochter uitgenodigd om te komen eten.

Van de ratatouille die ik vandaag gemaakt heb en waarvan we net gedrieën van gegeten hebben is nog veel over, dus het kan zijn dat hij daar ook nog van gaat smullen deze week.

Terwijl mijn gasten beneden hun rustplaats hebben gevonden zit ik hier boven nog even aan mijn administratie.

Een goede avond gewenst.

Een gat in de markt.

 Vandaag naar Oss getogen met het idee de zaak daar wat op te vrolijken.

Het is per slot van rekening nog steeds een dag van de carnaval, hoewel die niet uitbundig gevierd mag worden.

De eerste dag dat het ook weer doenlijk was zo wie zo om buiten accordeon te spelen.

Mijn vermoeden dat het wel aan zou slaan werd bevestigd. 

Ook merkte ik al snel dat ik mijn acteursrol goed te pakken had.

Het was voor mezelf in ieder geval heel prettig om even lekker te kunnen dollen en velen zag ik ook door de vrolijkheid aangestoken worden.

Lekker allemaal van die dolle carnavalsliedjes.

Uiteraard was daar enkele malen MIEN WAAR IS MIJN FACEBOOK bij.

Vrienden die voorbij kwamen hadden dat gefilmd en meegezongen.

Na afloop van de markt ben ik naar Jan en José gefietst voor een verlate verjaardagsfelicitatie.

Daar waren ze aan het schilderen, maar José had ook nog tijd om mijn wild geworden baard wat bij te werken.

Uiteraard weer boodschappen gedaan in Oss , thuis nog twee rondjes gebreid , toen de kachel nog even aan voor respectievelijk eten en warmte.

Een prettige avond gewenst.

BUONA SERA.

De klompen zijn terecht.

 Vandaag was dan de dag van de waarheid wat betreft mijn klompen die ik maar niet terug kon vinden.

Bij de smeltende sneeuw zouden ze nu tevoorschijn moeten komen, anders waren ze gestolen en het feit dat dat hier zou gebeuren had mij heel onzeker gemaakt.

Voorzichtig naar buiten gegaan, rondgekeken, maar nog geen rode en gele kleuren die boven de indalende sneeuw uitstaken.

Tot een blik in de voorfietstas me het mysterie onthulde.

Dit is nu " ouderdom", schreef een vriendin.

Ja, het is ouder met de nadruk op DOM.

Met deze nietdienende klompen ben ik afgelopen week overal heengefietst.

Vandaag stoofperen gestoofd op de kachel. 

Vorige week bracht oud- klasgenoot Tonny die voor me  mee en ze hebben de vorst overleefd, doordat ze s-nachts toegedekt werden met dekens, samen met de aardappelen.

Ook flink aan het denken gegaan hoe de mouw aan te passen aan de panden van de trui.

Het moet allemaal van tevoren berekend worden en ik ben niet zo berekenend.

Het op het raster uitgetekende schema volgend moet het wel goedkomen, verwacht ik.

Het is een beetje saai breien deze trui omdat er geen spectaculaire patronen met veel kleuren in uitgewerkt worden, maar nu is het wel eventjes puzzelen.

Vanmorgen de afwas gedaan. De hele week stonden de spullen ondergesneeuwd buiten, maar vanmorgen was alles weer ontdooid en nu staat alles weer netjes in de kasten.

Het opgewarmde eten, van gisteren en eergisteren samen, smaakte heerlijk.

Het avondprogramma kan beginnen.

BONNE NUIT ,voor wie straks ook gaat rusten.