Politie-inval tijdens het avondeten. Niet te geloven dat fiets gerepareerd was. Het bleek helaas ook niet waar. Regen:Groot deel van dag in cafés met stopcontact voor powerbank.

 Het leek een sprookje.

Ik fietste naar een dorp, twee kilometer verderop, en vond er een café waar tegenover toevallig een werkplaats voor motoren en rijwielen was.

Toen ik mijn fiets aan de overkant neerzette om het café te bezoeken zag ik toevallig dat daar achter die muur een werkplaats was voor motoren en fietsen.

De vrouw van de reparateur vertelde me echter dat dit vooral een zaak is voor motoren en het dus niet zeker was of haar man mijn fiets kon maken.

Maar tot mijn verrassing wist hij zelfs het door mij onoplosbaar  geachte probleem van de kapotte voorrem op te lossen, dit nadat hij de speling in de pedaal ook eruit wist te krijgen door de moer die op de crankspie zit veel steviger aan te draaien dan ik deed.

Het gaf me een opluchting die tot vier uur vanmiddag geduurd heeft, want toen ik na bezoek aan cafés en supermarkt weer naar "huis" reed begon de speling toch weer.

Maar misschien komt het doordat de moer, hoe stevig die ook aangedraaid was, toch weer losser zat.

Morgen maar weer verder sleutelen aan dit probleem.

Ondertussen zit ik met knikkende knieën in de tent.

Terwijl ik bij het haardvuur in de ruïne zat te eten werd ik opgeschrikt door wild schreeuwende mensen, die agenten bleken te zijn. Het verbaasde me, want vanmiddag stapten drie mensen uit hun auto die blijkbaar de eigenaren waren van dit huis. Toen ik uitlegde dat ik hier voor een nacht was, was het meteen goed. Maar deze agenten, zo bleek later, kwamen vooral op het vuur af, dat mij zowel verwarmde als verlichtte bij het eten. Ik moest het vuur uitmaken.

De halve liter water die voor de thee van morgenochtend bestemd was doofde een groot deel. Maar nóg waren ze niet tevreden. Toen het kleine beetje kooksap dat nog over was eroverheen gegooid. Natuurlijk gloeide het nadien nog steeds, maar ze maakten gelukkig aanstalten om te vertrekken en tot op heden, een half uur later, zijn ze nog niet teruggekomen.

Morgenvroeg moet ik wel zo spoedig mogelijk vertrekken. Met een beetje handen- en voetentaal en wat Spaans kon ik me verstaanbaar maken. Engels konden ze niet.

Voortaan zal ik toch maar niet meer zo enthousiast zijn met vuur maken, in ieder geval niet in een 'gekraakt' huis.

Het haardvuur, vlak voor de inval van de politie.

Het was verder allemaal heel goed gepland vandaag, want zoals aangekondigd begon het te regenen en als de voorspellingen blijven kloppen wordt het de komende dagen mooi weer.

In de twee cafés die ik bezocht heb ik urenlang mijn powerbank aan het infuus kunnen leggen en vooral in het eerste zaakje tegenover de fietsentechnicus was de bediening heel vriendelijk. Er werd mij zelfs bij de koffie een broodje van de zaak aangeboden.

Koffie, krant en broodje. Wat wil je nog meer.

Vandaag bericht gekregen van Marc en René, mijn herberggenoten, dat ze gisteravond aangekomen zijn bij de kathedraal van Santiago de Compostella.

Marc bij de kathedraal.

René bij de kathedraal.

Inmiddels zeven uur in de avond. De schrik zit er nog in bij mij, zeker nu ik geluiden hoor. Laat ik maar er vanuit gaan dat ze me verder met rust laten en morgen zo spoedig mogelijk, zonder ontbijt, de boel inpakken en wegwezen.

Problemen met fiets stapelen zich op. Goede kampeerplek neemt deel van de onrust weg.

 Boa Tarde, goedenavond.

Vanavond staat er een huis naast mijn tent en omgekeerd.

Een kampeerplek waar ik lekker tot mezelf kan komen, want het ging er nogal gespannen aan toe vandaag. De pedaal begon nu duidelijk speling te vertonen. Een paar weken geleden toen dat ook begon had ik van iemand een hamer geleend en daarmee op de crankspie getimmerd. Dat hielp even, later weer niet en toen weer wel. Met andere woorden: ik snap er allemaal weinig van. Maar omdat ik er nadien weinig  meer van merkte heb ik de zorgen maar laten varen. Daarna kwam het wielprobleem dat dankzij Marc van de ontmoeting in de herberg met nogal wat improvisatie voorlopig opgelost is

Maar vandaag kwam de speling van de pedaal weer terug. Nu heb ik er een paar keer met een zware steen op getimmerd, wat even hielp. Maar na tweehonderd meter was het weer hetzelfde.

Vanmiddag brak plots een stukje kabel van de voorrem. Omdat dat nogal een weinig voorkomend systeem is vrees ik dat het niet te repareren is. Het komt erop neer dat ik een fietsenmaker moet vinden die nog een bij deze fiets passende rem te koop heeft.

Deze nu kapotte rem vond ik drie jaar geleden bij een Italiaanse fietsenmaker na veel zoeken, dus nu moet ik weer geluk hebben.

Wel heb ik daarna vandaag met alleen de achterrem nog vrij goed kunnen fietsen. Er zijn in dit gebied niet veel steile afdalingen.

Gevoegd bij weer het drukke verkeer kan ik niet terugzien op een gemakkelijke dag. Maar het belangrijkste was en blijft om voorzichtigheid te betrachten bij het fietsen. Zorgen dat mezelf niets overkomt is belangrijker dan een fiets die niet doet waarvoor ie gemaakt is.

Eind goed, al goed, zo was het vandaag. Terwijl de zon alweer aardig naar de horizon aan het zakken was en ik aan gisteren begon te denken toen ik pas bij het vallen van de duisternis een rustplaats vond, stond daar in de buurt van een rivier een huis met enkele schuurtjes. Plek voor de tent en een beetje droge ruimte binnen. Dat is toch geweldig! Zeker met het vooruitzicht dat er morgen weer regen komt na twee droge dagen.

Binnen trof ik naast wat natte planken ook een schoorsteen aan. Mijn vuurkunsten die een paar dagen wat minder waren kwamen nu weer goed uit de verf.

Op de status van Whatsapp zie je de vlammen in aktie.

Vanmiddag weer eens een uurtje zonne-energie verzameld. 

De telefoon verliest te snel zijn lading. Dit is ook een probleem. Waarschijnlijk ga ik binnenkort op zoek naar een nieuwe, maar ik wacht daarmee tot ik aan  de Costa del Sol ben en daar rond de Kerst Annette ontmoet. Zij heeft meer verstand van het installeren van al die apps.

Heb het bericht gekregen van Ans, Pauls partner, dat Paul zondag is overleden. 

Een uitspraak van hem staat erbij dat we niet moeten huilen omdat hij er nu niet meer is maar dat we moeten lachen omdat hij er was.

Ik ben vooral blij omdat hij nu terug is bij zijn schepper, zoals hij het naar mij toe uitdrukte.

Het liedje "Sailing" van Rod Stewart heb ik samen met hem leren spelen en is nog steeds een soort geloofsbelijdenis voor mij. Het verbindt me ook met mijn overleden broer John.

Nou dan, het is alweer kwart voor acht Portugese tijd. Tijd om een toetje tot me te nemen, maar ik vrees dat ik die vandaag vergeten ben te kopen.

Een prettige avond is het toch wel geworden.

Tot morgen.

V e j o   v o c ê    a m a n h ã

De vertaling van tot morgen in het Portugees.

Tot in het donker door moeten fietsen. Kamperen aan zee durfde ik niet. Porto doorfietsen was een hele kluif.

 Boa Tarde ofwel goedenavond. Want dat kun je wel zeggen. Het was namelijk al avond toen ik een oplossing vond voor het probleem: waar zet ik mijn tent neer?

Ik fietste over een degelijk fietspad langs de kust. Dat scheelde al dat ik niet in het donker met auto's te maken zou hebben. Maar fietsen in het donker vind ik onprettig, als mijn slaapplaats nog niet bekend is.

Als ik naar rechts keek zag ik de wild ruisende zee. Vanmiddag heb ik een filmpje van dat natuurgeweld gemaakt voor de status van Whatsapp, maar ik moest er niet aan denken zo dichtbij mijn tent op te zetten. Dan zou ik me heel kwetsbaar voelen en de hele nacht niet slapen.

Maar ja, als het moet dan moet het, ik kon toch ook niet de hele nacht door blijven fietsen.

Maar ik denk dat ik een goede oplossing gevonden heb: een vrij openbare plek net aan de landzijde van het fietspad. Het gevaar voor een plots opkomende wind is hier veel minder dan aan het strand. En voor de mensen hier die mij zien ben ik niet bang. Ik voel me vrij hier in Portugal. Er kan veel.

Mijn gasje bleek heel waardevol, want daar heb ik op gekookt. Zo had ik het zelfs nog gemakkelijker dan anders. Houtjes zoeken voor een vuurtje, dat zou hier een zware opgave zijn. 

Vandaag was mijn doel Porto door te komen en ook weer achter me te laten. Ik had in mijn hoofd dat het nog dertig kilometer was vanaf de vorige kampeerplek. Het zal toch wel meer geweest zijn, want ondanks dat ik er vanmorgen flink de vaart in had kwam de stad pas laat in zicht. Toen ik er bijna was liet ik me weer verleiden (of beter misleiden) door mijn gps, die een rustigere route voor ogen had dan de drukke rijksweg, waar ik tot dan toe zo'n lekker ritme had. De alternatieve route begon gladjes, dat wil zeggen geasfalteerd, maar al spoedig was dit het wegdek:

Het betekende dat ik stapvoets moest fietsen en op iedere tegel moest letten. O, wat was ik weer kwaad op die Google Maps.
Af en toe kwamen er gelukkig toch  gladde stukken tussen waarop ik weer even normaal kon fietsen. Ik was ongeduldig, want het doorkruisen van zo'n grote stad kost veel tijd en eist voorzichtigheid met al het verkeer. En daarna, om een kampeerplek te vinden moet je de stad ver uit zijn.

Uiteindelijk kwam er rust in mijn gelederen toen de zee bereikt werd en er een prachtig fietspad lonkte.

Op dit punt zie je ook het pad naar Santiago de Compostella lopen:

Vanaf hier moest de zee  gevolgd worden tot het punt waar de rivier de Douro erin uitmondt. Daar moest ik dan weer landinwaarts langs fietsen, een kilometer of vier, tot een brug.

Echter, deze bleek dicht voor het verkeer vanwege werkzaamheden. Maar.......voor voetgangers en fietsers was er ruimte vrij gemaakt om erover te kunnen.

Zou mijn brede fiets erdoor kunnen???

Gelukkig ging het.

 Snel een kiekje gemaakt vanaf de brug, maar niet te lang blijven staan, want niemand kan er langs.

Opvallend in Porto vond ik de kleurrijke kleine trams die er rijden.

Ik dacht eerst, toen ik dit zag, dat het een museumstuk was, maar er stapten mensen in en zelfs een conducteur,  en even later reed de tram me voorbij.

Het was inderdaad maar goed dat ik vanmorgen het tempo er in had, want het was al laat in de middag toen ik eindelijk de grote stad achter me kon laten.

Maar toen kwam de boomloze en huizenrijke kuststrook en de zojuist beschreven problemen om tegen de avond nog een veilige plek te kunnen vinden.

Het is gelukt waarschijnlijk, en zo meteen mag ik mijn hoofd weer te rusten leggen.

Bons Sonhos

Goede dromen.

Regen op de tent, maar zonnig gemoed.

 Zoals aangekondigd werd het inderdaad een regendag vandaag. Mijn besluit om niet verder te fietsen was goed, vooral ook omdat ik het in de tent best goed naar mijn zin had.

Vanmorgen voordat de regen begon kon ik nog thee zetten op een vuurtje, vanavond deed het campinggasje zijn werk om het eten op tafel te brengen.

Een dorp met een café en een bijbehorende winkel was op gepaste afstand van maar twee kilometer, dus dat betekende een welkome afwisseling van het thuis zijn.

In het zaakje werd ik meteen met warme belangstelling begroet en men maakte zich zorgen over mijn blote voeten in mijn sandalen.

Is inderdaad een beetje koud, maar het regenwater loopt er zo gemakkelijk langs af en ik hou mijn sokken droog die ik verder de hele dag wel aan heb.

De mensen hier in Portugal zijn erg vriendelijk en dat geeft het gemakkelijke gevoel dat ik er mag zijn wie ik ben.

Gisteren bijvoorbeeld toen ik het pad in wilde lopen  het bos in om er een plekje voor de tent te zoeken kwamen plots twee fietsers van hun rijwielen af en riepen mij. 

Het hadden fietsende agenten kunnen zijn die mij gingen berispen, maar zij vroegen of ze een foto van mij mochten maken. Dat mocht natuurlijk, en meteen daarop gaf ik hen mijn apparaat in  handen met het volgende resultaat.

De mensen in het café zochten voor mij het weerbericht uit voor de komende dagen: Regen, regen en regen, maar verder richting Lissabon was er minder voorspeld. Ik denk dat het wel mee zal vallen. Morgen en dinsdag zie ik af en toe een buitje voor me.

Voor woensdag lijken het weer vette druppels te worden.

Er was volop gezelligheid tussen de mensen in het café en er werd wijn gedronken.

Zelf had ik de krant weten te bemachtigen en met behulp van wat opgezochte woorden kon ik de inhoud redelijk snappen.

Maar plots, toen het één uur was, stond iedereen op, ging de televisie uit, waarop ik nog wat van het voetballen had kunnen zien en begreep ik dat ik snel het krantlezen moest afronden, betalen en wegwezen.

Niet erg hoor. Even later was ik weer bij de tent, die trouw op mij stond te wachten.

Na een regenpauze kletterde het vanmiddag weer volop op het dak. Een impressie van het binnenleven zie en hoor je vandaag op de status van Whatsapp.

Inmiddels is het zeven uur in Portugal, maar acht uur in Nederland.  De wedstrijd van Duitsland tegen Spanje kan ik bekijken op de Duitse zender. Dus ook vanavond zal ik me wel vermaken.

B o a    N o i t e  .

Mooie ontmoeting met Rikky uit Holland. Fietsen in het zonnetje. Vanavond het vuurgevecht gewonnen..

 Goedenavond. Gisteren moest ik opgeven en het eten koken over laten aan mijn campinggasje, maar dit keer heb ik het vuurgevecht gewonnen.

Opnieuw was het vuur weerbarstig, had er weer weinig zin in, maar na vier of vijf keer aanbrengen van dode lianentakken had ik het zover gekregen dat de boemkool- aardappelen -combinatie aan de kook was.

Een filmpje van mijn strijd met het vuur is nu te zien op de status van Whatsapp.

Een belangrijk wapenfeit vandaag was de ontmoeting met Rikky uit Holland. Om precies te zijn was 's Hertogenbosch haar woonplaats. Maar ze heeft vorig jaar haar huis opgegeven en is in haar camper gaan wonen, al reizende.

Vandaag kruisten onze wegen elkaar.

Ik zat op een bankje te picknicken toen er een vrouw langskwam met een opvallend mooie kleurrijke broek. Ze kwam op haar schreden terug toen ze mijn fiets zag staan. Op mijn in het Engels gestelde vraag uit welk land ze kwam bleek dat Nederland te zijn. Het deed ons allebei goed om even gezellig in onze moedertaal te kunnen babbelen. Hier beneden poseert ze nog even voor de foto.

We kwamen tot de conclusie dat het toeval dat geen toeval is toch altijd ons leven leidt.

Toevallig had ik vanmiddag geen aandacht besteed aan de toeristische kanten van het stadje Viano do Castelo waar  onze ontmoeting plaats vond. Een haven met een groot schip bijvoorbeeld zou interessant zijn om hier in de blog te laten zien.

Maar door dit en andere bezienswaardigheden te missen ben ik een vrouw die mij aanspreekt, letterlijk en figuurlijk, niet misgelopen.

Het was net als gisteren aangenaam fietsen in een lekker zonnetje. Het fietspad waarlangs ik gisteren kampeerde duurde maar even. Later gebruikte ik even onderstaande bruine strook, die terecht officieel voor wandelaars is, maar waarop ook gefietst werd. Het was zaak niet teveel rechts te rijden om niet het risico te lopen om langs een steile helling in de rivier te vallen.

Regelmatig is er contact tussen mij en Johanna, de moedige Duitse vrouw die met drie ezels en twee honden naar Santiago de Compostella is gelopen. Ze is hierna nog doorgelopen naar het uiterst westelijke puntje van Spanje.

Hier in de buurt blijft ze nog tot 30 november, als haar vader met een trailer komt en de hele beestenboel oplaadt terug naar Duitsland.

Vandaag schrijft ze dat een van haar tentstokken het begeven heeft, maar ze heeft er gelukkig een oplossing voor gevonden.

Mijn tent is nog heel, hoewel de ritssluiting van de binnentent moeilijk begint te doen.

Tot slot nog een foto die Rikky vandaag van mij en mijn stalen ros maakte.

B o a    N o i t e .

Fijne avond.

Onzekere herstart van de reis. Bijna in de modder blijven steken.

 Mijn vuurtje ging vanavond even voortvarend van start als het Nederlands Elftal, maar doofde uit als een nachtkaars. Sterker nog, de kaars die ik als geheime wapen gebruikte om de vlam erin te houden was ook niet bij machte om het zaakje aan de kook te krijgen. Toen heb ik het opgegeven en mijn gasje voor de dag gehaald en zo heb ik het eten vandaag ook weer op tafel gekregen.

Het lijkt of ik het vuur maken verleerd ben.

Maar ja, het is met nat hout natuurlijk ook lastiger. Er is ook wel verband tussen vuur maken en zelfvertrouwen. Dat was er vandaag niet echt. Voelde me een beetje onzeker in die grote wereld waar ik doorheen fietste. Op de rijksweg waar de tocht vandaag begon was het heel erg druk met auto's, wat vereiste dat ik goed op mijn qui vive moest zijn.

Na een stadje waar ik koffie gedronken heb was ik aanvankelijk heel blij met het kleine weggetje dat Google Maps voor me uitgezocht had.

Echter, na een kilometer of tien veranderde deze verharde weg in een zandpad. En na die overvloedige regen van de laatste weken was het logisch dat daar nogal wat plassen in lagen.

Ik voelde me onmiddellijk heel benard, want er waren stukken bij waar het compleet moeras was. Ik moest erdoorheen lopen met de fiets aan de hand. Ik vroeg me af: kom ik hier uit zonder ergens te blijven steken? Onderstaande foto toont het begin van de ellende.

En verderop kwamen er zelfs modderstromen waar ik doorheen moest. Daar stond mijn hoofd niet naar het maken van foto's, het enige wat telde was om er zo snel mogelijk doorheen te zijn.

Ik was kwaad op de organisatie van die app, en niet voor de eerste keer. Eerder stuurden ze me ook al ooit een rotspad op, waar je te voet of op een ezel overheen kunt maar niet met de fiets.

Gelukkig kwam er een eind aan en mocht ik blij zijn dat mijn ketting niet onder de modder zat.

Mijn voeten wel.

Maar dat was snel opgelost. Er lagen plassen genoeg om ze daarin te wassen.

Vanmorgen eerst afscheid genomen van Marc en René. Zij vertrokken vanmorgen tien over negen richting Santiago de Compostella.

Op mijn beurt werd ik later weer uitgezwaaid door Cameron.

Cameron is een in Amsterdam wonende Australiër. Hij logeert bij uitzondering niet in de herberg vanwege de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Voor hem is het een uitvalsbasis om van hieruit aan zijn boot te werken die niet ver hier vandaan in een haven ligt.

Vandaag ben ik in Portugal terecht gekomen.

Er schijnt een fietspad te zijn dat helemaal langs de kust zuidwaarts gaat. Omdat ik sceptisch was over de verharding ervan heb ik toch maar gewoon de drukke rijksweg opgezocht. Echter, vanavond bij het zoeken van een kampeerplek kwam ik toch op het fietspad terecht, dat goed geplaveid blijkt, in ieder geval hier.

Morgen ga ik het verder onderzoeken, in de hoop niet opnieuw in de modder vast te komen zitten.

Kamperen aan het fietspad.

Het Nederlands Elftal heeft gelijkgespeeld, maar dat weten de meeste lezers waarschijnlijk wel.

Hoe de namen zijn van deze vier mensen is misschien minder bekend.

Een prettige avond gewenst.

Boa Noite.

Laatste dag in de herberg voor ons drieën: Marc, René en ik.

 Half tien is het alweer. We hebben zojuist ons laatste avondmaal genuttigd. Morgen vertrekken we alle drie weer. Marc en René lopend richting Santiago de Compostella en ik op de fiets met Porto en Lissabon in het vizier.

Vandaag en gisteren ben ik een paar keer naar Redondela gefietst zonder de gebruikelijke bagage en dat voelde heerlijk licht. 

Het oude versleten wiel heb ik alvorens het weg te gooien nog ontdaan van zijn as. 

Ook heb ik er zes spaken uitgedraaid. Tegen de tijd dat van mijn nieuwe wiel spaken beginnen te knappen, en dat gebeurt bij elk wiel vanwege mijn te grote gewicht,  kunnen ze goed van pas komen bij de vervanging van de kapot gegane spaken.

Het eten werd vanavond weer bereid in eendrachtige samenwerking. Mijn taak was het klaarmaken van aardappelen en snijbonen en Marc en René zorgden voor de salade. Er kwam ook vlees op tafel.

Even later zag de tafel er weer feestelijk uit, dit keer zelfs met kaarsverlichting.

Zeer verbaasd zag ik dat René zijn campinggasje aanstak.

Op mijn vraag waarom kwam het antwoord dat dat uit het oogpunt van gewichtsbesparing was. Ieder onsje dat hij op zijn rug draagt moet meegetorst worden. Acht kilo is ongeveer het gewicht dat normaal is, maar hij heeft wel tien kilo bij zich. Dat is na vanavond dus negen en een half.

We waren vanavond ook weer in het café in Redondela om daar Portugal te zien spelen tegen Ghana.

Zondagavond acht uur zullen ze waarschijnlijk wel ergens in een café kunnen kijken naar Duitsland tegen Spanje, maar veel fiducie hebben ze er niet in dat Duitsland het gaat redden.

Wat mij betreft zie ik morgen Nederland misschien wel op mijn smartphone.

Maar waarschijnlijker ben ik dan ergens de tent op aan het zetten.

Vandaag afscheid genomen van Pito, de eigenaar van deze herberg.

Hij zei nogmaals heel blij te zijn geweest met mijn aanwezigheid en een volgend keer ben ik van harte welkom.

Morgen dus ons vertrek, waarschijnlijk in een drogere ambiance dan die waarin deze ochtend een stel uit Finland de tocht hervatte.

De volgende regen is voor zondag gepland, maar daarna is het ook weer twee dagen droog.

Nu lekker slapen weer in een droog bed.

B u e n o s     S u e ñ o s .

Goede dromen.

Proefrit gemaakt met fiets. René maakt linzensoep. Marc de fietsenmaker vertrokken.

 Ola, Buenas Tardes.

Zes over zes in de avond.

Linzensoep staat op het programma en René is de kok.

Op het ogenblik komt er alweer een nieuwe klant binnen, een Australiër die nu in Amsterdam Tuindorp woont.

Maar we gingen eten.

De linzensoep zag er heerlijk uit, echter het leek erop dat het een zware opgave voor mij zou worden om hier wat van naar binnen te krijgen.

De soep bleek zeer sterk gekruid, wat ook de kok zelf verraste. Het kwam misschien ook door de worst die erin zat.

Ze zagen mij worstelen en Marc bracht eerst room aan en later melk om hiermee de pittigheid te doen afnemen.

Zelf bedacht ik dat af en toe spoelen met een glas water zou helpen.

Uiteindelijk werd ik toch een grote jongen, want het mokken aan tafel nam af en de snelheid van het eten nam toe.

Op het eind was ik degene die de pan leegmaakte, zoals mijn rol meestal bij eetaangelegenheden is.

Vanmorgen smaakte ik het genoegen om met mijn bagageloze fiets naar Redondela te rijden voor de koffie. Het deed me goed en het gaf me het gevoel van vrijheid weer terug door mijn wielen weer draaiende te krijgen, en vooral het nieuwe achterwiel dat gisteren Marc erin heeft weten te zetten met nogal wat moeite.

Deze Marc is ondertussen weer vertrokken om zijn tocht naar Santiago de Compostella af te maken. Daar was het mooi weer voor, want vandaag was het eindelijk weer eens het zonnetje dat overheerste. 

Met de fiets heb ik Redondela wat beter verkend. In het centrum trof ik een stel dames aan die actie aan het voeren waren met zang en roffelgeschal.

Arriba, arriba, waren de woorden die uit hun monden kwamen en die ik mee schalde.

In een zijstraatje zag ik een paar schapen lopen. Ik stopte en vroeg een voorbijganger of dat wel normaal was.

"Jawel hoor",zei hij en hij liep door.

Zelf vond ik het abnormaal genoeg om er een filmpje van te maken, dat nu op de status van Whatsapp staat.

Vanmiddag ben ik voor de tweede keer naar Redondela gefietst. Nu om er samen met Marc en René naar het Duitse elftal te kijken. Dat verloor verrassend. Maar Marc was er niet door ontdaan en René kon er ook wel tegen en ik vond het  prachtig dat er weer een  sensatie was. Zolang het niet het Nederlands Elftal treft kan me zoiets wel bekoren.

Morgen donderdag waarschijnlijk de laatste dag dat ik hier ben. Dan komt er weer veel regen. Ook Marc en René vertrekken vrijdag dan om de tocht naar Santiago de Compostella voort te zetten, terwijl ik richting zuid fiets.

Voor vannacht wens ik mooie dromen.

B u e n o s    S u e ñ o s .

Marc de hele middag bezig geweest met mijn fiets. Vanavond kwam Dona uit Barcelona hier binnenvallen en heeft meegegeten.

 Ik heb er tot nu toe nog niet aangedurfd om mijn fiets onder handen te nemen, waarvoor ik vorige week een nieuw achterwiel had gekocht.

Het was sinds ik hier ben ook bijna niet mogelijk omdat het bijna elke dag en bijna elk uur regende.

Vandaag regende het zelfs de hele dag pijpenstelen, maar Marc, die vandaag nog hier is en morgen misschien niet meer had  aangeboden om me hierbij te helpen.

Marc is iemand die juist erg van sleutelen houdt. Het leek me verstandig om zijn voorstel niet af te slaan. Buiten is hier geen afdakje te vinden waar we de reparatie uit konden voeren, maar  de deuropening van de keuken was een goed compromis tussen buiten in de regen en binnen.

Sleutelen in de deuropening.

René is hier ook ingeschakeld om een handje te helpen.

Waar ik bang voor was, en waardoor ik ertegen op zag om eraan te beginnen klopte inderdaad.

De afmetingen van de wielas en het hele systeem met een uitvalsnaaf matchen niet met mijn fiets.

Het was passen en meten en improviseren. We waren er de hele middag zoet mee. En nu is het wel zo dat ik ermee kan fietsen, maar zodra het wiel er om een of andere reden uit moet, bijvoorbeeld als er een band verwisseld moet worden is het weer heel gecompliceerd om het er goed in te krijgen.

Marc vond het fijn als ik af en toe muziek maakte terwijl hij sleutelde. Dat werkte beter voor hem dan dat ik zenuwachtig om hem heen bleef drentelen.

Op de status van Whatsapp hoor je de arbeidsvitaminen.

Vanavond kwam er weer een gaste ons gezelschap vergroten.

  Dona uit Barcelona.

Zij is voor de verandering geen wandelaarster van de Camino, maar is met de auto op weg. Ze kwam op het juiste moment, want kon gelijk aanschuiven.

 

We hadden weer hetzelfde eten bedacht als gisteren: Bloemkool en aardappelen door mij bereid, en gemixte salade van de hand van Marc

Vanmorgen zijn we gedrieën naar Redondela gewandeld om in het café koffie te drinken. Koffie met krant.

 Daar stond ook een televisie aan. Argentinië was aan het voetballen tegen Saoudi Arabië en omdat ze achter stonden vond ik het heel interessant om te kijken hoe dat af zou lopen.

Argentinië verloor. Een sensatie dus!

Op de terugweg regende het zo hard dat ook regencapes niet meer hielpen.

Maar we kwamen weer in een droog huis, waar mijn breiwerk op mij wachtte.......

..........en waar vanmiddag de fiets onder handen is genomen.

Een fijne avond wens ik.

B u e n a s    T a r d e s .